Γιώργος Πυρπασόπουλος

Συνάντησα τον Γιώργο για πρώτη φορά στο φουαγιέ του θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου αμέσως μετά την παράσταση στην οποία και φέτος πρωταγωνιστεί την «Τεράστια έκρηξη».  Λίγες μέρες αργότερα, ενώ κυβέρνηση, αντιπολίτευση και τρόικα έβγαζαν το ένα διάγγελμα μετά το άλλο, ήπιαμε μαζί καφέ και μιλήσαμε για τη ζωή του στη σκηνή, για την παράσταση, για τις αγωνίες και τους φόβους αλλά και τις χαρές αυτού του όμορφου κόσμου, του κόσμου της τέχνης που σαν ένα πλοίο ταξιδεύει ανάμεσα στους άλλους κόσμους, ανάμεσα σε ναυάγια εποχών και συντρίμμια κυβερνήσεων χωρίς ποτέ να χάνει το λιμάνι του έστω κι αν κάποτε χάνει την ρότα του.

Πες μου Γιώργο πότε για πρώτη φορά ασχολήθηκες με το επάγγελμα του ηθοποιού και τι ένοιωσες τότε; Ήσουν μικρός, έτσι δεν είναι;

Βασικά ξεκίνησα ερασιτεχνικά στο δημοτικό. Στην έκτη δημοτικού ξεκίνησα να πηγαίνω σε ένα θεατρικό εργαστήρι του Δήμου της Νέας Σμύρνης με την Λία  Χατζοπούλου-Καραβία όπου εκεί έκανα και τις πρώτες μου παραστάσεις. Αργότερα μπήκα στην θεατρική ομάδα της Κάρμεν Ρουγγέρη στον Δήμο της Νέας Σμύρνης .Αυτή στην ουσία ήταν και η πρώτη μου δασκάλα και έκανα παραστάσεις εκεί όσο ήμουνα ακόμα στο γυμνάσιο. Αργότερα στο λύκειο, όταν μετακόμισα στον Βύρωνα, ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα. Εκεί δούλεψα σε ένα πρακτορείο κομπάρσων κι έκανα την πρώτη μου επιτυχημένη οντισιόν για ένα τηλεοπτικό σήριαλ με την Άννα Βαγενά, όπου παίζαμε μαζί με την Μαρία Κυριάκη, το οποίο λεγόταν «Το ταξίδι που σκοτώνει». Μετά το ένα έφερε το άλλο και επιχείρησα να πάω σε μια σχολή. Οι σχολές τότε, επειδή εγώ δούλευα πριν τελειώσω το σχολείο και έκανα τηλεόραση, δεν θέλανε να έχεις επιρροές απ’ έξω και γενικά ήταν αρνητικοί στο να σε δεχτούνε εάν είχες κάνει πράγματα και έτσι δεν πήγα σε σχολή. Μόνο για ένα χρόνο πήγα σε μια, δεν έμεινα ευχαριστημένος και έφυγα και γενικά το έμαθα το πράγμα μέσα από την δουλειά. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με καταξιωμένους ηθοποιούς, έτσι μπήκα στο χώρο. Αργότερα έκανα κάποια σεμινάρια, πήγα στο Λονδίνο στο Royal Academy για να πάρω κάποια πράγματα που πιστεύω ότι μου έλειπαν όπως η τεχνική κατάρτιση. Γενικά από παιδάκι το είχα, ένοιωθα όμορφα να κάνω show, να εντυπωσιάζω, να τραβάω την προσοχή των άλλων. Φαντάζομαι αυτή ήταν και μια ανασφάλεια δική μου, το να βρω μια ταυτότητα, να ξέρω ποιος είμαι, να γίνω αποδεκτός με κάποιο τρόπο και επειδή με την υποκριτική τα πήγαινα καλά και το κατάφερνα, ξέρεις, το ακολούθησα και μου βγήκε σε καλό.

Πόσο ανταποκρίθηκε η πραγματικότητα στα καλλιτεχνικά σου όνειρα και  πότε, σε ποιες δουλειές σου, ένοιωσες πως γίνονται πράξη;

Κοίτα, γενικά υπήρχε ανταπόκριση σε αυτό που έκανα. Και οι στόχοι μου και τα όνειρα μου, τότε εκείνη την περίοδο που ξεκίνησα, ήταν απλά το να συμμετέχω σε δουλειές τηλεοπτικές, κινηματογραφικές… Δειλά-δειλά μπήκα στο χώρο τον θεατρικό και το περιβάλλον μου ανταποκρίθηκε και σ’ αυτό. Τώρα είμαι σε κάποια φάση όπου θέλω να κάνω σινεμά πιο πολύ. Το θέατρο, εντάξει, είναι μια σταθερή αξία που την κυνηγάω, την τηλεόραση λίγο την έχω βαρεθεί και δεν γίνεται κι όπως πιστεύω ότι θα έπρεπε ή θα ήθελα εγώ να γίνεται, οπότε το σινεμά είναι τώρα αυτό που με ενδιαφέρει.

Μίλησε μου για τον ήρωα που υποδύεσαι για δεύτερη χρονιά φέτος στην «Τεράστια έκρηξη»

Αυτός είναι ένας ήρωας ο οποίος έχει στηριχτεί σε βιώματα του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Είναι ένα έργο που το έγραψε έχοντας εμένα στο κεφάλι του γιατί η αρχική ιδέα ξεκίνησε σ’ ένα φεστιβάλ που είχε γίνει στο «Χώρα» και που λέγεται «24 hour plays», όπου ανεβάζεις μια παράσταση μέσα σε 24 ώρες ξεκινώντας από το μηδέν. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα, μετά το εξέλιξε το έκανε κανονικό θεατρικό έργο και το παίξαμε πέρσι στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το έργο δείχνει έναν ήρωα ο οποίος την περίοδο της εφηβείας του ψάχνει να βρει την ταυτότητά του, δηλαδή αυτό που ψάχνουμε όλοι μας, προσπαθεί να γίνει αποδεκτός. Δείχνει λίγο τους φόβους του και τις αγωνίες του στην ηλικία αυτή, διάφορα γεγονότα που σηματοδοτούνε την πορεία του και πώς αυτά επηρεάζουν τον ψυχισμό του. Όπου στο τέλος γίνεται η τεράστια έκρηξη και ερωτεύεται. Το όνειρό του είναι να γίνει ήρωας, να σώσει τον κόσμο από πτώση μετεωρίτη και μέσα από αυτήν την επιθυμία του ανιχνεύει έναν τρόπο να αποκτήσει ταυτότητα και να γίνει αποδεκτός. Στο πρόσωπο της κοπέλας τα προσωποποιεί όλα αυτά τελικά, γίνεται ο δικός της ήρωας κι έτσι εκπληρώνεται η επιθυμία του να γίνει ήρωας.

Σχολίασέ μου την φράση «Ο ήρωας είναι αυτός που φέρνει το ψωμί στο τραπέζι».

Είναι πολύ επίκαιρη αυτή η φράση στις μέρες μας γιατί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και γενικά το να φέρεις το ψωμί στο τραπέζι σήμερα, κατά κάποιον τρόπο σε καθιστά λίγο ήρωα αν σκεφτείς τις δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις. Αυτό είναι και το ωραίο στο έργο του Βασίλη γιατί θίγει θέματα πολύ αληθινά που είναι σημερινά κι αντιπροσωπεύουν και μια υπαρκτή για μας πραγματικότητα.

Τι αγαπάς περισσότερο, την πρόβα ή την παράσταση;

Την πρόβα νομίζω. Όλη αυτή τη διαδικασία. Γιατί μου αρέσει το παιχνίδι αυτό της ανακάλυψης, να βρούμε τα στοιχεία, να τα δοκιμάσουμε, η δοκιμασία βασικά του να κάνεις κάτι, να δημιουργήσεις κάτι και να το εξελίξεις. Την παράσταση την ευχαριστιέμαι τις  πρώτες περιόδους, μετά την ψιλοβαριέμαι  εύκολα να σου πω την αλήθεια. Οπότε η πρόβα είναι πιο πολύ το παιχνίδι μου, ας πούμε. Είναι ωραίες οι προτάσεις, οι σκέψεις που σου έρχονται εκείνη την στιγμή, τι εμπνεύσεις μπορείς να έχεις και να τις δοκιμάσεις ώστε να δεις ποια πράγματα λειτουργούν, η χαρά του να ανακαλύπτεις πράγματα και να λες: «Α! ναι αυτό να το κρατήσουμε, αυτό λειτουργεί». Υπάρχει βέβαια κι η περίπτωση  να απογοητευτείς από κάτι που έκανες και δεν πέτυχε αλλά μετά όταν το βρίσκεις, η χαρά είναι διπλή.

Το θέατρο για σένα είναι μια τελετουργία που μιμείται τη ζωή ή ένα κομμάτι της ζωής που κατατίθεται στη σκηνή για να κατασπαραχτεί από τους θεατές;

Για μένα αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει μια κατάθεση αλήθειας προσωπικής είτε του συγγραφέα, η οποία φιλτράρεται μέσα από ένα προσωπικό στοιχείο κι αντιπροσωπεύει μια αλήθεια της ζωής μας. Για μένα είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο, με τους θεατές… Νομίζω ότι «επικοινωνείς» μια βαθύτερη επιθυμία ή ανάγκη, φόβο ή ευαισθησία και από την στιγμή που αναγνωρίζεται ως κάτι αποδεκτό, αυτό σε λυτρώνει.

Τι σε φοβίζει και τι σε κάνει να νοιώθεις δυνατός κι ευτυχισμένος;

Ευτυχισμένο και δυνατό, με κάνει η σιγουριά που μπορώ να έχω για κάποια πράγματα ή όταν κατακτήσω κάποιο στόχο για τον οποίο έχω παλέψει και δικαιωθώ ότι δεν πήγε τζάμπα ο χρόνος μου και ο κόπος μου για αυτό που κυνήγησα. Τώρα τι με φοβίζει… Ο εαυτός μου καμιά φορά λόγω των ανασφαλειών που έχω, όταν δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα εάν πάω καλά η δεν πάω, το αν κινούμαι σωστά δηλαδή ή όχι.

Πως βλέπεις την κατάσταση στη χώρα μας σήμερα: Σαν πτώση ή σαν ευκαιρία για ανόρθωση;

Η κατάσταση στην χώρα μας είναι «γάμησέ τα». Νομίζω ότι πρόκειται για ένα ξεκαθάρισμα το οποίο συμβαίνει με άσχημο τρόπο αλλά κάποια στιγμή θα φτάναμε εκεί αναπόφευκτα γιατί γενικά δεν νομίζω ότι ήμασταν συνειδητοποιημένοι σαν πολίτες αυτής της χώρας και σαν άνθρωποι. Διεκδικούσαμε πράγματα πιο πολλά από όσα μας επιτρέπονταν σαν χώρα. Έχουμε καταχραστεί τη χώρα αυτή πολύ κι όχι μόνο οι πολιτικοί μας, τους οποίους εμείς τους ψηφίσαμε και είμαστε υπεύθυνοι αλλά και όλοι μας. Την χώρα αυτή την έχουμε κάψει, την έχουμε βρωμίσει, δεν νοιαζόμαστε καθόλου. Δεν νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, είμαστε αγενείς, ο καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους, ξοδεύαμε χρήματα αλόγιστα μόνο και μόνο επειδή το επέβαλλε ένα status, ένα lifestyle,  προκειμένου να είμαστε in και να νομίζουμε ότι έτσι θα είμαστε και αποδεκτοί. Θέλουμε το ακριβό αμάξι, θέλουμε τη μάρκα, να πηγαίνουμε να τρώμε ή να πίνουμε καφέ εκεί που πάνε όλοι και γενικά κάναμε πράγματα χωρίς να σκεφτόμαστε αν έχουμε κάποιο όφελος από αυτά, μόνο και μόνο για το «θεαθήναι», μόνο για να δείχνουμε ότι κάποιοι είμαστε χωρίς στην ουσία να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και χωρίς να έχουμε και μια βάση, χωρίς να ξέρουμε καν τι πραγματικά θέλουμε και τι είναι αυτό μπορούμε που έχουμε. Οπότε νομίζω ότι θα είναι δύσκολο και οικονομικά και γενικώς αυτό που μας περιμένει τώρα, θα περιοριστούμε πάρα πολύ, θα έχουμε μια αγωνία, μια ανασφάλεια, ένα φόβο. Και μιλάω τώρα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού γιατί κάποιοι άνθρωποι βρίσκονταν ήδη σ’ αυτήν την κατάσταση από πριν και γι’ αυτούς τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Νομίζω ότι το θετικό της υπόθεσης είναι πως θα αναγκαστούμε λίγο να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, να δούμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε από την ζωή μας  και πώς ξοδεύουμε και τι ζητάμε πλέον. Ζητάμε πολιτικούς οι οποίοι θα μας βολέψουν για να γεμίζουμε το στομάχι μας ή ανθρώπους οι οποίοι θα δουλέψουν για μας και για το κοινωνικό σύνολο; Να ασχοληθούμε και λίγο με την εικόνα μας δηλαδή, να βγαίνεις στον δρόμο και να έχει ένα πεζοδρόμιο να περπατήσεις, ο κόσμος να μην πετάει τα σκουπίδια του όπου βρει, να σταματάνε στο φανάρι για να περάσουν οι πεζοί, να μην παρκάρουν στο πεζοδρόμιο… Στις δημόσιες υπηρεσίες ο υπάλληλος να είναι πρόθυμος να σε εξυπηρετήσει… Αυτά είναι πράγματα που κάποιοι πρέπει να έχουν την επιθυμία να τα οργανώσουν, να υπάρχει ένας στόχος πέρα από το να βολέψουν πέντε ανθρώπους και να πάρουνε ψήφους για να φάνε χρήματα η για να ικανοποιήσουν προσωπικές τους φιλοδοξίες που δεν έχουν σχέση με την πολιτική. Νομίζω ότι πια είναι μεγάλη ανάγκη να υπάρξουν αυτοί οι άνθρωποι στην εξουσία και θα υπάρξουν. Οπότε τείνω να πιστεύω ότι οι θετικές επιπτώσεις θα είναι περισσότερες από τις αρνητικές.

Ποια είναι η σχέση σου με τον ναρκισσισμό και ποια με την ταπεινοφροσύνη;

Νομίζω ότι τα έχω και τα δυο και προσπαθώ λίγο να τα ισορροπώ. Κοίτα γενικά τον ναρκισσισμό στο επάγγελμα του ηθοποιού δεν τον αποφεύγεις γιατί παίζεις με την εικόνα σου, αρέσκεσαι στην εικόνα σου με κάποιο τρόπο.  Κάνεις κάποια πράγματα και όταν υπάρχει αποδοχή, αυτό σε ευχαριστεί και δεν είναι κακό νομίζω. Είναι καλό από την άποψη ότι σε βοηθάει να φτιάξεις μια εικόνα σου μέσω αυτού που θέλεις, ωραία και ευχάριστη. Από κει και πέρα πρέπει να έχεις και μια αίσθηση για το ποιά είναι τα όρια σου για να μην σε καπελώσει τελικά η φιλοδοξία και για να μην λειτουργήσει αρνητικά στην δουλειά σου και σε αυτό που θέλεις να πεις. 

Ο Γιώργος της «Τεράστιας έκρηξης»  και εσύ που συναντιέστε;

Συναντιόμαστε στο σημείο που συναντιέται και το κοινό νομίζω, στο ότι παρόμοιες αγωνίες, ανασφάλειες, χαρές και ερωτήματα έχουμε όλοι σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μας. Όλοι επιχειρήσαμε να αποκτήσουμε μια γκόμενα, έναν γκόμενο και φάγαμε χυλόπιτα. Ή προσπαθήσαμε να δοκιμάσουμε πράγματα, όπως το να μπούμε σε μία ομάδα, να μάθουμε να ζωγραφίζουμε κι άλλα τέτοια. Κι όλοι βέβαια ήρθαμε αντιμέτωποι με το ερώτημα «Τι θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας». Διάφορα περιστατικά με την οικογένειά μας, αν μας στήριξαν, αν δεν μας στήριξαν, μας είναι οικεία και τα έχουμε ζήσει. Με όλα αυτά τα συναισθήματα και τις καταστάσεις ταυτίζομαι κι αυτά είναι που κάνουν και τον θεατή να ταυτιστεί με τον ήρωα σ’ αυτή την παράσταση.