Αριστέα Σταφυλαράκη

Είμαι αισιόδοξη για το θέατρο γιατί ξέρω πολύ κόσμο που κάνει μικρά θαύματα επειδή αγωνίζεται με όλο του το είναι. Ψάχνεται, ρισκάρει, αγαπά, προσφέρει και αυτό είναι πολλές φορές αρκετό για να χαράξεις μία νέα πορεία πιο «φωτεινή».

Η ταλαντούχα και δυναμική Αριστέα γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας 4Frontal. Έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις “Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μία φορά)” (σκην. Παντελής Δεντάκης), “Ο Μουνής” (σκην. Παντελής Δεντάκης) “Βάτραχοι Αριστοφάνη – Ο kyklosensemble συναντά το θέατρο”, παρουσίαση των χορικών του έργου σε μουσική Γιάννη Χρήστου (διδασκαλία Φίλιππος Τσαλαχούρης), “Η Αύξηση” (σκην. Θανάσης Ζερίτης), “SpringXpress” (ομαδική σκηνοθεσία), “Σσς… Κάποιος έρχεται” (σκην. Αμαλία Νίνου, Θανάσης Ζερίτης), “Υμπύ Τύραννος” (σκην. Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης) κ.α. Από το 2012 ασχολείται με το εφηβικό θέατρο σε συνεργασία με την εκπαιδευτικό/ σκηνοθέτη Τζωρτζίνα Κακουδάκη. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές παραστάσεις. Φέτος την απολαύσαμε στην “Οικογένεια Μπες-Βγες” σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη.

Μίλησέ μου για την ηρωίδα που υποδύεσαι μαζί με τα άλλα κορίτσια; Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητές της;

Η βασική ιδιαιτερότητά της είναι ότι έχει πολύ ανεπτυγμένο μυαλό. Μυαλό μεσήλικα για την ακρίβεια. Αυτό συνοδεύεται φυσικά από όλα τα πάθη και τις σκοτεινές πλευρές που μπορεί να αναπτύξει ένας ενήλικας άνθρωπος. Από την άλλη δεν έχει γνωρίσει τον κόσμο, συνεχίζει να κατουριέται από το φόβο της όταν αισθάνεται ότι απειλείται και έχει την περιέργεια και την όρεξη για ζωή που έχει ένα πραγματικό πεντάχρονο παιδί.

Μίλησέ μου για τους επί μέρους ρόλους, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και του προσωπικού που υποδύεσαι;

Το σπίτι των Πουστόδουλων είναι ένας μικρόκοσμος με ανθρώπους ιδιαίτερους. Κανείς δεν έχει πολύ στενές σχέσεις με τους άλλους κι αυτό τους κάνει να είναι σχεδόν αυτόνομες προσωπικότητες. Η θεία Φόλα που υποδύομαι εγώ, είναι μια γεροντοκόρη καραφλή που είναι ταγμένη στη θρησκευτική οργάνωση «η βάλανος του Αγίου Μάκη».  Την αγαπώ γιατί δεν κρύβει τα πάθη της κι επειδή έχει μια επιδεικτικά ψεύτικη σεμνοτυφία που πιστεύω ότι όλοι κάποια στιγμή την έχουμε υιοθετήσει. Παίζω  επίσης και τον κ. Λίτσα, τον διευθυντή της βιομηχανίας «Μπες-Βγες». Είναι για μένα ένας τυπικός άνθρωπος που δεν έχει ζωή πέρα από την δουλειά του, που είναι δουλικός προσπαθώντας να είναι καλός αλλά φυσικά δεν παύει να είναι και «κρυφή σουπιά».

Με ποιο τρόπο χειρίζεσαι το χιούμορ και τον σαρκασμό του συγγραφέα;

Αυτό μου ήταν και το πιο δύσκολο με αυτό το έργο. Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ το χιούμορ στη δουλειά μου παρόλο που έχω χιούμορ στη ζωή μου. Σε αυτό με βοήθησαν πάρα πολύ ο σκηνοθέτης και οι συμπαίχτριές μου. Είναι τόσο γλαφυρός ο λόγος ώστε απλά έπρεπε να εμπιστευτώ το κείμενο.

Μίλησέ μου για την ομάδα σας και τον τρόπο που λειτουργεί;

Η ομάδα μας, η 4frontal, λειτουργεί με βάση την πρωτοβουλία και την προσφορά και την ισοτιμία. Ξέρω ακούγεται ουτοπικό, αλλά αυτή είναι η βάση της και πιστεύουμε –ακόμα- όλοι σε αυτά τα ιδανικά γι’ αυτό και υπάρχουμε μέχρι σήμερα. Οι παραγωγές κάθε φορά εξαρτώνται από τη διαθεσιμότητα του καθενός ή τις συγκεκριμένες απαιτήσεις του έργου ή/και του σκηνοθέτη (αν αυτός είναι εκτός ομάδας). Συζητάμε τα πρακτικά θέματα αλλά και το μέλλον της ομάδας όλοι μαζί και παίρνουμε αποφάσεις πλειοψηφικά. Υπάρχουν φυσικά αρμοδιότητες. Κάποιοι δουλεύουν περισσότερο στο τέλος για το σύνολο, όμως αυτό αναγνωρίζεται από όλους οπότε και αυτό είναι ένα ηθικό κέρδος αλλά και ο λόγος που εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο.

Πως συνεργάστηκες με τον σκηνοθέτη και τα άλλα κορίτσια;

Η συνεργασία είχε το καλό ότι οι κοινοί κώδικες που έχουμε λόγω ίδιας εκπαίδευσης και εμπειριών σε βοηθούν να ξεκινήσεις από μία βάση, κάτι που σε βοηθάει να περάσεις σχεδόν αμέσως στο «ψητό». Αυτή τη φορά το επιπλέον θετικό είναι ότι υπήρχε και καλύτερη οργάνωση του τρόπου δουλειάς. Έχουμε πλέον αρκετές γνώσεις, έχουμε ωριμάσει και φτάνουμε πιο γρήγορα στο στόχο μας. Βέβαια υπήρχαν και στιγμές που η πρόβα δεν λειτουργούσε. Που υπήρχε άρνηση, κούραση ή πολύ άγχος και εκνευρισμός. Δίναμε χρόνο ο ένας στον άλλο και επανερχόμασταν. Εγώ είμαι αρκετά οξύθυμη ας πούμε, αλλά με ανέχονται όλοι ακόμα!

Πως ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση;

Το κοινό που έρχεται στην παράσταση είναι πολύ θετικό. Έρχεται ίσως λίγο επιφυλακτικό αλλά απ’ ότι φαίνεται το κερδίζουμε γρήγορα και προς μεγάλη μου χαρά φεύγει –χωρίς να θέλω να το παινευτώ- ενθουσιασμένο! Ο κόσμος που έχει φτιάξει ο Ξανθούλης και προσπαθούμε να ζωντανέψουμε επί σκηνής, είναι πολύ «παιχνιδιάρης» και αυτό το παιχνίδι αφορά και εμάς τους ηθοποιούς και τους θεατές.

Ποια είναι η γνώμη σου για την Ελλάδα του σήμερα και τι συγγένειες βλέπεις με την οικογένεια Μπες-Βγες;

Η Ελλάδα είναι σαν έναν έφηβο που δεν ξέρει τι να επιλέξει στη ζωή του: αυτό που του έμαθαν στο σπίτι και στο σχολείο ή αυτό που του λέει η καρδιά του. Οι πληροφορίες πολλές, οι επιθυμίες επίσης, δύσκολο το ζύγι. Το κύμα του καπιταλισμού όμως την έχει ήδη παρασύρει και πραγματικά δεν ξέρω πώς ξεφύγει κανείς από αυτό. Αυτό λέει και το έργο. Το χρήμα διαφεντεύει τα πάντα στην οικογένεια Πουστοδούλου, όλα καθορίζονται και ευτελίζονται από αυτό, σε βαθμό που είναι πλέον αδύνατο να μείνεις αγνός. Αυτό που περιγράφει ο συγγραφέας στο έργο του, αν στην Ελλάδα του ’70 δεν ήταν εμφανές, τώρα είναι γιγαντιαίο.

Τα όνειρά σου για το μέλλον;

Αν και ονειρεύομαι πολύ συχνά, αποφεύγω να μιλώ για αυτά γιατί πιστεύω στην λαϊκή ρήση «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά». Αλλά ομολογώ ότι το μεγαλύτερό μου όνειρο (ή σχέδιο) είναι να μπορέσω να δουλεύω με τους όρους που θέλω εγώ, πιο δίκαιους, πιο ευνοϊκούς.

Η σχολή κι οι δάσκαλοι σου

Τα τρία χρόνια που έζησα στην δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών θα τα θυμάμαι ως από τα καλύτερα της ζωής μου. Είναι αυτό που λένε ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων γι’ αυτό. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους από καθηγητές μέχρι συμφοιτητές άλλων ετών και όλοι μαζί δημιουργήσαμε πράγματα που ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ. Ένιωσα την ασφάλεια που θα πρέπει να νιώθει κάθε μαθητευόμενος σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα για να μπορέσει να εκφραστεί και την αυστηρότητα που χρειάζεται για να παίρνεις πάντα στα σοβαρά αυτό που κάνεις. Και για μένα αυτό ήταν πολύτιμο.

Τεχνική ή ταλέντο;

Τεχνική ΚΑΙ ταλέντο φυσικά. Τίποτα δεν υπάρχει από μόνο του και τίποτα δεν έχει αξία αν δεν το κάνεις κάτι.

Δημόσιες σχέσεις ή σκληρή δουλειά;

Και τα δύο επίσης. Δεν μπορείς να δουλεύεις κλεισμένος στους τοίχους ενός δωματίου και να περιμένεις ο κόσμος να ξέρει τι κάνεις πίσω από αυτούς, μόνο και μόνο επειδή δουλεύεις σκληρά. Και ειδικά στο θέατρο που είναι κατεξοχήν μία τέχνη για να τη μοιράζεσαι, οι δημόσιες σχέσεις είναι απαραίτητο κομμάτι. Εννοείται ότι επιλέγεις τον τρόπο και τους ανθρώπους που θέλεις να προωθήσεις τη δουλειά σου και ότι δεν είναι όλα θεμιτά.

Πως βλέπεις το μέλλον το θεατρικό στη χώρα μας σε σκοτεινούς καιρούς;

Σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς τα πράγματα δεν παύουν να είναι σκοτεινά. Δεν είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος άνθρωπος. Παρόλα αυτά πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του ανθρώπου σαν οντότητα και αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω. Είμαι αισιόδοξη για το θέατρο γιατί ξέρω πολύ κόσμο που κάνει μικρά θαύματα επειδή αγωνίζεται με όλο του το είναι. Ψάχνεται, ρισκάρει, αγαπά, προσφέρει και αυτό είναι πολλές φορές αρκετό για να χαράξεις μία νέα πορεία πιο «φωτεινή».