Ζωή Μυλωνά

Μια ταλαντούχα, νεαρή Ελληνίδα από την Νέα Υόρκη

Μοιράζεται τον χρόνο της μεταξύ Νέας Υόρκης και Αθήνας. Είναι μόλις είκοσι χρονών, και ωστόσο το βιογραφικό της θα το ζήλευαν πολλοί. Με σπουδές υποκριτικής, μουσικής, φωνητικής, χορού και μιούζικαλ, η νεαρή ηθοποιός δε σταματά να εξελίσσεται συνεχώς καλλιτεχνικά, σπουδάζοντας και τελειοποιώντας την τεχνική της. Από πολύ μικρή μπήκε ενεργά στο θέατρο. Ήδη στα εννιά της συμμετείχε στο χορό του «Πλούτου» του δικού μας Θεάτρου Τέχνης, και στα ένδεκα της πάλι στον χορό των «Βατράχων» του Κ.Θ.Β.Ε. Από το 2004 μέχρι σήμερα συμμετέχει σε παραστάσεις στη Νέα Υόρκη σε έργα Σαίξπηρ – «Ριχάρδος ο Γ’», «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», «Όπως σας αρέσει», σε έργα με έντονο το «παραμυθικό» στοιχείο – «Οδύσσεια», «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», καθώς και σε έργα σύγχρονων αμερικάνων συγγραφέων, όπως ο Neil LaBute. Τον Neil τον πρωτογνώρισε το 2008 παίζοντας στο «In a Dark Dark House», αλλά τώρα πειραματίστηκε με έναν σκληρό μονόλογό του, τον «Medea Redux» – στην Ελλάδα ανέβηκε με τον τίτλο «Μήδειας Επάνοδος». Τον πρωτοπαρουσίασε στο «Little Flower Theater» της Νέας Υόρκης το 2010 και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή «Δήλος». Κάτω από την εμπνευσμένη σκηνοθετική καθοδήγηση της Μαρίας Ξανθοπουλίδου, κατάφερε να καθηλώσει το κοινό με την εξαιρετική της ερμηνεία σ’ έναν μονόλογο στα αγγλικά! Εγχείρημα δύσκολο. Σ’ ένα ολόλευκο σκηνικό που παρέπεμπε σε ψυχιατρικό άσυλο, όλα τα σκηνικά αντικείμενα που σχετίζονταν με το υγρό στοιχείο (ενυδρείο, ντουζιέρα, μπουκάλια με νερό) εντάσσονταν αρμονικά στην συνεχώς κλιμακούμενη εξομολόγηση της σύγχρονης αυτής Μήδειας. Το καθένα από αυτά έπαιζε έναν οργανικό ρόλο στην ιστορία που επρόκειτο να ειπωθεί. Σ’ ένα ενυδρείο ήρθε πιο κοντά με τον άντρα που έμελλε να της αλλάξει τη ζωή. Και σε μια μπανιέρα θα σκοτώσει το ίδιο της το παιδί για να εκδικηθεί. Το θύμα του βιασμού που λυπόμαστε αρχικά, γίνεται ο θύτης. Το τετελεσμένο γεγονός της παιδοκτονίας, μέσω της διήγησης, μοιάζει με τις ονειροφαντασίες μιας διαταραγμένης και ψυχικά ασθενούς ηρωίδας. Τα ανείπωτα, ειπώθηκαν πια. Και επήλθε η Κάθαρση για την ίδια.  Ερμηνευτικά, ο απαιτητικός αυτός ρόλος προσεγγίστηκε με μια εσωτερικότητα, όπως απαιτεί η μορφή της εξομολόγησης προς τους θεατές.  Η Ζωή Μυλωνά μετά το τέλος των παραστάσεών της στο Θέατρο Πορεία, μας μιλά:

Γιατί επιλέξατε να σας γνωρίσει το Αθηναϊκό κοινό μ’ έναν μονόλογο στα αγγλικά;

Η αλήθεια είναι πως δεν σκέφτηκα πώς θα με γνωρίσει το Αθηναϊκό κοινό. Απλά θεωρήσαμε πως αυτός ο μονόλογος είναι καλό να ακουστεί στα αγγλικά.

Είναι δύσκολο τελικά να κερδίσετε τους θεατές με όχημα τον θεατρικό λόγο σε μια άλλη γλώσσα;

Τελικά όχι, δεν είναι τόσο δύσκολο. Έχει πιο πολύ να κάνει με το συναίσθημα παρά με τη γλώσσα.

Η Ελλάδα δε διαθέτει έναν μόνιμο καλλιτεχνικό φορέα που να ασχολείται με αγγλόφωνες θεατρικές παραγωγές, όπως συμβαίνει στην Κύπρο. Πιστεύετε πως η δημιουργία ενός τέτοιου οργανισμού θα μπορούσε να έχει απήχηση και μέλλον στην ελληνική πραγματικότητα;

Ασφαλώς είναι χρήσιμο να υπάρξει ένας τέτοιος φορέας και να προωθεί καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Απ' την άλλη μεριά θεωρώ πως αν είναι να κάνεις μια αγγλόφωνη παράσταση στην Ελλάδα, πρέπει να υπάρχει αληθινός λόγος, ανεξάρτητα από το πόσο είναι βοηθητικές οι συνθήκες.

Συμπτωματικά είδαμε πριν λίγες μέρες και τον έτερο μονόλογο από το ίδιο έργο του LaBute, πάλι στα αγγλικά. Η πορεία της αντίστοιχης κυπριακής παραγωγής  απέδειξε μια συνεχή επιστροφή σ’ αυτόν. Πιστεύετε πως  η «Medea Redux» τελειώνει εδώ για εσάς ή πιθανότατα θα ξαναγυρίσετε σ’ αυτό το έργο;

Ασχολούμαι με το «Medea Redux» τα τελευταία πέντε χρόνια και είναι βέβαια το κείμενο που με έχει σημαδέψει. Ενώ ένιωθα πως κάπου εδώ τελειώνει για μένα, τώρα που έγινε η παράσταση κατάλαβα πως σίγουρα δεν έχει ολοκληρωθεί αυτή η σχέση και μάλλον θα είναι ανάγκη μου να το ξανακάνω. 

Σας ενδιαφέρουν θεατρικά ανεβάσματα στα ελληνικά ή θέλετε να εστιάσετε μόνο στο αγγλόφωνο θέατρο;

Σίγουρα, σίγουρα, σίγουρα με ενδιαφέρει και το ελληνικό θέατρο.

Ο τρόπος στησίματος μιας παράστασης στην Ελλάδα και στην Αμερική διαφέρει; Ή τελικά το θέατρο είναι παγκόσμιο και λειτουργεί ακριβώς με τους ίδιους όρους παντού;

Δεν είμαι ακριβώς κατάλληλη για ν' απαντήσω. Περίπου το ίδιο είναι. Απλά υπάρχει μεγαλύτερο περιθώριο στην Ελλάδα και για το λιγότερο «εμπορικό θέατρο».

Εννοείτε πως ακόμη και σε Off Broadway ή Off off Broadway παραγωγές το κριτήριο αποτελεί η εμπορικότητα ή μη των έργων ή των ηθοποιών;

Ουσιαστικά, ναι... Απ’ αυτό που έχω δει και έχω ζήσει εγώ -και εννοείται ότι υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις-, ο στόχος μιας παράστασης ή και ενός ηθοποιού στη Νέα Υόρκη είναι να αρέσει στον πολύ κόσμο. Και αυτό πολλές φορές οδηγεί στην εμπορικότητα.

Με ποιούς Έλληνες ηθοποιούς θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Είναι πάρα πολλοί οι ηθοποιοί που θαυμάζω στην Ελλάδα και ελπίζω να συνεργαστώ στο μέλλον μαζί τους.

Για τον επόμενο χρόνο ετοιμάζετε κάτι που θα παρασταθεί είτε στην Ελλάδα είτε στην Αμερική;

Ψάχνω να κάνω κάτι για το χρόνο που έρχεται αλλά για την ώρα βάζω προτεραιότητα τις σπουδές μου στον κινηματογράφο.

Ποιές παραστάσεις είδατε φέτος -  στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό - και σας ενθουσίασαν;

Στο εξωτερικό η αλήθεια είναι ότι δεν είδα πολλές παραστάσεις φέτος αλλά στην Ελλάδα μου άρεσαν πολύ η παράσταση «Ο Ξένος» στο Βρυσάκι και οι «Παραλογές» του Γιάννη Καλαβριανού.