Θέατρο του Πανικού
Παρουσιάζει ην performance «Μια τριλογία για το παρελθόν» σε σκηνοθεσία Λύσανδρου Σπετσιέρη στις 5, 6 & 7 Ιουνίου στο Φουαγιέ του Επί Κολωνώ.

Μιλάμε με τον σκηνοθέτη για την ομάδα, την παράσταση, τον προβληματισμό τους σε σχέση με το παρελθόν και τη σχέση του με το παρόν, τις πηγές έμπνευσης, τα «μέσα» και την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη.

Μιλήστε μου για το θέατρο του Πανικού; Έχει σχέση με τον Πάνα; 
Ο θεός Πάνας, συνδυάζοντας τον ανθρώπινο με το ζωικό παράγοντα, ενοχλούσε τους περαστικούς και τους έφερνε στην κατάσταση του Πανικού. Ο Πανικός σου μπερδεύει τις αισθήσεις και σου θολώνει τη λογική, σου προκαλεί τρόμο σε στιγμές δυστυχίας αλλά και σε στιγμές απόλυτης ευτυχίας, σε προειδοποιεί πως έχεις φύγει από τις ισορροπίες σου. Άλλες φορές επιβάλλεται να τον αγνοήσεις, άλλες πάλι πρέπει ν’ ασχοληθείς σοβαρά μαζί του για να τον νικήσεις. 

Πως δημιουργήθηκε η ομάδα και ποιο είναι το πεδίο δράσης της;
Το Θέατρο του Πανικού δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 2010 κι αποτελείται από καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους  αλλά και επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων που δουλεύουν συλλογικά για να δημιουργήσουν πάνω σε κοινές αισθητικές γραμμές και να εκφράσουν την πραγματικότητα που ζουν. 
Μέσα από εκθέσεις φωτογραφίας, performances, θεατρικές παραστάσεις αλλά και κάθε είδους δρώμενα  προσπαθούμε  να αγγίξουμε όλες τις αισθήσεις των θεατών με βάση τις αναφορές και τις μνήμες του καθένα μας. Τέχνη μπορεί να υπάρξει σ’ ένα άδειο δωμάτιο, σε πλατείες, στη μέση του δρόμου αρκεί ο χώρος  να προκαλεί τις μνήμες, τις αισθήσεις κι έτσι και την απορία.
Δουλεύουμε με  τις δυνατότητες του σώματος και του λόγου στις ακραίες τους εκφάνσεις εκμεταλλευόμενοι  τις διαθέσιμες δυνατότητες της τεχνολογίας και το πώς αυτά μπορούν να συνδυαστούν και να προσαρμοστούν στον εκάστοτε χώρο και στο εκάστοτε έργο.
Ανοίγουμε διαρκώς την ομάδα σε νέους συνεργάτες για να ανταλλάσσουμε ιδέες, γνώσεις κι εμπειρίες. Μεγαλώνουμε το «Θέατρο του Πανικού» μένοντας πιστοί στην ανάγκη μας για συλλογικότητα. 

Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτή την περφόρμανς;
Το παρελθόν, οι μνήμες, οι πρόγονοι, η Ιστορία μας είναι αυτά που μας δείχνουν το δρόμο την ίδια στιγμή που μας δένουν τα χέρια και μας ακινητοποιούν απέναντι στο παρόν. Είναι παράλληλα η δύναμη αλλά κι η αδυναμία μας. Η διττή αυτή φύση της επιρροής του παρελθόντος πάνω μας είναι και ο λόγος που επιλέξαμε να καταπιαστούμε με τη συγκεκριμένη περφόρμανς, μιας που πιστεύουμε πως η σοφία των προγόνων μας είναι ό,τι πιο χρήσιμο την εποχή που διανύουμε ενώ συγχρόνως η απαγκίστρωση από απαρχαιωμένες αντιλήψεις, ό,τι πιο αναγκαίο.

Η μνήμη του κυττάρου μπορεί να είναι ο αόρατος ιστός που συνενώνει λαούς και έθνη;
Αδιαμφισβήτητα! Εκεί άλλωστε θεωρούμε πως στηρίζεται κι ολόκληρη η τέχνη του Θεάτρου. Πιστεύουμε πως υπάρχει μια αντικειμενική, πανανθρώπινη αλήθεια η οποία δεν μπορεί παρά να πηγάζει από τις κυτταρικές πληροφορίες που εμπεριέχονται σε κάθε λαό και σε κάθε έθνος. 

Η βία είναι ένα στοιχείο που σας έλκει ή που σας απωθεί καλλιτεχνικά;
«Καλλιτεχνικά» -παρότι δε συμφωνούμε ιδιαίτερα με αυτή την έννοια-έχει κάπως αλλοιωθεί- μας έλκει ο,τιδήποτε υπάρχει στον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι η βίασήμερα  έχει ήδη αλλάξει πρόθημα κι όχι απλά μας περι-βάλλει αλλά και μας κατα-βάλλει. Για το λόγο αυτό δε θα μπορούσε να απουσιάζει από τα δρώμενά μας. 

Πως αντιλαμβάνεστε το «σώμα»;
Είναι από τα σπουδαιότερα μέσα-εργαλεία που διαθέτουμε ως ηθοποιοί. Η εξερεύνηση των δυνατοτήτων του εργαλείου αυτού είναι βασικό στοιχείο της δουλειάς μας.

Πως εμπλέκεται ο Καζαντζάκης στο δρώμενο;
Η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη είναι ένα κείμενο που από καιρό μας ενδιέφερε. Αποφασίζοντας, λοιπόν, να καταπιαστούμε με το παρελθόν θεωρήσαμε πως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να δανειστούμε τα λόγια αυτού του σπουδαίου διανοούμενου που μας θυμίζει πως «κάθε μας πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες».

Ποια είναι η σχέση σας με το κοινό;
Πρόσφατα ακούσαμε μια φράση που λεκτικοποιούσε τα όσα πιστεύαμε ως τότε για τη σχέση μας με το «κοινό» -φράση που επίσης δε μας πολυαρέσει λόγω του ουδετέρου γένους της!-. Η φράση αυτή είναι ο «λαϊκός ελιτισμός». Ανεξάρτητα από ηλικία, μόρφωση, οικονομική τάξη, εθνικότητα, ιδιότητα κτλ. ο κόσμος που μας παρακολουθεί, επιθυμούμε να είναι ανοιχτός. Διαθέσιμος δηλαδή να αφεθεί να τον παρασύρουμε στο εκάστοτε «παραμύθι» που του παρουσιάζουμε κι έπειτα να προβληματιστεί, να κρίνει γιατί όχι και να μας απορρίψει. Για μας σημασία έχει η διαθεσιμότητα. Εξ’ ου κι ο ελιτισμός. Άνθρωποι με παγιωμένες αντιλήψεις και αισθητικές είναι εκτός των απευθύνσεών μας. 

Ποια είναι η εικαστική σας προσέγγιση;
Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η εικόνα και η δύναμη που μπορεί αυτή να προκαλέσει. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούμε κυρίως το σώμα μας, βιντεοπροβολές, ανορθόδοξους φωτισμούς, ζωγραφικούς πίνακες αλλά και κάθε άλλο μέσο που μπορεί να παράγει ενδιαφέροντα ερεθίσματα αλλά και να προκαλέσει ή να ερεθίσει τις αισθήσεις των θεατών.

Ποια είναι η γνώμη σας για το Επί Σκηνής;
Το Επί Σκηνής ενισχύει νέες πρωτοβουλίες και καλλιτέχνες προβάλλοντας τη δουλειά τους όπως συνέβη και με εμάς φέτος αλλά και πέρυσι με την πρώτη μας παράσταση, το  «Φάντο και Λις» του Fernando Arrabal. Η προώθηση νέων ομάδων είναι ιδιαίτερα δύσκολη στις μέρες μας και το Επί Σκηνής βοηθά ιδιαίτερα να επικοινωνήσουμε το έργο μας σε περισσότερο κόσμο ενώ συνάμα να ενημερωθούμε και για άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα. 

Μερικά λόγια για το έργο:

Τρεις οπτικοακουστικές δράσεις με τίτλο"'0-100", "Ν.Κ.", και "συγγνώμη", φωτογραφίζουν το σύγχρονο ανθρώπινο σώμα να καταπονείται μέσα στην προσπάθειά του να εναντιωθεί αλλά και μέσα στην προσπάθειά του να συμπορευθεί με το παρελθόν.Τα Μέσα μας, κάποια σώματα, η μουσική των ηχογραφημένων μας στιγμών, ο Νίκος Καζαντζάκης, το νερό, η βία, και παιδικές συγγνώμες.

Αναλυτικά οι δράσεις: 

0-100

Μέσα σε απόλυτο σκοτάδι μία διαρκώς κινούμενη φιγούρα άγεται και φέρεται από τις καταστάσεις σαν ένα ζωγραφικό σκίτσο.Τα Μέσα μας, ένα σώμα που παλεύει να επιβιώσει και η μουσική των ηχογραφημένων μας στιγμών.
Ν.Κ.

«Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα το περασμένο, το τωρινό, το μελλούμενο. Εσύ είσαι μία λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος, αυτή είναι το κρέας.»Τα Μέσα μας, σώματα που αγαπάνε, παλεύουν το νερό κι η φωνή του Νίκου Καζαντζάκη.
συγγνώμη

(ήχος παιδικών βημάτων) «συγγνώμη». (γέλια παιδιών) «συγγνώμη». (αυτός κουλουριάζεται μετά από δυνατό χτύπημα) «συγγνώμη», «συγγνώμη», (ήχος παιδιών που τρέχουν) συγγνώμη».Τα Μέσα μας, ένα σώμα, η βία, και παιδικές συγγνώμες.

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Λύσανδρος Σπετσιέρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Γεωργιάδου

Επεξεργασία ήχου: Κωνσταντίνος-Ανδρέας Φιορέτος

Κατασκευή video: Λήδα Τουλουμάκου

Λαμβάνουν μέρος: Μιχάλης Βαλάσογλου, Ιωάννα Κυρίτση, Βασίλης Κωνσταντινάκος, Τέτη Λουράκη, Στεφανία Μαρμαγγέλου, Γιώργος Μερτζιάνης, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Ειρήνη Ρουμελιωτάκη, Λύσανδρος Σπετσιέρης, Λήδα Τουλουμάκου, Στέλλα Φωτιάδη 

Παραστάσεις: 5, 6 & 7 Ιουνίου 2012

Ημέρες παραστάσεων: Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη στις 21:15

Διάρκεια παράστασης: 45 λεπτά 

Τιμές εισιτηρίων: 7,00€

Χώρος: Σκηνή Φουαγιέ
Το μπαρ του θεάτρου και η αυλή λειτουργούν τις ημέρες των εκδηλώσεων από το απόγευμα (μιάμιση ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης) έως αργά το βράδυ. 

 

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ

Τα μέλη της ομάδας σήμερα

Γεωργιάδου Σοφία, Δρακουλάκος Νίκος, Κυρίτση Ιωάννα, Κωνσταντινάκος Βασίλης, Λουμπαρδιά Ελισάβετ, Λουράκη Τέτη, Μαρμαγγέλου Στεφανία, Παπαθεοδώρου Κωνσταντίνος, Ρουμελιωτάκη Ειρήνη, Σπετσιέρης Λύσανδρος, Τζούτη Βασιλική, Τουλουμάκου Λήδα, Φωτιάδη Στέλλα  

Προηγούμενες δράσεις 
• Με αφορμή το έργο «Φάντο και Λις» του Fernando Arrabal, στα τέλη του Ιουλίου του 2010, πραγματοποίησε ένα δρώμενο-πορεία, στο κέντρο της Αθήνας, όπου οι χαρακτήρες του έργου αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν μορφή και να συναντούν συνοδοιπόρους στη διαδρομή τους.

• Στις 15 και 16 Οκτωβρίου 2010, έλαβε χώρα μια εγκατάσταση-performance από φωτογράφους-μουσικούς, κινηματογραφιστές και ηθοποιούς της ομάδας, στα Εξάρχεια σε χώρο που παραχώρησε το «Nosotros» στο Θέατρο του Πανικού.

• Το Δεκέμβριο του 2010 και τον Ιανουάριο του 2011 ανέβηκε στον πολυχώρο «Beton7» (http://www.beton7.com/) στον Βοτανικό το έργο «Φαντο και Λις» του Fernando Arrabal. Τους θεατές υποδεχόταν στο φουαγιέ αλλά και εισήγαγε στο έργο ζωντανή μουσική καθώς και έκθεση φωτογραφίας της Γαλλίδας φωτογράφου Dorothy-Shoes (http://www.dorothy-shoes.com/).

• Το Σάββατο 18 Ιουνίου και την Κυριακή 19 Ιουνίου2011  πραγματοποιήθηκε δρώμενο σε τρία κεντρικά σημεία της Αθήνας βασισμένο στη Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Όργουελ. Μέσα σε 15' τα γουρούνια ανακοινώνουν τις 7 εντολές του Ζωισμού, τις παραποιούν και καταλήγουν στη μία και μοναδική εντολή:«ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΑ ΜΕΡΙΚΑ ΟΜΩΣ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΙΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ»

• Στις 16/11/2011 το Θέατρο του πανικού συμμετείχε στο φεστιβάλ της «Κίνησης Μαβίλη» στο θέατρο «Εμπρός», παρουσιάζοντας την performance 0-100, προσπαθώντας να συμπυκνώσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε 15′ με βάση τους ήχους που αυτός ακούει.

www.theatrotoupanikou.gr

http://theatrotoupanikou.blogspot.com/

e-mail:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.