Οι Πτυχιούχοι

του Χρήστου Βακαλόπουλου

Ποπ και κουλτούρα, παραλίες, χορός, φλερτ και φοιτητικές έγνοιες ιδωμένες από την σατιρική και πλαγίως επιδέξια γραφή του Χρήστου Βακαλόπουλου που αφορά δύο τελειόφοιτους στην πρωτεύουσα και τις αναπολήσεις των φοιτητικών τους χρόνων αλλά κυρίως, τις συναναστροφές τους με το γυναικείο φύλο.

Σε μια απρόσμενη στιγμή προς το φινάλε της υπόθεσης, ο Παναγιώτης Κατσώλης εύλογα αναρωτιέται κατάϊδρωμένος «και τώρα τι θα κάνουμε»… Περιέργως, αυτή η ρήση του αφορά παράλληλα και το κοινό, σε μια από τις ομολογουμένως πιο πρωτότυπες…interactive εμπειρίες σε παράσταση. Ο ένας εκ των δύο πτυχιούχων, σχολιάζει την σχέση ηθοποιών-θεατών, διερωτώμενος γιατί ερμηνευτές και κοινό να έχουν έναν αόρατο τοίχο στην επικοινωνία τους, προσδίδοντας έτσι μαζί με το υπόλοιπο καστ,  στην παράσταση, την δύναμη της θεατρικής αναρχίας, το «ευ ζην» της πολλαπλότητας.

Όσο καλά γνώριζα τον Χρήστο Βακαλόπουλο από τις κινηματογραφικές του γραφές και σκηνοθετικές απόπειρες, άλλο τόσο αγνοούσα τη μυθιστορηματική και διηγηματική του δράση στα λογοτεχνικά δρώμενα της εποχής αλλά και μετά το θάνατό του. Θα εκτιμούσα και συνεπώς θα ενθουσιαζόμουν σε παρόμοιο βαθμό με τη θεατρική διασκευή ενός από τα βιβλία του, αν είχα εξερευνήσει περαιτέρω τη βιβλιογραφία του; Ξεκινώντας από την αξιέπαινη και άκρως μεθοδευμένη δουλειά της Βάσιας Ατταριάν και του καστ / συντελεστών της στην δραματοποίησή του έργου, η παράσταση εμπλουτίστηκε επιπλέον με μυριάδες αντικείμενα, με πλήθος αναφορών, συνειρμών και ονειροταξιδιών... Κατά συνέπεια ακόμα κι αυτός που ποτέ δεν είχε διαβάσει κριτικό δοκίμιο του συγγραφέα, θα απολάμβανε αβίαστα την εκλεπτυσμένη διάθεση του να αυτό-σαρκαστεί μέσω των χαρακτήρων του και να εμβολίσει με χιούμορ τον καμβά μιας νεανικής ευφορίας. Μια κωμωδία ηθών, σε ένα ρομαντικο / αυτό-σχεδιαστικό φόντο που ισορροπεί στην κόψη «ρεαλιστικής» νοσταλγίας, ασχέτως ηλικίας και φοιτητικής εμπειρίας!

Σχολιάζοντας αρχικά το τεχνικό κομμάτι της παράστασης, η ουσία ελοχεύει στις απόμερες γωνίες, στα παραπλανημένα βλέμματα και στα καπρίτσια των κινήσεων. Είναι ειλικρινά πολύ εύκολο ο καθένας μας να νοιώσει έλξη από τις πτυχές του χαρακτήρα ενός από τους τρεις νεαρούς και αθεράπευτα γοητευτικούς ηθοποιούς που έφεραν εις πέρας ένα παλινδρομικό επιτραπέζιο παιχνίδι γνώσεων κι αναζητήσεων. Επιπλέον, το γραφείο-πολυεργαλείο που αποτελεί και το μοναδικό αρχικά συμπλήρωμα στο σκιερό σκηνικό, καθίσταται μοχλός σκηνικών διαρρυθμίσεων. Τηλέφωνα, ποτά, μικρόφωνα, μέχρι και μίνι βιβλιοθήκη συνυπάρχουν μέσα από την άπλετη, φανταστική τρέλα της σκηνοθεσίας της Ατταριάν που πέτυχε να προσεγγίσει το σκελετό του μυθιστορήματος και να το «μετα-μορφώσει», προσαρμόζοντάς το στους στόχους της. Οι άπταιστα πολυμορφικοί φωτισμοί που καθοδηγούν πολλές φορές την υπόθεση είναι ένα από τα μεγαλύτερα συν, καθώς ο διευθυντής φωτογραφίας Τάσος Παλαιορούτας εναρμονίζει την φωτιστική παλέτα του με την εκφραστική δεινότητα των ηθοποιών.

Για να ξεφύγουμε λίγο από το πρακτικό κομμάτι, είναι επίσης ιδανικό το κειμενάκι με την περίληψη της υπόθεσης, από το σάϊτ του 104. Μια συρραφή από πανέμορφες φωτογραφικές συνθέσεις, κινηματογραφικές αναμνήσεις, λογοτεχνικές φιγούρες και χορευτικές πιρουέτες ανάμεσα σε γυναίκες (έτοιμες για όλα; )...

Σε ένα τέτοιας υφής δάπεδο πατά η Αταριάν για να αναδείξει την υφολογία που επιθυμεί, εκμεταλλευόμενη ένα πνεύμα αυτό-σαρκαστικό, με πλήρη διαύγεια, χαρακτηριστική της εποχής που γράφτηκε το βιβλίο, εμπλουτισμένο με το υλικό πολιτιστικών και μη στοιχείων που συνορεύουν με ένα δικό μας «σήμερα». Σεκάνς όπως ο «κινέζικος» χορός της Κατερίνας Μαυρογεώργη, οι slides συζητήσεις (εν μέσω πόκερ) των φοιτητών Σήφη και Μάρκου, ένα σημαδιακό φλερτ στο ρεβεγιόν, ο σκωπτικός «δραματικός» μονόλογος ενός χαμένου αμόρε για τον Μάρκο (λες και είμαστε σε καταραμένο μελόδραμα!), το συναρπαστικό, ξέφρενο τραγουδιστικό medley ελληνικής μουσικής (από ένα βάζο με χαρτάκια, με πιθανώς εξίσου σπαρταριστά καλλιτεχνικού περιεχομένου νούμερα), αποτελούν τα θραύσματα ενός ζωντανού σκηνικού συνόλου καθοδηγημένου στην εντέλεια από την κινησιολογική διδασκαλία της Έλενας Γεροδήμου.

Ο Παναγιώτης Κατσώλης (Μάρκος), ο Σεραφείμ Ράδης (Σήφης) κι η Κατερίνα Μαυρογεώργη (στους ρόλους των γυναικών της ζωής τους) δημιουργούν με τις ερμηνείες τους την ατμόσφαιρα της καλλιτεχνικής μαγείας των «Πτυχιούχων». Αντιστέκονται στην υπερβολή, έχουνε συμπιέσει τον όποιο εγωισμό κι εκπέμπουν ανόθευτο ερωτισμό μέσα από τα βλέμματα και τους διαλόγους τους. Είναι επιστολές, ραβασάκια ανέμελα, γυναικείες αδυναμίες όμως και  πολιτικά άγχη, νέα ρεύματα, ξενύχτια και ταξίδια, ποδόσφαιρο και σημαδιακές κοινωνικο-ιστορικές πληροφορίες. Βινιέτες, που χάρις την άριστη ποιότητα κίνησης και λόγου του θιάσου, σου μένουν στη μνήμη σαν τις κεφάτες εμπειρίες των πτυχιούχων.

Η Ατταριάν δημιούργησε μια παράσταση η οποία αναμειγνύει τα είδη και διατηρεί ανέπαφη την αμεσότητα με το κοινό χωρίς να στοχεύει επίτηδες σ’ αυτήν αλλά προκαλώντας την μέσα από την διαχείριση του παραστασιακού υλικού και των ερμηνειών. Οι κάποιες αδυναμίες παρακάμπτονται από τον έξαλλο ρυθμό, κάτι που χρειάζεται απαραίτητα το σημερινό θέατρο σε παραστάσεις –περφόρμανς. Και θα πω ψέμματα αν δεν το αναφέρω, ένοιωσα πιο οικεία στους Πτυχιούχους της Ατταριάν παρά σε ολόκληρη τη φοιτητική μου…θητεία!

Θεατρική διασκευή: Ο θίασος
Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
Μουσική επιμέλεια: Ο θίασος
Επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου

Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοίδου
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική διδασκαλία: Αγγελική Δημάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θαλασσιά Αντωνοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης:Ευτυχία Βλάχου

Παίζουν: Παναγιώτης Κατσώλης

Κατερίνα Μαυρογεώργη

Σεραφείμ Ράδης

«104» Κέντρο λόγου και τέχνης

Eυμολπιδών 41

Γκάζι

Τηλέφωνο: 2103455020

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15 μμ

Διάρκεια παράστασης: 90΄

Γενική είσοδος : 12 ευρώ / μειωμένο 10 ευρώ