Δέσποινα Αποστολίδου

Η ταλαντούχα Δέσποινα είναι πτυχιούχος μηχανικός Συστημάτων Αυτομάτου Ελέγχου & Η/Υ και απόφοιτη της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής, τραγουδιού και σύγχρονου χορού. Συμμετείχε στις παραστάσεις: «Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» πολυχώρος Vault – Σκηνοθεσία Δημήτρης Καρατζιάς, παρουσίαση έρευνας πάνω στο έργο του Samuel Beckett «Περιμένοντας τον Γκοντό», Bijoux de Kant Hood - Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης, «Βάκχες» Θέατρο Αλώνι - Σκηνοθεσία: Λυδία Κονιόρδου, και «Θα σου πω μια ιστορία» Θέατρο Μεταξουργείο σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά. Επίσης συμμετείχε σε μικρού μήκους ταινία / εργασία του Π.Μ.Σ Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ / ΕΚΠΑ (σκηνοθεσία – μοντάζ: Μ. Αβραμίδου, επιβλέπων καθηγητής: Π. Σεβαστίκογλου) και στην παρουσίαση του βιβλίου «Αφετηρίες» της συγγραφέως Μαρίας Λιάκου από τις εκδόσεις Βακχικόν. Τώρα συμμετέχει στην παράσταση «Φυλακισμένες» στον πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Μίλησε μου για το έργο. Ποιες είναι οι «Φυλακισμένες»;

Οι Φυλακισμένες είναι ένα ισπανικό έργο των Ignacio Del Moral και Verónica Fernández που τοποθετείται σε μια επαρχία της Ισπανικής ενδοχώρας το χειμώνα του 1950 υπό το καθεστώς της δικτατορίας του Φράνκο. Πραγματεύεται την ιστορία εννέα κρατούμενων γυναικών σε μια από τις πτέρυγες ενός μοναστηριού που λειτουργεί ως φυλακή. Βλέπουμε γυναίκες που βιώνουν το εγκλεισμό, την ανέχεια και τον φασισμό, χαρακτηριστικά που αντίστοιχα καθρεφτίζουν την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ισπανίας εκείνη την περίοδο. Είναι ένα έργο που θίγει ζητήματα τα οποία διαχρονικά αφορούν τις κοινωνίες, που αφυπνίζει ενώ παράλληλα συγκινεί και διακινεί αισθήματα. Είναι σημαντικό να διακινούνται αισθήματα, τα πάθη δεν μπορεί να είναι άσφαιρα.

Ποιος είναι ο ρόλος σου και πως νοιώθεις για την ηρωίδα αυτή;

Στην παράσταση υποδύομαι την Πακίτα, την έγκυο κρατούμενη που βρίσκεται στην φυλακή για μοιχεία, ένα αδίκημα που στην Ελλάδα αποποινικοποιήθηκε αρκετά πρόσφατα, το 1982. Η Πακίτα είναι περίπου εννέα μήνες στην φυλακή και πλησιάζει ο καιρός που θα γεννήσει το μωρό της.Η σύνδεσή της μαζί του, όπως συμβαίνει σε κάθε μητέρα, είναι απόλυτη και άρρηκτη, αντέχει και ελπίζει μόνο επειδή υπάρχει αυτό το παιδί. Με συγκινεί η ηρωίδα μου πολύ. Θυσίασε την ζωή της, την ελευθερία της και την υπόληψή της, σε μια εξαιρετικά συντηρητική κοινωνία, κρατώντας το παιδί ενός δεσμού παράνομου, ενός άντρα που ξέρει καλά πως ποτέ δεν θα μπορεί να είναι δικός της. Δυσκολεύτηκα πολύ να κατανοήσω την τόλμη, το πάθος και τον έρωτα σε τόσο ακραίο βαθμό, νομίζω ότι ακόμα δεν τα έχω κατανοήσει εντελώς. Είναι βασικό στοιχείο ότι ο χαρακτήρας της Πακίτα όπως και όλοι οι χαρακτήρες του έργου έχουν μέγεθος. Αυτό είναι που ουσιαστικά κάνει την πτώση σημαντική όταν έρχεται η ώρα του καθενός να λυγίσει. Όταν πέφτεις από χαμηλά καμία ζημιά δεν συμβαίνει, οι ρωγμές χρειάζονται ανθρώπους που στέκονται ψηλά.

Πως ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη σου;

Νιώθω μεγάλη χαρά που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω σε αυτή την δουλειά στο Vault, έναν χώρο που έφτιαξαν με πολύ προσωπικό κόπο και αγάπη ο Δημήτρης Καρατζιάς και ο Μάνος Αντωνιάδης. Είχα παρακολουθήσει αρκετές από τις παραστάσεις του Δημήτρη προτού προκύψει η συνεργασία μας και γνώριζα εξ αρχής ότι η δουλειά του ταιριάζει στην αισθητική μου. Ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα να διαπιστώσω και μέσα από την συνεργασία πλέον ότι είναι ένας σκηνοθέτης που νοιάζεται για τους ηθοποιούς του, έχει καθαρό στόχο και εργάζεται σκληρά για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα παίρνοντας ταυτόχρονα το ρίσκο να δώσει βήμα σε νέους κάτι που ειλικρινά εκτιμώ πάρα πολύ.

Πως ανταποκρίνεται το κοινό;

Ακούμε πολύ ωραία σχόλια για την δουλειά μας. Πιστεύω ότι το να αποδίδεις έντιμα την ουσία ενός έργου μπορεί να αγγίξει το κοινό και ίσως σε ένα βαθμό να το μετακινήσει. Η παράσταση αυτή είναι μια συλλογική προσπάθεια και όλοι οι συντελεστές έχουμε ευθύνη απέναντι σε αυτό που κάνουμε και στον τρόπο που το υποστηρίζουμε. Αισθανόμαστε μεγάλη συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για την ανταπόκριση του κόσμου, είναι πολύ σημαντικό για μας και μας δίνει ώθηση να συνεχίσουμε την σκληρή δουλειά και να δίνουμε κάθε φορά τον καλύτερό μας εαυτό.

Τι ευκαιρίες έχει και τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός σήμερα στη χώρα μας;

Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν ανέκαθεν μια δύσκολη ιστορία, είναι πολύ λίγες οι παραγωγές που προσφέρουν την δυνατότητα του βιοπορισμού. Πρέπει να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος, να μην επαναπαύεσαι και με έναν τρόπο να δημιουργείς ο ίδιος τις ευκαιρίες. Σίγουρα η σημερινή κατάσταση της χώρας έχει επηρεάσει το θέατρο όπως αντίστοιχα έχει συμβεί και με τους υπόλοιπους επαγγελματικούς τομείς. Θέλει σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή.

Τι γνώμη έχεις για την θεατρική εκπαίδευση και ποια ήταν η δική σου εμπειρία;

Ευτύχησα να έχω πολύ καλούς δασκάλους και στην δραματική σχολή και σε σεμινάρια που παρακολούθησα κατά καιρούς. Πήρα σημαντικά μαθήματα για την δουλειά μου, για τον εαυτό μου, για τον τρόπο που παρατηρώ τους ανθρώπους και τα γεγονότα. Θεωρώ ότι η μάθηση και η σπουδή δεν πρέπει να σταματάει για όσους αποφασίζουν να ασχοληθούν με την τέχνη της υποκριτικής άλλα και με τις τέχνες γενικότερα. Στη σχολή παίρνεις τις βάσεις σου, τα πρώτα εργαλεία για να χτίσεις το οικοδόμημα. Από κει και πέρα πρέπει ο καθένας να καλλιεργεί το πνεύμα του, τα εκφραστικά του μέσα, να είναι ανοιχτός για να έχει προσλαμβάνουσες και να μπορεί να δημιουργεί. Σίγουρα η θεατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ελλείψεις αλλά έχει και ανθρώπους που είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες και δάσκαλοι.

Πως ονειρεύεσαι το μέλλον σου σαν ηθοποιός;

Αποφεύγω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια και μεγαλόπνοα όνειρα. Η ζωή φροντίζει να μου υπενθυμίζει συχνά ότι έχει μεγαλύτερη φαντασία από μένα. Ελπίζω μόνο να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου χωρίς να χάσω την έμπνευσή μου και χωρίς να ξεχάσω γιατί επέλεξα να κάνω αυτή τη δουλειά.

Ρόλοι ή συνεργασίες;

Αν και στο μυαλό μου έχω διάφορους ρόλους που θα με ενδιέφερε να καταπιαστώ μαζί τους το σημαντικότερο για μένα είναι οι καλές συνεργασίες. Μέσα απ’ αυτές γεννιούνται τα μικρά θαύματα που σε κλονίζουν και είναι απαραίτητο να κλονίζεσαι για να προχωράς.

Πιστεύεις πως το σημαντικότερο για έναν νέο ηθοποιό είναι το ταλέντο ή η σκληρή δουλειά;

Σίγουρα κάποιος θα πρέπει να έχει μια κλίση προς το επάγγελμα που διαλέγει να ακολουθήσει είτε αποφασίσει να γίνει γιατρός, είτε ηθοποιός ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί και ίσως στην πορεία του χρόνου να χαθεί ή να λειτουργήσει αρνητικά αν δεν καλλιεργηθεί όπως και όσο χρειάζεται. Η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη σε οτιδήποτε διαλέξουμε να κάνουμε για να μπορούμε να εξελισσόμαστε και να δημιουργούμε αξιόλογα πράγματα, είναι αυτό από το οποίο στην πραγματικότητα κρίνεται το αποτέλεσμα.

Τι θα ήθελες να αλλάξει στο θεατρικό τοπίο στην Ελλάδα;

Παρατηρώ ότι στις μέρες μας υπάρχει μια οπισθοχώρηση καλλιτεχνική και ίσως εν μέρη ιδεολογική. Πολλές παραστάσεις που ανεβαίνουν εξυπηρετούν περισσότερο το σχήμα παρά το περιεχόμενο. Ας πούμε ότι αφήνουμε τα νερά ήσυχα. Σαφώς και το θέατρο οφείλει να τέρπει τις αισθήσεις των θεατών αλλά είναι εξίσου σημαντικό να αφυπνίζει, να βάζει συνειδήσεις να δουλέψουν. Νομίζω ότι χρειάζεται να είμαστε πιο ειλικρινείς, να ερευνούμε περισσότερο και να παριστάνουμε λιγότερο.