Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο. Ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις "Rien ne va plus" της Μαργαρίτας Καραπάνου, "Η ζωή μου εις το Δρομοκαϊτειον" του Ρώμου Φιλύρα, "Μυστικά" με τη Βικτωρία Ταγκούλη. Έχει συνεργαστεί με τους Γιάννη Κακλέα, Κώστα Γάκη, Άγγελο Μέντη, Δήμητρα Χατούπη κ.α. Φέτος σκηνοθετεί την παράσταση "Όπως σας αρέσει*" του Ουίλιαμ Σέξπιρ στο Θέατρο 104.

Μιλήστε μου για το έργο και τα στοιχεία που το κάνουν διαχρονικό

Όπως σας αρέσει. Όνομα και πράγμα. Ο Σέξπιρ γράφει ένα έργο για να "τους" αρέσει (τους: AsYouLikeIt- AYLI: Μόνο εγώ βλέπω το κωδικό μήνυμα ΑΥΛΗ;). Τουτέστιν το έργο με κύριο άξονα τη φυγή (από εμένα, από το εδώ, από εσένα) είναι κωμικό και ανάλαφρο, χωρίς πολυεπίπεδες ερμηνείες και δισημίες με βασικό θέμα έναν εφηβικό έρωτα. Παρολ’ αυτά, παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο και λειτουργεί κυρίως σαν ένα εργαλείο προς χρήση με παλέτα μεγαλύτερη κι από τα πίξελς στην αφίσα μας. Η ειρωνεία, προς κάθε αστική συμπεριφορά περιτυλιγμένη με επίπλαστη ευγένεια, η ατμόσφαιρα ενός δάσους και η επιστροφή στη φύση, οι ξεκάθαρες και "με επίθετο" προσωπικότητες που διασχίζουν αυτό το δάσος είναι βασικά συστατικά μιας καλοστημένης κωμωδίας.

Πως αντιλαμβάνεστε τον Σαιξπηρικό λόγο και τι εκτιμάτε σ' αυτόν;

Καθετί μουσικό και ρυθμικό έχει από μόνο του την ικανότητα να σε συνεπάρει και σε ρίξει σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό είναι ένα στοιχείο που μόνο ο ποιητικός λόγος έχει την ισχύ να το καταφέρει. Ο σεξπιρικός λόγος είναι μια μεγάλη πόρτα στο σύμπαν του ποιητικού θεάτρου. Κρατώ σφιχτά το χερούλι και προσπαθώ να την ανοίξω με αιδώ και συστολή, δίνοντας πολλή βάση στην απόλυτη και πλήρη κατανόηση πρωτίστως τον νοημάτων και ακολούθως του ΠΩΣ αυτό πρακτικά γίνεται μια ιστορία που ο θεατής την ακούει, την αντιλαμβάνεται και εν τέλει τον συγκινεί ή τον κάνει να ξεκαρδίζεται.

Ποια απήχηση πιστεύετε πως μπορεί να έχει η κωμωδία στις μέρες μας;

Να τη και πάλι μπροστά μας: η Φυγή! Την έχουμε ανάγκη. Οι σύγχρονες δυσκολίες σε έναν κόσμο ασταθή και συνεχώς μεταβαλλόμενο και ανατρεπόμενο, καθιστούν το γέλιο επιτακτική ανάγκη και μοναδική λύση. Τίποτα δεν είναι για όλους βέβαια. Ο κάθε άνθρωπος, και αυτό είναι το ωραίο, καθώς διαφορετικός, έτσι και οι ανάγκες του. Άλλος διαβάζει ένα βιβλίο κι άλλος βλέπει μια ταινία. Άλλος βγαίνει και χορεύει και ένας τρίτος πάει στο θέατρο. Όλοι μα όλοι αυτοί έχουν μια κοινή ανάγκη: έναν αστείο ήρωα και μια μικρή κωμική στιγμή που θα τους «κάνει κάτι» και σε κάποια άσχετη φάση μεσ’ την μέρα θα την θυμηθούν και θα γελάσουν μόνοι τους, συνωμοτικά με τον εαυτό τους.

Ποια είναι η αισθητική της παράστασης και ποια η σκηνοθετική γραμμή;

Αν ψάχναμε μια λέξη, ή μάλλον δύο, που θα χαρακτήριζαν την αισθητική γραμμή που ακολουθήσαμε με την σκηνογράφο Ελένη Καριώρη και τον ενδυματολόγο της παράστασης Γιάννη Φερεντίνο, αυτή είναι σίγουρα το videogame. Όλη η δισδιάστατη οπτική των πραγμάτων, τα πίξελς, τα χρώματα, το πλαστικό, το ψεύτικο. Θέλαμε όλο να παραπέμπει σε αυτόν τον Χαμένο Παράδεισο, την τόσο ανύπαρκτη αλλά καθόλα εγκατεστημένη στις ζωές μας, ουτοπία, του ιδανικού! Ακριβώς με την ίδια λογική δουλέψαμε και με τους ηθοποιούς της παράστασης. Σώματα ξεκάθαρα και σαφή, γραμμικές και κάθετες κινήσεις, μάσκα προσώπου σε πλήρη λειτουργία και λόγος γεμάτος αλλά οριακός και διφορούμενος.

Ποιες είναι οι δυσκολίες του να παίζει ο σκηνοθέτης στην παράσταση και με ποιο τρόπο ξεπερνιούνται

Δύσκολη λειτουργία. Γι' αυτό κι εγώ προς το παρόν την αποφεύγω. Ο τρόπος που συμμετέχω στην παράσταση είναι παρόμοιος με την δουλειά που έκανα και ως σκηνοθέτης. Οριοθετώ τις καταστάσεις σαν εξωτερικός παίκτης και ελέγχω την έκβαση της ιστορίας με έναν ρόλο προσθήκη. Είμαι ο αστερίσκος στο " Όπως σας αρέσει* ".

Πείτε μου μία φράση του κειμένου που να ταιριάζει στην κοσμοθεωρία σας

Η φράση της βουκόλας Ώντρεϋ προς τον Τρελό που την κυνηγάει πουλώντας της ποίηση και θεωρίες: "Και το ΄θελες να 'μαι κι εγώ ποιητικιά;" Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.

Ποια είναι η πιο φωτισμένη στιγμή του έργου και ποια η πιο σκοτεινή;

Η πιο φωτισμένη στιγμή είναι σίγουρα η στιγμή της αναγνώρισης. Η Ροζαλίντα-Γανυμήδης επισκέπτεται για τελευταία φορά τον Ορλάντο, ο οποίος μάλλον έχει καταλάβει πως πίσω από όλο το παιχνίδι αυτό βρίσκεται η πραγματική Ροζαλίντα (του). Η πιο σκοτεινή είναι, αν μπορούμε να την πούμε έτσι, η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς του Ιάκωβου, ο οποίος ψάχνει κάποιον να του τραγουδήσει ένα karaoke. Συγκεκριμένα το All by myself.

Οι ηρωίδες του Σαίξπηρ στις κωμωδίες αλλά και γενικότερα πως εμφανίζονται σε σχέση με τους κώδικες της εποχής τους;

Η Ροζαλίντα και η Σήλια αποφασίζουν να το σκάσουν. Παρακούγοντας πατρικές εντολές και διαταγές του Δούκα, αποστατώντας ουσιαστικά σε μια πατριαρχική (δεν εμφανίζεται και δεν αναφέρεται πουθενά ΚΑΜΙΑ μητέρα σε όλο το έργο) κοινωνία  και μεταμφιεσμένες σε κάτι ακραίο -με βάση τους κοινωνικούς κανόνες-, θεωρώ πως τουλάχιστον οι δικές μας ηρωίδες είναι τολμηρές. Μπροστά από την εποχή τους, ακλουθούν τα ένστικτα και τα καλέσματα της φύσης τους και διεκδικούν την ελευθερία τους. Μια μικρή επανάσταση είναι σίγουρα καλύτερη από τη μικρότερη βόλεψη.

Το ερωτικό στοιχείο πως το διαχειρίζεται ο συγγραφέας και πως θα αναδειχτεί σκηνικά;

Το ερωτικό στοιχείο ποικίλει, όπως και στην πραγματική ζωή. Το βασικό βέβαια, προκλητικό - για την εποχή που γράφτηκε-, σημείο στην ιστορία είναι πως ο Ορλάντο μπαίνει σε ένα παιχνίδι όπου ένα αγόρι του τάζει γιατρειά από τον έρωτα κάνοντας αυτό το ίδιο, την Ροζαλίντα του. Μόνο το κοινό ξέρει πως αυτό το αγόρι είναι ο Γανυμήδης στον οποίο έχει μεταμφιεστεί η Ροζαλίντα για να ξεφύγει. Όπως και να 'χει ο Ορλάντο, με άγνοια της πληροφορίας αυτής βουτάει σε αυτό το παιχνίδι της ερωτικής "παλάβρας" και αποπλανείται από το αγόρι αυτό, χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει πως και γιατί. Η δικιά μας μετάφραση αυτού του παιχνιδιού είναι πως στην εφηβεία τα πράγματα είναι τόσο ρευστά και ενστικτώδη, που ο έρωτας μακριά από τα κοινωνικά στερεότυπα, σε μια ουτοπία, ή αν θες καλύτερα εκεί όπου ανήκει, στη Φύση, αποκτά μια διάσταση ανώτερη κι ευρύτερη από αυτήν που στριμώχνεται στα στενά κουτάκια στα οποία η σύγχρονη δυτική κοινωνία θέλει να τον εντάξει. Μακριά δηλαδή από φυλετικούς ή άλλους κοινωνικούς ρόλους, ο έρωτας είναι ένα ατέλειωτο, εφηβικό παιχνίδι.

Πείτε μου για την μέχρι τώρα πορεία σας στο σανίδι. Τι εμπειρία αποκομίσατε, τι θυμάστε ευχάριστα και τι σας αποθάρρυνε;

Στο σανίδι δεν ξέρω, αλλά στο γρασίδι του «Όπως σας αρέσει*», μέχρι στιγμής, μόνο ευχάριστες εμπειρίες έχω αποκομίσει. Αποθαρρύνομαι περισσότερο από τις κοινωνικές εξελίξεις όπως το θέμα των προσφύγων-από όπου κι αν προέρχονται- και το πως τους αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας, τον πόλεμο στις ανατολικές χώρες, την οικονομική εξαθλίωση της λαϊκής τάξης και των απλών εργατών στην Ελλάδα, παρά με το τι συμβαίνει επί της ουσίας στο θέατρο, το οποίο μόνο ελπιδοφόρο είναι.

όπως σας αρέσει*

Ενεργοποιήστε το κινητό σας στο αθόρυβο.

Βγάλτε φωτογραφίες

Και τραγουδήστε στο καραόκε.

Η παράσταση ξεκινά.

►

Play

*Σ’ ένα φανταστικό δάσος – στον, ουτοπικό ίσως, XAMENO ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ- σε μια «ατμόσφαιρα δροσερή και ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΗ», κάπου ανάμεσα στο ιδανικό και το πραγματικό η ιστορία ενός ακόμα έρωτα ψάχνει τη λύση της.

Με ΕΙΡΩΝΙΑ απέναντι στα κοινωνικά στερεότυπα και με μια τάση ΦΥΓΗΣ προς τη ΦΥΣΗ, στήνεται ένα ΠΑΙΧΝΙΔΙ σχέσεων. Χρώματα ψεύτικα-πλαστικά, ένα δάσος από ΠΙΞΕΛΣ και φύλ(λ)λα που ανατρέπονται και αλλάζουν όπως τα post-it όταν γίνονται ραβασάκια ερωτικά.

Ένα VIDEO-GAME φυλετικής εξουσίας και μεταμόρφωσης αδύναμο μπροστά στο ανά τους αιώνες πανίσχυρο αίσθημα της ΕΦΗΒΙΚΗΣ ερωτικής επιθυμίας. Ένα ατέρμονο και ανακουφιστικό, τόσο για τη δράση όσο και για τον θεατή, μπες βγες από τη νορμαλιτέ των ηθοποιών στην επίπλαστη μα φυσική, κατά τα’ άλλα, πραγματικότητα ενός τολμηρά αλλόκοτου δάσους, χώρο δράσης των ηρώων και των ηρωίδων μας.

Εις αναζήτησιν της «ποιητικής έκκεντρης ΠΟΛΛΑΠΛΟΤΗΤΑΣ του γίγνεσθαι, του οποίου τίποτα δεν προηγείται και τίποτα δεν προϋπάρχει να το κυβερνά και να το καθορίζει»

Λίγα λόγια για το έργο*

*Ο Δούκας Φρειδερίκος έχει σφετεριστεί την εξουσία και έχει εξορίσει τον αδερφό του, που ζει στο δάσος του Άρντεν. Λόγω της αγάπης που έχει η κόρη του Σήλια για την εξαδέλφη της Ροζαλίντα, όμορφη και πανέξυπνη κόρη του εξόριστου Δούκα, ο Φρειδερίκος έχει κρατήσει τη Ροζαλίντα στην αυλή του. Εκεί οι δυο κοπέλες γνωρίζονται με τον γενναίο και ρομαντικό Ορλάνδο, που τον κακομεταχειρίζεται ο αδερφός του Όλιβερ. Ο Ορλάνδος κι η Ροζαλίντα ερωτεύονται κεραυνοβόλα.

Ο σκληρός Δούκας θα εξορίσει τη Ροζαλίντα, που μεταμφιεσμένη σε αγόρι και ακολουθούμενη από την πιστή Σήλια και τον γελωτοποιό του παλατιού, θα το σκάσουν και θα εγκατασταθούν σ' ένα κτήμα, κοντά στο δάσος. Εκεί θα καταφύγει και ο Ορλάνδος, με τον πιστό του υπηρέτη Αδάμ και θα μπει στην υπηρεσία του Δούκα.

Στο δάσος πια φιλοξενείται η παραφορά του Ορλάνδου για τη Ροζαλίντα, μα όταν συναντιούνται εκείνη δεν του αποκαλύπτεται. Αντίθετα συστήνεται σαν νεαρός βοσκός, και του προτείνει μια θεραπεία για τον έρωτα:

Να μεταμφιεστεί η ίδια σε Ροζαλίντα, για να ξεχάσει τη Ροζαλίντα του!

Δεν είναι όμως το μόνο ζευγάρι που ερωτοτροπεί σε τούτη την αγκαλιά της φύσης. Είναι ο απελπισμένος έρωτας του βοσκού Σίλιου για την όμοιά του Φοίβη, η οποία όμως πιάνεται στα δίχτυα της μεταμφιεσμένης σ' αγόρι Ροζαλίντας, οι τρέλες του γελωτοποιού με τη χωριατοπούλα Ώντρεϋ, και τέλος το αμοιβαίο ερωτοχτύπημα της Σήλια και του μετανοημένου Όλιβερ που ακολούθησε τον Ορλάνδο για να τον δολοφονήσει, όμως εκείνος τον έσωσε διακινδυνεύοντας τη ζωή του.

Αυτό το περιστατικό θα μας οδηγήσει στη λύση. Η Ροζαλίντα αποκαλύπτει την αληθινή της φύση την ημέρα των γάμων, ενώ παράλληλα μαθαίνουμε πως ο σφετεριστής Δούκας, που ετοιμαζόταν να επιτεθεί, επιστρέφει το Δουκάτο στον αδερφό του μια κι ο ίδιος αποφάσισε ν' αποσυρθεί απ' τα εγκόσμια.

Διασκευή/Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου

Κοστούμια: Γιάννης Φερεντίνος

Φωτισμοί/Εικαστική σύλληψη: Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου

Σκηνογραφία: Ελένη Καριώρη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Δρακοπούλου

Βοηθός Σκηνογράφου: Νικόλας Μαρίνος

Επιλογή τραγουδιών: Ομάδα

Σύνθεση τραγουδιού παράστασης: Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου

Ενορχήστρωση/ Παραγωγή: Μαρίνα Σάττι

Γραφιστικά: Σάντρα Σωτηρίου

Ερμηνεύουν οι: Άννα Χανιώτη, Ισμήνη Κακούρα Βαρακλή, Τρύφωνας Ζάχαρης, Νίκος Λεκάκης, Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου

Ημέρα και ώρα παράστασης: Κάθε Σάββατο στις 18.00

Είσοδος : 10 €, 5 €

Διάρκεια παράστασης: 90’

Χώρος: Θέατρο 104-Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41, Γκάζι (Στάση Μετρό Κεραμεικός)

Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις : 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr ||

www.facebook.com/theatre104

Τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=v6tvueRUwmw

Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/venues/theatro-104/