Παναγιώτης  Εξαρχέας

«Το μεγαλύτερο μου μέλημα είναι να μην θεωρώ τίποτα αυτονόητο και να προσπαθώ διαρκώς να βελτιώνομαι».

Ο Παναγιώτης Εξαρχέας γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης το 2004. Έχει συμμετάσχει, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις "Οιδίπους τύραννος" σε σκηνοθεσία Τ.Γκραουζίνις , "Παρθενώνας" σε σκηνοθεσία Χ.Θεοδωρίδη, "Ανοιξιάτικη θύελλα" σε σκηνοθεσία Β.Χριστοφιλάκη, "Άμλετ" σε σκηνοθεσία Θ.Μουμουλίδη, "DNA" σε σκηνοθεσία Σ.Βγενοπούλου, "The new electric ballroom" σε σκηνοθεσία Δ.Καραντζά στον ρόλο του Πάτσυ για τον οποίο υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Χορν,  "Chatroom" σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου για το οποίο κέρδισε και πάλι υποψηφιότητα για το βραβείο Χορν,  «Η Παρέλαση»  σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, «Πινόκιο» σε σκηνοθεσία και διασκευή Κάρμεν Ρουγγέρη,  «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, «Μια φορά και ένα λεπτό» σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τον ρόλο του στην παράσταση «Ποιος φοβάται την Βιρτζινία Γουλφ», για την κρίση στον χώρο των ηθοποιών αλλά και για την συμμετοχή του στην παράσταση «Frank and Ferdinand».

Μίλησε μου για την παράσταση «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ»

Αυτή η συνεργασία ήταν ένα ευτύχημα και είναι μεγάλη χαρά και τύχη να παίζει κάποιος σε ένα τέτοιο, σπουδαίο έργo, γνωστό σε όλους μας.  Νομίζω ότι είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει ως τώρα. Για μένα πολλά πράγματα είναι θέμα τύχης,  οπότε έχω και σε αυτή την περίπτωση  την τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους με τους οποίους τα πάω πολύ καλά. Συνεννοούμαι άριστα σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, κάτι πολύ βασικό και είναι μια δουλειά την οποία στηρίζουμε όλοι πάρα πολύ.  Η συνεργασία με τον Γιώργο Νανούρη αλλά και με τον Δάνη Κατρανίδη, την Μίρκα Παπακωνσταντίνου και την Χρύσα Παππά, είναι εξαιρετική. Η συνεννόηση και η επικοινωνία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για μένα σε αυτό το έργο. Πρόκειται για τέσσερις χαρακτήρες οι οποίοι μέσα σε ένα βράδυ περνάνε από πολλά διαφορετικά στάδια.  Απαιτεί τρομακτική συγκέντρωση και ενέργεια το συγκεκριμένο έργο. Χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτή την συνεργασία.

Τι στοιχεία πιστεύεις ότι πρέπει να διαθέτει ένας νέος ηθοποιός προκειμένου  να ξεχωρίσει;

Χρειάζεται πολύ δουλειά, τίποτα δεν γίνεται χωρίς δουλειά.  Επίσης νομίζω ότι πρέπει να διαθέτεις υπομονή και αντοχή και να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς σε κάθε περίσταση, γιατί δεν είναι πάντα εύκολες οι συνθήκες.  Να μπορείς να λειτουργείς σωστά  σε μια δύσκολη συνθήκη. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα στο οποίο πρέπει να προσπαθείς διαρκώς και να μην επαναπαύεσαι ποτέ.

Μίλησε μου για την παράσταση «Frank and Ferdinand»

Πρόκειται για ένα έργο του Σάμουελ Άνταμσον, γραμμένο το 2011 και παίχτηκε στο «Connections» στην Αγγλία, όπου παίζονται διάφορα εφηβικά έργα. Είναι ένα σκοτεινό παραμύθι, θυμίζει λίγο τον «Μαγεμένο αυλό». Σε ένα χωριό, μερικά παιδιά εξαφανίστηκαν για πάντα. Κάποιοι είπαν ότι αυτά τα παιδιά οδηγήθηκαν σε ένα πόλεμο. Μόνο τέσσερα παιδιά έμειναν πίσω και μέσω ενός ανακριτή γίνεται προσπάθεια να διαλευκανθεί η αλήθεια. Είναι ένα έργο για όλες τις ηλικίες. Το σκηνικό είναι ένα τεράστιο τραπέζι με μια μακέτα και μεγάλο μέρος της δράσης εκτυλίσσεται πάνω σε αυτή την μακέτα με κουκλάκια, με προβολές κτλ. Nομίζω ότι η παράσταση πέρα από όλα τα άλλα, έχει   και μεγάλο εικαστικό ενδιαφέρον.

Υπάρχουν έργα ή ρόλοι που θα ήθελες πολύ να παίξεις;

Νομίζω ότι όλοι έχουμε λίγο πολύ έργα ή ρόλους που θα θέλαμε να παίξουμε αλλά το βασικότερο είναι με ποιους συνεργάτες θα γίνει αυτό.  Δεν έχει νόημα να παίξεις σ’ ένα έργο ή να ερμηνεύεις ένα ρόλο χωρίς να υπάρχει ένα γενικότερο πλαίσιο συντελεστών που θα σε ικανοποιεί.

Τι είδους παραστάσεις  σου αρέσει να βλέπεις;

Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, μπορώ να δω τα πάντα. Αρκεί η παράσταση να καταφέρει να με συγκινήσει και να είναι λειτουργική σε πολλά επίπεδα. Θέλω να βλέπω ειλικρινείς παραστάσεις με ξεκάθαρο στόχο.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός, ποιο επάγγελμα θα σε έκανε να νιώθεις εξίσου δημιουργικός ;

Ήθελα να γίνω ηθοποιός από την πρώτη γυμνασίου ακόμα, οπότε αυτή η σκέψη με έκανε αυτομάτως να σταματήσω να σκέφτομαι άλλα πράγματα.  Όταν ήμουν πολύ  μικρός ήθελα να γίνω βρικόλακας, μου εξήγησαν όμως  ότι δεν γίνεται και έτσι εγκατέλειψα την ιδέα λίαν συντόμως. Ανεξαρτήτως της επαγγελματικής κατεύθυνσης, θα ήθελα να είχα ταλέντο στην ζωγραφική και στο λέω επειδή δεν μπορώ να ζωγραφίσω, θα το ήθελα πολύ να μπορούσα.

Μίλησε μου για την κρίση στον χώρο των ηθοποιών.

Είναι γνωστό ότι το επάγγελμα του ηθοποιού δεν ήταν ποτέ ένα σταθερό επάγγελμα, τώρα τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα. Οι αμοιβές στο θέατρο δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα υψηλές, το αντίθετο μάλιστα. Αυτή την εποχή είναι ακόμα χαμηλότερες, έως και ανύπαρκτες.  Αυτό που ενδεχομένως επιβαρύνει την κατάσταση στην Ελλάδα στο επάγγελμα του ηθοποιού είναι η ύπαρξη πολλών δραματικών σχολών.  Για παράδειγμα υπάρχουν χώρες όπως η Λιθουανία, όπου οι σχολές είναι ελάχιστες.  Τα παιδιά που θα βγουν από μια δραματική σχολή εκεί, είναι βεβαίως λίγα αλλά ξέρουν ότι έχουν πολλές πιθανότητες να δουλέψουν.  Είναι φυσικά λογικό κάποιος να θέλει να σπουδάσει αυτό που επιθυμεί και κανένας δεν μπορεί να του το αρνηθεί και είναι ελεύθερος να δοκιμαστεί σε αυτό, απλά οι πολλές δραματικές σχολές επιβαρύνουν την ήδη βεβαρημένη κατάσταση στο επάγγελμα. Αν και νομίζω ότι στην Ελλάδα, σε όλα τα επαγγέλματα πια υπάρχει υπερπροσφορά.

Τι ρόλοι πιστεύεις ότι σου ταιριάζουν περισσότερο;

 Για ένα διάστημα έπαιζα πιο συναισθηματικά ευάλωτους ρόλους και μετά πέρασα σε πιο δυναμικούς χαρακτήρες. Καλό είναι να μπορείς να κάνεις τα πάντα και να σου δίνονται ευκαιρίες να δοκιμαστείς σε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Να μην συνηθίζεις σε συγκεκριμένους τύπους ρόλων, είναι άσχημο πράγμα η συνήθεια. Καταλήγεις άθελα σου να βολεύεσαι και να κάνεις πράγματα τα οποία τα έχεις μέσα σου πιο εύκολα, χωρίς να προσπαθείς να βγεις από την ρουτίνα σου.  Είναι σημαντικό να ερμηνεύεις ρόλους που δεν σου ταιριάζουν, ακόμα και αν το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που θα ήθελες… Κάτι μαθαίνεις στο τέλος από αυτή την εμπειρία. Σε βοηθά να το διαχειριστείς καλύτερα την επόμενη φορά και να αποφύγεις λάθη που ενδεχομένως έκανες.

Πως θα περιέγραφες τον χαρακτήρα του Νικ, σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει ποτέ το έργο του Άλμπι;

Καταρχήν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να διαβάζεις το έργο αυτό για πρώτη φορά. Συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο σ’ αυτό το έργο, με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ποτέ κατά την διάρκεια του έργου δεν αναφέρεται το όνομα του από κάποιον άλλο χαρακτήρα, αλλά ούτε και από τον ίδιο. Τον αποκαλούν επιστήμονα, επιβήτορα αλλά ποτέ με το όνομα του. Επίσης ο ίδιος αποκαλύπτει ελάχιστα στοιχεία για τον εαυτό του. Η δυσκολία του ρόλου αυτού είναι ότι οι υπόλοιποι ρόλοι κάνουν μια προβολή επάνω του. Εκπληρώνει στον καθένα τους  και από κάτι και έχει μάθει να ζει μ’ αυτό, γιατί σαφώς  υπάρχει και ο αριβίστας μέσα του. Επέλεξε να παντρευτεί σε μικρή ηλικία, αλλά δεν είναι ένα ευτυχισμένος ζευγάρι, εκείνος και η Χάνι. Ο Νικ έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα στις καινούριες καταστάσεις, θέλει να ελέγχει τα πάντα, με γνώμονα τι μπορεί να τον βοηθήσει στην εκπλήρωση των στόχων του και τι όχι. Είναι ο πιο «θολός» από τους τέσσερις χαρακτήρες, ο πιο μυστηριώδης.

Φτιάξε μου ένα προφίλ του ιδανικού  σκηνοθέτη για σένα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ιδανικός σκηνοθέτης, είναι σαν τον ιδανικό ηθοποιό, απλώς δεν υπάρχει. Το βασικό είναι να μπορείς να επικοινωνήσεις απόλυτα με τον σκηνοθέτη, να μπορείς να αντιληφθείς επακριβώς αυτό που σου ζητάει. Να μην χρειάζεται να γίνουν πολλές συζητήσεις, να μπορείς να καταλάβεις εύκολα αυτό που σου λέει. Οι θεατρικές πρόβες δεν είναι εύκολες, υπάρχει πίεση από όλες τις πλευρές. Πρέπει να υπάρχει σωστή διαχείριση των πραγμάτων. Η ιδανική κατάσταση είναι αυτή στην οποία μπορείς να λειτουργείς άνετα και να υπηρετείς με αποτελεσματικότητα αυτό που σου ζητείται.

Τι θεωρείς σωστό και τι λάθος πάνω στην σκηνή;

Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, μέρα με την μέρα. Ο ηθοποιός έχει μια αντίληψη του τι συμβαίνει εκείνη την στιγμή πάνω στην σκηνή. Μου έχει τύχει να αισθάνομαι ότι κάτι που κάνω την ώρα που παίζω δεν είναι καλό, δεν λειτουργεί και να μου πουν οι συνάδελφοι μετά ότι ήταν μια χαρά. Αλλά φυσικά έχει συμβεί και το αντίθετο, να νομίζω ότι κάτι λειτουργεί άψογα και μετά την παράσταση να ακούσω από τους συναδέλφους μου ότι δεν λειτούργησε τελικά όσο σωστά νόμιζα. Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές ο ηθοποιός αντιλαμβάνεται από μόνος του όταν κάτι δεν γίνεται όπως πρέπει, είναι θέμα συγκέντρωσης και ενέργειας.

Ποιο θεωρείς ότι είναι υποκριτικά το πιο δυνατό σου σημείο;

Όσες φορές έχω νιώσει, έστω και για λίγο, ότι κάτι το έχω βρει και το κατέχω, λίγη ώρα αργότερα αυτό αναιρείται. Συνειδητοποιώ ότι η σκέψη που έκανα δεν ισχύει τελικά. Με το που επαναπαύεσαι για ελάχιστο χρόνο σε κάτι το οποίο πιστεύεις ότι μπορείς να το κάνεις καλά, έρχεται η ίδια η συνθήκη και σε διαψεύδει. Το μεγαλύτερο μου μέλημα είναι να μην θεωρώ τίποτα αυτονόητο και να προσπαθώ διαρκώς να βελτιώνομαι. Κατά την διάρκεια των προβών αλλά  και των παραστάσεων θέλω να είμαι όσο πιο ανοιχτός γίνεται ώστε να αντιλαμβάνομαι πλήρως αυτό που συμβαίνει γύρω μου και να αντεπεξέρχομαι γρήγορα σε οποιαδήποτε δύσκολη συνθήκη προκύπτει.

Τι σε ενοχλεί στο ελληνικό θέατρο;

Με ενοχλεί όταν δεν τηρούνται συμφωνίες οι οποίες έχουν γίνει. Όταν εσύ τηρείς το δικό σου κομμάτι της συμφωνίας κι ο άλλος όχι. Ευτυχώς αυτό μου έχει τύχει ελάχιστες φορές. Επίσης με ενοχλεί η μη ανάληψη ευθυνών σε όποια ευθύνη αναλογεί στον καθένα κάθε φορά. Ακόμη  δεν μου αρέσει το σταμπιλάρισμα, είναι κάτι το οποίο δεν το συναντάς ιδιαίτερα σε άλλες χώρες.  Δηλαδή όταν κάποιοι αποφασίζουν ότι ένας ηθοποιός ο οποίος έκανε επιτυχία και είναι αποδεδειγμένα καλός σε κάποιο είδος ή στυλ, πρέπει να κάνει μόνο αυτό. Του προτείνουν δηλαδή συνεχώς του ίδιου ύφους πράγματα. Με ενοχλεί ακόμα ο διαχωρισμός που εξακολουθεί να υφίσταται στην Ελλάδα, μεταξύ ποιοτικού και εμπορικού. Δημιουργούνται εύκολα και χωρίς λόγο, ταμπέλες.  Υπάρχουν ηθοποιοί οι οποίοι μπορούν να κάνουν πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα αλλά δεν τους δίνονται ευκαιρίες επειδή κάποιοι τους έχουν από πριν κατηγοριοποιήσει κάπου συγκεκριμένα.

Έχεις επαγγελματικούς στόχους;

Στην χώρα που ζούμε όχι. Ο στόχος μου είναι να μπορώ να δουλεύω και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που να με εξελίσσουν σαν ηθοποιό. Στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα το μόνο που μπορείς να εύχεσαι είναι ωραίες συνεργασίες. Δεν κάνω ποτέ μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί όποτε το έχω τολμήσει δεν έχουν βγει, οπότε ζω το σήμερα και όπως έρθουν τα πράγματα. Και συνήθως σου προκύπτουν ωραία πράγματα από εκεί που δεν το περιμένεις. Πιστεύω πολύ στις συμπτώσεις, σε αυτό το επάγγελμα.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δουλειά που έχεις κάνει την οποία ξεχωρίζεις ιδιαίτερα;

Δεν ξεχωρίζω τις δουλειές που έχω κάνει, όλες τις αναπολώ με ιδιαίτερα θετικό συναίσθημα. Μια δουλειά στην οποία νιώθω μεγάλη χαρά που συμμετείχα είναι ο «Οιδίπους Τύραννος» του Τσέζαρις Γκραουζίνις. Επίσης το «NewElectricBallroom» του Δημήτρη Καραντζά ήταν μια συνεργασία από την οποία κέρδισα πράγματα, όπως και τo «Chatroom» της Σοφίας Βγενοπούλου αλλά και η «Παρέλαση» που είχα κάνει στο Αμόρε το 2005. Τις εκτιμώ ιδιαίτερα όλες αυτές τις παραστάσεις, για διαφορετικούς λόγους την καθεμιά αλλά θεωρώ ότι από όλες τους έχω κερδίσει κάτι τελείως ξεχωριστό κάθε φορά και μου έμαθαν πολλά.

Ποια είναι για σένα πετυχημένη παράσταση;

Πετυχημένη παράσταση είναι αυτή της οποίας ο αρχικός στόχος έχει επιτευχθεί απόλυτα, απ’ όλες τις πλευρές. Δηλαδή τα πάντα να υπηρετούν το όραμα της παράστασης, οι ηθοποιοί, τα σκηνικά, όλα να απαρτίζουν ένα εξαιρετικά δεμένο σύνολο. Πετυχημένη παράσταση είναι αυτή στην οποία ο θεατής χαίρεται για αυτό που βλέπει εκείνη την στιγμή και το ζει και το αισθάνεται έντονα.  Επίσης θεωρώ ότι όταν μια παράσταση έχει μεγάλη προσέλευση, αυτό δεν την καθιστά αυτόματα και καλή. Υπάρχουν εξαιρετικές παραστάσεις με λίγο κόσμο και κακές με πολύ κόσμο. Αυτό που συμβαίνει με το κοινό είναι λίγο περίεργο και παρεξηγημένο στην Ελλάδα. Υπάρχει και σε αυτό το κομμάτι η ταμπέλα ότι αν μια παράσταση κόβει πολλά εισιτήρια είναι πολύ καλή ή το αντίθετο. Όπως κι η προκατάληψη ότι μια παράσταση που είναι εμπορική δεν είναι καλή. Επίσης μια καλή παράσταση δεν είναι απαραίτητα αυτή που έχει μια μεγάλη παραγωγή από πίσω. Έχω δει παραστάσεις υψηλού μπάτζετ οι οποίες ήταν κακές και παραστάσεις με ελάχιστα χρήματα οι οποίες ήταν εξαιρετικές. Όταν σε μια δουλειά δεν υπάρχουν πολλά χρήματα γίνεσαι πιο εφευρετικός για να καταφέρεις να κάνεις την συγκεκριμένη παράσταση όπως την φαντάζεσαι. Γενικότερα υπάρχουν περίεργες κατηγοριοποιήσεις στην Ελλάδα τις οποίες δεν συμμερίζομαι καθόλου.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Η παράσταση «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;» θα παίζεται μέχρι 5 Ιανουαρίου ενώ το «Frank and Ferdinard» θα συνεχίσει μέχρι το Πάσχα. Επίσης έχω  ξεκινήσει πρόβες με τον Χρήστο Θεοδωρίδη και την «Ορχήστρα των Mικρών Πραγμάτων» για τον «Άμλετ». Η παράσταση θα ανέβει την άνοιξη.

Οι παραστάσεις «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» και «Frank and Ferdinard» παίζονται στο θέατρο «Πόλη», Φωκαίας 4 και Αριστοτέλους 89, Πλατεία Βικτωρίας. Τηλέφωνο και κρατήσεις στο 2114110060.

www.politheatro.gr