Σίσσυ Τουμάση

Η νεαρή, ταλαντούχα ηθοποιός με τα εκφραστικά χαρακτηριστικά έχει ήδη κάνει τα πρώτα της βήματα στο σανίδι ενώ έχει παίξει επίσης σε δύο ταινίες και στην 10η εντολή του Πάνου Κοκκινόπουλου. Φέτος την είδαμε στο «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, στο ρόλο της νύφης.

Μίλησέ μου για τη σχολή σου και τον τρόπο εκπαίδευσης σ’ αυτήν.

Λίγο δύσκολο να περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές όσα έζησα και έμαθα στο Ωδείο Αθηνών.  Είναι για μένα μια αγαπημένη και πολύ σημαντική περίοδος, καθώς αποφοίτησα από αυτή, ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος από αυτό που ήμουν, όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου. Είχα τη τύχη να  με «οπλίσουν» με όσα εφόδια χρειαζόμουν, σημαντικοί άνθρωποι-δάσκαλοι, τους οποίους θαυμάζω και ευγνωμονώ. (Δ.Ήμμελος, Θ.Μοσχόπουλος, Κ.Αρβανιτάκης, Α.Καραζήσης, Λ.Κονιόρδου, Γ.Ζαμπουλάκης, Α.Ξάφης, Ε.Σκότη και άλλοι). Κάθε ένας διαφορετικός, με διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα αλλά με κοινό την αγάπη γι’ αυτό που κάνουν. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό το οποίο μου μετέδωσαν. Την αγάπη και τη χαρά γι αυτό που κάνουμε. Ήταν τρία χρόνια καθημερινής τριβής με τον εαυτό μας και τους άλλους. Έμαθα τι σημαίνει ομάδα, κάτι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά για τη καθημερινότητα μας. Κάτι που οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη. Είναι τρομερό και μόνο να σκεφτείς ότι ξαφνικά δεκατέσσερα άτομα, τα οποία γνωρίστηκαν ένα απόγευμα και στη πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση το ένα με το άλλο, «πρέπει» να γίνουν ένα. Ή μάλλον γίνονται ένα, στη πορεία, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Αυτό συνέβη και με μας και έτσι απέκτησα και μερικούς πολύ καλούς φίλους. Οι γνώσεις που πήραμε όλοι είναι πολλές κι  όχι μόνο πάνω στην υποκριτική. Επίσης, ήταν ευτυχία να σπουδάζεις σε ένα ωδείο, όπου μουσικές, πλημμύριζαν όλο το χώρο. Ήταν τόση η προσήλωση που χάναμε όλοι την αίσθηση του χρόνου. Σ’ αυτό φυσικά, έπαιξαν το ρόλο τους και οι τόσες ώρες που ήμασταν εκεί κάθε μέρα, οι οποίες μάλλον είναι και η καλύτερη «επένδυση» που έχω κάνει μέχρι στιγμής για μένα. Αποφοίτησα λοιπόν από το Ωδείο Αθηνών, καλύτερος άνθρωπος και βέβαιη πλέον ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Γιατί η αλήθεια είναι πως εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Η νύφη από τον Ματωμένο γάμο τι δυσκολίες παρουσιάζει στην ερμηνεία της και  τι χαρακτήρας είναι;
Η Νύφη με ταλαιπώρησε αρκετά. Με ταλαιπώρησε πολύ μέχρι να την καταλάβω, να τη δικαιολογήσω και να αποκρυπτογραφήσω αυτόν τον άνθρωπο, μέσα από το κείμενο του Λόρκα. Δε θα σας κρύψω ότι διαβάζοντας το έργο την αντιπάθησα, τη θεώρησα ανώριμη και έρμαιο του πάθους της. Σκεφτόμουν πόσο μακριά είναι αυτός ο χαρακτήρας από μένα. Αυτό με δυσκόλεψε ίσως περισσότερο, το να βρω τη σύνδεσή της με μένα και να την «αθωώσω» με κάποιο τρόπο στο μυαλό μου. Δε γίνεται να παίξεις ένα ρόλο αν δεν τον καταλάβεις και δεν τον αγαπήσεις. Έτσι νομίζω, δηλαδή… Σκέφτηκα ότι είναι ένα παιδί. Χωρίς μητέρα, πολύ μόνη, πολύ καταπιεσμένη από τις συνθήκες και τα «θέλω» των άλλων, προορισμένη να ακολουθήσει μια πορεία που ακολουθούσαν όλες οι γυναίκες της εποχής της. Προσπαθεί σε όλο το έργο να κάνει αυτό που πρέπει, προσπαθεί να προχωρήσει στη ζωή της, προσπαθεί να ξεχάσει, προσπαθεί να ζήσει μια «φυσιολογική ζωή». Όμως, η μόνη φυσιολογική ζωή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι αυτή που ο ίδιος θέλει, αυτή που ο ίδιος έχει ανάγκη. Η δική του ερμηνεία για το «φυσιολογικό». Αλλιώς δεν είναι τίποτα. Είναι ένας συμβιβασμός. Τα παιδιά κι οι έφηβοι δεν συμβιβάζονται εύκολα, διεκδικούν αυτό που θέλουν και τα αισθήματα τους έχουν μια γοητευτική απολυτότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με αυτή τη κοπέλα. Δεν άντεξε, ρίσκαρε, διεκδίκησε και έχασε τα πάντα. Για μένα αυτό είναι ευτυχία μέσα στον όλο πόνο που κουβαλούσε αυτή η ψυχή. Κατάφερε να πάει κόντρα στα πάντα για τον έρωτα και για τη ζωή και δυστυχώς σκόρπισε πόνο σε πολλές ψυχές. Έχει μια αθωωτική ειλικρίνεια όμως, δεν υποκρίνεται, δεν κοροϊδεύει κανέναν, ίσως μόνο τον εαυτό της κι αυτό είναι που τη πνίγει στο τέλος και την οδηγεί στη μεγάλη πράξη. Η ζωή και τα αισθήματά μας δεν πρέπει να είναι μέτρια αλλά απόλυτα. Αυτό μας καθιστά ζωντανούς κι αυτό μας καθιστά ανθρώπους. Η Νύφη καταλήγει μαζί ζωντανή και νεκρή και σίγουρα ελεύθερη. Δεν έχω σταματήσει βέβαια να ψάχνω αυτόν τον χαρακτήρα, κι αυτό κάνω σε κάθε παράσταση, και κατάλαβα πως  και για πάντα να παίζαμε αυτό το έργο, δε θα σταμάταγα ποτέ να την ανακαλύπτω. Όσον αφορά την ψυχή ενός ανθρώπου οι «ανασκαφές» δε σταματάνε ποτέ. Πάντα προκύπτει κάτι άλλο που δεν είχα συνειδητοποιήσει, δεν είχα φανταστεί. Αυτό είναι μαγικό.

Πως συνδέονται η νύφη κι η μάνα μέσα από τις εσωτερικές τους συγγένειες
Η Μάνα μισεί μια ολόκληρη οικογένεια, από την οποία προέρχεται ο φονιάς του άντρα και του παιδιού της. Μισεί αυτό το αίμα. Αυτό το αίμα, η Νύφη το αγαπά. Τυχαίνει ο πρώην αρραβωνιαστικός της να προέρχεται από την οικογένεια αυτή. Αυτή είναι η σύνδεση πρακτικά. Πέρα από αυτό οι δύο γυναίκες κινούνται σε δύο παράλληλες ευθείες. Η μία καταλήγει μάνα χωρίς παιδί και η άλλη είναι μια κόρη χωρίς μητέρα. Η απώλεια είναι κοινό τους στοιχείο. Πολλές φορές σκέφτηκα τι έγινε μετά. Ποιά ήταν η σχέση αυτών των δύο γυναικών, πως συνεχίστηκε η ζωή τους. Και οι δύο έχουν μόνο τους πεθαμένους τους. Η Μάνα όταν έχασε τον άντρα της «κοίταξε τον τοίχο μπροστά της». Η Νύφη όταν έχασε τον Λεονάρντο μετά τον χωρισμό, προσπάθησε να προχωρήσει αλλά στην ουσία κι αυτή κοίταξε τον τοίχο γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να κάνει το βήμα κι έμεινε πιστή σε αυτό που αγάπησε. Είναι δύο γυναίκες πιστές και ταγμένες σε αυτό που έχουν στο μυαλό τους, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο. Δύο γυναίκες που είτε ευθύνονταν είτε όχι, ο θάνατος τις καταδίκασε να μείνουν μόνες, χωρίς άντρα, χωρίς οικογένεια. Και οι δύο πίστευαν όμως το ίδιο απόλυτα ένα πράγμα: «Ένας άντρας και μια γυναίκα. Κι αυτό είναι όλο».

Πως διαμορφώνεται στο έργο και υποκριτικά η σχέση της ηρωίδας με την δούλα της, στην παράσταση σας;
Βασικό στοιχείο, είναι το ότι εξ αρχής δεν αντιμετωπίσαμε τη σχέση αυτή, ως σχέση ηρωίδας και δούλας. Την αντιμετωπίσαμε ως τον πιο έμπιστο άνθρωπο της Νύφης. Οι ρόλοι της εναλλάσσονται διαρκώς στη μεταξύ τους σχέση. Γίνεται αδερφή της, συνείδησή της, μάνα της και η καλύτερη της φίλη. Η μόνη γυναίκα με την οποία έχει μια σχέση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, αν έχουμε στο μυαλό μας ότι το στοιχείο της γυναικείας φύσης είναι πολύ έντονο και χαρακτηρίζει το έργο του Λόρκα. Αυτή η γυναίκα ζει κατά κάποιο τρόπο μέσα από τη Νύφη. Είναι κι αυτή ένας παράγοντας που οδηγεί τη Νύφη στη μεγάλη απόφαση. Κι αυτό γιατί στα μάτια της γυναίκας αυτής βρίσκονται τα πάντα, η δίψα για αγάπη, έρωτα, χαρά, ζωή αλλά συγχρόνως και ο συμβιβασμός, η μοναξιά η άρνηση να δεις τη πραγματικότητα ως έχει κι όλα τα όνειρα που παρέμειναν όνειρα. Το βλέμμα της γυναίκας αυτής τα υπενθυμίζει όλα αυτά στη Νύφη κάθε στιγμή. Και το αντίστροφο. Η Νύφη προσπαθεί να της μιλήσει μα εκείνη αρνείται να ακούσει κι αρνείται γιατί ξέρει. Ξέρει τι συμβαίνει και ξέρει τι θα συμβεί αν η Νύφη κάνει τη πράξη που στο τέλος θα κάνει. Η άρνησή της λοιπόν οφείλεται στη αγάπη που έχει γι αυτή τη κοπέλα και έτσι προσπαθεί διαρκώς να τη βοηθήσει να προχωρήσει μπροστά. Η σχέση αυτή με βοηθάει ιδιαίτερα σε όλη τη πορεία του ρόλου και φυσικά αυτό οφείλεται και στην ίδια την ηθοποιό Νατάσα Σφενδυλάκη, η οποία το υπηρετεί εξαιρετικά και κάνει τη διαδρομή μας μέσα σε αυτό απολαυστική κάθε φορά.

Ποιο είναι το κυρίαρχο «υλικό» της παράστασης
Αυτό που κυριαρχεί είναι η γη και τα σώματα που την πατούν. Καθώς δεν υπάρχει σκηνικό, πέρα από τις τέσσερις τάβλες που αλλάζουν διαρκώς οι ηθοποιοί είναι απολύτως εκτεθειμένοι σε έναν γυμνό χώρο που καλούνται να καλύψουν με τα σώματα, τις φωνές, τις δράσεις τους και την ενέργειά τους. Αυτό είναι που το καθιστά υπέροχο, ότι κυρίαρχο υλικό της παράστασης είναι απλώς οι άνθρωποι. Άλλωστε γι αυτούς μιλάμε.

Ποια είναι η γνώμη σου για το θέατρο στη χώρα μας σήμερα;
Νομίζω πως είναι αρκετά νωρίς για να εκφράσω κι εγώ δημόσια τη γνώμη μου περί θεάτρου στην Ελλάδα. Προς το παρόν προτιμώ να βλέπω, να ακούω και φυσικά να παίζω.

Πως συνεργάστηκες με τον σκηνοθέτη σου; 
Η συνεργασία με τον Βασίλη Ανδρέου ήταν για μένα ευλογία. Είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός τον οποίο θαυμάζω μα και ένας εξαιρετικός άνθρωπος με μεγαλείο ψυχής. Η ευγένεια και η αγάπη που τον διέπουν με συγκινούν. Με βοήθησε πολύ να ξεκλειδώσω κομμάτια μέσα μου που πίστευα πως ήταν αδύνατο να ξεκλειδωθούν και κατάφερε να με κάνει να μπορώ να μιλήσω ένα τόσο ποιητικό και «μεγάλο» κείμενο, πράγμα το οποίο θεωρούσα επίσης αδύνατο. Ίσως φανεί αλαζονικό μα με έκανε τα πιστεύω ότι τελικά μπορώ να κάνω τα πάντα αρκεί να έχω θέληση, πίστη και πείσμα. (και τα τρία με τη καλή έννοια). Είναι συγκινητικό αυτό που έχει δημιουργήσει μα και το γεγονός ότι σε κάθε παράσταση είναι εκεί και την παρακολουθεί κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά. Τον ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκε σε κάτι τέτοιο γιατί αυτό που δημιούργησε στηρίζεται καθαρά στην υποκριτική των ηθοποιών, στις σχέσεις των χαρακτήρων και στις μεταξύ τους δράσεις. Δεν υπάρχουν σκηνικά ή οποιαδήποτε ευκολία να «πιαστείς» και να «σωθείς». Είσαι εσύ να παλεύεις με τον εαυτό σου και την ομάδα. Αυτό είναι μεγάλο σχολείο και χαίρομαι που μαθητεύω κοντά του μιας και η μάθηση δεν σταματάει ποτέ ειδικά δίπλα σε έναν τόσο μεγάλο δάσκαλο. Γιατί έτσι τον βλέπω και μου αρέσει να τον αποκαλώ. Δάσκαλό μου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα;
Ονειρεύομαι να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη σ’ αυτό που αγαπώ να κάνω. Καλύτερη ηθοποιός και καλύτερος άνθρωπος.