La última noche ή Οι Καρχαρίες

του Θανάση Τριαρίδη

Δύο οικεία αλλά και ξένα πλάσματα, ένας άντρας και μια γυναίκα, που περισσότερο τους συνδέει ο κοινός τους προορισμός παρά η ερωτική και συναισθηματική συγγένεια έρχονται αντιμέτωποι με την θνητότητά τους στη μέση ενός ωκεανού στο έλεος των καρχαριών ή μήπως στον καναπέ του σαλονιού τους, σ’ ένα εξ ίσου αιματηρό «παιχνίδι ρόλων»; Εκείνος κατευθύνει την γυναίκα προς έναν ανομολόγητο αλλά συγκεκριμένο προορισμό που εκείνη μοιάζει ταυτόχρονα να αγνοεί και να αντιλαμβάνεται. Το ζευγάρι διερευνώντας τα έγκατα της συνάντησής του διαγράφει μια εσωτερική πορεία διαρκών αποκαλύψεων και με αφετηρία την ίδια του την σχέση,  οδηγείται επίπονα σε σταθμούς-σημεία της ανθρώπινης περιπέτειας. Η τραυματική εμπειρία της γέννησης μέσα από την διαρκή αναγέννηση του θήλεως, η τρομακτική ένταση της στιγμής που εξομαλύνεται μόνο από την λήθη, η απειλή ως κίνητρο για την αναζωπύρωση των κρίσιμων αντιπαραθέσεων, η σιωπή ως υπονοούμενο άγνοιας, η κραυγή σαν προάγγελος ύβρης, η παραφροσύνη ως εξελικτικό στάδιο της επίγνωσης, η απειλή του θανάτου σαν υπόσχεση λύτρωσης συνθέτουν μικρές σκηνές που ξεπηδούν η μία μέσα από την άλλη για να ορίσουν διανοητικές αλλά και ψυχικές ενότητες κατανόησης σε μια προδιαγραμμένη συνθήκη με αιματηρή κορύφωση. Τα ερωτήματα επιτείνουν την αίσθηση πως οι απαντήσεις βρίσκονται ακριβώς πίσω από τις σκιές των φράσεων, μπορούν να γίνουν «ορατές» να δοθούν με οιδιπόδεια ακρίβεια και να απελευθερώσουν την διάνοια από την επιδημική νόσο της άγνοιας. Όμως εν τέλει το ζεύγος παραμένει στο σκοτάδι κι όλες οι λάμψεις, οι σπαραγμοί στιγμιαίου φωτός δεν είναι παρά οι αντανακλάσεις των θνησιγενών ελπίδων στο λευκό κάτοπτρο των φονικών, αστραφτερών  δοντιών του καρχαρία. Η υπέρτατη αγάπη ανταγωνίζεται την εξολόθρευση κι η συνειδητότητα εναγκαλίζεται την τυφλότητα. Ο άντρας ωθεί την στιγμή στο τελικό της σημείο, η γυναίκα ακονίζει την αρετή της συνύπαρξης συνειδητοποιώντας πως η αγάπη είναι σφαγείο. Το όραμα μιας αποκάλυψης πέρα από την θνητότητα γίνεται το εξιλαστήριο σφάγιο της κοινής τους θυσίας και τα δόντια-μαχαίρια υψώνονται σαν τροπαιοφόρα πέη μέσα από το σκοτεινό στόμα ενός σαρκοφάγου αιδοίου.

Γραφή εμπεριστατωμένη, αφηγηματική, εξαίσια ποιητική, αριστοτεχνικά δομημένη κι έντεχνα διφορούμενη όπου μέσα από τις διαρκείς επιθέσεις των φράσεων γεννιούνται τα άρρητα υπονοούμενα και πίσω από τις σκιες των λέξεων καιροφυλακτούν οι νυγμοί μιας πανάρχαιας τρέλας εσαεί βακχίζουσας και μαινόμενης.

Ο Γιαμλόγλου σεβάστηκε απόλυτα το πνεύμα και το «γράμμα» του έργου προσφέροντας μας μια χαμηλόφωνη αλλά καρποφόρα σκηνοθεσία που ανέδειξε στο έπακρο την δραματουργία χωρίς να γίνεται ούτε για μία στιγμή κραυγαλέα ή εκκωφαντική. Μέσα από βαθμιαίες προσθήκες στοιχείων όπως οι φωτισμοί κι η μουσική δημιούργησε έναν επιταχυνόμενο εσωτερικό ρυθμό σε αντιπαράθεση με τις κορυφώσεις των δράσεων, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ατμόσφαιρες με ισχυρές δόσεις φωτοσκιάσεων ως την στιγμή την τελικής παράδοσης στο άπλετο φως που καταβροχθίζοντας το σκότος, ανέδειξε όλες τις κρυμμένες αρετές του. Η Αλικάκη χρησιμοποίησε τις εντυπωσιακές υποκριτικές της ικανότητες και την στιβαρή τεχνική της για να πλάσει μια «γυναίκα» εύθραυστη και ταυτόχρονα επικίνδυνη, εύπλαστη και μαζί αμετάβλητη. Ο Κακούρης απέδωσε τον ρόλο του άντρα με ευκρίνεια αλλά και τρυφερότητα, αναδεικνύοντας τις αρετές του υπονομευτικού λόγου και τις λεπτές διαβαθμίσεις της ψυχογραφίας του ήρωα.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιαμλόγλου
Σκηνικά - Κοστούμια: Αιμιλία Κακουριώτη
Μουσική - Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Γιακουμάκης
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Καστανάς
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Γιάννης Αθυμαρίτης
Artwork: Βασίλης Βούζας
Παραγωγός: Ρούλα Νικολάου
Παραγωγή: Fidelite Productions

Παίζουν: Μυρτώ Αλικάκη

Λεωνίδας Κακούρης

Θέατρο «ΠΚ»

Κασομούλη 30

Νέος Κόσμος
Τηλέφωνο: 210 901 1677 – 6938033082

ΘΕΑΤΡΟ ΠΚ Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 μέχρι την Κυριακή των Βαΐων

Διάρκεια: 100΄χωρίς διάλειμμα

Εισιτήρια: 13 και 10 ευρώ.