Το πάρκο

-Ένας αυτοσχεδιασμός για τις τέσσερις εποχές-

του Θωμά Βελισσάρη

Το Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου» παρουσίασε  την Παρασκευή 19/4 την παράσταση, «ΤΟ ΠΑΡΚΟ» -Ένας Αυτοσχεδιασμός για τις Τέσσερις Εποχές-. Η παράσταση, έλαβε τόπο στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του Διεθνούς Θεατρολογικού Συνεδρίου: «The viewing of Politics and the Politics of viewing: Theatre challenges in the Age of Globalized communities»`

Ο χρόνος στο «Πάρκο» ρέει ανεξέλεγκτα. Μαζί και οι εποχές.   Σε ένα παγκάκι, ένας μοναχικός περιθωριακός clochard μια άλλης εποχής, απόγονος του Μαρσώ και του Σαρλώ, «ακροβατεί» μέσα σε ένα χώρο φαντασιακό και  μας μεταφέρει ρυθμικές στιγμές ποίησης, εύγλωττα μα με «δίχως λόγια», με μόνο εργαλείο την τέχνη της έκφρασης και της σιωπής. Τα περιστέρια του πάρκου, το παλιό ρολόι που άλλοτε δουλεύει άλλοτε όχι, το σιδερένιο παγκάκι, είναι όλα τα καταφύγια στη μοναξιά του. Ώσπου εμφανίζεται ένα κορίτσι. Και πια τίποτα δεν είναι ίδιο. Κι έπειτα, απρόσμενα χάνεται.  Κι αυτός βυθίζεται πάλι στην απέραντη, σκοτεινή μοναξιά του. Τα περιστέρια, το ρολόι, το παγκάκι και πάλι στο προσκήνιο. Με εντυπωσιακή απλότητα, με την εκφραστική δύναμη του σώματος – την πρώτη και αποκαλυπτικότερη «γλώσσα»  του οποιουδήποτε  ανθρώπου-, με το πάθος της ερμηνείας που αφοπλίζει, ο Θωμάς Βελισσάρης γίνεται σπαρακτικά προσωπικός και αληθινός. Χωρίς σκηνικό «φορτίο», ο ίδιος, είναι ο μόνος δημιουργός της τέχνης του. Εδώ έγκειται μια κρυφή πτυχή - σκόπελος του παραμελημένου και αδικημένου αυτού θεατρικού είδους της παντομίμας στη χώρα μας. Ενώπιος ενωπίω, χωρίς πρόσθετα στολίδια, επωμίζεται όλο το βάρος  του θεατρικού γίγνεσθαι, γνωρίζοντας καλά πως ακόμα και η παραμικρή λανθασμένη κίνηση μπορεί αυτόματα να διαλύσει την ψευδαίσθηση που ο ίδιος έχει τόσο επιμελώς δημιουργήσει. Ο Θωμάς Βελισσάρης με αφοπλιστική ικανότητα μορφοποίησης του χώρου  γίνεται μια αέρινη υπόσταση που ακροβατεί  μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας σε ένα γερά χτισμένο μελοδραματικό υπόβαθρο χρησιμοποιώντας μια τέχνη όπου τα συναισθήματα αποκωδικοποιούνται και το αόρατο γίνεται «ορατό». Όσο πιο σκοτεινό μας μεταφέρει το πραγματικό (δάκρυα- στιγμές επιστροφής στο παρελθόν, εκφράσεις σπαρακτικής μοναξιάς), τόσο πιο φωτεινό και λυτρωτικό ορθώνεται το φαντασιακό ( αντικείμενα  που εμφανίζονται και εξαφανίζονται από την τσέπη του λευκού πουκαμίσου του όταν με τα χέρια του τους δίνει σχήμα, φανταστικά είδωλα , μέχρι και  ανθρώπινες «σμικρύνσεις»). Ο άστεγος αυτός αλήτης  μας επιβάλλεται με τις μαγικές του ικανότητες. Κρατώντας  γερά  το «νυστέρι» του κωμικού στοιχείου και με μια σκηνική τεχνική υψηλής ακρίβειας, μπορεί  μόνο με το βλέμμα του, να δημιουργεί σκηνικά την εικόνα ενός αντικειμένου πριν καν αυτό φτάσει στα χέρια του. Φανταστικά αντικείμενα, φανταστικά ζώα, φανταστικοί άλλοι άνθρωποι, ακόμα και φανταστικό ...κοινό! Όμως όλα, είναι τόσο υπαρκτά. Απλοποιεί, συμπυκνώνει συμβάντα. Αγγίζει τα συναισθήματα  και τα μετατρέπει σε  πάθος. Τη στιγμή του ταγκό (που υποθετικά χορεύει «μαζί της»), υποδύεται  και  τον γυναικείο ρόλο σε κάθε περιστροφή με τέτοια πειστικότητα και ταχύτητα στις επαναλαμβανόμενες εναλλαγές του, που αφοπλίζει. Μια παράσταση με πολύ αυθόρμητο γέλιο, με έντονο χιούμορ, αλλά και με την τραγικότητα να πηγάζει από την αλλοτρίωση των συναισθημάτων, την άπιαστη ροή του χρόνου  και  την βαθιά  επίγνωση της μοναξιάς (αίσθημα  που εντείνεται από τον ίδιο τον σκηνικό τόπο καθότι όλα συνέβησαν στο πάρκο, έναν δημόσιο πολυσύχναστο χώρο που όμως μέσα του φωλιάζει η πλήρης απερήμωση). Ιδιαίτερο ρόλο στην παράσταση διαδραματίζουν και τα μουσικά ακούσματα που  από τη μια  αναδεικνύουν το κινησιολογικό ταλέντο του ερμηνευτή τους  και από την άλλη,  πρωταγωνιστούν, σαν να καθορίζονται από τη μουσική οι επερχόμενες «δράσεις» του ήρωα. Ο φωτισμός άλλοτε «παιχνιδιάρικα» κι άλλοτε ανελέητα, δίνει την εντύπωση ότι ανοίγει κρυφά  περάσματα στο χώρο του φαντασιακού.  Ο προβολέας ρίχνει το φως του, στα περιστέρια που πετούν, στα σκαλοπάτια, στο άλλοτε γεμάτο και άλλοτε άδειο -από τη μια πλευρά - παγκάκι.  Μια σύνθεση, όπου φωτισμός και μουσική ξεδιπλώνουν αισθητικά και σημασιολογικά τα επερχόμενα.

Μια εξαιρετική παράσταση όπου το φαντασιακό γίνεται μάρτυρας της τέλειας απομόνωσης και εσωτερικότητας, στο πλαίσιο ενός διεθνούς Συνεδρίου με μεγάλη συμμετοχή, με διάπυρα ερωτήματα από διάφορες χώρες και τη γονιμότητα των αντικρουόμενων απόψεων. Σε έναν κόσμο που-ενδεικτικά- από το 2000π.χ.  ως το 1987, είχε συνολικά ειρήνη 227 χρόνια και 3.773 χρόνια πολέμους, και σε μια εποχή που στατιστικώς ειρήνη δεν μπορεί να επικρατήσει στο σύγχρονο κόσμο για περισσότερο από σαράντα χρόνια. Σε μια τέτοια εποχή με ένα «λανθασμένο» παρελθόν και ένα επίφοβο μέλλον, το θέατρο μας είναι απαραίτητο περισσότερο από ποτέ.

Το θεατρικό είδος της παντομίμας, ακόμα και σήμερα, έχει τη δυνατότητα να τονώνει και να ενισχύει κάθε είδους θέατρο βοηθώντας στην κατανόηση μιας ερμηνευτικής μεθόδου που δεν πηγάζει μόνο από τη νόηση, αλλά από ολόκληρο το σώμα. Μετά το 1900, τα σύνορα μεταξύ παντομίμας, ακροβατικού τσίρκου και χορού, είναι πολύ «ρευστά» ακόμα και στα υψηλότερα επίπεδα. Οι σύγχρονες αυτές μορφές του θεάτρου κίνησης, έδειξαν να επηρεάζονται όχι μόνο από μουσικές και «σιωπηλές» κινηματογραφικές τεχνικές αλλά και από  το μπαλέτο, και την εξπρεσιονιστική εξέλιξη του. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση του;  Η επιστροφή στην ηλικία της αθωότητας… 

Σενάριο : Θωμάς Βελισσάρης

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Νίκος Σακαλίδης
Μουσική Επιμέλεια: Θωμάς Βελισσάρης
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Μένη Τριανταφυλλίδου
Φωτισμοί-Τεχνική Υποστήριξη: Πολύβιος Σερδάρης

Έπαιξε ο Θωμάς Βελισσάρης

Η «Ακτίς Αελίου» έχει κερδίσει το πρώτο βραβείο για τον καλύτερο περιφερειακό θεατρικό οργανισμό από την ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής (2006). Θεωρείται μια από τις πιο επιτυχημένες εναλλακτικές θεατρικές ομάδες στην Ελλάδα. Επιχορηγείται από το 2002 από το Υπουργείο Πολιτισμού. Ο Θωμάς Βελισσάρης, έχει προταθεί δυο φορές από την ένωση Ελλήνων Κριτικών  για  το Α΄ βραβείο ερμηνείας ηθοποιού σε ελληνικό έργο.