Γιώργος Βουβάκης

Ο καλός σκηνοθέτης πρέπει να είναι και καλός ψυχολόγος

Ο Γιώργος Βουβάκης γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα κι αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, το 2010. Έχει παρακολουθήσει και  σεμινάρια στο Θέατρο των Αλλαγών. Έχει συμμετάσχει, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις : «Vivid film/ μετά τον αφρό» με την ομάδα 4FRONTAL, «Ρισπέκτ» της Τζωρτζίνας Κακουδάκη, «Κρυφά Απογεύματα» του Δημήτρη Μωραϊτη, όλες στο θέατρο «Χώρα», «Ο Αυτοκράτορας της Σοκολάτας» του Χάρη Ρώμα στο θέατρο «Ρεξ» και φέτος συμμετέχει στο « Έγκλημα στα παρασκήνια» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα στο θέατρο «Από Μηχανής» και στο παιδικό « Το παιδί που μίλαγε με τα φρούτα» επίσης στο θέατρο «Ρεξ». Έχει παίξει στον κινηματογράφο, μεταξύ άλλων, στις ταινίες «Casus Beli» του Γιώργου Ζώη, «Αυστηρώς κατάλληλο» των Ρέππα- Παπαθανασίου, «Μια μέλισσα τον Αύγουστο» του Θοδωρή Αθερίδη. Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τις τωρινές του θεατρικές δουλειές, για την κρίση στο θέατρο αλλά και για τους ανθρώπους που τον εμπνέουν.

Μίλησε μου για το «Έγκλημα στα παρασκήνια» και την συνεργασία με την σκηνοθέτη της παράστασης Κατερίνα Μπερδέκα.

Το «Έγκλημα στα παρασκήνια» μπήκε στην ζωή μου εκεί γύρω στο καλοκαίρι όπου η Κατερίνα με πήρε τηλέφωνο και μου το πρότεινε. Ήταν μεγάλη μου χαρά που θα συνεργαζόμουν μαζί της γιατί η αλήθεια είναι ότι είχα θαυμάσει πολύ τις δύο δουλειές που είχε κάνει στο «Από Μηχανής» τα προηγούμενα δύο χρόνια, το «Drunk enough to say i love you» και το «Κάθε Τρίτη στο σουπερμάρκετ», οι οποίες ήταν εξαιρετικές. Και η αλήθεια είναι ότι δέχτηκα την πρόταση  πριν καν τελειώσει την φράση της. Έχει μεγάλη σημασία για μένα να συνεργάζεσαι με ανθρώπους τους οποίους θαυμάζεις για την δουλειά τους γιατί αυτό σου δίνει μια ασφάλεια ότι το αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο, θα είναι αξιοπρεπές. Φυσικά όταν μου είπε και για Γιάννη Μαρή, χάρηκα επίσης. Στην αρχή βέβαια μου φάνηκε πολύ περίεργο: «Θα κάνουμε Μαρή στο θέατρο; Όλοι είχαμε διαβάσει αστυνομικές ιστορίες και είχαμε δει τον αστυνόμο Μπέκα με τον Τίτο Βανδή οπότε με ιντριγκάρισε πολύ αυτή η ιδέα. Όσο αναφορά το στόρι, βρισκόμαστε  πριν την πρεμιέρα του κρατικού θεάτρου όπου δολοφονείται η πρωταγωνίστρια Ρόζα Βαργή, επικρατεί πανικός στο θέατρο και ο αστυνόμος Μπέκας με τον δημοσιογράφο Μακρή αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν την υπόθεση. Εμφανίζονται  πολλοί ύποπτοι ο ένας μετά τον άλλον, γίνεται χαμός, προσπαθείς να καταλάβεις ποιος είναι, όπως συμβαίνει πάντα στα αστυνομικά θρίλερ. Είναι ουσιαστικά μια νουάρ θεατρική παράσταση, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, παίζει πολύ με το άσπρο μαύρο κι έχει κρατηθεί με έναν  τρόπο η εποχή. Νομίζω ότι έχει αντιστοιχία με το σήμερα, το κείμενο το οποίο είναι γραμμένο το 1954 κι  έχει τόσες αναφορές στο 2012 δίχως μάλιστα να γίνει κάποια επέμβαση από την Κατερίνα! Ο Μαρής για παράδειγμα μιλάει επίσης για κρίση και  για τους φόρους που έχουν αυξηθεί . Η συνεργασία με την Κατερίνα ήταν άψογη, είναι μια σκηνοθέτης η οποία έχει ένα βασικό προσόν, ξέρει να καθοδηγεί τον ηθοποιό. Είναι πολύ σημαντικό ο σκηνοθέτης να ξέρει να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς. Θεωρώ ότι είναι από τους σκηνοθέτες που ήρθαν για να μείνουν. Το είχα δει από τις δύο δουλειές που είχε κάνει πριν συνεργαστούμε, το βλέπω και τώρα που συνεργαζόμαστε. Έχει πολύ μέλλον, ανήκει στην νέα γενιά Ελλήνων σκηνοθετών που νομίζω θα μας απασχολήσουν  στο μέλλον και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.

Ποια στοιχεία πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας νέος ηθοποιός προκειμένου να ξεχωρίσει;

Καλή ερώτηση. Θα σου πω πρώτα ποια στοιχεία πρέπει να έχει ένας ηθοποιός για να μείνει στον χώρο και μετά ποια χρειάζεται, για να ξεχωρίσει. Πρέπει να ακούει , να είναι «σφουγγάρι». Νομίζω ότι οι ηθοποιοί κάθε μέρα μαθαίνουμε, όταν  βγαίνεις από την σχολή δεν είσαι έτοιμος.  Έχεις ένα πρώτο υλικό το οποίο στην συνέχεια το εξελίσσεις.  Ακόμα κι αν μια συνεργασία δεν είναι καλή έχεις να πάρεις κάτι και επίσης χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Για να ξεχωρίσεις χρειάζεται «άστρο». Πολλές φορές τυχαίνει να βλέπω μια παράσταση που παίζει ένας νέος ηθοποιός, άσημος και να κοιτάω και να λέω «κοίτα αυτός κάτι έχει».  Κάτι το απροσδιόριστο, το οποίο δεν μπορώ να σου πω τι είναι γιατί αν το ήξερα θα το έκανα και στον εαυτό μου και πιστεύω ότι για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι που τους κάνει να ξεχωρίζουν αλλά υπάρχουν ηθοποιοί που το γνωρίζουν και το χρησιμοποιούν κατάλληλα.  Και φυσικά πάντα χρειάζεται και πολύ τύχη.

Ποιο θεωρείς υποκριτικά το δυνατό σου σημείο;

Άλλη καλή ερώτηση.  Στην σχολή μου έλεγαν ότι έχω μια αμεσότητα όταν κάνω σκηνική αφήγηση. Η αλήθεια είναι ότι έχει τύχει να κάνω πράγματα αφηγηματικά στο θέατρο αλλά και διαδραστικά. Το διαδραστικό και επικοινωνιακό στοιχείο είναι και αυτό κάτι που μου είχαν τονίσει στην σχολή.  Υπάρχει ένα θεατρικό είδος με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ κάποια στιγμή, είναι το stand up comedy. Δεν είναι τόσο προηγμένο στην Ελλάδα και είναι κι αρκετά παρεξηγημένο.  Το έχουν για κάτι φτηνό και δευτεροκλασάτο, άποψη με την οποία διαφωνώ.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός , με ποιο επάγγελμα θα ένιωθες εξίσου δημιουργικός;

Νομίζω θα μου άρεσε να γράφω. Είναι κάτι το οποίο θα μπορούσα ενδεχομένως να το κάνω και τώρα αλλά το γράψιμο θέλει μια αφοσίωση. Ειδικότερα θα μου άρεσε να γράφω ποιήματα, αν και βέβαια αυτό δεν είναι επάγγελμα.

Ποια είναι η γνώμη σου για την νεοελληνική σύγχρονη δραματουργία;

Νομίζω ότι υπάρχουν πολύ καλοί νέοι Έλληνες συγγραφείς. Θεωρώ ότι έχουν δυναμική τα έργα τους. Έχω δει αριστουργήματα από νέους συγγραφείς, όπως για παράδειγμα το «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη.  Είναι ένας συγγραφέας που με έχει εντυπωσιάσει. Δεν πρέπει να σνομπάρουμε τα νεοελληνικά έργα, πρέπει να τους δοθεί βήμα, να διαλέγουν οι σκηνοθέτες ελληνικά έργα.  Και νομίζω ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια να πειραματίζονται οι σκηνοθέτες με το νεοελληνικό έργο, το βλέπεις έντονα και στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τι είδους παραστάσεις σου αρέσει να βλέπεις;

Να σου πω την αλήθεια, επιλέγω πολύ συχνά να βλέπω σκηνοθέτες . Επίσης επιλέγω και με βάση τον συγγραφέα το τι θα δω, αν ας πούμε ακούσω ότι κάπου παίζει Τσέχωφ θα πάω, έχω μια αδυναμία. Υπάρχουν συγκεκριμένοι σκηνοθέτες τους οποίους παρακολουθώ συστηματικά, όπως είναι η Κατερίνα Μπερδέκα, που συνεργάζομαι τώρα αλλά και ο Σίμος Κακάλας.  Από τους παλαιότερους  μου αρέσουν πολύ ο Στάθης Λιβαθινός, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο Λευτέρης Βογιατζής , ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης κι άλλοι πολλοί.  Είναι «διαχρονικές αξίες» αυτοί οι άνθρωποι, κάνουν δουλειές που τις βάζεις στην ατζέντα σου οπωσδήποτε για να τις παρακολουθήσεις.  Με τα είδη δεν έχω κάποιες συγκεκριμένες προτιμήσεις. Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια για παράδειγμα ψαχνόμουν πολύ με το θέατρο της επινόησης, το devised. Μου αρέσει σε αυτή την φάση να βλέπω κι ανεβάσματα κλασσικών έργων, δηλαδή πώς ανεβαίνει τώρα ο «Έμπορος της Βενετίας» για παράδειγμα.  Μου αρέσουν τα κλασικά ανεβάσματα με σύγχρονες ερμηνείες.

Πιστεύεις ότι η Αθήνα διαθέτει περισσότερες σκηνές από αυτές που μπορεί να πραγματικά να «σηκώσει»;

Έμαθα ότι μόνο φέτος γίνονται γύρω στις 600 παραστάσεις. Είναι πάρα πολλές, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά αυτό σημαίνει ότι όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να εκφραστούν, το ίδιο και οι σκηνοθέτες.  Δυστυχώς όμως είναι τόσο μικρή η αγορά, το κοινό δεν μπορεί να πάει σε 600 παραστάσεις, συνεπώς δεν μπορούν να ζήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Στην πραγματικότητα πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν και ζουν από το θέατρο, η  πίτα είναι μοιρασμένη σε λίγους.  Το κοινό παρόλα αυτά πιστεύω ότι γυρνάει σιγά-σιγά στο θέατρο, ειδικά μετά την πτώση της τηλεόρασης και αφού γίνονται και πολύ λίγες δουλειές στο σινεμά.  Αλλά γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει αρκετό κοινό για να δει όλες αυτές τις παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Αθήνα.  Μακάρι να υπήρχε.

Ποια είναι η γνώμη σου για την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

Αναρωτιέμαι που θα απορροφηθούν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που βγαίνουν από τις τόσες πολλές δραματικές σχολές. Υπάρχουν κάποιες καλές σχολές στην Αθήνα αλλά μου φαίνεται περίεργο που μια τόσο μικρή χώρα έχει τόσο μεγάλο αριθμό σχολών. Ο κάθε ένας τελικά ανοίγει δραματική σχολή. Επίσης σε πολλές από αυτές δεν υπάρχουν καν εισαγωγικές εξετάσεις προκειμένου να μπεις. Πρέπει να υπάρχει ένα κριτήριο, δεν μπορούν να κοροϊδεύουν τα παιδιά που μπαίνουν στην σχολή, απλά και μόνο για να τους πάρουνε λεφτά. Αυτό που θα έπρεπε να νοιάζει τις σχολές αυτές είναι να αφήσουν έργο, να εκπαιδεύσουν ηθοποιούς οι οποίοι θα βγουν στον χώρο θα κάνουν πράγματα κι αυτό αργότερα θα είναι διαφήμιση για την σχολή. Δεν κάνουν αυτό, κάνουν το εντελώς αντίθετο, κυνηγάνε τους μαθητές να πληρώνουν τα δίδακτρα και δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο. Φυσικά μέσα σε όλο αυτό υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις σχολών που κάνουν καλή δουλειά. Υπάρχουν παιδιά 18-20 χρονών που ξεκινούν να ψάξουν σε ποιά σχολή θα φοιτήσουν... Ποιος θα πει σε αυτά τα παιδιά ποια είναι καλή σχολή αν δεν ξέρουν κάποιον; Ένα παιδί 18 χρονών που έρχεται στην Αθήνα για να γίνει ηθοποιός δεν γνωρίζει τα πράγματα, πάει σε μια ακατάλληλη σχολή, του πληρώνουν οι γονείς του το σπίτι, τη σχολή, καταλήγει να ξοδεύει μια περιουσία και στο τέλος δεν κάνει τίποτα. Δεν είναι πολύ άδικο αυτό; Εγώ είχα την τύχη και βρισκόμουν στο  Θέατρο των Αλλαγών που έκανα σεμινάρια κι ο Ακύλλας Καραζήσης, που ήταν δάσκαλος μου, μου πρότεινε το Ωδείο Αθηνών αλλά δεν την έχουν όλοι την τύχη αυτή.

Κάνεις θεατρικά όνειρα;

Περιορίζονται πολύ τα όνειρα σου μέσα σε ένα κλίμα σαν αυτό που ζούμε τώρα. Αλλά παρόλη την κατάσταση δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα να ονειρεύομαι, θάνατος είναι αυτό, να πάψεις να ονειρεύεσαι. Τα δικά μου θεατρικά όνειρα αφορούν έργα. Θέλω πάρα πολύ να παίξω κάποια στιγμή Τσέχωφ και Σαίξπηρ.

Ποιά είναι η γνώμη σου για την κρίση στο ελληνικό θέατρο τώρα με την κατάσταση την οποία βιώνουμε;

Το θέατρο είναι πολυτέλεια αυτή την περίοδο. Είναι πολύ δύσκολο να δώσει ο κόσμος έστω και 10 ευρώ από το υστέρημα του για να δει μια παράσταση, δεν του περισσεύουν πια... Κάποιος που πήγαινε παλιά κάθε βδομάδα στο θέατρο, τώρα πάει μια φορά το δίμηνο. Αλλά από την άλλη θεωρώ σημαντικό ότι κάποιοι Έλληνες παραγωγοί και επιχειρηματίες, όσοι έχουν μείνει βέβαια, έχουν κατεβάσει τις τιμές των εισιτηρίων, και θα πρότεινα να τις κατεβάσουν και άλλο. Να μπορεί ο κόσμος να δει θέατρο γιατί  η μόνη διέξοδος απ’ αυτό που ζούμε είναι να στραφούμε στον πολιτισμό.  Εγώ ας πούμε όταν δεν είμαι στα καλά μου, πηγαίνω θέατρο και βλέπω μια παράσταση η οποία με βάζει στον δικό της κόσμο, με ταξιδεύει, με κάνει να ξεχαστώ από τα προβλήματα μου. Για μένα  είναι κάτι το ανεκτίμητο. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κάτι άλλο, μόνο το θέατρο, είναι κάτι το μαγικό. Ειδικά όταν μια παράσταση καταφέρνει να σε ταξιδέψει, γιατί δεν μπορούν όλες να το κάνουν, νομίζω ότι της χρωστάς πολλά. Το μέλλον είναι αρκετά δυσοίωνο. Εμείς οι νέοι άνθρωποι στον χώρο δεν μπορούμε να ζήσουμε πλέον από το επάγγελμα μας, χρειάζεται να μας βοηθάνε οι γονείς μας ή οτιδήποτε. Σήμερα είσαι ηθοποιός αλλά αύριο μπορεί να είσαι σερβιτόρος ή μπάρμαν, αναγκαζόμαστε να κάνουμε δύο και τρία πράγματα ταυτόχρονα. Όταν είσαι με ποσοστά σε μία παράσταση, αναγκάζεσαι να κάνεις και κάτι άλλο για να ζήσεις. Αλλά και μισθοί να δίνονταν θα ήταν πολύ μικροί. Ωστόσο εμείς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε, συνεχίζουμε να παλεύουμε και να κάνουμε τον κόσμο να περνάει καλά, να ξεφεύγει. Μαθαίνουμε να ζούμε μ’ αυτές τις συνθήκες, είναι μια νέα πραγματικότητα που προσπαθούμε να την συνηθίσουμε όλοι αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε. Μόνο η αισιοδοξία μας έμεινε και να είμαστε ενεργοί. Η κατάθλιψη είναι σημείο των καιρών. Διάβαζα πρόσφατα το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» και έχει μια φράση μέσα που λέει «Το μόνο τρομερό είναι η πλήξη, είναι το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα». Και στο αναφέρω γιατί ξέρεις η πλήξη φέρνει και κατάθλιψη και πρέπει να αντιστέκεσαι σε αυτό, να κάνουμε κάτι για αυτό. Κάνε κάτι να το αλλάξεις. Πάρε όπως κι όσο μπορείς την κατάσταση στα χέρια σου.

Φτιάξε μου ένα προφίλ του καλού και σωστού σκηνοθέτη

Για μένα ο σωστός σκηνοθέτης πρέπει να σέβεται τον ηθοποιό του, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ο σεβασμός. Μου αρέσουν οι σκηνοθέτες που ξέρουν καλά να κατευθύνουν τους ηθοποιούς τους και έχουν καλή αίσθηση του συνόλου. Πέρα από αυτό εξαρτάται και από τα προσωπικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Για μένα ένας καλός σκηνοθέτης πρέπει να είναι και καλός ψυχολόγος. Όταν έχεις να διαχειριστείς τόσες πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες είναι δύσκολο όπως καταλαβαίνεις… Γιατί οι ηθοποιοί είμαστε σαν μωρά, είμαστε γκρινιάρηδες, γιατί είμαστε πολύ ανασφαλείς, είναι χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών. Ως σκηνοθέτης πρέπει να διαχειριστείς πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου και μετά τους ηθοποιούς σου και φυσικά δεν μπορείς να τους αντιμετωπίζεις όλους με τον ίδιο τρόπο, ο κάθε ηθοποιός έχει το κουμπί του.

Ποια είναι για σένα η ιδανική συνεργασία;

Η ιδανική συνεργασία για μένα είναι αυτή που δεν τελειώνει, αυτή που έχει την τάση να συνεχιστεί ή όταν τελειώνει να θέλεις να συνεχιστεί κι άλλο…

Θα σε ενδιέφερε μια πορεία στον χώρο μέσα από μια άλλη ιδιότητα; Σκηνοθεσία ενδεχομένως;

Μ’ ενδιαφέρει και η συγγραφή και η σκηνοθεσία, με γοητεύουν πολύ. Δεν ξέρω αν είμαι ικανός να το κάνω, αλλά θα ήθελα να το δοκιμάσω. Αλλά ειδικά την σκηνοθεσία την θεωρώ κάτι πολύ δύσκολο και το είπα και στην Κατερίνα τις προάλλες ότι αυτό που κάνει είναι τρομερά δύσκολο. Είναι τόσο δύσκολο να μπορείς να διαχειριστείς τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω, εδώ δεν μπορώ να διαχειριστώ εμένα καλά καλά... Γενικότερα δεν αντιμετωπίζω  την σκηνοθεσία ως την φυσική συνέχεια της υποκριτικής.  Όλα τα πόστα στο θέατρο είναι πολύ γοητευτικά, του σκηνογράφου, του φωτιστή ακόμα και του ταξιθέτη. Για την ώρα επικεντρώνομαι στην υποκριτική και ότι φέρει το μέλλον, καλοδεχούμενο.

Πώς βλέπεις το μέλλον των θεατρικών ομάδων;

Έχω υπάρξει  σε ομάδα στο παρελθόν. Μου αρέσει που υπάρχουν πολλές ομάδες στην Αθήνα γιατί φαίνεται ότι οι νέοι καλλιτέχνες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Είναι καλό που σε μια ομάδα υπάρχουν πολλές και διαφορετικές γνώμες αλλά δεν πιστεύω στην ισότητα, στην δημοκρατία στο θέατρο. Πρέπει να υπάρχει ένας, ο σκηνοθέτης, που θα έχει τον κύριο λόγο. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα κατευθύνει και θα συντονίζει το όλο πράγμα γιατί δεν μπορούμε να αποφασίζουμε όλοι μαζί, δεν γίνεται. Αν είναι έξυπνος ένας σκηνοθέτης θα πάρει από τον καθένα το καλύτερο που μπορεί. Είναι θετικό να υπάρχουν ομάδες γιατί κάποιες από αυτές θα γίνουν στο μέλλον πολύ καλές και θα δώσουν σημαντικά πράγματα στο θέατρο.

Υπάρχουν άνθρωποι στον χώρο που τους θαυμάζεις ή τους  θεωρείς δασκάλους σου;

Είμαι ένας άνθρωπος που γενικά θαυμάζει πολύ. Μου αρέσει να θαυμάζω ανθρώπους και δουλειές τους, με θρέφει το να θαυμάζω. Αυτή την στιγμή μπορώ να σου πω, ότι θαυμάζω τους συμπαίκτες μου από το «Έγκλημα στα παρασκήνια». Τυχαίνει να συνυπάρχω με εξαιρετικούς συναδέλφους, παίρνω απ’ όλους κάτι. Ένας καλός ηθοποιός πρέπει να είναι και καλός «κλέφτης». Με την έννοια του ότι βλέπει κάτι το θαυμάζει και το κρατάει στην μνήμη του. Είχα δασκάλους που θαύμαζα κατά καιρούς, είχα την τύχη να έχω καθηγητές στην σχολή, τον Δημήτρη Καταλειφό, την Λυδία Κονιόρδου, τον Θωμά Μοσχόπουλο, τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, τον Δημήτρη Ήμελλο. Αργότερα βρέθηκαν στον δρόμο μου και άλλοι  σημαντικοί άνθρωποι όπως τώρα η Κατερίνα Μπερδέκα. Ο Χάρης Ρώμας είναι επίσης ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος αγαπάει τους ηθοποιούς του. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γιατί αυτοί οι δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι με ενέπνευσαν και συνεχίζουν να με εμπνέουν και αυτό το θεωρώ ανεκτίμητο, μπορεί να μην πληρώνομαι με λεφτά αλλά πληρώνομαι με άλλα πράγματα.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Στις 25 Νοεμβρίου ξεκινάμε στο Ρεξ στο καινούριο παιδικό έργο του Χάρη Ρώμα, «Το παιδί που μίλαγε με τα φρούτα».  Θα παίζουμε τις Κυριακές 11.30 το πρωί και στις 15.00 και καθημερινές για σχολεία. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο παιδικό παραμύθι του Χάρη Ρώμα στο θέατρο αυτό, ήμουν και πέρσι στην παράσταση « ο Αυτοκράτορας της Σοκολάτας» που είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Ευελπιστώ να έχουμε την ίδια επιτυχία και φέτος.

Η 3η και η 5η κατά σειρά φωτογραφία που πλαισιώνουν την συνέντευξη είναι του φωτογράφου της παράστασης "Έγκλημα στα παρασκήνια" , Στάμου Αμπάτη