Βασίλης Θεοδώρου

Ο συμβουλάτορας μιας σιδηρούς κυρίας

Ο Βασίλης με το πηγαίο ταλέντο και την ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, ασχολήθηκε από πολύ μικρός με το θέατρο, παίζοντας σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες στον Δήμο Αθηναίων. Μεγαλώνοντας έκανε το χόμπι του επάγγελμα και έπαιξε σε μια σειρά παραστάσεων σαν ηθοποιός, ενώ παράλληλα εργάστηκε και σαν βοηθός σκηνοθέτη. Φέτος τον είδαμε στο πολιτικό θρίλερ «Η σιδηρά πρωθυπουργός» του Μιχάλη Παπαδόπουλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου στο θέατρο Μπέλλος.

Μίλησε μας για το έργο και τον ρόλο σου.

Υποδύομαι τον Μάρκ, τον ιδιαίτερο γραμματέα της σιδηρούς Πρωθυπουργού, έναν χαρακτήρα που γεννά το ερώτημα στον θεατή για το κατά πόσο είναι υγιές το μυαλό όλων αυτών που συμβουλεύουν τους πολιτικούς αρχηγούς αλλά και για το κατά πόσο οι προθέσεις τους είναι προς όφελος των πολιτών ή εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες και το ατομικό τους συμφέρον. Το έργο είναι ένα πολιτικό θρίλερ με πολλά κωμικά στοιχεία, με έντονους ρυθμούς και πολλές ανατροπές.

Υπήρχαν άνθρωποι στο θέατρο που λειτούργησαν σαν πρότυπά σου;

Δεν θα έλεγα πως είχα κάποιους συγκεκριμένους ως πρότυπα. Θα έλεγα πώς ήταν δάσκαλοί μου όλοι οι ηθοποιοί που έβλεπα από μικρός στο θέατρο. Από όλους έπαιρνα κάτι διαφορετικό και μάθαινα πράγματα. Από τον Κώστα Καζάκο και τον Γιώργο Μεσσάλα με εντυπωσίασε το πόσο γνώστες είναι της δουλειάς. Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα ερασιτέχνης ηθοποιός και μου έλεγε η Ελένη Χατζηαργύρη: «Να κάνεις πάντα αρωματοθεραπεία πρίν την παράσταση, άναβε κεράκια». Θαύμαζα και σεβόμουν απεριόριστα την εργατικότητα της Αλίκης Βουγιουκλάκη και μετά της Κάτιας Δανδουλάκη και του Γιώργου Κιμούλη. Όλοι αυτοί λοιπόν υπήρξαν πρότυπα για μένα, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Ποιά παράσταση είδες πρόσφατα και σε ενθουσίασε;

Τον «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου σε σκηνοθεσία Γιοβαννίδη με τον Λευτέρη Βασιλάκη στο Εθνικό θέατρο. Μπορώ να πω πως με συγκίνησε πολύ, γιατί διαχειρίζεται ένα θέμα που μου είναι ιδιαίτερα οικείο, την ζωή μέσα από την τέχνη.

Έχεις κάποιους αγαπημένους θεατρικούς συγγραφείς;

Τον Χάρολντ Πίντερ, τον Άλμπι που τους έχω μελετήσει σχεδόν συνολικά αλλά και τον Τόμας Μπέρναρντ και τη Λούλα Αναγνωστάκη.

Έχεις αντιμετωπίσει αντιεπαγγελματική συμπεριφορά στη δουλειά;

Πολύ λίγες φορές, αλλά δεν έδωσα καμία σημασία γιατί ήταν από άτομα χωρίς θεατρική παιδεία. Το κριτήριό μου πια για κάθε δουλειά που αναλαμβάνω είναι η θετική ενέργεια και οι καλοί συνεργάτες, τους οποίους και έχω φέτος. Είχαμε άψογη συνεργασία με τις κυρίες που παίζουμε μαζί ,όπως και με τον σκηνοθέτη.

Πώς βλέπεις το ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι; Πιστεύεις ότι χωλαίνει κάπου;

Πιστεύω πως έχουμε ένα ιδιαίτερα πλουραλιστικό θέατρο. Υπάρχουν παραστάσεις για όλα τα γούστα, οι Έλληνες ηθοποιοί έχουν πια αρκετά προσόντα για να υπηρετήσουν όλα τα είδη θεάτρου και πολλές νέες ομάδες που έχουν δημιουργηθεί είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα στο να διατηρείται ζωντανή η θεατρική τέχνη και να εξελίσσεται. Μου κάνει τεράστια έκπληξη το πώς παρά την τόσο μεγάλη εξάπλωση της τεχνολογίας στη ζωή μας, η τέχνη του θεάτρου παραμένει ολοζώντανη και ολόφρεσκη. Αυτό που με ενοχλεί στο Ελληνικό θέατρο είναι η ταχύτητα που γίνονται πια τα πράγματα, με αποτέλεσμα να βλέπουμε δουλειές χωρίς αρτιότητα και χωρίς καλλιτεχνία. Το σύγχρονο θέατρο στη χώρα μας στερείται ανθρώπων που να το υπηρετούν με υπομονή και μεράκι όπως παλιότερα...