Σοφία Φιλιππίδου

Η εποχή μας είναι πολύ καλή εποχή για τέχνη!

Πως «νοιώσατε» σκηνοβατώντας υπό τις οδηγίες του Σταμάτη Φασουλή σε μια παράσταση-πρόκληση;

Ήταν μια δουλειά επίπονη, ένα έργο δύσκολο που ήθελε πίστη και αφοσίωση, εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση. Ήθελε κι αγώνα γιατί έγινε πάνω στους πιο δύσκολους μήνες που έζησε η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια! Δεν μπορούσαμε να χαρούμε την δημιουργία μας καθώς άλλα προβλήματα ανασύρθηκαν στην επιφάνεια. Όμως εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι το έργο αυτό του Σταμάτη Φασουλή είναι έργο με άποψη και ότι ο κόσμος το αγάπησε και το τίμησε! Όσον με αφορά είμαι περήφανη που συμμετείχα σ’ αυτή την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο.

Με το Σταμάτη Φασουλή έχετε συνεργαστεί ξανά στο έργο του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης». Μιλήστε για αυτή την παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Ναι, η «Ιοκάστη» είναι ένα έργο-σταθμός στα ελληνικά θεατρικά πράγματα! Ένα έργο μεγάλης έμπνευσης. Το ανακάλυψε ο Σταμάτης Φασουλής και το ανέβασε  στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» στην καρδιά της Αθηνάς. Με την πρωτοποριακή σκηνοθεσία του και με τον εξαιρετικό θίασο που έφτιαξε, κάναμε επί δυο χρόνια την μεγαλύτερη επιτυχία της τελευταίας δεκαετίας.

Ποιες θα αναφέρατε σαν αλησμόνητες στιγμές στην καριέρα σας;

Ωραία ερώτηση. Λοιπόν, θα θυμάμαι πάντα την συμμετοχή μου στη πρώτη «Φαύστα» με το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης το 1972, την «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη το 1984 με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης Θεσσαλονίκης, την «Φαύστα» στην Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1995 σε σκηνοθεσία Χατζήπαππα, το «Όταν η Μέριλιν Μονρόε μένει μόνη της», μονόλογος  του Γιάννη Κοντραφούρη το Μάιο του 2000 στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη (Πενία) σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουτζη στην Επίδαυρο με το Θέατρο Τέχνης, την Ιοκάστη βέβαια του Άκη Δήμου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή 2008-9 και πάλι στο «Δημήτρης Χορν» και σε περιοδεία στην Θεσσαλονίκη και έπειτα σε όλη την Ελλάδα και φυσικά τους «Σκηνοβάτες» με το Εθνικό στην Επίδαυρο το 2011.

Σας έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Έχετε όμως αναμετρηθεί και με αιρετικά κείμενα όπως ο μονόλογος του Γιάννη Κοντραφούρη «Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη».

Αγάπησα αυτόν τον μονόλογο όπως σπάνια αγαπάει κανείς πράγματα στο θέατρο. Συγκινήθηκα που ένας νέος ταλαντούχος συγγραφέας –σκηνοθέτης με επέλεξε για πρωταγωνίστρια του. Στήριξα την παράσταση με όλες μου τις δυνάμεις και κατάφερα να καταγράψω ένα αιρετικό κείμενο και μια λοξή παράσταση σε μια εποχή που βασίλευε το ελληνικό λάιφ στάιλ με τα γνωστά αποτελέσματα

Τι πιστεύετε για την πορεία του Ελληνικού θεάτρου μέσα στην κρίση, οικονομική και αξιών;

Εντάξει κρίση αξίων υπήρχε και πριν την δηλωμένη οικονομική κρίση και το θέατρο πήγαινε μια χαρά! Δηλαδή ανέβαιναν και ανεβαίνουν έργα και παραστάσεις άφθονα, όλων των ειδών και όλων των τάσεων. Είμαστε πολλοί ταλαντούχοι και κάνουμε με τις μικρές μας δυνάμεις θαύματα στον τομέα «θέατρο» και χωρίς πολλά χρήματα. Υπάρχουν και σαβούρες αλλά και εγώ που πήγα κάποτε στο Λονδίνο να δω θέατρο αλλά και στο Βερολίνο, είδα μέσα στα θαύματα και στα αριστουργήματα και «τέρατα» άρα το φαινόμενο είναι παγκόσμιο…

Πως νομίζετε ότι η τέχνη μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων;

Από την εμπειρία που έχει η ανθρωπότητα μέχρι τώρα μόνο η τέχνη μπορεί να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων. Και να μη ξεχνάμε μια απ’ τις συνεντεύξεις του μεγάλου διανοητή Κορνηλίου Καστοριάδη ότι «από τον Αισχύλο και μετά δεν μπορεί να γραφτεί κάτι ανώτερο για τα ανθρώπινα».

Τι γνώμη έχετε για την νέα γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών;

Ό, τι καλύτερο βγαίνει είναι νέο!!! Και είμαστε μια χώρα που γεννάει ταλέντα. Αυτοί είναι και η ελπίδα μας. Αυτά τα νέα παιδιά να μπορέσουν να καταγράψουν την εποχή τους και ν’ αναδείξουν τα φαινόμενα των καιρών. Πολύ καλή εποχή πάντως για τέχνη.

Τι γνώμη έχετε για την αξία του  «μέτρου» και τις συνέπειες της παραβίασής του;

Εδώ και χιλιάδες χρόνια γράφονται και ξαναγράφονται πράγματα για το «μέτρο» και τις σταθερές αξίες και για την ύβρη και για την Νέμεσι και για την Καταστροφή. Τώρα τι να προσθέσουμε; Το καλύτερο το είπε ο Καβάφης: «Υπεροψία και μέθη θα είχε ο Δαρείος».

Πως έχετε βιώσει τη σχέση σας με το κοινό;

Ανθρώπινα και πολύ αγαπησιάρικα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη απ’ την αγάπη την κατανόηση και τον σεβασμό του κοινού. Ειδικά των νέων ανθρώπων.

Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;

Προς το παρόν θα ξεκουραστώ, θα σκεφτώ και θα αποφασίσω!

Τι γνώμη έχετε για το  «Επί Σκηνής»;

Ένα περιοδικό για τα θεατρικά πράγματα και μάλιστα όταν έχει άξιους και ευαίσθητους ανθρώπους για συντάκτες, ενημερωμένους και με γνώση του αντικειμένου, είναι πολύ χρήσιμο για όλους μας και ιδιαιτέρως για τα νέα παιδιά που διψάνε για γνώση και πρέπει από κάπου να ενημερωθούν ! Το περιοδικό σας έχει αισθητική και άποψη!