Ομάδα R.U.N.

παρουσιάζει στο Φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση» την παράσταση «Find the gap»

Δεν είμαστε ούτε υποτιθέμενοι εφευρέτες της πεμπτουσίας της τέχνης, ούτε εκπρόσωποι του ρεαλισμού που μας περιβάλλει. Γιατί για τίποτα από τα δύο δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με βεβαιότητα. So let it be under negotiation baby.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ 

Κάτω Χώρος: Δευτέρα 28.5.2012, ώρα 18:00

Τρίτη 29.5.2012, ώρα 20:00 & 22:00

Τι σημαίνει το όνομα της ομάδας και πως το διαλέξατε;

Καταλήξαμε στο όνομα της ομάδας μας παίζοντας ένα παιχνίδι συνειρμών, όπου ο καθένας μας πήγαινε ένα βήμα πιο πέρα με αφετηρία τη σκέψη του άλλου και με κοινή βάση όλων , το μη ρεαλιστικό στοιχείο των προσωπικοτήτων μας αλλά και του θεάτρου που επιθυμούμε να κάνουμε. Έτσι προέκυψε από  τα αρχικά των λέξεων « Reality Under Negotiation».

Τι διαχειρίζεται η δραματουργία της παράστασής σας και πως δημιουργήθηκε;

Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχει μοίρα, άλλοι ότι υπάρχει τύχη. Εμείς θεωρούμε απλά πως η πραγματικότητα που αναμένουμε ότι θα ζήσουμε, θα είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση. Το ίδιο και το θέατρο. Αυτή η κοινή συνισταμένη θεάτρου και πραγματικότητας γέννησε εμάς, τους R.U.N. Δεν είμαστε ούτε υποτιθέμενοι εφευρέτες της πεμπτουσίας της τέχνης, ούτε εκπρόσωποι του ρεαλισμού που μας περιβάλλει. Γιατί για τίποτα από τα δύο δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με βεβαιότητα. So let it be under negotiation baby.

Η ιδέα πάνω στην οποία συνθέτουμε το έργο μας είναι οι ιδιοτροπίες. Κουβεντιάσαμε πάνω σ’ αυτές, χωρίς να θέλουμε να τις επιδοκιμάσουμε ή να τις αποδοκιμάσουμε. Το βασικό ερώτημα με το οποίο εξελίξαμε την υπόθεση ήταν το τι θα γινόταν αν κάτι, για παράδειγμα μια έρευνα, παρότρυνε τους ανθρώπους να εκφράσουν τις ιδιοτροπίες στους, αντί του να προσπαθούν να τις καταπιέσουν προκειμένου να είναι κοινωνικά αποδεκτοί.

Ακολούθησαν οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις του καλοκαιριού. Παρατηρήσαμε την αγανάκτηση του κόσμου και το πώς τη διαχειρίζεται το εκάστοτε πολιτικό καθεστώς. Όταν πλέον δεν μπορεί να την καταπνίξει, την αφήνει να εκφραστεί, μέσα σε πλαίσιο ασφαλές βέβαια, ώστε να ξεθυμάνει και να μην αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα. Τι θα γινόταν όμως αν χανόταν ο έλεγχος; Θα ξεσπούσε επανάσταση; Ποια είναι η θέση του ατόμου σε σχέση με το σύνολο στην επανάσταση αυτή; Και που θα οδηγούσε; Πάνω σε ερωτήματα σαν κι αυτά προσπαθούμε να προβληματιστούμε και να προβληματίσουμε με το Find the gap.

Μιλήστε μου για την ομάδα σας και το ιστορικό της.

Γνωριστήκαμε ένα χρόνο πριν σε ένα σεμινάριο αυτοσχεδιασμού- σωματικού θεάτρου του Γιάννη Σαρακατσάνη , το οποίο κατέληξε σε μια devised παράσταση που αποτέλεσε και την πρώτη μας κοινή επιρροή . Λίγο  ο κοινός κώδικας επικοινωνίας που φάνηκε πως είχαμε, λίγο τα  παρεμφερή «κενά» των εγκεφάλων μας, πολύ, η αγάπη μας για το θέατρο και τη δημιουργία, ήρθαμε κοντά κι αποφασίσαμε να γίνουμε ομάδα. Λίγο αργότερα αποφασίσαμε να πάρουμε μέρος  σε άλλα διαγωνιστικά φεστιβάλ ( bob theater Festival, pocket theater festival) και πριν από μερικούς μήνες  παρουσιάσαμε την πρώτη μας  παραγωγή, ένα work in progress, για λίγες παραστάσεις σε ένα μικρό θεατράκι στο γκάζι.

Τι πιστεύετε για την κατάσταση στη χώρα μας σήμερα;

Η κατάσταση και στη χώρα μας και στον κόσμο γενικά είναι χάλια και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι! Χάος, βία, κοινωνική αδικία, χειραγώγηση, ψευτιά. Το μόνο που μας μένει είναι η κατανόηση, η ανθρωπιά κι η αγάπη. Εντοπίζοντας και προωθώντας αυτές τις ποιότητες στον τρόπο ζωής μας μπορούμε όχι απλά να επιβιώσουμε αλλά πολύ περισσότερο να αναδιαμορφώσουμε τον κόσμο μας. Κι αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δημιουργήσαμε και την ομάδα μας.  Ω ναι! είμαστε και λίγο ρομαντικούληδες!

Πως αποφασίσατε να συμμετέχετε στο φεστιβάλ;

Στην πορεία της δουλειάς μας πάνω στο έργο μας, εντοπίσαμε την πολιτική κατεύθυνση  που αυτό έπαιρνε κι αποφασίσαμε να την αναδείξουμε. Το ίδιο αυθόρμητη μας έβγαινε και η κωμική του φόρμα. Και τότε είδαμε την ανακοίνωση για τη διοργάνωση του φεστιβάλ: αυτοσχεδιαστικό, πολιτικό και κωμικό…  και δηλώσαμε συμμετοχή!

Ποια είναι η γνώμη σας για την δράση των θεατρικών ομάδων στην Αθήνα;

Η ανάγκη να δημιουργήσεις, να μοιραστείς κάτι δικό σου μέσα από την τέχνη, να έρθεις πιο κοντά σ’ αυτόν στον οποίο θέλεις να το εκφράσεις κι ίσως μαζί ν’ αλλάξετε και κάτι, είναι ανάγκη διαχρονική, διαρκής αλλά και πιο έντονη σε περιόδους αποξένωσης και αποδόμησης. Γι αυτό και σε τέτοιες περιόδους πληθαίνουν ιδίως οι ομαδικές -κι όχι οι ατομικές- καλλιτεχνικές προσπάθειες. Η τέχνη δεν μπορεί να είναι παρά κάτι καλό. Και μακάρι οι άνθρωποι να διοχετεύουν τις ανησυχίες τους σε τέτοιες δράσεις…

Ποια είναι η γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;

Υποστηρίζετε  με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που αγαπάμε! Εκτιμούμε πολύ το βήμα που δίνετε σε νέες ομάδες, σαν και μας, να γνωριστούν με το θεατρόφιλο κοινό και χαιρόμαστε ιδιαίτερα μιας και σας δίνουμε την πρώτη μας συνέντευξη.

Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες. Καλή σας επιτυχία!