Τα κινούμενα

Κινούμενα σχέδια παγιδευμένα στο διαδίκτυο;

Η Καίτη Μανωλιδάκη κάνει πρεμιέρα στις 14 Μαρτίου με την νέα της παράσταση, «Τα Κινούμενα» όπου σύμφωνα με το δελτίο τύπου συμβαίνουν διάφορα ρεαλιστικά και σουρεαλιστικά όπως: Υπερπροστατευτική μητέρα οικογένειας κινουμένων σχεδίων  παραδίδει τη σκυτάλη των φρικιαστικών κόσμων των παραμυθιών της, στο γιο της. Στη μετάβασή του στον τρομακτικό κόσμο του Κυβερνοχώρου ο γιος εισάγει εαυτόν και οικογένεια στον χώρο του διαδικτύου και γίνονται όλοι εικονικό μέρος του. Συγνώμη; Ας αφήσουμε την ίδια να μας εξηγήσει:

Κυρία Μανωλιδάκη, μιλήστε μου για τον τρόπο με τον οποίο αποδίδεται «υποκριτικά» ο κόσμος του διαδικτύου.

Οι  πέντε ηθοποιοί στα κινούμενα έχουν συμπληρώσει 6 μήνες προβών δουλεύοντας τη λεπτομέρεια και κεντώντας πια το ρυθμό με τη μουσικότητα  του λόγου ακόμα και μέσα στις σιωπές. Ο κόσμος του διαδικτύου εν τω μεταξύ, είναι ο κόσμος μας. Η γλώσσα των παιχνιδιών όμως δεν είναι αναγνωρίσιμη για τους μη μυημένους. Υπάρχουν σημεία στο έργο όπου ο ήρωας την χρησιμοποιεί, καθώς μπαίνει στο «χώρο»  και μετουσιώνεται. Ο λόγος στο έργο είναι αφαιρετικός κάνοντας έτσι, πιο εμφατική την εικόνα.

Και όσον αφορά την σκηνική απόδοση;

Ας λάβουμε αρχικά υπ’ όψιν ότι η σκηνική απεικόνιση γενικά όπως και τα  έργα, βασίζονται στη λεγόμενη θεατρική σύμβαση ως προς τον τόπο και το χρόνο και πως στην τέχνη του θεάτρου αυτό που εξιτάρει το θεατή είναι η ίδια η φαντασία του σε ότι εννοείται ως συνέχεια της δράσης εκτός σκηνής -αντίθετα από τον κινηματογράφο.  Στα «Κινούμενα» λοιπόν ο κόσμος του διαδικτύου είναι το δεύτερο σκηνικό επίπεδο της δράσης, -το πρώτο είναι αυτό της οικογένειας- που συνεπαίρνει ως προς το υπερφυσικό στοιχείο το οποίο απεικονίζει και ως προς την λειτουργία των φωτισμών οι οποίοι εισάγουν το θεατή στην κατάσταση και γενικά λειτουργούν σαν κομμάτι αναπόσπαστο της παράστασης. Αλλά  ρόλο μεγάλο σ’ αυτό έχουν και τα αφαιρετικά σκηνικά τα οποία δίνουν την αίσθηση του χάους και συμβάλουν πολύ στη σκηνική δράση.

Ποια είναι η ψυχολογία του ήρωα και με ποιον τρόπο έχει διαμορφωθεί;

Ο Μανώλης είναι παιδί καταπιεσμένο μιας οικογένειας στην οποία  η «μητέρα» έχει πάρει τη σκυτάλη του αρχηγού από τη δική της μητέρα. Πατέρας δεν υπάρχει. Θα έλεγα ότι ζει σε μία γυναικοκρατούμενη «μικροκοινωνία» που πάσχει από κατάθλιψη. Μάλιστα απεικονίζεται στα πρόσωπα και στο σώμα τους γενικά αυτή η πάθηση και γι αυτό -και όχι μόνο- τους αποκαλώ «οικογένεια κινουμένων σχεδίων».

Που βρίσκεται η απειλή και τι υποθάλπει το «κενό»;

Το κενό του ήρωα που ψάχνει διεξόδους για ολική απαγκίστρωση από την κυριαρχία της μητέρας, τον ωθεί στην κυριαρχία  της ψευδαίσθησης. Στα «Κινούμενα» αυτή η «κυριαρχία- εξάρτιση»  είναι το διαδίκτυο. Μέσα από αυτό θα έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους του, από εκεί θα αποκομίσει εμπειρίες και ταυτόχρονα θα χάσει τις πραγματικές και στην πορεία όταν θα ενηλικιωθεί, θα αποφασίσει να παραμείνει στον εικονικό του κόσμο.

Πως επηρεάζει η μουσική την performance;

Δε θα ονόμαζα την παράσταση performance αν και μπορεί να παραπέμπει εκεί εξ αιτίας της «αφαιρετικότητας» του λόγου, της αυστηρότητας της γραμμής στην κίνηση και στο υποκριτικό μέρος μαζί με το συγκεκριμένο στυλ των κοστουμιών και γενικά της όλης  σκηνικής και εικαστικής παρουσίας που οφείλεται στον ταλαντούχο Σάββα Πασχαλίδη. Αλλά έχει τα καθαρά στοιχεία του θεάτρου με την έννοια της μαγικής αίσθησης που γεννάει η μεταφορά σε άλλους κόσμους, όπως έλεγε κι ο Κουν. Ένα ακόμα στοιχείο βέβαια που ίσως να γίνεται η αιτία ώστε να δοθεί ο χαρακτηρισμό της performance στα «Κινούμενα» είναι η μουσική του Γιάννη Μανωλιδάκη που διαρκεί σχεδόν όσο και η παράσταση. Η ανατροπή εδώ σε σχέση με τα δεδομένα είναι ότι η μουσική δεν υπηρετεί ούτε εξυπηρετεί το έργο. Είναι  ανεξάρτητη αλλά συγχρόνως εξελικτική και συνοδοιπόρος και με καμία έννοια δε θα μπορούσε να θεωρηθεί  «χαλί» για το έργο.

Για ποιο λόγο διαλέξατε αυτήν την ιδιαίτερα πρωτότυπη, «μεταμοντέρνα» όπως την χαρακτηρίζετε, οπτική;

Η εξέλιξη της εποχής μας είναι που «σπρώχνει» σε σύγχρονους τρόπους έκφρασης και αναζήτησης. Οι άνθρωποι δεν ανέχονται πια την πλύση εγκεφάλου, τον καταιγισμό  λέξεων, το ψάξιμο του υπονοούμενου. Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να παιχτεί στο εξωτερικό, χωρίς γλωσσικά προβλήματα κατανόησης. Βρισκόμαστε στην εποχή της εικόνας, στην εποχή του internet και του κυβερνοχώρου. Στην εποχή που όλα κινούνται γρήγορα. Και γι αυτό και το έργο μας κρατάει μόνο μια ώρα και δέκα περίπου λεπτά.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον τρόπο με τον οποίο το διαδίκτυο διαμορφώνει νέους κώδικες ηθικής και επικοινωνίας;

Το διαδίκτυο είναι η νέα τεχνολογία, το άνοιγμα των οριζόντων μας, η διευκόλυνση της ζωής μας και συγχρόνως η αλλοίωση των πιο ζωτικών αναγκών μας.  Είναι -πάντα μιλώντας για αλόγιστη χρήση σε επίπεδο εξάρτησης- η «ρομποτοποίησή» μας, η αποξένωση κι η κατάργησή μας.

Πως η φαντασία μπορεί να αναπληρώσει την πραγματικότητα;

Να σκέφτεσαι,  να φαντάζεσαι καλύτερους κόσμους, να δημιουργείς, να δρας και να αντιδράς χωρίς υποκατάστατα και παραισθησιογόνα σκέψης, χωρίς να γίνεσαι «κινούμενο».  Ας πούμε, το ρητό των -εξεπίτηδες στις μέρες μας  σπιλωμένων-  αναρχικών «μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις μιαν άσπρη μέρα» δεν είναι μια πραγματικότητα που άπτεται μιας προχωρημένης φαντασίας;

Αν θέλετε την γνώμη μου είναι ένα έξυπνο τσιτάτο αλλά εμπεριέχει κι ένα στοιχείο φαντασίας. Για πείτε μου τώρα τελειώνοντας την συζήτησή μας, ποια είναι η γνώμη σας για το Επί Σκηνής;

Εδώ μιλάμε για τη θετική πλευρά του διαδικτύου: Πληροφόρηση και μάλιστα χωρίς έξοδα όσον αφορά την Τέχνη, που ανοίγει ορίζοντες και πάντα σε δύσκολες στιγμές είναι μπροστά με τον τρόπο της. Γι αυτό το «Επί Σκηνής» παρουσιάζει έργο βοηθώντας τον πολιτισμό και μέσα απ’ αυτόν, την ανθρώπινη εγκεφαλική λειτουργία.

Για όσους ενδιαφέρεστε να δείτε τα «Κινούμενα»:

Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Καίτη Μανωλιδάκη

Σκηνικά - Κοστούμια: Σάββας Πασχαλίδης

Μουσική: Γιάννης Μανωλιδάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Βαγγέλης Τελώνης

Special Effects - Video Montage: Μιχάλης Σαμιώτης

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Αργυρώ Τσιρίτα: Μαμά Καιτούα - Γ' μάγισσα - Lilly

Πέτρος Ιωάννου: Μανώης

'Ελενα Κωνσταντινίδου: Νίτη - Β' μάγισσα

Σπύρος Ξένος: Παππούς-Βασιλιάς των Σύκων-Chiter- Ιππότης της Αβύσσου

Μαρία Γιαννακιτσίδου: Γιαγιά - Α' μάγισσα

Θέατρο Βαφείο

Κωνσταντινουπόλεως 115 και Αγίου Όρους 16

Βοτανικός

Τηλέφωνα: 210- 3425637 και 210- 6510973

Ημερομηνίες παραστάσεων: 14, 15, 21, 22, 28, 29 Μαρτίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη

Ώρα: 22:00

Είσοδος: 10 Ευρώ