Χριστίνα Κοροβίλα

Η πανέμορφη και ταλαντούχα ηθοποιός, απόφοιτος της σχολής «Δήλος» και μέλος τριών ομάδων έχει κάνει τα πρώτα της βήματα στο σανίδι συμμετέχοντας κυρίως σε παραστάσεις της σχολής της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και πιστεύει πως η τέχνη του θεάτρου είναι ένα ομαδικό άθλημα κάτι που της ταιριάζει ιδιαίτερα. Φέτος την είδαμε στον «Ματωμένο γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στο ρόλο της γυναίκας του Λεονάρντο, σε μια φρέσκια και ουσιαστική ερμηνεία. Μας μιλάει για τις ομάδες της, τη σχολή της, τον ρόλο της, την παράσταση, την συνεργασία της με τον σκηνοθέτη και δάσκαλό της και τα όνειρά της για το μέλλον. Της εύχομαι κάθε επιτυχία γιατί πραγματικά την αξίζει…

Μίλησέ μου για τις ομάδες στις οποίες είσαι μέλος

Η ομάδα «Sui Generis» ιδρύθηκε το 2012 από τον Κώστα Γάκη (δάσκαλό μου στη Σχολή θεάτρου «Δήλος») και αποτελεί μια collectiva ηθοποιών, με μεράκι, όρεξη και κυρίως αγάπη για την τέχνη του θεάτρου, οι οποίοι υπό την καθοδήγησή του συνθέτουν θεατρικά δρώμενα, ανταλλάσσουν ιδέες και προχωρούν όλοι μαζί προσπαθώντας κάθε φορά να γεννήσουν κάτι νέο και αληθινό. Απαρτίζεται από σταθερά μέλη αλλά και όχι. Μια παράσταση που προέκυψε από την ομάδα όσο ήμουν σταθερό μέλος κι εγώ ήταν «Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον-Ρώμος Φιλύρας». H ομάδα «Ηχοποιοί» δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Νίκου Τουλιάτου (επίσης δάσκαλος μου στη δραματική σχολή), μέλη της οποίας είναι και μαθητές του από τη σχολή «Δήλος» αλλά κι από άλλες σχολές στις οποίες διδάσκει κρουστά και ρυθμό. Το πρώτο project της ομάδας ήταν η παράσταση «Φροντίσαμε να χωράμε στο λίγο», μια παράσταση δραματοποιημένης ποίησης με τη συνοδεία κρουστών και ήχων, την οποία συνέθεσε και σκηνοθέτησε όλη η ομάδα μαζί υπό την καθοδήγηση του κ. Τουλιάτου, ο οποίος συμμετείχε κι αυτός. Η ομάδα «Αίολος» δημιουργήθηκε από τον Βασίλη Ανδρέου το 2012 και η πρώτη της δουλειά ήταν «Ο μικρός Εγώ» βασισμένη στη νουβέλα «Τα Ρέστα» του Κώστα Ταχτσή. Εγώ έγινα μέλος της πριν από ένα περίπου χρόνο και κάτι όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες για τον «Ματωμένο γάμο» την δεύτερη παραγωγή της ομάδας. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέλος της και που όλοι μαζί φέτος κάναμε αυτήν την δουλειά. Τους ευχαριστώ όλους και κάθε έναν προσωπικά, για την αγάπη, τη δημιουργία και τη χαρά που βιώνω κοντά τους. Το ταξίδι μαζί τους είναι υπέροχο και νιώθω ότι με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Τι πιστεύεις ότι αποτελεί πλεονέκτημα στις δουλειές των ομάδων  στη χώρα μας

Το πλεονέκτημα των ομάδων πιστεύω πως δεν είναι ένα αλλά πολλά. Κατ’ αρχήν δημιουργούνται από ανθρώπους που έχουν κοινό στόχο και όραμα. Κοινά όνειρα. Φτιάχνονται με αγάπη και πάθος για δημιουργία. Το κοινό μέλημα όλων των μελών είναι να μεταδώσουν κάτι, να επικοινωνήσουν μια ιδέα ή έναν κοινό προβληματισμό που τους απασχολεί. Να πορευτούν όλοι μαζί προς μια κοινή κατεύθυνση, να απολαύσουν παρέα το ταξίδι, εν πάση περιπτώσει. Είμαι τυχερή που έχω υπάρξει και υπάρχω σε τέτοιες ομάδες. Από μικρή μου άρεσαν τα ομαδικά αθλήματα, τα ατομικά τα ψιλοβαριόμουν. Και θεωρώ ότι το θέατρο είναι ομαδικό «άθλημα».

Μίλησέ μου για τη σχολή σου και για τον τρόπο με τον οποίο δουλέψατε εκεί

Στην σχολή «Δήλος» μπήκα τον Σεπτέμβριο του 2010 και τελείωσα τον Ιούλιο του 2013. Είχαμε ένα φουλ πρόγραμμα που απαρτιζόταν από μαθήματα υποκριτικής, κίνησης, αγωγής του λόγου και ορθοφωνίας, μουσικής και τραγουδιού, δραματολογίας και ιστορίας θεάτρου, αυτοσχεδιασμού, ρυθμού κ.α. Επίσης κατά διαστήματα γίνονταν και αρκετά σεμινάρια υπό την αιγίδα της σχολής από διάφορους ανθρώπους του χώρου, όπως και παρουσιάσεις της δουλειάς μας κάθε έτος σε κοινό, πράγμα που με βοήθησε πολύ να εξοικειωθώ με την έκθεση σε κόσμο. Από όλα τα μαθήματα είχαμε να πάρουμε κάτι νέο και χρήσιμο, διαφορετικό το καθένα από το άλλο. Και στα τρία έτη της σχολής από το κάθε μάθημα και τον κάθε δάσκαλο που είχα πήρα γνώσεις και υλικό το οποίο με βοήθησε και με βοηθάει συνέχεια να αντιμετωπίσω την όποια υποκριτική και ερμηνευτική πρόσκληση μου προκύψει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η εκπαίδευση του ηθοποιού σταματάει στα τρία χρόνια της σχολής. Κατά τη γνώμη μου ο ηθοποιός πρέπει να εκπαιδεύεται εσαεί και να μην σταματάει να μαθαίνει. Ο κάθε ένας δάσκαλος που είχα, με την μέθοδο και τον τρόπο του, με βοήθησαν και με βοηθούν ακόμη σε κάθε υποκριτική μου προσπάθεια. Στα τρία χρόνια της σχολής πέρασα όμορφες, δημιουργικές και με πολύ δουλειά και προσπάθεια, στιγμές και τους ευχαριστώ όλους για τις γνώσεις και το μεράκι που μου μετέδωσαν.

Μίλησέ μου για τον Ανδρέου ως σκηνοθέτη κι ως δάσκαλο.

Βασίλης Ανδρέου. Μάλιστα… αρχικά θα θελα να πω την πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω αυτό το όνομα και είναι η λέξη «φαινόμενο». Τον Βασίλη τον είδα για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 2010, όταν μπήκε στην αίθουσα για μάθημα, στο πρώτο έτος της σχολής. Από την πρώτη κιόλας στιγμή κατάλαβα το πάθος και την αγάπη του για το θέατρο από τον τρόπο που μας μιλούσε και από όλη του την παρουσία και συμπεριφορά. Όταν γύρισα σπίτι μετά τα μαθήματα της ημέρας μάλιστα, έγραψα στο ημερολόγιό μου πόσο ευχαριστημένη και ενθουσιασμένη ήμουν που θα τον έχω δάσκαλο και θα διδαχτώ από αυτόν. (αν θέλετε κι αποδείξεις έχω ακόμα το ημερολόγιο! χεχε!!! ). Ο Βασίλης σαν δάσκαλος, εμένα προσωπικά, μου ταίριαζε πολύ. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, ενεργειακά τέλος πάντων, δέναμε! Είχε και έχει την ικανότητα να σε ξεμπλοκάρει και να σε κάνει να αποδώσεις με τον καλύτερο τρόπο. Σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό πάνω στη σκηνή. Βρίσκει τα κουμπιά σου. Είναι μαζί σου εκεί και αναπνέει μαζί σου. Σε παρακολουθεί όταν παίζεις με όλο του το «είναι», είτε πρόκειται για μάθημα, είτε για πρόβα είτε για παράσταση. Στα επόμενα δύο έτη της σχολής δυστυχώς δεν τον είχα, και σ’ αυτό το σημείο θέλω να κοινοποιήσω μια μικρή εξομολόγηση…. Ένα από τα θεατρικά μου όνειρα όταν τελείωσα το πρώτο έτος, ήταν να συνεργαστώ κάποια στιγμή με τον Βασίλη. Να είμαι κοντά του, να μαθητεύω και να γίνομαι καλύτερη. Γιατί όλο αυτό το πάθος του για το θέατρο, η αγάπη του για τη δουλειά του και ως ηθοποιός αλλά και ως δάσκαλος, είναι τεράστια πηγή έμπνευσης για μένα και μου δίνει δύναμη και θάρρος να προχωρήσω. Αυτή την στιγμή λοιπόν, ζω αυτό το όνειρό μου πραγματοποιημένο. Τον εκτιμώ, τον αγαπώ, τον σέβομαι και τον θαυμάζω απεριόριστα γιατί κάθε φορά μου θυμίζει τον λόγο για τον οποίο έγινα ηθοποιός. «Ένα ταπεινό ευχαριστώ από μένα Βασίλη, που με κάλεσες ως συνταξιδιώτη σε αυτό το όμορφο ταξίδι».

Η γυναίκα του Λεονάρντο από τον Ματωμένο γάμο τι δυσκολίες παρουσιάζει στην ερμηνεία της και  τι χαρακτήρας είναι;

Η γυναίκα του Λεονάρντο είναι μια γυναίκα της επαρχίας, σκληραγωγημένη από την φτώχεια και τη δουλειά, το μεγάλωμα ενός παιδιού, και τη φροντίδα για το σπίτι το νοικοκυριό και τον άντρα της. Ως χαρακτήρας, έτσι όπως την έχω πλάσει εγώ, δεν είναι μια γυναίκα που υπερβαίνει τα όρια αλλά ούτε μια χειραφετημένη γυναίκα. Προσπαθεί. Προσπαθεί να αντιδράσει με τον τρόπο της σε όλα όσα συμβαίνουν. Προσπαθεί να διεκδικήσει όσα της ανήκουν, αλλά με τρόπο τέτοιο ώστε να μην έρθει σε σοβαρή αντιπαράθεση με τον άντρα της. Προσπαθεί, θα έλεγα, να αντιδράσει με κεκαλυμμένο τρόπο, να πετάξει κάποιο υπονοούμενο αλλά όχι να πει ευθέως αυτό που την ανησυχεί. Είναι έξυπνη, καταλαβαίνει πολλά αλλά δεν μιλάει. Ή μιλάει όπως είπα με τον τρόπο της. Υπομένει την κατάσταση αλλά έχει και στιγμές που, όπως λέει και σε μια ατάκα μέσα στο έργο, «δεν αντέχει άλλο». Ελπίζει και πασχίζει να προφυλάξει το γάμο της κι έτσι βρίσκεται σε μια διαρκή μάχη με τον εαυτό της. Δεν θέλει να πικράνει τους άλλους αλλά κι αυτή δεν αντέχει να πικραίνεται άλλο. Προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Αυτό χρειάζεται ψυχραιμία. Την έχει θεωρώ και με το παραπάνω. Είναι όμως κι αυτή άνθρωπος και της δικαιολογώ απόλυτα της όποιες εκρήξεις της. Δημιουργώντας αυτόν τον χαρακτήρα σταδιακά, πέρασα από διάφορες φάσεις. Κατ’ αρχήν ήταν πολύ δύσκολο για μένα να μπω στη θέση μιας γυναίκας που είναι σύζυγος και μητέρα γιατί δεν είμαι κάτι από τα δύο. Οπότε έπρεπε να φανταστώ πως θα ήμουν εγώ αν ήμουν παντρεμένη και είχα ένα μωρό. Ξεκίνησα λοιπόν από κει. Στην πορεία προστέθηκαν κι άλλα, όπως το ότι αυτή η γυναίκα ζει στην επαρχία, ότι ανήκει σε μια φτωχή οικογένεια, ότι έχει παντρευτεί έναν άντρα ο οποίος πριν ήταν αρραβωνιασμένος με την ξαδέρφη της, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ήθελε να μιλήσει γι’ αυτά που τη βασανίζουν αλλά έπρεπε να προσέξει πως θα τα πει. Όσο προχωρούσαμε πιο βαθιά στο έργο ανακάλυπτα πράγματα τα οποία έπρεπε να προστεθούν στο ρόλο για να είναι όσο πιο ολοκληρωμένος γίνεται. Προσωπικά, όταν τα σκεφτόμουνα όλα μαζί πανικοβαλλόμουν. Έπρεπε κάθε νέο στοιχείο που προέκυπτε να το εξετάζω μόνο του και στη συνέχεια να το συνθέτω με τα υπόλοιπα. Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια πότε σιγουρεύεις κάτι για ένα ρόλο. Μάλλον πρέπει να τα έχεις όλα ανοιχτά και υπό εξερεύνηση και συνεχώς να προσθέτεις κάτι που θεωρείς σημαντικό ή να αφαιρείς αντίστοιχα. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι ότι ακόμα ανακαλύπτω στοιχεία και πτυχές αυτής της γυναίκας, από παράσταση σε παράσταση. Είναι μαγικό να ξέρεις ότι κάθε δυο φορές τη βδομάδα θα συναντήσεις/υποδυθείς κάποιον που θα έχει να σου φανερώσει κάτι καινούριο γι’ αυτόν. Ένα καινούριο κομμάτι που σου λείπει από το πάζλ. Σε όλες αυτές τις δυσκολίες έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος ρόλος έχει πολλά μπες-βγες από τη σκηνή, πράγμα που με δυσκόλεψε στο να παραμένω στη ροή του έργου. Χρειάζεται πολύ μεγάλη συγκέντρωση και πειθαρχία, που θεωρώ πως έχω αλλά πολλές φορές με έπιανα να παρασύρομαι από το έργο και να  το παρακολουθώ λίγο ως θεατής παρά ως ηθοποιός που είμαι μέρος της παράστασης. Ίσως και λόγω απειρίας δεδομένου ότι είμαι πολύ νέα στο χώρο. Έπρεπε να βρω τον τρόπο λοιπόν, με τον οποίο θα παραμένω ζεστή και δεν θα χάνω τον στόχο μου. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα καλά ή λιγότερο καλά ή ικανοποιητικά. Θέλω να πιστεύω πως τα καταφέρνω κάθε φορά κι από λίγο και κάθε φορά κερδίζω κι από κάτι για να πάω παρακάτω ως ηθοποιός και ως άνθρωπος. Η γυναίκα του Λεονάρντο ήταν από την αρχή μία πρόκληση για μένα. Πιστεύω, και το λέω συχνά, ότι κάθε ρόλος που έρχεται δεν σε συναντάει τυχαία. Έρχεται για κάποιο λόγο. Ίσως για να σε κάνει να υπερβείς τα όριά σου και να εξελιχθείς. Ίσως όχι. Όπως και να ‘χει εγώ πάντα παίρνω κάτι πολύ σημαντικό και το προσθέτω στις αποσκευές μου. Τον αγαπώ πολύ αυτόν τον ρόλο.

Μια χαρά τα πήγες. Για πες μου τώρα πως συνδέονται η γυναίκα του Λεονάρντο κι η μάνα μέσα από τις εσωτερικές τους συγγένειες;

Οι δυο τους έχουν αρκετά κοινά κατά τη γνώμη μου. Πασχίζουν κι οι δύο για την οικογένειά τους, προσπαθούν να προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν, ανησυχούν και προσπαθούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους που αγαπούν. Την προηγούμενη βδομάδα είπε κάτι η Φαίδρα μετά την παράσταση που με προβλημάτισε αρκετά. Είπε ότι στην τελευταία σκηνή του έργου, ένιωσε πως η γυναίκα που βλέπει μπροστά της (η γυναίκα του Λεονάρντο) της θύμιζε τον εαυτό της, όταν έχασε κι εκείνη τον άντρα της. Ότι δηλαδή η μάνα έχει περάσει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η γυναίκα του Λεονάρντο. Αυτό εμένα μου λέει πολλά. Κι η μάνα ήταν σε παρόμοια κατάσταση όταν σκοτώθηκε ο άντρας της με ένα παιδί στην κούνια κι άλλο ένα πιθανόν ακόμα στην κοιλιά. Άρα σκέφτομαι ότι κι η γυναίκα του Λεονάρντο θα ήταν μια αντίστοιχη εν δυνάμει «μάνα» αν από την οικογένεια του γαμπρού υπήρχαν απόγονοι που θα μπορούσαν να συνεχίσουν την βεντέτα. Κι η μάνα, μετά τον θάνατο του άντρα της έπρεπε να βρει δύναμη και κουράγιο να συνεχίζει να ζει και να μεγαλώσει τα παιδιά της όπως θα κάνει κι η γυναίκα του Λεονάρντο από ‘δω και πέρα. Νομίζω οι δυο τους ταυτίζονται πολύ. Ζουν κάτι σαν παράλληλες ζωές ετεροχρονισμένα. Η μία το έχει ζήσει πριν χρόνια όλο αυτό και η άλλη το ζει τώρα.

Ποια είναι τα θεατρικά σου όνειρα;

Ωραία ερώτηση… Ονειρεύομαι να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ και να μαθητεύσω κοντά σε δασκάλους που θα με καθοδηγήσουν με αγάπη και ειλικρίνεια όπως μου συμβαίνει ως τώρα. Ονειρεύομαι να δημιουργήσω όμορφα πράγματα που θα μου δίνουν χαρά και να τα μοιραστώ. Ονειρεύομαι να καταφέρω να ζήσω αξιοπρεπώς από την δουλειά που αγαπώ τόσο πολύ και που δίνει νόημα στη ζωή μου, κι αν δεν το καταφέρω αυτό ονειρεύομαι να μην πάψω να κάνω θέατρο έστω κι αν χρειάζεται να κάνω μια άλλη δουλειά για να ζήσω. Ονειρεύομαι να συνεχίσω να συναντάω ανθρώπους που με εμπνέουν, με πάθος, όρεξη και μεράκι για το θέατρο, όπως μου συμβαίνει τώρα με όλους ανεξαιρέτως στο «Ματωμένο γάμο». Ονειρεύομαι να μην σταματήσω ΠΟΤΕ να ονειρεύομαι! Τα όνειρα εξάλλου για μένα ήταν πάντα η απόδειξη ότι είμαι ζωντανή. Σας ευχαριστώ πολύ για την ωραία συνέντευξη, καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε ότι κάνετε.