Γιάννης Σαρακατσάνης

Είναι ωραίο να γράφεις κάτι μόνος σου αλλά είναι πιο ωραίο να το γράφουμε όλοι μαζί. Πιο πολλά μυαλά δουλεύουν.

Μίλησέ μου για το Μαμά Ελλάς 2 το οποίο ένα χρόνο μετά, όχι μόνο είχε επιτυχία και ανταπόκριση απ’ το κοινό αλλά δοκιμάστηκε στο χρόνο κι απέδειξε πως αντέχει.

Η παράσταση πήγε πολύ καλά. Εμείς είχαμε να νοιώσουμε τέτοια χαρά σε παράσταση από το «Εκεί, εκεί στην κόλαση». Ήταν μια επιτυχία που την περιμέναμε τρία χρόνια. Αυτήν την πληρότητα δεν την είχαμε ξανανιώσει. Από την αβάντ πρεμιέρ του Αθηνοράματος μέχρι και το Πάσχα, κάθε μέρα η παράσταση δούλευε. Ήταν μία παράσταση που έγινε γι’ αυτά που συνέβαιναν τότε, για την ατμόσφαιρα που υπήρχε τότε και ήμασταν περήφανοι γι’ αυτά που έλεγε το έργο, μας εξέφραζαν δηλαδή...

Αυτό σκεφτόμουν προ ημερών, πόσο δίκιο είχατε...

Με την πώληση της Ακρόπολης;

Ε! Ναι, μα είναι απίστευτο...

Την ιδέα για την Ακρόπολη την είχε ο φίλος μου, Γιάννης ο Παλαιολόγος που γράφουμε το κείμενο μαζί... Όταν ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο την παράσταση στο Χώρα, μόλις είχαν γίνει εκλογές και το θέμα μας ήταν απολύτως ντεμοντέ. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού έβλεπε τα περσινά ξινά σταφύλια. Είχαμε πανικοβληθεί, λέγαμε «δεν γίνεται να το ψάξουμε μήπως κάνουμε κάτι λάθος εμείς, μήπως φταίει ο χώρος, μήπως φταίνε τα σκηνικά μήπως φταίει κάποιο κομμάτι να το αλλάξουμε»...Αρχίσαμε και σκαλίζαμε την παράσταση...Και τελικά χωρίς να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό από αλλαγές, εκεί γύρω στα Χριστούγεννα βγήκε ένα δημοσίευμα του Ιάσονα του Αθανασιάδη που είδε την παράσταση κι έγραψε ένα άρθρο στη Boston Times στην οποία δουλεύει. Μετά μάθαμε πως αυτός ήταν που είχε συλληφθεί στο Ιράν και ήταν είκοσι μέρες στα μπουντρούμια και τον είχε μάθει όλος ο κόσμος κι έτσι άκουσαν όλοι και για μας. Την επόμενη μέρα μας παίρνουν τηλέφωνο από το BBC word και έρχονται και μας κάνουν συνέντευξη. Αρχίζουν λοιπόν να μας παίρνουν συνεντεύξεις από διάφορα περιοδικά στην Ευρώπη...Αυτά τώρα αρχίζουν να λειτουργούν παράλληλα με το χρέος της Ελλάδας , την αποκάλυψη του ελλείμματος και  πάμε 15 Ιανουαρίου να είναι η παράσταση πάλι της μόδας. Χωρίς να κάνουμε εμείς τίποτα. Έτσι τελείωσε η παράσταση όντας πιο επίκαιρη από ποτέ.

Η τελευταία παράσταση είχε τριακόσιους σαράντα θεατές και λέω πως επιτέλους ξεπεράσαμε την «Κόλαση»... Θέλαμε να βγάλουμε από πάνω μας αυτό το βάρος της πρώτης επιτυχίας.

Ωραία η «Κόλαση» αλλά πιο προχωρημένη η «Μαμά-Ελλάς» κι επίσης πρέπει να κάνετε κάτι για να ξαναδούμε τον «Πλανήτη», μια παράσταση που είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα.

Την κάναμε με πολύ αγάπη αυτή την παράσταση κι είναι νομίζω η πιο ολοκληρωμένη από άποψη ιστορίας.

Σημειολογικά επίσης είναι προχωρημένη...

Έχουμε την ανάγκη τώρα να αλλάξουμε λίγο το στιλ μας. Να δουλέψουμε πάνω σε κάτι πιο σκοτεινό , να ερευνήσουμε  παραπάνω το εικαστικό κομμάτι που υπήρξε δευτερεύον μέχρι στιγμής στις παραστάσεις μας... Νομίζω ότι με τον «Πλανήτη» το αγγίξαμε λίγο το πιο σκοτεινό, είναι ήδη αυτή η παράσταση κάτι καταγεγραμμένο στη μνήμη μας... Χωρίς να λείψει φυσικά το χιούμορ, γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε παράσταση χωρίς χιούμορ, δεν γίνεται...Πάμε τώρα για κάτι πιο βαθύ ίσως...

Με μεγάλη προσοχή να μην χάσετε αυτό ακριβώς που είναι οι ABOVO, την ζωντάνια σας. Θα είναι κρίμα να δούμε άλλο ένα νεανικό σχήμα που ενώ έχει κάνει ενδιαφέρουσα δουλειά,  δεν μπορεί να αγγίξει τον απλό κόσμο.

Δεν μπορώ να φανταστώ μια παράσταση που δεν θα έχει την επαφή της με το κοινό.  Αν δεν μιλήσω στο κοινό, δεν μπορώ, θα σκάσω... Πιστεύω ότι επιλέγοντας το θέμα και μπαίνοντας όλοι μας μέσα σ’ αυτό, θα τον βρούμε τον δρόμο.

Έχετε κάποιο θέμα;

Έχουμε αλλά δεν ξέρω αν θα είναι αυτό τελικά. Με τα όνειρα θέλουμε να ασχοληθούμε, με τις επιθυμίες, τις αληθινές, τις ψεύτικες, αυτές που δεν παραδεχόμαστε, αυτές που μας επιβάλλουν... Και να παίξουμε και λίγο με τον ονειρικό κόσμο, με το υποσυνείδητο, όπου εκφράζονται οι επιθυμίες μας με έναν πιο σουρεαλιστικό τρόπο...

Αλλά και πιο σκληρό...

Ναι φυσικά, πιο σκληρό, πιο τραγικό, πιο κωμικό ίσως...θα δούμε. Μας αρέσει αυτή η ιδέα, από πέρσι την συζητάμε...Θα δούμε τώρα...Του χρόνου, μετά τα Χριστούγεννα δηλαδή.  Κάτι που έχουμε πάθει τελευταία είναι πως δεν έχουμε αρκετό χρόνο να δουλέψουμε. Ξαφνικά τελειώνει ο χρόνος και μας λείπει πάρα πολύ το να έχουμε ένα διάστημα, ένα τετράμηνο ας πούμε χαλαρό, για να πειραματιστούμε κιόλας. Πηγαίνοντας προς μια καινούργια κατεύθυνση θέλουμε και λίγο χρόνο να δούμε αν δουλεύει. Ειδικά αν δεν μοιάζει μ’ αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα. Γι’ αυτό θέλουμε να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε το φθινόπωρο ώστε να είναι τον Ιανουάριο έτοιμη η παράσταση. Χαλαρά και δημιουργικά από όλους. Είναι ωραίο να γράφεις κάτι μόνος σου αλλά είναι πιο ωραίο να το γράφουμε όλοι μαζί. Και μας έχει λείψει αυτό. Πιο πολλά μυαλά να δουλεύουν.

Να μιλήσουμε τώρα για το φεστιβάλ.

Το φεστιβάλ είναι πάλι μία εβδομάδα, όπως πρόπερσι και είμαστε στις δεκαοκτώ παραστάσεις. Φέτος ήμασταν πιο αυστηροί στις επιλογές μας, είδαμε πολλές παραστάσεις... Άλλωστε το στίγμα του φεστιβάλ, φέτος, για τρίτη χρονιά, ήταν να γίνει καλύτερο, πιο σωστό, πιο οργανωμένο. Ρίξαμε το εισιτήριο στα 12 ευρώ και οκτώ αν είναι δύο οι παραστάσεις. Για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν κάθε φορά περισσότερες από μία παραστάσεις κάτι που δεν το πετύχαμε πέρσι όσο το θέλαμε... Έχουμε φέτος μια παράσταση από τον Νέο Κόσμο, τα «Λιοντάρια» των Γάκη και Μαυρογεωργίου ... Το θεωρούμε πολύ σημαντικό γιατί αυτοί είναι πρωτοπόροι, έχουν στρώσει τον δρόμο και για εμάς και για άλλες νεανικές ομάδες, με την Κατσαρίδα. Μια παράσταση που έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία για τα δεδομένα της και έκανε πιο εύκολο μετά και για τους άλλους να έρθουν να δουν και τις δικές μας. Οπότε η παρουσία αυτής της παράστασης αποκτά μια συμβολική αξία.   Μας προβλημάτισε πολύ ο «Γλάρος» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη του Ξανθόπουλου. Λέγαμε πως το να φέρουμε έναν Τσέχωφ στο φεστιβάλ ενώ προσπαθούμε να δείξουμε ότι το θέατρο είναι πιο εύπεπτο απ’ ότι νομίζει ο κόσμος,  θα ήταν ίσως αταίριαστο. Αλλά τελικά μας μίλησε κι ένας φίλος που δεν ξέρει και πολλά από Τσέχωφ. Μας είπε ότι βλέποντας τον «Γλάρο» του φάνηκε πως ήταν ο πιο εύκολος τρόπος για να εισαχθεί στον Τσέχωφ και αποφασίσαμε πως ήταν ένας Τσέχωφ που «δεν δαγκώνει» οπότε το είδαμε σαν εισαγωγικό μάθημα. Ήταν άλλωστε και μια παράσταση που πήγε καλά, γέμισε το χώρο της, απέκτησε φανατικό κοινό, οπότε έχει θέση στο φεστιβάλ. Μια πολύ ωραία παράσταση μας έφερε ο Ζήσης Ρούμπος, το  «The Love Manifest».  Αυτοί κάνανε τώρα μία πρώτη παρουσίαση στο Βύρωνα σε ένα θέατρο κι είμαστε πολύ φίλοι με τα παιδιά  και μας άρεσε πάρα πολύ η παράσταση, είναι πολύ καλοί ηθοποιοί κι οι δυο τους. Έχουν ενσωματώσει όλα τα κλισέ της σχέσης ενός ζευγαριού  αλλά έχουν ειπωθεί με ένα τρόπο! Με τρομερό χιούμορ, με το στιλ που έχουν οι ex animo γενικότερα...Και ενθουσιαστήκαμε και θα είναι μεγάλη μας τιμή που έχουμε αυτή την παράσταση η οποία δεν έχει παιχτεί κανονικά οπότε είναι σαν να την παρουσιάζουμε για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό.

Μίλησέ μου και για το Scratch Night

Φέτος κάνουμε και ένα πείραμα. Δεν ξέρουμε τι θα βγει απ’ αυτό. Το σκεπτικό είναι πως δίνουμε την ευκαιρία σε ανθρώπους που είτε έχουν μία παράσταση  στα σκαριά είτε την έχουν στο μυαλό τους να ετοιμάσουν ένα υλικό μέχρι το φεστιβάλ και να το παρουσιάσουν είτε είναι απόσπασμα είτε είναι τρέιλερ, ότι θέλουν αυτοί ώστε να παιχτεί ένα απόγευμα, δεκαπέντε λεπτά η καθεμία παράσταση, κάθε μισή ώρα και μία παράσταση. Και το κοινό  αποφασίζει ποια του αρέσει περισσότερο. Παράλληλα θα βαθμολογεί αναγκαστικά και μια δικιά μας επιτροπή, του «Χώρα».  Στη συνέχεια, γίνεται ένας συμψηφισμός και βγαίνει ένας νικητής ο οποίος θα εξελίξει το δεκαπεντάλεπτο σε παράσταση ώστε να ενταχθεί στις παραστάσεις του Χώρα για την  επόμενη σεζόν. Του παρέχεται δωρεάν η Μικρή σκηνή για δέκα παραστάσεις  με έναν χειριστή για τα φώτα. Αν αυτό πετύχει θα μπορούσαμε να έχουμε του χρόνου ένα χορηγό ειδικά γι’ αυτό.

Αυτό είναι ένα πείραμα πρωτότυπο.

Ο λόγος που το κάνουμε είναι γιατί αφ’ ενός δίνουμε την ευκαιρία να γίνει κάτι περισσότερο για όσους είναι καλοί και να τους δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσουν το έργο τους. Αλλά το σημαντικό είναι να ετοιμαστούν αυτά τα δεκαπέντε λεπτά με αφετηρία την δική μας πρόταση και  πιστεύω πως ανάμεσα στους είκοσι που θα μας στείλουν αιτήσεις θα υπάρχει κάτι που να αξίζει και ελπίζω να το ανακαλύψουμε. Είδαμε βέβαια ότι οι πιθανότητες να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Όπως ας πούμε κάτι πολύ ωραίο το οποίο όμως είναι στείρο.  Να εξαντλείται στα δεκαπέντε λεπτά και να μην εμπεριέχει τις δυνατότητες για να αναπτυχθεί.

Αλλά ένα πείραμα είναι πάντα ένα πείραμα. Ακόμα κι αν αποτύχει κάτι θα έχετε κερδίσει όλοι σας. Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο φεστιβάλ και πάντα, σε ότι κάνετε, τον ίδιο  ενθουσιασμό.