Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις

Απο το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν «Άγνωστη τρομοκράτισσα»

σε διασκευή της Ελένης Ευθυμίου και της Αναστασίας Τζέλλου

Μια εναλλακτική διασκευή του μυθιστορήματος του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν που τοποθετεί στο κέντρο βάρους την Τζίνα Ντέϊβις, μια στριπτιζέζ της λαϊκής τάξης, η οποία μετά από ένα one night stand με έναν μελαμψό τύπο, γίνεται πιθανός στόχος αντι-τρομοκρατικών υπηρεσιών.

Ένα επικίνδυνο όσο και ονειρικό κυνηγητό γάτας-ποντικιού διατρέχει την ενδιαφέρουσα παράσταση που παρουσιάζεται στο Δώμα του Νέου Κόσμου από δύο ωριμότατες υποκριτικά ηθοποιούς – δημιουργούς.

Για να παρακολουθήσεις τις ατυχείς περιπέτειες μιας «Τζίνα Ντέϊβις», είναι αναγκαίο να αποβάλλεις τις όποιες θεατρολογικές προκαταλήψεις που σε διακατέχουν και να υπνωτιστείς αμερόληπτα στον ρου της πλοκής της περφόρμανς – παράστασης πέρα από οριακά κατεστημένα. Το ζουμί σε αυτή την περίπτωση αφορά το αβέβαιο, το θραύσμα, λεπτομέρειες που καταλύουν τις όποιες αμφιβολίες περί μινιμαλισμού μπορεί να έχει ο υποψιασμένος θεατής, καθότι η παράσταση βασίζεται σε κάτι παραπάνω από το λογοτεχνικό υλικό…Μια περφόρμανς μελαγχολικά χορευτική που διαμορφώνεται ανάλογα με τις επιταγές των δύο σκηνοθέτιδων.

Η αφήγηση που δημιούργησαν οι Ελένη Ευθυμίου και  Βασιλική Τρουφάκου (που επίσης πρωταγωνιστούν στην παράσταση) αποτελείται από αρχή-μέση-τέλος, σαν κάθε επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία. Όμως χάρις τις πρωτότυπες σκηνικές συνθέσεις, διαμελίζει τα όρια της γραμμικότητας και της «καθαρής» εικαστικής δομής. Διατηρεί την καθεαυτού διάρθρωση της ιστορίας (χαρακτηριστική η εναρκτήρια σκηνή των κοριτσιών στα μικρόφωνα στα δεξιά της σκηνής, που εμφανίζονται ξανά σαν λούπα στο φινάλε κλείνοντας το έργο) και παίζει με τις αδυναμίες / πλεονεκτήματα των χαρακτήρων. Η Τζίνα Ντέϊβις κόβεται σε μια διπλή μορφή, μια κατάτμηση προσωπικότητας και συνείδησης. Η έξυπνη, σοφιστικέ προσέγγιση στο «εγώ» και το «υπέρ-εγώ» φωτίζεται από έναν αριστοτεχνικό «προβολέα» που αποκαλύπτει τις παρουσίες των χαρακτήρων οι οποίοι πότε παρελαύνουν στα μάτια της υποτιθέμενης τρομοκράτισσας και πότε υιοθετούνται από τις πρωταγωνίστριες όπως η κολλητή φίλη, οι ασυνάρτητοι πελάτες κι ορισμένα πρόσωπα-κλειδιά στην πορεία της υπόθεσης. Εντυπωσιακή η αλληλουχία σώματος και λόγου στην ερωτική συνεύρεση Ταρίκ και Τζίνα, οπού εδώ η σεξουαλικότητα χαρτογραφείται από τις πρωταγωνίστριες πολλαπλά, με ένταση φανερή η οποία κορυφώνεται όταν η προσωπικότητα εκτίθεται στο κυνηγητό που εξαπολύεται εναντίον της. Η προσθήκη ενός και μόνο άντρα ηθοποιού, του χαρακτηριστικότατου Γιώργου Μακρή που καλείται να ερμηνεύσει τους σιχαμερά εμμονοληπτικούς «κυνηγούς», τον δημοσιογραφίσκο και τον πράκτορα  οι οποίοι έχουν ως στόχο την εξολόθρευση της ηρωίδας σαν κακοποιού στοιχείου, δίνει μια ξεχωριστά ανάλαφρη νότα στο εγχείρημα, ένα σκωπτικό ύφος πάνω στα λειτουργήματα των ρόλων του ρεπόρτερ Κόντυ και πράκτορα Λουκάκου.

Οι νεαρές ερμηνεύτριες επέλεξαν να μη δικαιώσουν τη Τζίνα Ντέϊβις παρά να εξωτερικεύσουν όλο το «βούρκο» αντιλήψεων και διχογνωμιών της στη σκηνή.  Η Ελισάβετ Αντάπαση, σκηνογράφος της παράστασης, εκμεταλλεύτηκε το πάθος των ερμηνευτριών-σκηνοθετών και δημιούργησε μια μονόχρωμη, σχεδόν μουντή σκηνική τοιχογραφία ενώ στο ενδυματολογικό κομμάτι, η κουρελιασμένη υφή των κοινών ρούχων των ηθοποιών κατάφερε να  προσδώσει στο δισυπόστατο της Τζίνα μια ακόμα πιο ελκυστική διάσταση. Σαν στριπτίζ αυστραλέζικο, η ιστορία κάλλιστα θα μπορούσε να συμβολίζει την απανταχού εμμονοληπτικά εχθρική στάση του «Συστήματος» στους αποδιοπομπαίους τράγους και στις δακτυλοδεικτούμενες συμπεριφορές. Η παράσταση δεν επικεντρώνεται ούτε στον έρωτα, ούτε στον θάνατο, να πάει στα κομμάτια και πολιτική τοποθέτηση. Είναι σάτιρα κοινωνικού περιεχομένου, σκετσάκια εκ του όλου ενός πολιτικού μυθιστορήματος, υπερρεαλισμός με εσάνς αστυνομικού μυστηρίου...το είδος καθεαυτό δεν έχει σημασία!

Ένα στοιχείο που φαίνεται ξεκάθαρα στον ποταμό συχρονισμών , μπολιασμένων από έντονες θρομβώσεις, είναι μια ωριμότητα στον οριζόντα της φιλοσοφικής υπόκρουσης των δύο δημιουργών. Έχουμε να κάνουμε με ένα υβρίδιο γεωμετρικά κατασκευασμένων παζλ που συνάδουν με την τέχνη της περφόρμανς και την χρήση του σώματος σε ένα ανώτερο ψυχικά επίπεδο. Η Λένα Πλάτωνος καθοδηγεί και καθοδηγείται από το υλικό που πήρε στα χέρια της και προκαλεί μια διαστολή ηχοχρωμάτων. Η ηχητική ροή επηρεάζει την κινησιολογία και την ενέργεια των κοριτσιών αλλά και του τελειομανούς Σάκη Μπιρμπίλη, του οποίου οι πολυσχιδείς κι αισθησιακοί φωτισμοί, ενισχύουν την ποιότητα της ερμηνείας των ηθοποιών. Το ενδιαφέρον της παράστασης κορυφώνεται με τις ανάσες της Τρουφάκου και την μιμητική της Ευθυμίου και το αθυρόστομο σχεδίασμα ύφους και έκφρασής τους όταν βρίσκεται σε κίνδυνο η ηρωίδα που από κοινού υποδύονται. Η σκηνοθεσία είναι εμπλουτισμένη με νεανικό ενθουσιασμό και τολμηρή φαντασία. Η σκηνική αφήγηση συναντά τη video-wall αισθητική και τη χορο-διάσταση, σε ό,τι παρακολουθούμε. Η ιδανική ερμηνεία της δραματουργίας είναι η μη-ερμηνεία της μιας κι η Τζίνα Ντέϊβις τεμαχίζεται και γίνεται όργανο κυριολεκτικά της θεατρικής «πραγματικότητας».

Και αυτό είναι υπόδειγμα μοντέρνου (χωρίς το μετά- ) θέατρο.

Θέατρο «Νέου Κόσμου»

(Δώμα)

Αντισθένους 7 & Θαρύπου

Νέος Κόσμος
Τηλέφωνο: 2109212900