Χάρης Χιώτης

«Στο Ορφανοτροφείο»

Τι συμβολίζει το Ορφανοτροφείο και με ποιο τρόπο καταδυναστεύει τους νεαρούς τροφίμους του;

Τα ορφανοτροφεία αποτελούν ίδρυματα κοινωνικής προστασίας. Η προστασία όμως την οποία παρέχουν, πέρα από τη γονεϊκή φροντίδα που προσφέρουν στα ορφανά παιδιά που ζουν σ’ αυτά, αντίστοιχα τα οδηγεί και σε κάποια αδιέξοδα. Αδιέξοδο ως προς τη πραγματική ζώη, αδιέξοδο ως προς τα πραγματικά όνειρα που η αληθινή ζωή δημιουργεί, αδιέξοδο που δεν έχει καμία άλλη διέξοδο, εκτός από κάποια πιθανή υιοθεσία ή την ενηλικίωση των  οικότροφων η οποία ταυτόχρονα συμβολίζει και την «απελευθέρωση» τους από τον κόσμο του ορφανοτροφείου.

Πως εμπνευστήκατε την δραματουργία;

Ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω δύο γραμμές από το «Υπόγειο» του Φ. Ντοστογιέφσκι όπως έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά: «Καθένας μας έχει αναμνήσεις που θα τις μοιραζόταν μόνο με τους φίλους του. Και αναμνήσεις που δε θα τις μοιραζόταν ούτε με τους φίλους του αλλά μόνο με τον εαυτό του στα κρυφά. Υπάρχουν όμως κι άλλες, που ο άνθρωπος φοβάται ακόμη και να τις ψιθυρίσει στον εαυτό του». Πιστεύω ότι εκεί κρύβεται η δραματουργία, όχι μόνο των έργων αλλά και της ζωής του καθενός μας ξεχωριστά.

Πως ανταποκρίνεται το κοινό;

Το κοινό ανταποκρίνεται πολύ θετικά, αλλά καλύτερα να ρωτήσετε κάποιον που έχει παρακολουθήσει τη παράσταση για να λάβετε και μία πλήρως αντικειμενική απάντηση χωρίς ίχνη υποκειμενικής προστατευμένης κριτικής.

Τι σημαίνουν για σας οι ήρωες του έργου και τι αντιπροσωπεύουν σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο σαν σύμβολα;

Οι ήρωες του έργου είναι τρία παιδιά. Και τα παιδιά αποτελούν το μέλλον κάθε ανθρώπινης κοινωνίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής, θρησκευτικών πεποιθήσεων και διαφορετικών αντιλήψεων. Και όταν βάζουμε φραγμούς κι εμπόδια στα μεγαλεπήβολα όνειρα που οφείλουν να έχουν τα παιδιά, δεν τα μαθαίνουμε να είναι εγκρατή, αλλά δημιουργούμε ρυτίδες στο μελλοντικό πρόσωπο μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Τι έχετε αποκομίσει ως τώρα παίζοντας αυτήν την παράσταση;

Θ’ απαντήσω παρενθετικά χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα. Σε μία παράσταση έτυχε να είναι στο κοινό μία κοπέλα που μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο ως κάποια ηλικία. Στο τέλος, μας περίμενε και μας είπε: Σας ευχαριστώ που με γυρίσατε πίσω και μου θυμίσατε πως έπρεπε να είχα όνειρα και να μην παραιτούμαι. Από εδώ και εμπρός, ειλικρινά θα προσπαθώ να μην παραιτούμαι.

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που συνειδητοποιείς ότι η συνολική πορεία γίνεται αντιληπτή στους θεατές. Για αυτές τις στιγμές, αξίζει κάθε προσπάθεια.

Μιλήστε μου για την ως τώρα πορεία σας.

Ως τώρα η πορεία μας, έχει πολλές πρόβες, πολλούς καφέδες, πολλές ιδέες (οι       περισσότερες ανεκπλήρωτες), πολύ γέλιο, αρκετούς τσακωμούς, πολύ δρόμο και ακόμα πιο πολύ… λογιστικά λάθη, πρόστιμα και τελικά μισθωτή λογίστρια. Και για όλα αυτά ευθύνονται μερικές παραστάσεις που κάναμε και κάνουμε επειδή μας αρέσει πολύ το θέατρο (Ακρότητες, Δύο Μεγάλες Μύτες, Στο Ορφανοτροφείο, Ο Πρίγκιπας Που Ονειρεύτηκα Να Φιλήσω).

Μιλήστε μου για τα μελλοντικά σας σχέδια

Τα μελλοντικά μας σχέδια είναι ακόμα αρκετά μελλοντικά για να αναφερθούμε σε αυτά. Σε εποχές όπου οι αμφιβολίες για κάθε επόμενο βήμα μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, σημασία έχει το τώρα των πράξεων μας. Και εμείς τώρα προσπαθούμε ν αποδράσουμε κάθε Δευτέρα & Τρίτη από ένα ορφανοτροφείο!

Τι ξυπνάει μέσα σας το ορφανοτροφείο σε καιρούς κρίσης

Το ορφανοτροφείο είναι ένα ίδρυμα κοινωνικής προστασίας όπως προείπα. Προστατεύει τα έγκλειστα ορφανά παιδιά από τις κακουχίες και τις αντιξοότητες που ίσως θα είχαν υποστεί εάν ζούσαν ελεύθερα έξω από το φράχτη του ιδρύματος. Ένα τέτοιο είδος προστασίας, σε αντίστοιχα επίπεδα, τείνει να επιβληθεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στους πολίτες. Εμείς σε απάντηση λέμε, όλοι οι φράχτες που μας καταπιέζουν είναι μπροστά μας και μας προκαλούν να τους περάσουμε! 

Οι μαυρόασπρες φωτογραφίες είναι της Ήρας Σαραντάκη

«Στο Ορφανοτροφείο»

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Χάρης Χιώτης
Μουσική: Αναστασία Μανιάτη- Δημήτρης Μώρος
Σκηνικά-Κοστούμια: Αθηνά Πρίντζη
Φωτισμοί: Μάνος Δανέζης
Θεατρολόγος: Φραγκίσκος Αλέξανδρος Σαργολόγος
Βοηθός Σκηνοθέτις: Μαρία Νικολαϊδη

Από την ομάδα «REPENTE»

Παίζουν: Αγνή Χιώτη

Μαρία Θεοδωρίδου

Χάρης Χιώτης

Στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι «Έτσι οι μέρες περνούν» σε στίχους -μουσική του Δημήτρη Καρρά από το ομώνυμο CD του Φώτη Ανδρικόπουλου. Τραγουδούν οι Δημήτρης Καρράς, Φώτης Ανδρικόπουλος, Μαρία Λούκα.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ (Μόνο με κρατήσεις θέσεων)

Ώρα Έναρξης: 21:30

Διάρκεια: 70΄

Θέατρο «Πυξίδα»
Σαρρή & Ρήγα Παλαμήδου 3

Ψυρρή

Τηλέφωνα: 210-3225526, 6945524518