Κωνσταντίνος Μωραΐτης

«Στην Αθήνα μου αρέσει πολύ η πολυπολιτισμικότητα της»

Ο Κωνσταντίνος  Μωραΐτης γεννήθηκε το 1989 στις Σέρρες και αποφοίτησε με άριστα από την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2010. Υπήρξε αθλητής «ενόργανης γυμναστικής» και «επί κοντώ» ενώ έχει κάνει και μαθήματα κλασικού τραγουδιού με κατεύθυνση τενόρου.  Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις παραστάσεις «Vivid film-Μετά τον αφρό» και «Ρισπέκτ» στο θέατρο «Χώρα» σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη. Έχει πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα teen spirit» στο θέατρο «Θησείον» σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου και στην «Αγγέλα» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι στην Αυλή (Kunsthalle Athena). Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις μικρού μήκους ταινίες: «Last Frame» του Μιχάλη Φελάνη, «Iris» του Αλέξανδρου Σιψίδη και στην μεγάλου μήκους «Carouzel» του Σταμάτη Τσαρουχά. Ο νεαρός ηθοποιός με τις πολύ ενδιαφέρουσες και εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους θεατρικές επιλογές μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τις συνεργασίες του, για την κλασική αλλά και την σύγχρονη δραματουργία ,  για την δική του ματιά πάνω στο θέατρο αλλά  για τα όσα βιώνουμε σήμερα, ατενίζοντας ωστόσο με αισιοδοξία το μέλλον.

Μίλησε μου για την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο

Τελείωσα την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2010 και η πρώτη μου παράσταση ήταν το 2008,  με την Τζωρτζίνα Κακουδάκη στην παράσταση «Vivid film-Μετά τον αφρό» ενώ αμέσως μετά ξανασυνεργαστήκαμε με την ίδια σκηνοθέτιδα στο «Ρισπέκτ». Και οι δύο  δουλειές έγιναν στο θέατρο «Χώρα». Ακολούθησε η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου και αμέσως μετά η «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολάρι.

Μίλησε μου για την συνεργασία σου με τον Ένκε Φεζολάρι στην «Αγγέλα».

Τρομερή εμπειρία πραγματικά! Ο Ένκε είναι πολύ καλός σκηνοθέτης και αγαπάει πάρα πολύ τους ηθοποιούς του κι αυτό είναι κάτι που το βρίσκω ωραίο και τίμιο. Δουλέψαμε πολύ ωραία, έχει έναν τρόπο προσέγγισης στα πράγματα πολύ ενδιαφέροντα, που προσωπικά εμένα με εξιτάρει. Βρέθηκα να συνυπάρχω σκηνικά με εξαιρετικούς ηθοποιούς που όλοι ερμηνευτικά ήταν από ένα επίπεδο και πάνω, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την συνεργασία.

Ποια στοιχεία πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας νέος ηθοποιός προκειμένου να ξεχωρίσει;

Υπάρχουν πολλές σχολές και ηθοποιοί  και αυτό είναι κάτι που το θεωρώ καλό γιατί συνειδητοποιείς ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την τέχνη. Αυτή η δουλειά χρειάζεται πολύ κόπο, υπομονή, επιμονή. Ίσως είναι κλισέ αυτά που σου αναφέρω αλλά νομίζω ότι είναι τα στοιχεία που θα σε βοηθήσουν να ξεχωρίσεις αφού πρόκειται για μια πολύ δύσκολη δουλειά.

Υπάρχουν άνθρωποι από τον χώρο που τους θεωρείς δασκάλους σου;

Με έχουν βοηθήσει πολλοί άνθρωποι μέσα στην δουλειά, δεν έχω πρότυπα, ποτέ δεν είχα, το συνειδητοποίησα πρόσφατα… Θαύμαζα όμως πάντα ανθρώπους και θαυμάζω και τώρα κάποιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Ένας από τους ανθρώπους με έχει βοηθήσει στον χώρο είναι η Κατερίνα Μπερδέκα, κάτι που το εκτιμώ πολύ και χαίρομαι όταν συνεργάζομαι μαζί της. Με την Κατερίνα γνωριζόμαστε από την πρώτη μου παράσταση, μου έχει σταθεί σε πολύ δύσκολες στιγμές γιατί κάποια πράγματα λόγω απειρίας δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ, από τους κωδικούς προσέγγισης ενός ρόλου μέχρι το οτιδήποτε που έχει να κάνει με το θέατρο. Με βοήθησε να δημιουργήσω μια θεατρική «δεξαμενή» ώστε να αντλώ απ’ εκεί υλικό.

Ποιο θεωρείς ότι είναι υποκριτικά το δυνατό σου σημείο;

Δεν έχω ιδέα. Επειδή υπήρξα αθλητής της «ενόργανης» και του «επί κοντώ», έχω ίσως μια ευκολία στο σώμα. Πιστεύω ότι μέσα από δουλειά και πρόβα μπορούν να «βγουν» τα πάντα. Όλοι από τα ίδια «υλικά» είμαστε φτιαγμένοι, το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να εκθέσουμε τις δυνατότητές μας και κατά πόσο ο σκηνοθέτης με την σειρά του είναι διατεθειμένος να τις προβάλλει. Θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να πω ότι έχω κάποιο ειδικό στίγμα.

Τι θεωρείς λάθος και τι σωστό πάνω στην σκηνή;

Για μένα δεν υπάρχει λάθος και σωστό πάνω στην σκηνή, υπάρχει όμορφο και άσχημο και αυτό θα το ορίσει ο σκηνοθέτης και η γραμμή της παράστασης.

Έχεις παρακολουθήσει μαθήματα κλασικού τραγουδιού, θα σε ενδιέφερε να συμμετάσχεις σε μια μουσικοθεατρική παράσταση ή σε κάποιο μιούζικαλ ίσως;

Ναι φυσικά πάρα πολύ, κι αυτό θέατρο είναι. Στην σχολή μας  δίδασκε μιούζικαλ η  Εβελίνα Παπούλια και μου άρεσε πολύ. Θα ήθελα να ασχοληθώ γιατί είναι η αλήθεια ότι δεν τα διαχωρίζω τα θεατρικά είδη, μου αρέσουν όλα και τα βρίσκω όλα εξίσου ενδιαφέροντα.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο είδος δραματουργίας που σου αρέσει περισσότερο από άλλα;

Όχι δεν ξεχωρίζω κάποιο δραματουργικό είδος περισσότερο από τα άλλα, όλα έχουν να κάνουν με το ανέβασμα που επιχειρείς. Για μένα τα κλασικά έργα είναι «νεκρά» αν δεν γίνει μια αντιστοιχία με το σήμερα. Όταν λέω αντιστοιχία δεν εννοώ να «τους αλλάξεις τα φώτα»… Εννοώ να ερευνήσεις τι αντιστοιχία έχει το έργο με την αισθητική της Ελλάδας του 2012. Να μην προσπαθήσεις να το φέρεις στο «σήμερα» γιατί ούτως ή άλλως όταν ένα έργο έχει αποκτήσει διαχρονικότητα και έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας αυτό κάτι σημαίνει, απλά να κάνεις την αντιστοιχία που σου προανέφερα. Εμένα προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να παίξω Σαίξπηρ με μεγάλα κοστούμια κτλ, δηλαδή αισθητική ανεβάσματος του 1950 στο σήμερα και δεν εννοώ να επικεντρωθούμε στο ενδυματολογικό, απλά το έφερα ως παράδειγμα. Το σημαντικό είναι να επιτευχθούν κάποιοι συσχετισμοί του κειμένου με το σήμερα κυρίως μέσα από την δραματουργική επεξεργασία.

Σου αρέσουν οι μεταμοντέρνες παραστάσεις με κειμενικές προσθήκες κτλ;

Ναι σαφώς μου αρέσουν αρκεί να υπάρχει λόγος, όχι να το κάνουμε για να το κάνουμε. Δεν πιστεύω σ’ ανέγγιχτα και «ιερά» κείμενα. Μπορείς να πειράξεις τα πάντα αρκεί να έχεις, όπως σου είπα, λόγο που το κάνεις. Απλά να μην ανεβάσουμε Σαίξπηρ για παράδειγμα και του «αλλάξουμε τα φώτα» μόνο και μόνο για να πετύχουμε, ξέρεις, αυτή την «μοντερνιά» που λένε.

Μίλησε μου για την παράσταση «Έγκλημα στα παρασκήνια» που ξεκινάτε σε λίγο καιρό στο «Από Μηχανής» και για την συνεργασία με την Κατερίνα Μπερδέκα

Η Κατερίνα είναι εξαιρετική, ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί της  και πολύ χαίρομαι που τελικά με επέλεξε. Στην παράσταση παίζουν η Γωγώ Μπρέμπου, ο Ερρίκος Λίτσης, η Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη, ο Γιώργος Βουβάκης, ο Στράτος Σωπίλης, η Άννα Πασχάλη, ο Τάκης Σακελλαρίου, η Καλλιόπη Τζερμάνη και εγώ. Οι φωτισμοί είναι του Τάσου Παλαιορούτα, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Νίκου Αναγνωστόπουλου. Η πρεμιέρα είναι στις 2 Νοεμβρίου.

Σας εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία! Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σου στόχοι;

Αυτό που με ενδιαφέρει, το οποίο δεν ξέρω αν θεωρείται στόχος, είναι, μετά από χρόνια, κοιτώντας πίσω, να μην ντρέπομαι για κάποιες δουλειές που έχω κάνει. Από εκεί και πέρα όλα στον χώρο είναι ρευστά.

Πώς βλέπεις την σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία;

Μου αρέσουν πολύ τα νεοελληνικά έργα που γράφονται σήμερα. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν έλληνες συγγραφείς με πολύ μέλλον. Από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα διαχρονικότητας. Θα φανεί ποιά και πόσα έργα θα αντέξουν στον χρόνο, άλλα θα μείνουν, άλλα θα ξεχαστούν. Δεδομένων των συνθηκών που ζούμε και της κατάστασης που βιώνει η νέα γενιά η οποία ζει κάτι πρωτόγνωρο για εκείνη, πιστεύω ότι μπορούν να προκύψουν πολύ ωραία πράγματα… Βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από την συγγραφή. Αυτό είναι κάτι το θετικό που μπορεί να προκύψει μέσα σ’ αυτό το δύσκολο και περίεργο κλίμα στο οποίο βρισκόμαστε.

Πώς βίωσες την εμπειρία να καταπιάνεσαι με έναν ρόλο σαν τον «Ρωμαίο»;

Πολύ δύσκολο. Ένιωσα πολύ χαρούμενος που μου εμπιστεύτηκαν έναν τέτοιο ρόλο στα 22 μου χρόνια. Είναι ένας μεγάλος ρόλος ο οποίος θέλει δουλειά, προσπάθεια, κόπο. Ελπίζω να φώτισα τις πτυχές του χαρακτήρα όπως μου ζητήθηκε από την γραμμή της σκηνοθέτιδας. Το αν τα κατάφερα, ας το κρίνει το κοινό.

Πριν σου κάνουν την πρόταση φανταζόσουν ποτέ ότι θα έπαιζες τον συγκεκριμένο ρόλο;

Ποτέ. Ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό, και σε τόσο μικρή ηλικία κιόλας. Απλά νομίζω είναι θέμα συγκυριών και τύχης. Να βρεθείς δηλαδή σε μια παράσταση που ψάχνουν κάποιο άτομο με την δική σου ηλικία για μια πολύ συγκεκριμένη βερσιόν του έργου όπως αυτή, η οποία είναι εφηβικό θέατρο. Είναι όμορφο να «αγγίζεις» τέτοια κείμενα, ωραία εμπειρία.

Ήθελες από μικρός να γίνεις ηθοποιός;

Ο πατέρας μου είναι ηθοποιός, ο Χρήστος Μωραϊτης, άρα πιθανόν να ήταν θέμα ερεθισμάτων. Το αγαπούσα το θέατρο αλλά δεν είχα παίξει ποτέ ούτε ήμουν ποτέ σε κάποια θεατρική ομάδα στο σχολείο.  Κάπου στην Β’ με Γ’ λυκείου έρχεται αυτή η άγαρμπη διαδικασία που σε «αναγκάζουν» να αποφασίσεις τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου… Η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ήταν τι θα μπορούσα να κάνω που να μην το βαρεθώ ποτέ και χωρίς να το σκεφτώ είπα ηθοποιός.

Πώς το βλέπεις το μέλλον των θεατρικών ομάδων;

Έχω υπάρξει και εγώ σε θεατρική ομάδα την «4 frontal» και πιστεύω ότι η ύπαρξη πολλών ομάδων που προσπαθούν να κάνουν δουλειές και το παλεύουν συνέχεια, μόνο ελπίδα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις. Υπάρχει δραστηριοποίηση και ενέργεια, βλέπεις προτάσεις όλων των ειδών και διαφορετικής αισθητικής. Και σε όλη αυτή την προσπάθεια που γίνεται εγώ διακρίνω μια τιμιότητα στις προθέσεις.

Ποια είναι άποψη σου για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου σε συνάρτηση με την κατάσταση την οποία βιώνουμε.

Η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να είμαι απαισιόδοξος. Αν στα 23 μου κοιτάω την ζωή με απαισιοδοξία νομίζω το έχω χάσει το παιχνίδι. Είμαστε εδώ, κάθε μέρα αλλάζουν τα πράγματα και παλεύουμε με νύχια και με δόντια. Ασχέτως θεάτρου πιστεύω ότι ο άνθρωπος θα καταφέρει να επιβιώσει, το «πώς» είναι μια άλλη ιστορία. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα βγούμε από όλο αυτό… Τώρα πότε θα βγούμε, πώς θα βγούμε και πώς θα είμαστε όταν θα βγούμε, είναι κάτι άλλο το οποίο δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Όσο αναφορά τα θέατρο, εγώ παρατηρώ μια ιδιαίτερη κινητικότητα η οποία δεν υπήρχε παλαιότερα τόσο έντονα, έχω την εντύπωση.

Πιστεύεις ότι η Αθήνα διαθέτει περισσότερες σκηνές από αυτές που μπορεί πραγματικά να «σηκώσει»;

Πολύ ωραία ερώτηση. Είναι πάρα πολλές, αυτό είναι αλήθεια, αλλά για να υπάρχουν αυτό σημαίνει ότι ο θεατής θέλει να υπάρχουν, αλλιώς θα έκλειναν. Νομίζω ότι κανείς δεν έχει τα χρήματα να κρατήσει ένα θέατρο σε λειτουργία, ενώ δεν πάει καλά. Εγώ αναρωτιέμαι το άλλο… Με τόσο μεγάλο αριθμό σκηνών πώς είναι δυνατόν η ανεργία των ηθοποιών να είναι τόσο μεγάλη.

Έχεις παρακολουθήσει το θέμα που δημιουργήθηκε με την Λένα Κιτσοπούλου και την παράσταση της στο Φεστιβάλ Αθηνών;

Το παρακολούθησα ναι και το θεωρώ άκρως φασιστικό αυτό που συνέβη. Μίλησαν άνθρωποι οι οποίοι δεν είχαν δει την παράσταση. Δηλαδή αυτό συνέβαινε μόνο στην δικτατορία, κατέβαζαν παραστάσεις και έκαιγαν βιβλία. Όλη αυτή η επίθεση ήταν φασιστική και πρόστυχη, τέτοια περιστατικά καταλύουν κάθε δημοκρατικό πλαίσιο. Είναι απαράδεκτο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στις μέρες μας και μάλιστα απ’ αυτούς που συγκεκριμένα, συνέβη. Για μένα η πολιτεία πρέπει να παίρνει θέση σε τέτοιες καταστάσεις και το θεωρώ λάθος το ότι έμεινε αμέτοχη.

Φαίνεται πως οι θεατρικές προκλήσεις όπως άλλωστε κι οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες, γίνονται τελικά εξιλαστήριοι στόχοι της οργής ενός τυφλού και τρομαγμένου πλήθους. Κρίμα γιατί η Αθήνα θα είναι φτωχή χωρίς τους «ξένους» της…

Θα σου πω κάτι πάνω σ’ αυτό… Όταν κατέβηκα  στην Αθήνα, ένας από τους λόγους που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν για την πολυπολιτισμικότητα που έχει. Έμπαινα στο τρόλεϊ κι ήμουν με τον Νιγηριανό, τον άνθρωπο από το Μπαγκλαντές, τον Κινέζο, τον Πακιστανό, τον Πολωνό, τον Βούλγαρο, τον Ρώσο, τον Αλβανό… εμένα όλο αυτό στην Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ,  με κάνει να νοιώθω θαυμάσια... Είναι μια υπέροχη αίσθηση να γνωρίζεις νέες κουλτούρες, άλλα ήθη και έθιμα. Με γοητεύει πολύ.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Στις 12 Οκτωβρίου ξεκινάμε στο θέατρο «Θησείον» την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα teen spirit» σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου, με παραστάσεις κάθε μέρα σχεδόν, στις 10.30 το πρωί. Όπως σου είπα στην 2 Νοεμβρίου ξεκινάμε επίσης στο θέατρο «Από Μηχανής» με την παράσταση «Έγκλημα στα παρασκήνια» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα και θα παίζουμε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30 και Κυριακή στις 18.00. Έχω ξεκινήσει γυρίσματα για την καινούρια ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου « Ο Εχθρός μου» στην οποία παίζουν ο Μανώλης Μαυροματάκης, η  Μαρία Ζορμπά, ο Γιώργος Γάλλος, ο Αντώνης Καρυστινός, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, η Αριάδνη Καβαλιέρου, ο Ηλίας Μουλάς κ.α. Το σενάριο είναι του Γιάννη Τσίρου και η διεύθυνση φωτογραφίας του Βαγγέλη Κατριτζιδάκη. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που έχει δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι κι ένα βράδυ εισβάλλει στο σπίτι τους μια συμμορία από κλέφτες. Εγώ υποδύομαι ένα από τα μέλη της συμμορίας αυτής. Όσο αναφορά υπόλοιπα σχέδια, συζητούνται διάφορα για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω για την ώρα αλλά θα ανακοινωθούν «εν καιρώ».

Η δεύτερη κατά σειρά φωτογραφία που πλαισιώνει την συνέντευξη είναι του φωτογράφου της παράστασης «Έγκλημα στα παρασκήνια», Στάμου Αμπάτη, η οποία ξεκινάει στις 2 Νοεμβρίου στο θέατρο «Από Μηχανής».