Ειρήνη Σταματίου

Με αγάπη, υπομονή και επιμονή

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε για πρώτη φορά στις «Βάκχες» του Θωμά Μοσχόπουλου.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στη σειρά «Μ+Μ» με σκηνοθέτη τον Ανδρέα Μορφονιό και στον κινηματογράφο, στην ταινία Artherapy του Νίκου Περάκη.

Φέτος την είδαμε στο «Αγγέλων Βήμα» στην παράσταση «2 Χ 4» σε κείμενα των Παναγιώτη Μπρατάκου, Δημήτρη Μαλισσόβα και σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα αλλά και στην παράσταση «Γίνε το μωρό μου» σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη. Η ταλαντούχα και εργατική ηθοποιός κάνει τώρα τα πρώτα βήματά της στο σανίδι και αντιμετωπίζει τις πρώτες αντιξοότητες. Της ευχόμαστε θεατρικές συνεργασίες που να της προσφέρουν ταυτόχρονα και κάποια οικονομική επάρκεια και καλλιτεχνική ικανοποίηση, χωρίς να λεηλατούν τον συναισθηματικό και ψυχικό της πλούτο.

Μίλησέ μας για την παράσταση στην οποία παίζεις φέτος;

Το «2Χ4» είναι μια καταγραφή τεσσάρων ιστοριών ανθρώπων μέσα από τα μάτια του αρσενικού και του θηλυκού. Πραγματεύεται την καταστροφή των σχέσεων μέσα από προσωπικές προκαταλήψεις, κοινωνικά ταμπού και λόγια που οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε να πούμε ή να ακούσουμε.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Ειλικρινά δεν ξέρω... Βρήκα το νόημα στην πορεία. Με βοηθάει να καταλαβαίνω τους ανθρώπους που προηγουμένως δεν είχα τα προσόντα και τη γνώση να καταλάβω. Με βοηθάει να ασχολούμαι εξονυχιστικά με οποιοδήποτε θέμα με αφορά και να μην είμαι ημιμαθής. Με βοηθάει να γίνομαι κάθε μέρα -όσο μπορώ- καλύτερη επαγγελματίας, καλύτερη φίλη, καλύτερη κόρη, καλύτερη αδελφή, καλύτερη σύντροφος, καλύτερος άνθρωπος.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Πέραν του οικονομικού προβλήματος και της πληθώρας νέων ηθοποιών που διοχετεύονται κάθε χρόνο από τις υπερβολικά πολλές σχολές σε μια υπερκορεσμένη αγορά, δύσκολα επιτυγχάνεται και το συναίσθημα - αυτό της ευτυχίας -ακόμα κι αν κάνεις θέατρο έχοντας αποδεχτεί τις δυσκολίες αυτές. Και εδώ θα προτιμήσω να αναφερθώ στο ζήτημα των συμπεριφορών. Οι νέοι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν το σημαντικότερο πρόβλημα – που εμένα προσωπικά με εξοργίζει – αυτό του ευνουχισμού. Αυτός που θέλει πραγματικά να ασχοληθεί με τα καλλιτεχνικά, θεωρώ πως πρέπει να είναι και καλός άνθρωπος – εξάλλου το λέει και η λέξη. Με λυπεί να απομυθοποιούνται άνθρωποι που κάποτε θαύμαζα με το έργο τους, βλέποντάς τους να «ξεβρακώνουν» και να ξεμπροστιάζουν - επειδή «απλά μπορούν» - νέα παιδιά γεμάτα όρεξη, ενέργεια κι όνειρα για τη ζωή τους. Κι αυτά να κλαίνε και να πηγαίνουν στο σπίτι τους διαλυμένα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το «γιατί». Είναι ντροπή.

Μια και αναφέρεσαι στη λέξη «καλλιτεχνικά», το «κάλλος» στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε ομορφιά κι όχι καλοσύνη. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Πες μας καλύτερα ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Τα όνειρα γεννιούνται και υλοποιούνται αν υπάρχει αγάπη, υπομονή και επιμονή. Δεν υπάρχει λόγος να τα εκθέσω. Είμαι ήδη πολύ ευχαριστημένη από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου. Ανήκουν στα όνειρά μου.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Σίγουρα από κάποιους καθηγητές μου, οι οποίοι μέσα στη σχολή μου έδειξαν μονοπάτια που ίσως να αργούσα πάρα πολύ να ανακαλύψω μόνη μου και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Είναι τόσο μεγάλη η παγκόσμια θεατρική ιστορία που όσο ζεις, θα μαθαίνεις όλο και περισσότερα για αυτήν. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Δυστυχώς, στις Δραματικές Σχολές δεν μπορείς να μάθεις τα πάντα. Δεν έχεις το χρόνο. Αν ήταν έτσι, η περίοδος φοίτησης θα διαρκούσε τουλάχιστον 10 χρόνια. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις ούτε τους καθηγητές σου γι’ αυτό, ούτε το σύστημα της Σχολής. Από εκεί παίρνεις τις βάσεις. Η προσωπική δουλειά είναι ίσως η πιο σημαντική. Επιλέγεις να μάθεις, να μελετήσεις, να συζητήσεις, να προβληματιστείς ή να μείνεις στάσιμος και να αφήσεις τα πράγματα να έρθουν εύκολα σ’ εσένα, να μην πας εσύ σε αυτά. Πάντα σε θεωρητικό επίπεδο μιλώντας.

Όσον αφορά τους πολιτιστικούς θεσμούς της χώρας μας τώρα…

Η Ελλάδα, όλοι γνωρίζουμε πως είναι η γενέτειρα του θεάτρου. Ναι, οκ. Συμφωνώ, είναι γεγονός. Έχουμε επαναπαυθεί σ’ αυτόν τον βεβαίως, πολύ σημαντικό τίτλο, αλλά δεν μπορούμε να μεμψιμοιρούμε και να το παίζουμε οι αδικημένοι της υπόθεσης. Καλή η ιστορία μας, αλλά αν θέλουμε να γράψουμε καινούργια πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε. Με βάση τα σημερινά δεδομένα και επί της ουσίας των πραγμάτων.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Διαλέγω τις συνεργασίες μου, κυρίως με βάση το ένστικτό μου. Αν η πρόταση που μου γίνεται ταιριάζει στην αισθητική μου και δεν με θίγει ιδεολογικά. Αν με αφορά το μήνυμα που διαπερνάει το έργο στο οποίο συμμετέχω. Φυσικά, υπολογίζεις και το οικονομικό κομμάτι. Αν μπορείς να ζήσεις με τα χρήματα που σου δίνονται. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα τύχης, το με τι ανθρώπους έχεις να κάνεις. Αν οι συνεργάτες σου είναι και καλοί άνθρωποι και ομαδικά πνεύματα, τότε είσαι τυχερός και δουλεύεις σε ιδανικές συνθήκες εργασίας. Και σ’ αυτό έχω σταθεί πραγματικά πολύ τυχερή. Και δεν μιλάω για το «2Χ4». Αυτό ξεκίνησε έτσι κι αλλιώς από αγάπη και μόνο.

Ποιά κατά τη γνώμη σου, είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Η σκληρή δουλειά κι η αφοσίωση πάνω στο αντικείμενό του.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Όταν κινούνται με βάση την ειλικρινή επιθυμία τους να προσφέρουν στην τέχνη τους, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θεαματικά. Όταν σχηματίζονται με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον και την ικανοποίηση του εγωκεντρισμού των συντελεστών τους, η κατάληξή τους συνήθως είναι απογοητευτική.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Επαγγελματικά δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι επίσημα ακόμη. Προσωπικά όμως, σίγουρα θα κάνω ένα ταξίδι με τους φίλους μου. Μας το χρωστάω!

Πες μας την γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»

Η αλήθεια είναι πως το ανακάλυψα πρόσφατα. Οφείλω να πω, πως εντυπωσιάστηκα. Το βρήκα πολύ ενημερωμένο με αγάπη και σεβασμό στο θέατρο και έντονες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Συγχαρητήρια! Καλή συνέχεια εύχομαι!