Ειρήνη Βογιατζή

Το θέατρο για μένα είναι ιερή διαδικασία, η αίσθηση ότι ενώνομαι με τα πάντα εκείνη τη στιγμή, γίνομαι «Ένα» με όλους...

Απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Μαίρη Βογιατζή-Τράγκα, η Ειρήνη παρακολούθησε επίσης μαθήματα υποκριτικής στο «θέατρο των Αλλαγών», είναι Πτυχιούχος Βιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, απόφοιτος Θεατρικού Εργαστηρίου «Οδός 25ης Μαρτίου» στη Θεσσαλονίκη και συμμετείχε στο θεατρικό Εργαστήρι Δήμου Βόλου υπό την καλλιτεχνική Διεύθυνση της Λυδίας Κονιόρδου ενώ παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια και διδάχτηκε τραγούδι, ορθοφωνία, μπαλέτο και πιάνο. Έχει παίξει σε μια σειρά παραστάσεων ενώ φέτος την είδαμε στην «Απαλλαγή» της Μακλίν σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου, στο ρόλο της Κλαίρ. Έχει παίξει επίσης σε ταινίες μικρού μήκους, στα φιλμ μεγάλου μήκους  « Η Χορωδία του Χαρίτωνα » σε σενάριο – σκηνοθεσία Γ. Καραντινάκη και «Νύφες» σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη και σε τηλεοπτικές σειρές. Φέτος εξέδωσε και την πρώτη της ποιητική συλλογή «κατά-Θεση χώρου» από τις Εκδόσεις Άπαρσις. Είναι αφοσιωμένη, ευγενική, αυθεντική, πολύ εργατική, με πάθος για το θέατρο και γεμάτη αυθόρμητο ενθουσιασμό. Μιλήσαμε για την εμπειρία της ως Κλαιρ σε μια παράσταση που έφερε αλλαγές και στη δική της τη ζωή, απελευθερώνοντάς την από ανώφελα φορτία και πλουτίζοντας τον συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο.

Γνωρίζοντας πως εσύ έχεις επιλέξει το έργο θα ήθελα να μου πεις τι ήταν αυτό κυρίως που σε ώθησε και ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση όταν το διάβασες.

Έψαχνα ένα έργο που να είναι σχετικά άγνωστο και με δυνατούς ρόλους, με χαρακτήρα κυρίως ψυχολογικού περιεχομένου. Γνωρίζομαι προσωπικά με την Χ.Μ. Παγκουρέλη η οποία μου πρότεινε την «Απαλλαγή».

Είχα δουλέψει παλιότερα στην παράσταση «Εγκλήματα Καρδιάς» της Χένλυ που μου άρεσε πολύ -πάλι σε δική της μετάφραση- και έχοντας εμπιστοσύνη στη γνώμη και στα κριτήρια της για ένα έργο αλλά και στο εξαιρετικό της ένστικτο, το είδα σοβαρά.   Η πρώτη εντύπωση διαβάζοντας το έργο ήταν θετική, ναι είχε αυτό το ιδιαίτερο που έψαχνα... Ακόμη και ο τρόπος γραφής του είναι σαν ένα ποίημα κυριολεκτικά, χωρίς τελείες, χωρίς ολοκληρωμένες φράσεις στη σειρά αλλά στίχο - στίχο. Βέβαια είχα και αμφιβολίες από την άλλη: Τι είναι όλο αυτό, μήπως είναι απλώς εντυπωσιασμοί χωρίς νόημα; Αλλά ξαναδιαβάζοντας το έργο πολλές φορές άρχισα να μπαίνω στο ρόλο χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Κι αυτό ήταν σημάδι για μένα, ήξερα ότι υπάρχουν πράγματα εδώ που με αφορούν. Βαθιά. Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο ως κριτήριο για να προχωρήσω στην επιλογή του.

Ένα έργο που ξεπηδάει από τόσο κοινές για όλους μας αλλά και τόσο βαθιές και τρομακτικές μας ανάγκες, πιστεύεις πως θα μπορούσε να αλλάξει ως ένα βαθμό τη ζωή αυτών που το παίζουν αλλά και των θεατών;

Αν δεν αλλάξει η οπτική μας για δικά μας θέματα μετά από την όλη αυτή διαδικασία της εμβάθυνσης στο συγκεκριμένο έργο τότε θα έχουμε αποτύχει σε προσωπικό επίπεδο πάνω απ’ όλα και κατ’ επέκταση και υποκριτικά. Αν δεν δουλέψουμε με τον ψυχικό μας κόσμο για να νιώσουμε ελεύθεροι , ν’ απαλλαγούμε από τα εμπόδια που καθυστερούν την εξέλιξη μας σε πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι ζουν στο παρόν, έχοντας αποδεχτεί το παρελθόν, θα μείνουμε κι εμείς με τα τραύματα μας κρυμμένα στη σκιά, να μας βασανίζουν για χρόνια.... Κι εφόσον δούμε τα λάθη μας, πιστεύω θα ‘πρεπε να τα ευχαριστήσουμε για όσα μας δίδαξαν, γιατί μέσα από αυτά φτάσαμε ως εδώ όπου ο ορίζοντας διαφαίνεται καθαρός. Πιστεύω στη σωτηρία της ψυχής και θεωρώ απαραίτητο για τον ηθοποιό ούτως ή άλλως να γνωρίσει καλά τον εαυτό του για να περάσει σε άλλα «κρανία» ή και μέσα από την ίδια μας την δουλειά παράλληλα. Όπως γίνεται τώρα με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες αυτού του έργου. Μέσα από το νευρικό μας σύστημα περνάει ο ρόλος, παίζουμε με τις αποσκευές της ψυχής μας… Δεν χρειάζεται λοιπόν μελέτη και προσοχή όλο αυτό; Κι αυτή η διαδικασία δεν σταματάει ποτέ. Είναι τρόπος ζωής.

Ο στόχος όμως, ποιος είναι τελικά;

Ο στόχος είναι ο θεατής να ταξιδέψει μαζί μας επιθυμώντας να θελήσει να «δει» ,ν’ απελευθερωθεί απ’ ό, τι ενδεχομένως τον βασανίζει. Σίγουρα θα ταυτιστεί με κάποιον από τους τρεις χαρακτήρες γιατί είναι ποικίλη η γκάμα των θεμάτων που αντιμετωπίζει ο κάθε ρόλος ξεχωριστά. Και φυσικά η επιτυχία της παράστασης θα είναι το να τον σπρώξουμε τον θεατή να σκάψει τη δική του λακκουβίτσα για τυχόν τραύματα από την παιδική ηλικία αλλά και προβλήματα που επιμένουν στην ενήλικη ζωή του και που σαφώς διαμορφώνουν την προσωπικότητα του. Τα ρούχα μέσα στη βαλίτσα μας, χρειάζεται να είναι τοποθετημένα στη σωστή θέση, όχι τσαλακωμένα και βρώμικα.

Ο ρόλος ο δικός σου πάντως είναι εξαιρετικά δύσκολος γιατί δεν έχει κάποια εξωτερικά εφέ ώστε να εντυπωσιάσει και κινείται κυρίως στα σκοτεινά πεδία του εσωτερικού κόσμου της ηρωίδας. Πως δουλέψατε και από στάδια περάσατε με την σκηνοθέτιδά σου ώστε να αποδοθεί με ευκρίνεια και συγκίνηση;

Ναι ο ρόλος μου δεν έχει εξωτερικά εφέ για να εντυπωσιάσει κι αυτό είναι κάτι που τον κάνει δυσκολότερο. Κινείται αποκλειστικά σε εσωτερικές διόδους κι επομένως χρειάζεται απόλυτη ακρίβεια και λεπτότητα από την μεριά μου για να γίνει ξεκάθαρο αυτό που «φέρει» και «είναι». Απαιτεί τεράστια συγκέντρωση και σκάψιμο στις δικές μου περιοχές του συναισθήματος, των βιωμάτων, εκεί όπου μπορώ να αλιεύσω την κάθε απόχρωση ψυχικά και σωματικά της Κλαίρ. Μας δυσκόλεψε ως κείμενο ιδιαίτερα μέχρι να νοιώσουμε ασφαλείς και κατατοπισμένοι για το τι ακριβώς συμβαίνει. Σαφώς η βοήθεια πάνω σε αυτό της κυρίας Παγκουρέλη ήταν πολύτιμη. Με την σκηνοθέτιδα μου δουλέψαμε αρκετά μέσα από σωματικές δράσεις αφού είχε προηγηθεί η ανάλυση και επεξεργασία του έργου στον απαιτούμενο βαθμό για την καλύτερη απόδοση των νοημάτων και των προθέσεων του ρόλου της Κλαίρ. Είναι δίπλα μου από την αρχή και της χρωστάω πάρα πολλά που με καθοδήγησε σ’ αυτή τη διαδρομή έτσι ώστε να καταφέρω ν’ αποδώσω την ευκρίνεια και την συγκίνηση του χαρακτήρα της ηρωίδας που υποδύομαι, όπως είπατε. Και είμαι πολύ χαρούμενη που τελικά επέλεξα αυτό το έργο για πολλούς λόγους...

Αν ήσουν η ηρωίδα σου θα αποκάλυπτες στον παιδικό σου φίλο και εραστή την ύπαρξη του παιδιού που κάνατε μαζί τότε ή θα περίμενες κι εσύ να έρθει η οριακή στιγμή;

Όχι δεν θα άφηνα το συγκεκριμένο θέμα να λειτουργήσει οριακά, θα του το έλεγα από την πρώτη στιγμή εφόσον τον αφορά. Πώς θα μπορούσα να του αποκρύψω κάτι που είναι και δικό του κομμάτι; Άλλο να κρύβεις κάτι αποκλειστικά δικό σου κι άλλο, κάτι που έχει άμεση σχέση με τον άλλον. Η Κλαίρ όπως και άλλες γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση δεν βρήκε το κουράγιο να το κάνει γιατί ίσως έχει έναν διαφορετικό ψυχικό κόσμο από εμένα. Μέσα μου την έχω δικαιολογήσει και την έχω κατανοήσει διότι της συνέβη στην εφηβεία από την μια κι από την άλλη δεν είχε ποτέ τον Φράνκ αποκλειστικά δικό της αφού υπήρχαν πάντα κι άλλες γυναίκες στη ζωή του. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έπρεπε και να τον εκδικηθεί. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό διότι με βάση την χρονική στιγμή που βρισκόμαστε και την αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, πράττουμε αναλόγως. Τον ήρωα που υποδυόμαστε επιβάλλεται να τον κατανοούμε όσο γίνεται βαθύτερα για ότι έχει πράξει -άσχετα αν μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι η πράξη του- για να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε, εστιάζοντας στις ευαίσθητες πτυχές του με λεπτότητα και τρυφερή ματιά. Κάτι εξίσου σημαντικό είναι και το ότι κατά λάθος έγινε συνεργός με τον Κένυ στο «μυστικό» που αφορά τον θάνατο του πατέρα του Φράνκ κι αυτό, της το κάνει ακόμη πιο δύσκολο το θέμα της αποκάλυψης. Έτσι κλείνεται στον εαυτό της κι αποξενώνεται από την ίδια την ζωή ουσιαστικά. Πληρώνει πολύ ακριβά το τίμημα της τόσα χρόνια.

Οπότε λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα αυτά τα «μυστικά και τα ψέματα», πως νοιώθει η Κλαιρ σου απέναντι στον Φρανκ;

Νιώθει ενοχικά απέναντι στον Φράνκ , τον εφηβικό της έρωτα που της στιγμάτισε τη ζωή κι εκείνη την δική του, αφού του έχει αποκρύψει την μισή του ζωή όπως λέει κι ο ίδιος μέσα σε μια φράση του στο έργο, όταν μαθαίνει σιγά -σιγά την αλήθεια. Τους χωρίζει ο φόβος από την μεριά της Κλαίρ και το γεγονός επίσης ότι ποτέ δεν πείστηκε για την αγάπη του κι αυτό νομίζω είναι απωθημένο της.   Τόσες ενοχές και μυστικά θαμμένα για είκοσι χρόνια βαραίνοντας την ψυχή... Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του έργου...

Το αντίθετο θα έλεγα. Είναι απόλυτα ακριβής. Τι φοβάται λοιπόν η Κλαίρ;

Τρέμει την απόρριψη απ’ τον Φράνκ εξ αιτίας του ότι τόλμησε να του κρύψει τόσα γεγονότα που τον αφορούν... Αλλά και για το ότι έχει μείνει μια γυναίκα μόνη που ίσως θα ήθελε να έχει οικογένεια και σκέφτεται ότι ποτέ δεν θα τα καταφέρει και γι’ αυτό επίσης νοιώθει φόβο κι ανεπάρκεια. Έμαθε βέβαια να κρύβεται καλά και μπροστά του παρουσιάζεται ως μια δυναμική προσωπικότητα... Με πανοπλίες...

Αλλά είναι και δυνατή σε άλλα σημεία όπως ας πούμε στον τρόπο που στηρίζει τον Κένυ.

Ναι. «Νταντεύει» τον Κένυ που την κουράζει με τους παραλογισμούς του. Σ’ αυτόν βγάζει μια μητρική συμπεριφορά αντιμετωπίζοντας τον ως το παιδί που «έχασε» , ή που ενδεχομένως θα ήθελε να έχει . Στηρίζουν ο ένας τον άλλον σαν αδέρφια, γυρίζουν μαζί στο σκοτάδι του παρελθόντος, ζώντας στις μνήμες τους και αναβιώνοντας τες συνεχώς αλλά μην τολμώντας ν’ αποκαλύψουν την αλήθεια. Καμιά φορά όταν δεν θέλουμε να δούμε και να λύσουμε τα δικά μας θέματα, ασχολούμαστε ως σωτήρες μ’ εκείνα του διπλανού μας από λάθος θέση και με αβέβαιο αποτέλεσμα για την εξέλιξη του. Έτσι άθελα μας μπορεί να του κάνουμε και κακό αντί για καλό.

Πως νοιώθεις σήμερα σε σχέση με το ρόλο σου μετά από την περιπέτεια της πρόβας αλλά και των πρώτων παραστάσεων μία από τις οποίες είδα κι εγώ;

Από τότε που ήρθατε και παρακολουθήσατε την παράσταση μέχρι σήμερα έχει γίνει αρκετή δουλειά και πρόβες και μπορώ να πω πως νιώθω πολύ πιο «ασφαλής» με τον ρόλο μου σε όλα τα επίπεδα, αισθάνομαι πως τον έχω εξελίξει σε μεγάλο βαθμό, μέρα με την μέρα. Άλλωστε κάθε παράσταση είναι διαφορετική, κάθε μέρα είναι καινούργια... Συνεχώς ανακαλύπτεις και κάτι ακόμη που δεν είχες αντιληφθεί ως χθες. Εννοείται δεν σταματάω να δουλεύω τον ρόλο μου μέχρι το τέλος της παράστασης. Κερδίζω και σαν άνθρωπος και σαν ηθοποιός ειδικά μέσα από αυτόν τον συγκεκριμένο, που απαιτεί συγκέντρωση πολλών δυνάμεων... Η εμπειρία αυτής της παράστασης με τους συγκεκριμένους συντελεστές μου άλλαξε ήδη αρκετά τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, με έκανε να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και να τον κατανοώ για τα λάθη του χωρίς να τον στήνω στον τοίχο, γεμίζοντας τον με ενοχές... Να απαλλάσσομαι από τα φορτία που με βαραίνουν... Όπως η Κλαίρ μου, που αποφασίζει εν τέλει να λυτρωθεί με κάθε κόστος γιατί πόσο παραπέρα να πάει πια; Αγγίζει τα όρια, χρόνια τώρα κρυμμένη και εγκλωβισμένη ανάμεσα στα θηρία του μυαλού της που της απομυζούν όλο της το «είναι». Την ίδια της την ζωή. Γιατί εμείς δίνουμε αξία στους φόβους μας, εμείς τους συντηρούμε ενώ στην ουσία είναι όλα τόσο απλά κι υπέροχα όταν τα κοιτάξουμε με αγάπη ... Τότε οι φόβοι παύουν να υπάρχουν, δεν έχουν καμία δύναμη και υπόσταση...

Θα σας εξομολογηθώ ότι βιώνω όλο αυτόν τον καιρό κι εγώ την δική μου απαλλαγή... Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και για τις δυο μας ξεχωριστά...

Ναι, νομίζω πως το έργο αυτό δίνει τέτοιες δυνατότητες σε σκεπτόμενους κι ευαίσθητους ανθρώπους. Αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε κάποια πράγματα και μας απελευθερώνει. Το ένοιωσα κι εγώ. Φέτος ήταν όπως φαίνεται μια σημαντική χρονιά για σένα Ειρήνη. Εξέδωσες και την πρώτη σου ποιητική συλλογή, την «κατά-Θεση χώρου» από τις Εκδόσεις «Άπαρσις». Μίλησε μου γι’ αυτό το κομμάτι της ψυχής σου, για την ποίηση...

Ποίηση , ναι... Έγραφα μικρότερη τις σκέψεις μου, τις καταστάσεις που βίωνα, διάφορα... Ήθελα να τα καταγράφω όλα σ' ένα λευκό χαρτί, κάπου έξω από εμένα... Τώρα δεν το κάνω πια. Ξεκίνησα να γράφω ας πούμε πιο επαγγελματικά, πριν τρία χρόνια περίπου... Δεν έχω κάνει όμως σεμινάριο πάνω σε αυτό, αν και θα το ήθελα κάποια στιγμή... Θέλω να ξέρω και τεχνικά που πατάω αν και μπορώ να πω ότι εδώ βοηθάει το ότι έχω σπουδάσει υποκριτική. Κι αυτή η καλλιτεχνική μου πλευρά πηγάζει από την ανάγκη μου για έκφραση... Ν' ακουμπάω κάπου τον εαυτό μου, γιατί αυτό γίνεται στην ουσία. Με την διαφορά βέβαια ότι στην ποίηση εκτίθεσαι απροκάλυπτα κι όχι πίσω από έναν ρόλο. Υπογράφεις η ίδια. Κάθε ποίημα από την άλλη, αποτελεί μια έμπνευση, μια στιγμή που την στολίζεις. Κι εδώ όπως και στο θέατρο υπάρχει ψέμα κι αλήθεια κι ανάμεσα τους μια λεπτή γραμμή. Τελικά ίσως και να μην είναι τόσο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο θέατρο και την ποίηση. Κάπου όλα συνδέονται αλλά και όλα αποκόβονται πολύ εύκολα όταν το επιθυμούμε. Η ρίζα του ψέματος από την ρίζα της αλήθειας, αυτές ναι, είναι διαφορετικής προέλευσης.

Συνεχίζεις να ασκείσαι στην ποίηση;

Αυτόν τον καιρό δεν έχω την ανάγκη να γράψω, είμαι αφοσιωμένη στον ρόλο μου. Γεμίζω κι αδειάζω από κει οπότε το άλλο δεν μου προκύπτει. Και καθώς την εξέδωσα πρόσφατα αυτήν την πρώτη μου ποιητική συλλογή, νιώθω τώρα σαν να έκλεισε ένας κύκλος και προσωπικά θέλω κάποιο χρόνο για να περάσω στον επόμενο. Όπως και στην ζωή σε πολλά πράγματα, όπως όταν τελειώνει μια σχέση...

Απ’ ότι έχω καταλάβει ως τώρα αγαπάς πολύ το θέατρο. Τι είναι αυτό που σε κάνει να είσαι ευτυχισμένη στη σκηνή;

Για μένα είναι ιερή διαδικασία όλο αυτό κι έτσι το αντιμετωπίζω. Η αίσθηση ότι ενώνομαι με τα πάντα εκείνη τη στιγμή, ότι γίνομαι «Ένα» με όλους... Η ενεργειακή δύναμη που λαμβάνω από τα ανώτερα στρώματα όταν συναντιέμαι με το «κρανίο» του ρόλου. Η επικοινωνία μέσα από τους ήχους της ψυχής του ηθοποιού και των θεατών, όταν μάλιστα στην καθημερινότητα μας κι έτσι όπως είναι διαμορφωμένη η κοινωνία μας, καταλήγουμε όλο και πιο μόνοι... Με γεμίζει η σκέψη ότι εκείνος που παρακολουθεί θα φύγει «γεμάτος» και «προβληματισμένος» για το «πιο πέρα» της προσωπικής του διαδρομής και αποστολής.

Είναι τρόπος ζωής και ειδικά μέσα από το θέατρο έχεις την ευκαιρία να το βιώνεις στο μέγιστο δυνατό.

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου και πως ονειρεύεσαι την μελλοντική πορεία σου;

Με αφορά κατ’ αρχήν να εξελίσσομαι υποκριτικά σε ότι αναλαμβάνω να κάνω. Να είμαι δημιουργική γενικά διότι από τη φύση μου δεν επαναπαύομαι εύκολα. Θέλω να προχωράω και να ολοκληρώνω ότι ξεκινάω είτε είναι κάποιος ρόλος, είτε κάτι που έχει να κάνει με το γράψιμο, είτε ακόμη και το ν’ ασχοληθώ κάποια στιγμή με το τραγούδι που το αγαπώ ιδιαίτερα. Επιθυμώ κυρίως καλές συνεργασίες με χημεία που να ταιριάζει -όσο είναι εφικτό- γιατί μ’ ενδιαφέρει να περνάω όμορφα και ν’ απολαμβάνω την εκάστοτε δουλειά θεωρώντας ότι αυτοί οι παράγοντες συντελούν στο καλύτερο αποτέλεσμα. Ονειρεύομαι όμως και ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου... Πιστεύω όμως ότι το κάθε τι που καλείσαι να κάνεις την κάθε χρονική στιγμή δεν έρχεται τυχαία, είναι για πολλούς λόγους «εδώ». Έτσι αφήνομαι στη συμπαντική ροή να με οδηγήσει. Της έχω πια εμπιστοσύνη και νιώθω ήδη κερδισμένη μέσα από αυτή την αντίληψη που είναι κατάκτηση χρόνων.

Εκτός από το θέατρο και την ποίηση ποια άλλα ερεθίσματα σου δίνουν έμπνευση;

Η έμπνευση μπορεί να έρθει από οπουδήποτε φτάνει να φλερτάρεις όλο και περισσότερο με τα πεδία και τα νήματα που την αποτελούν. Ο έρωτας μέσα σε μια σχέση είναι πηγή έμπνευσης καθώς επίσης και η αντίθετη φάση που είναι η μοναξιά.

Η φαντασία απέχει ελάχιστα από την πραγματικότητα, επομένως η έμπνευση βολτάρει ενδεχομένως στα περάσματα των δύο εκφάνσεων στοχεύοντας ένα αντίκρισμα με πολλαπλές αποχρώσεις. Η περισυλλογή είναι περίοδος έμπνευσης . Αυτές οι αναλαμπές που σε επισκέπτονται, όταν εναρμονίζεσαι με το παρόν. Είτε είναι γλυκό είτε πικρό, όταν το βιώνεις...Ανάλογα... Η θάλασσα, το νερό, ο ουρανός, ένα περιστατικό ή μια στιγμή στη φύση είναι πηγές έμπνευσης από μόνες τους. Αν κοιτάξουμε γύρω και μέσα μας, την έμπνευση σίγουρα θα την συναντήσουμε.

Και πως ονειρεύεσαι μια ιδανική ζωή ή έστω απλά ενδιαφέρουσα;

Επιθυμώ να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και κατ' επέκταση στους γύρω μου, να είμαι άξια να μπορώ να δημιουργώ καλλιτεχνικά, να περιβάλλομαι από αγάπη και να είμαι αγάπη... Ονειρεύομαι ακόμη και τον ερχομό ενός παιδιού κάποια στιγμή στη ζωή μου... Γλυκαίνω στη σκέψη και μόνο... Δεν ξέρω... Με αφορά η έννοια της προσφοράς γενικότερα, θέλω να κινούμαι στους διαδρόμους της...

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Έχω προαναφέρει ήδη κάποια σχέδια όπως η ενασχόληση με το τραγούδι καθότι γράφω και στίχους πέρα από την ποίηση, όμορφες βραδιές με μουσική και την παρουσίαση του βιβλίου μου που δεν έχω προλάβει ακόμα να κάνω... Θεατρικά δεν ξέρω ακόμη το επόμενο βήμα. Με ενδιαφέρει επίσης πολύ ο κινηματογράφος σ’ αυτή τη φάση και τα ταξίδια στο εξωτερικό για παραστάσεις, σεμινάρια και διασκέδαση εννοείται!

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα πραγματικά προσόντα ενός ηθοποιού πέρα από το ταλέντο και την ευκολία του «εκφράζεσθαι»;

Η πειθαρχία στον εαυτό του, το να εστιάζει σε αυτό που καλείται να κάνει δίχως ν’ αποσπάται από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες που συνήθως τραβούν την πολύτιμη ενέργεια του και να την θωρακίζει όταν πρέπει... Η πίστη επίσης στον εαυτό του καθώς και η συνειδητοποίηση της έννοιας της ομάδας, διότι η δουλειά στο θέατρο είναι συνολική υπόθεση. Ν' αφήνει στην άκρη το μικρόβιο του ναρκισσισμού και να μην λειτουργεί ως μονάδα. Και βέβαια δεδομένο θεωρώ το ότι απαιτείται πολύ δουλειά κι αφοσίωση σ’ αυτό που κάνει.

Ποια είναι η γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»

Η καλύτερη, διότι φιλοξενεί τον ηθοποιό προσφέροντας του χώρο για να αναλύσει τις σκέψεις του πάνω στην δουλειά στην οποία συμμετέχει την δεδομένη χρονική στιγμή κι αυτό είναι από μόνο του σημαντικό, αλλά και να εκφράσει προσωπικά του δεδομένα γύρω από την ζωή του και τον τρόπο που λειτουργεί και υπάρχει.

Σας είπα και πριν, πόση εντύπωση μου έκανε ότι καθίσατε και βγάλατε συγκεκριμένες ερωτήσεις για μένα, την παράσταση μας όπως και για τους άλλους συναδέλφους μου κι αυτό δείχνει πόσο σέβεστε και εκτιμάτε την «ψυχή» και το κάθε τι που γίνεται ξεχωριστά ... Πραγματικά έλειπε κάτι τέτοιο και σας ευχαριστώ γι’ αυτό...