Στέλιος Τράκας

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Από τη στιγμή που γνωρίστηκα με τον κόσμο του θεάτρου, τη διαδικασία της πρόβας, την σκηνή, την σχέση ενός ηθοποιού με το κοινό, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου συχνά πυκνά δεν είναι «γιατί ξεκίνησα να κάνω θέατρο» αλλά «γιατί κάνω θέατρο», και όσο βρίσκω απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση, όσο διαφορετικές και αν είναι, κάθε φορά, συνεχίζω.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Μα το να βρει δουλειά! Πλέον είναι τέτοια η «υπερπροσφορά» ηθοποιών που νομίζω ότι πολλοί σκηνοθέτες δεν κάνουν καν πια «ανοιχτές» ακροάσεις. Όταν τελείωσα τη σχολή, και δεν είναι τόσο μακρινό παρελθόν, θυμάμαι πήγα μέσα σε ένα καλοκαίρι σε πάνω από δέκα ακροάσεις που έκαναν γνωστοί σκηνοθέτες. Πέρσι έμαθα και πήγα μόλις σε δύο!! Αυτό λέει κάτι. Από εκεί και πέρα το δύσκολο είναι να μείνεις στο χώρο. Να μπορέσεις να επιβιώσεις, χωρίς να προδίδεις τον εαυτό σου και τα όνειρα σου. Κακά τα ψέματα, θέλει γερό στομάχι.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Απλά και δύσκολα. Από το να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω κάποιον ρόλο, να βρεθώ σε δουλειές σκηνοθετών που έχω αγαπήσει μέσα από τις παραστάσεις τους, αλλά και να βρεθούμε κάποιοι φίλοι που έχουμε κάπως χαθεί και να παίξουμε πάλι μαζί. Α, και να προσθέσω και τα ευκόλως εννοούμενα: δόξα, αναγνωρισιμότητα, λεφτά, υστεροφημία… Χμμμ, τι άλλο; Τα λεφτά τα ανέφερα; Χα-χα. Πάντως, νομίζω ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται όσo τα κυνηγάμε. Ας πούμε, θυμάμαι ακόμη μια λίστα, που είχα κάνει όσο ήμουν στη σχολή, με σκηνοθέτες  που  θα ήθελα να συνεργαστώ. Ε, τα ονόματα τριών από αυτούς βρίσκονται ήδη στο βιογραφικό μου.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Δύσκολο να απαντήσω. Σε κάθε νέα συνεργασία έχεις να μάθεις και κάτι. Αρκεί να είσαι ανοιχτός και να μην έχεις παρωπίδες. Μπορείς να μάθεις ακόμη και από κάποιον που έχετε πλήρη διάσταση απόψεων ή που θεωρείς κακό ή λάθος στη δουλειά του. Πάντως μέσα από όλους τους αξιόλογους και σημαντικούς για μένα ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω, θα ξεχωρίσω το Νίκο Σακαλίδη. Με έβαλε ξανά σε «διαδικασία», μου θύμισε τι κάνω και γιατί το κάνω, με έκανε να αγαπήσω τον αυτοσχεδιασμό, μου έδειξε τρόπους διερεύνησης ενός ρόλου, με αφύπνισε.  Θα μπορούσα να μιλώ για πολλή ώρα ακόμη για το πόσο καλό μου έκανε η συνεργασία μας.  Ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής μου θεατρικής προσωπικότητας  χτίσθηκε μετά από μια απλή ερώτηση που μου έκανε πριν δυο χρόνια. Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Μα ποια θεατρική παιδεία; Δεν νομίζω πως υπάρχει πια κάτι τέτοιο στη χώρα μας. Δεν υπάρχουν σχολές σήμερα. Και με τη λέξη «σχολή» δεν εννοώ το κτίριο που πας και σκας κάθε μήνα από 300 ευρώ και πάνω για να σου δώσουν μετά από τρία χρόνια μια βεβαίωση ότι είσαι ηθοποιός. Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να κλείσουν σχολές και θέατρα για να δούμε και πάλι σε βάθος χρόνου καλύτερες μέρες. Αλλά εδώ έρχονται άλλα προβλήματα. Ας πούμε, ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει ποιος μένει και ποιος φεύγει;   Πάντως εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος. Υπάρχουν πολλές καλές δουλειές και πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί γύρω μας. Και όσο για τους πολιτιστικούς θεσμούς που ανέφερες, χαίρομαι που ανοίξαμε τα φεστιβάλ μας και σε ξένους δημιουργούς, που έχουμε τη δυνατότητα να δούμε και στην Ελλάδα ποια είναι η θεατρική πραγματικότητα έξω από τα σύνορά μας.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα η δυνατότητα επιλογής, ειδικά όταν τα έξοδα τρέχουν. Αυτό που σίγουρα επιλέγω όμως είναι το σε ποιες ακροάσεις θα πάω και τα κριτήρια μου είναι σκηνοθέτης-έργο. 

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Δουλειά και υπομονή. Με αυτά τα δύο κατακτάς, ως ένα βαθμό έστω, και ό, τι άλλο χρειάζεται.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Ότι είναι ένας καλός τρόπος να δείξουμε κάποιοι από εμάς , της «νέας γενιάς» όπως μας αποκαλείς, τη δουλειά μας. Δυο χρόνια περίπου σκεφτόμουν τη σύσταση μιας ομάδας. Φέτος προέκυψε έτσι στα ξαφνικά. Και με αυτή την ομάδα, την Grand Babushka όπως την ονομάσαμε, ανεβάσαμε υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Μποσταντζόγλου, μια  μουσικοχορευτική μαύρη κωμωδία. Και πλέον, εκ των έσω, βλέπω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις μια αξιοπρεπή δουλειά και πόσο περισσότερο καταθέτεις από τον εαυτό σου. Η αγωνία μεγαλύτερη, αλλά και η ηθική ανταμοιβή όταν βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου, τεράστια. Χαίρομαι που καταφέραμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Νομίζω ότι με περιμένει μια «οδύσσεια»…