Στράτος Στρατηγαρέας

Πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής Βασίλης Διαμαντόπουλος (Ίασμος) και του ΤΕΙ Αθήνας (Τμήμα Ενεργειακής Τεχνολογίας), έχει παρακολουθήσει μαθήματα κιθάρας καθώς και σεμινάρια σύγχρονου χορού και κίνησης με την Άρτεμη Ιγνατίου, μαθήματα κινηματογράφου-σκηνοθεσίας με τον σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη και μαθήματα κινηματογράφου-σκηνοθεσίας με τον σκηνοθέτη Νικόλα Τριανταφυλλίδη ενώ έχει παίξει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ο νεαρός ηθοποιός εμφανίζεται φέτος για πρώτη φορά στην σκηνή του θεάτρου, στην παράσταση Marvin's Roomσε σκηνοθεσίαΔημήτρη Καρατζιά, σε έναν ιδιαίτερο ρόλο με πολύ ενδιαφέρον, αυτόν του μικρού Τσάρλι.

Μίλησε μου για τον ήρωα που υποδύεσαι. Πως αντιλαμβάνεται το παιδί αυτό την νέα δυναμική της οικογένειας του και πως αντιδρά;

Στην παράσταση υποδύομαι το Τσάρλι. Ο Τσάρλι είναι ένα παιδί το οποίο βρίσκεται στην εφηβεία, δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του, είναι αρκετά συνεσταλμένο, εσωστρεφές, χωρίς φίλους, κλεισμένο στα βιβλία του και με μια μητέρα η οποία δεν του δίνει τη απαραίτητη προσοχή και σημασία που χρειάζεται. Ο αδελφός του ζει σε ψυχιατρείο επειδή έκαψε το σπίτι τους και ο Τσάρλι με τη μητέρα του μένουν προσωρινά σ’ ένα υπόγειο που τους παραχώρησαν οι καλόγριες. Σαφώς λοιπόν είναι ένα παιδί το οποίο ψάχνει να βρει τη ζεστασιά και την αγάπη μιας «ολοκληρωμένης» οικογένειας που ποτέ δεν είχε. Όταν τελικά την ανακαλύπτει και νιώθει μέρος μιας ολοκαίνουργιας οικογένειας που δεν ήξερε καν την ύπαρξή της, αντιδρά θετικά και την υποδέχεται με το πιο όμορφο και γλυκό τρόπο, γιατί φυσικά είναι αυτό που πάντα αναζητούσε.

Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το παιδί από τους ενήλικες;

Νομίζω η αθωότητα κι ο αυθορμητισμός. Τουλάχιστον αυτά είναι τα δυο στοιχεία που εγώ προσπάθησα να βάλω στο χαρακτήρα. Τα παιδιά σ’ αυτές τις ηλικίες δεν έχουν «δεύτερη σκέψη». Λένε αυτό που έχουν να πουν και αισθάνονται χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.

Ποια είναι η σχέση σου με τον «θεατρικό» αδελφό σου;

Ο μόνος φίλος και στην ουσία ο μόνος άνθρωπος που μιλάει ο Τσάρλι όταν έχει κάποιο πρόβλημα είναι ο αδελφός του ο Χάνκ. Από την άλλη, το μόνο άτομο που εμπιστεύεται ο Χάνκ, είναι ο Τσάρλι, ο οποίος επικοινωνεί μαζί του ακόμα και όταν βρίσκεται στο ψυχιατρείο. Είναι μια αληθινή σχέση που έχουν χτίσει οι δυο τους και που κρατάει μέχρι το τέλος, πάρα τις δυσκολίες.

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Δημήτρη Καρατζιά

Γνωριστήκαμε στα γυρίσματα της «Εθνικής Ελλάδος» του Γιώργου Καπουτζίδη. Αργότερα έμαθα ότι έψαχνε το συγκεκριμένο ρόλο για τη νέα του παράσταση και έτσι ήρθε η συνεργασία μας. Είναι ένας άνθρωπος απίστευτα γενναιόδωρος και δοτικός. Είναι η πρώτη μου θεατρική παράσταση και τον ευχαριστώ πάρα πολύ που με εμπιστεύτηκε σε μια τόσο απαιτητική δουλειά. Ξέρει πάρα πολύ καλά από την αρχή των προβών τι θέλει και πως το θέλει κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό. Αγαπάει τους ηθοποιούς του και τους βοηθάει με έναν πολύ όμορφο τρόπο να βγάλουν το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Νομίζω πως είναι τεράστια εμπειρία και τύχη για ένα νέο ηθοποιό να δουλεύει με ένα σκηνοθέτη σαν το Δημήτρη Καρατζιά.

Κατά τη γνώμη σου ποια είναι η δυναμική της άδολης αγάπης και τι αλλαγές μπορεί να επιφέρει στη ζωή των άλλων;

Η αγάπη πιστεύω, δεν μπορεί να υπάρχει, πάρα μόνο εάν είναι άδολη. Αλλιώς δεν είναι αγάπη για μένα. Η δυναμική της αγάπης λοιπόν γενικότερα νομίζω ότι είναι τεράστια. Είναι αυτή που μπορεί να καταφέρει τα πάντα και ν’ αλλάξει ζωές και καταστάσεις. Παρά τις αποστάσεις, παρά τα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν σε μια οικογένεια, σε μια σχέση, σε ένα ζευγάρι... στο τέλος η αγάπη είναι αυτή που θα μείνει και που θα τους πάει ένα βήμα μπροστά.

Τι ρόλο παίζει για σένα η αγάπη;

Τον κυριότερο. Για μένα η αγάπη είναι ότι σημαντικότερο μπορεί να υπάρξει στη ζωή μου και στη ζωή κάθε ανθρώπου πιστεύω. Είναι η κινητήριος δύναμη. Είναι αυτή που θα σε κάνει να σηκωθείς το πρωί και αυτή που θα σε κρατήσει «ζωντανό» μες τη μέρα.

Πως αντιδρά το κοινό στην παράσταση;

Με συνεχόμενες εναλλαγές. Υπάρχουν σκηνές που ακούς το κοινό να γελάει ασταμάτητα και μέσα σε δευτερόλεπτα τους βλέπεις να παγώνουν και να δακρύζουν. Αυτό είναι που ήθελε να πετύχει νομίζω και ο συγγραφέας με το έργο του, αφού μ’ έναν πολύ αριστοτεχνικό τρόπο κατάφερε να διηγηθεί μια δραματική ιστορία, μέσα από ανάσες γέλιου.