Θεατές

του Μάριου Ποντίκα

Στο -γραμμένο το 1978- θεατρικό αυτό έργο ένας πρώην ταγματασφαλίτης και η γυναίκα του ζουν σ’ ένα δωμάτιο ενός άθλιου ξενοδοχείου, ανήμποροι να διαχειριστούν την τραγική τροπή που έχει πάρει η ζωή τους. Από το διπλανό δωμάτιο, μέσα από μια τρύπα στον τοίχο, ένας αργόσχολος τυχοδιώκτης και ηδονοβλεψίας τους παρακολουθεί. Γίνεται μάρτυρας ενός αποτρόπαιου συμβάντος αλλά σιωπά. Στο ξενοδοχείο καταφτάνει η γυναίκα με την οποία διατηρεί δεσμό κι η οποία είναι σύζυγος ναυτικού. Έτσι γινόμαστε θεατές και της δικής τους ιστορίας.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου έστησε μια παράσταση αρκετά μακριά από τις, προσωπικού της ύφους δουλειές, που μας έχει συνηθίσει. Η σκηνοθεσία της είναι λιτή, ρεαλιστική και με αδρές γραμμές,  αποτυπώνοντας τις σκηνικές δράσεις χωρίς να τις σχολιάζει. Προσπαθεί να αποφύγει την σκηνική απεικόνιση υπερβολών και γραφικοτήτων που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αναπαρασταθούν με ένα κείμενο τέτοιας υφολογίας. Το εύρημα που χρησιμοποιεί στην έναρξη της παράστασης με τους θεατές να καλούνται να αφαιρέσουν τα σημαιάκια που καλύπτουν την σκηνική κατασκευή-δωμάτια ξενοδοχείου, προκειμένου να παρακολουθήσουν απρόσκοπτα την δράση, είναι μεν ενδιαφέρον ως πρόθεση χρήσης αλλά δεν θεωρώ ότι προσέδωσε κάτι ουσιαστικό ως προς την απόδοση των νοημάτων του έργου και της στοχοκατεύθυνσης της σκηνοθετικής γραμμής. Είχε γίνει ήδη αντιληπτό  από την χωροταξική διευθέτηση της σκηνογραφικής πρότασης.

Η Στεφανία Γουλιώτη σε αυτή την παράσταση, είναι μεν δωρική και χαμηλότονη και αποτυπώνει αρκετά επιτυχημένα την εύθραυστη και ελαφρώς καταπιεσμένη γυναίκα η οποία βρίσκεται σε ένα κομβικό αδιέξοδο ζωής αλλά δεν νομίζω ότι τέτοιου τύπου ρόλοι της ταιριάζουν ιδιαίτερα. Σε πολλά σημεία είναι έντονα υποτονική και υπερβολικά χαμηλόφωνη. Παρόλα αυτά είναι μια ηθοποιός που ποτέ δεν δίνει μια αδιάφορη ερμηνεία και αυτό συγκαταλέγεται σαφώς στα θετικά της υποκριτικής της υπόστασης. Ο Νικόλας Παπαγιάννης, στον ρόλο του πρώην ταγματασφαλίτη συζύγου, είναι πειστικότατος, αποτυπώνοντας μια ερμηνεία με ερμηνευτική στιβαρότητα και υποκριτική ευστοχία. Αν και θεωρώ ότι η σκηνοθέτης δεν εκμεταλλεύτηκε όσο θα έπρεπε τις εμφανέστατες υποκριτικές ικανότητες του ιδιαίτερα αξιόλογου ηθοποιού. Ο Νίκος Ψαρράς στον ρόλο του ηδονοβλεψία «γείτονα» είναι μεν πειστικός αλλά αναλίσκεται σε μια υπερβολική και μερικές φορές άτσαλη εξωτερίκευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του εξωτερικού περιβλήματος του ρόλου του, με αρκετές υπερβολές στον λόγο και στην κίνηση. Η Άλκηστις Πουλοπούλου βρίσκεται σε έναν ρόλο που της ταιριάζει σε πρώτη εντύπωση, αλλά  είναι μονοδιάστατη ερμηνευτικά και παρουσιάζει ένα γενικότερα αδύναμο υποκριτικό αποτέλεσμα.

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικά – Κοστούμια : Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική-Ηχητικός σχεδιασμός: Σταύρος Γασπαράτος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Βλάχου

Ειδικά εφέ: Αφοί Αλαχούζοι

Εφέ φωτιάς: Μιχάλης Σαμιώτης

Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη

Νικόλας Παπαγιάννης

Νίκος Ψαρράς

Άλκηστις Πουλοπούλου

Εθνικό Θέατρο Κεντρική Σκηνή – Επί (Πλαγίας) Σκηνής

Αγίου Κωνσταντίνου 22-24

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων

Τέταρτη 21:00

Σάββατο 17:00

Κυριακή 21:00

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος 15 €

Φοιτητικό/Νεανικό 10

Μέχρι: 24/05