Ευγενία Αποστόλου

Όσο περνάνε τα χρόνια αναγνωρίζω ότι ο φόβος είναι μια ιδέα. Και έχω βάλει σκοπό να την αντικαταστήσω με άλλες… Προχθές φύτρωσε στη γλάστρα μια παπαρούνα μόνη της. Στον έκτο όροφο. Η σκέψη της Ομορφιάς και της Αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα μου φέρνει αισιοδοξία. Και η Αγάπη.

Πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπούδασε υποκριτική στην Δραματική Σχολή Βεάκη παράλληλα με φωνητική και χορό. Συνεργάστηκε ως ηθοποιός με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Δημήτρης Μαυρίκιος, η Λυδία Κονιόρδου, ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο Πέρης Μιχαηλίδης, η Μαριάννα Κάλμπαρη, η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, ο Δημήτρης Φραγκιόγλου, ο Γιάννης Μόσχος, ο Κώστας Τσιάνος σε έργα σύγχρονου και κλασσικού ρεπερτορίου ελλήνων και ξένων συγγραφέων όπως ο «Αμπιγιέρ», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Φρεναπάτη», «Τρισεύγενη», «Το έβδομο ρούχο», «Πόρτες», «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική», «Ποιος ήταν ο Κύριος;» και πολλά άλλα. Έπαιξε επίσης σε τηλεοπτικά σήριαλ και στις κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους «ΜΠΙΓΚ ΧΙΤ» και «ΠΕΝΤΡΟ ΝΟΥΛΑ» του Κάρολου Ζωναρά και «Echoes of the past» του Νικόλα Δημητρόπουλου και στις μικρού μήκους «Daltonman» του Κωνσταντίνου Τσιόδουλου και «Φυγή» της Λάουρα Νέρι. Η Ευγενία παραδίδει επίσης μαθήματα Θεατρικής έκφρασης και έχουμε απολαύσει πολλές φορές την αισθησιακή φωνή της, αφού τραγουδάει επίσης με την συνοδεία των υπέροχων μουσικών Μάρκου και Πανίνου Δαμιανού και Θόδωρου Τρύφωνα στις βραδιές ρεμπέτικου τραγουδιού στο καφενείο «Του Θείου» στην οδό Μασσαλίας τρία. Φέτος την απολαύσαμε στη σκηνή ως κυρία Μάρτιν στην «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου στην Β΄ σκηνή του θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας όπου προλαβαίνετε ακόμα να την δείτε σε μία από τις δύο τελευταίες παραστάσεις την Δευτέρα 13 και την Τρίτη 14 Μαΐου.

Ερμηνεύοντας την κυρία Μάρτιν. Φωτογραφία Πάτροκλος Σκαφιδάς

Μίλησε μου για το ρόλο σου. Ποια είναι η κυρία Μάρτιν και τι αντιπροσωπεύει.

Η κυρία Μάρτιν είναι μια γυναίκα που δεν θυμάται. Δεν θυμάται τον άντρα με τον οποίον ζει, δεν θυμάται παρά μόνο επιλεκτικά τη ζωή της, τη διαδρομή της. Στην πραγματικότητα έχει ξεχάσει την ίδια της την ύπαρξη με την οποία μάλλον δεν συναντήθηκαν ποτέ! Με αυτή την απολαυστική και γεμάτη χιούμορ σκηνή των Μάρτινς, ο Ιονέσκο, με πολύ απλό αλλά τρομερά εύστοχο τρόπο φέρνει στην επιφάνεια την ανυπαρξία των σχέσεων και την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας. Οι άνθρωποι ζευγαρώνουν και δεν κάνουν τον κόπο να γνωριστούν, να σπάσουν το κέλυφος και να δουν πιο μέσα, τον πυρήνα ο ένας του άλλου, να κάνουν σχέσεις πυρηνικές.

Πως αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα το θέατρο του παράλογου και με ποιο τρόπο την σχολιάζει;

Το θέατρο του παραλόγου σχολιάζει με καυστικό τρόπο τον παραλογισμό της υποτιθέμενης κανονικότητας. Ξεδιπλώνει όλον αυτόν τον κόσμο της αυταπάτης, μέσα από την υπερβολή. Έτσι, τραβώντας τα πράγματα στα άκρα, συχνά πέρα από τα όρια της αληθοφάνειας, εμφανίζει τις πιο βαθιές αλήθειες.

Με τον Σωκράτη Πατσίκα ως κύριο Μάρτιν. Φωτογραφία του Πάτροκλου Σκαφιδά

Τι σε έλκει περισσότερο στο ρόλο σου και τι σε δυσκολεύει;

Έχει πολύ ενδιαφέρον ο πειραματισμός με την έλλειψη συναισθηματικής εμπλοκής. Ο χαρακτήρας αυτός όπως και άλλοι στο έργο, είναι σαν μαριονέττα, οπότε δεν έψαξα να συνδεθώ, να ανακαλέσω κάποιο συναίσθημα.. Οι χαρακτήρες αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους. Υπάρχει δηλαδή μια έλλειψη συνειδητότητας, μέσα από την οποία προκύπτει για τον θεατή αλλά και για τον ίδιο τον ηθοποιό μια βαθιά συνειδητοποίηση του υπαρξιακού κενού και του αδιέξοδου. Η δυσκολία έγκειται στο να βρεις τις σωστές δόσεις και να κρατήσεις τις ισορροπίες της τρέλας!

Πως συνεργαστήκατε με την σκηνοθέτιδα;

Ήρεμα, αβίαστα, με έμπνευση, γέλιο και ελευθερία. Η Μαρία Ξανθοπουλίδου εκτός από ταλαντούχα σκηνοθέτις είναι και ένας όμορφος ακομπλεξάριστος άνθρωπος. Με μεγάλη χαρά θα ξανασυνεργαζόμουν μαζί της.

Πως φαντάζεσαι ένα κόσμο στον οποίο ο παραλογισμός θα έχει δώσει τη θέση του σε κάθε λογική αντίδραση και ποια είναι η συγγένεια ενός τέτοιου κόσμου με αυτόν στον οποίο ζούμε;

Την εποχή που γράφτηκε η «Φαλακρή τραγουδίστρια», ο κόσμος είχε ζήσει τον παραλογισμό του πολέμου και του ναζισμού, που είχε αφήσει πίσω του έντονο το υπαρξιακό κενό και τη φρίκη. Μισό αιώνα και παραπάνω μετά, αυτός ο παραλογισμός είναι ακόμα εδώ. Υπάρχει ακόμα πόλεμος, υπάρχουν βασανισμοί, υπάρχει πείνα, υπάρχει φρίκη, υπάρχει ανισότητα, υπάρχει αδικία, υπάρχει φασισμός και απανθρωπιά. Εγώ προσωπικά δεν βρίσκω κάποια λογική σ’ αυτό. Έχουμε επιτρέψει να κυβερνάται ο κόσμος από το χρήμα και το ψέμα. Από γελοία υποκείμενα χωρίς καμία πνευματικότητα. Σίγουρα πάντως φαντάζομαι έναν κόσμο χωρίς τα παραπάνω.

Η τρέλα είναι κατά τη γνώμη σου το αντίθετο της επίγνωσης ή κάποια πιο εξελιγμένη εκδοχή της;

Είναι ένα ευαίσθητο θέμα αυτό της τρέλας. Πώς ακριβώς ορίζεται επιστημονικά, ιατρικά και κοινωνικά η τρέλα και ποιοι είναι αυτοί που την ορίζουν; Ποιος παραλογισμός μπορεί να οδήγησε κάποιους ανθρώπους στα ιδιαίτερα ταξίδια του μυαλού τους και σε αυτή την κατάσταση που τιτλοφορείται ως τρέλα; Πέραν κάποιων κλινικών περιπτώσεων πάντως, η ιστορία έχει να μας δείξει πολλά παραδείγματα ευφυέστατων, εμπνευσμένων και χαρισματικών ανθρώπων, εξαιρετικά μυαλά που θεωρήθηκαν από την κοινωνία άξια «εγκλεισμού». Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν μια βαθύτερη επίγνωση και αντιλήφθηκαν κάτι παρά πάνω από αυτά που αντιλαμβάνεται ο μέσος όρος.

Τι είναι αυτό που απολαμβάνεις πραγματικά να κάνεις μέσα στη μέρα;

Να πίνω καφέ το πρωί σχεδιάζοντας την καινούρια μέρα… να χαζεύω τα διαφορετικά χρώματα που παίρνει ο ουρανός με το ηλιοβασίλεμα… να επιστρέφω το βράδυ στο σπίτι μετά από την γλυκιά κούραση της παράστασης… ειδικά όταν με περιμένει φαγητό φτιαγμένο με μεράκι και αγάπη!

Πως πιστεύεις ότι θα μπορούσε να επιδράσει το θέατρο στη σκέψη και στη δράση κάποιων θεατών;

Το θέατρο επειδή είναι μια ζωντανή συνάντηση, μια βιωματική εμπειρία, έχει μια άμεση αλληλεπίδραση. Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση της σκέψης του θεατή ή ακόμα και να χτυπήσει φλέβα κατευθείαν στην ψυχή του. Μπορεί να τον ευφράνει, να τον προβληματίσει, να τον ταρακουνήσει, να του κινητοποιήσει ένα συναίσθημα. Και αν η συνάντηση πετύχει, μπορεί αυτά να γίνουν και ένα σκαλοπάτι για μια εσωτερική μετακίνηση που μπορεί να φέρει και την αντίστοιχη δράση.

Τραγουδώντας στο καφενείο «Του θείου» με τον Πανίνο Δαμιανό

Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον;

Να είμαι γερή, δυνατή και μάχιμη.

Τι είναι αυτό που σε φοβίζει στο μέλλον και τι αυτό που σε κάνει πιο αισιόδοξη;

Όσο περνάνε τα χρόνια αναγνωρίζω ότι ο φόβος είναι μια ιδέα. Και έχω βάλει σκοπό να την αντικαταστήσω με άλλες… Προχθές φύτρωσε στη γλάστρα μια παπαρούνα μόνη της. Στον έκτο όροφο. Η σκέψη της Ομορφιάς και της Αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα μου φέρνει αισιοδοξία. Και η Αγάπη.