Νίνα 2

της Κάτιας Σπερελάκη

Εν αρχή ην ο λόγος. Αρθρώνεται, θρυμματίζεται, διατυπώνεται. Η αρχαιοελληνική έννοια του Ήθους ως «τόπου, κατοικίας» εξελίχθηκε εύλογα σε «τρόπο, νοοτροπία». Το θέατρο είναι ο ηθοποιός. Ο τίτλος και μόνο κινητοποιεί εξαρχής το ενδιαφέρον. Ποια (μπορεί να) είναι αυτή η «Νίνα 2»; Μία γυναίκα ξετυλίγει το παρόν της επί σκηνής. Kοιτάζει (σ)το παρελθόν (ανα)θεωρώντας στιγμές και (συν)αισθήματα. Μέσα από την αλήθεια (α + λήθη) τής συχνά αποπροσανατολισμένης αγάπης, τα λάθη και τις σπατάλες που τόσο της στέρησαν κομμάτια του εαυτού της, όσο και την έκαναν να τα συνειδητοποιήσει, η ηθοποιός θα προχωρήσει στην επόμενη μέρα. Γιατί αύριο είναι πάντα μια άλλη μέρα. Μετά την πτώση, θα σηκωθεί για να βρει το φόρεμα που γαζώθηκε με τα κουρέλια που υφάνανε την αξιοπρέπειά της. Με ό,τι καλύτερο διαθέτει πέρα και μέσα από τα σημάδια της πίκρας που τραυμάτισε την καρδιά, θωρακίζοντάς την με την αν(τ)οχή του βάρους της μνήμης, μετά από τα δάκρυα που έδωσαν ξανά στη ματιά την καθαρότητά της. Πικραμένη και γενναιόδωρη, ευάλωτη και δυνατή, κλονισμένη και συγκλονιστική, απογοητευμένη από τις στάχτες του παρελθόντος και ταυτόχρονα λαμπερά γοητευτική στην (συγ)κατάθεση αυτής της σκονισμένης μνήμης στο παρόν. Ούσα ηθοποιός εύφορου δυναμικού, με οξυδέρκεια και ευαισθησία, γράφοντας και ερμηνεύοντας την «Νίνα 2», η Κάτια Σπερελάκη επιτέλεσε ένα σημαντικό θεατρικό επίτευγμα.

Ο Θέμης Μουμουλίδης (παρ)ακολουθεί με καίριο μέτρο και διακριτικότητα (σκηνοθεσία–φωτισμοί) τα ημιτόνια των μεταπτώσεων στις συγχορδίες μιας ψυχής η οποία ψηλαφίζει το έδαφός της για να δει και πάλι τον ουρανό που θα της δώσει το οξυγόνο ώστε να πλάσει ξανά τον δρόμο από τα βήματά της. Εκεί, στο σημείο μηδέν της επανεκκίνησης μετά τους απολογισμούς μάται(ωμεν)ων επιλογών, η «Νίνα 2» αποκτά την μοναδική της υπόσταση στην παλλόμενη υπόδυση της Κάτιας Σπερελάκη, προσφέροντας συνάμα τις αντανακλάσεις από ένα συλλεκτικό διαμάντι πολύτιμης θεατρικής κοπής σε μια στέρεη παράσταση με ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής Δραματουργίας, άξιο ιδιαίτερης προσοχής και ανταπόκρισης. Η Κάτια Σπερελάκη κομίζει τις διακυμάνσεις αυτής της γυναίκας με λόγο στιβαρό και εύφορο σε έναν ποιητικό ρεαλισμό που ενδεχομένως θυμίζει κάτι από Τεννεσσή Ουΐλλιαμς, σε κάθε περίπτωση αυθεντικά δικό της και απολύτως αντιπροσωπευτικό των καλλιτεχνικών ποιοτήτων της. Ένα ρεαλισμό ποίησης γόνιμου σκηνικού ήθους, που κατά κάποιον τρόπο την «συστήνει ξανά» σε ένα πληρέστερο εύρος δειγμάτων γραφής της από κάθε άποψη, καθώς η Σπερελάκη εμπνέεται από βιώματα καθημερινά και άμεσα, για τα εμπνεύσει στη συνέχεια σε λόγο που αποτελεί ατόφιο θέατρο. Ένα λόγο, εξόχως απέριττο και λιτό στο εφαλτήριο της συγκίνησής του, όπως και οι ανάγκες που συνιστούν την ύπαρξη του θεάτρου. Όπως και ο λόγος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης

Σκηνικά – Κουστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού

Σχεδιασμός φωτισμών: Θέμης Μουμουλίδης

Μουσική επιμέλεια: Κώστας Θωμαΐδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Σήφης Μάινας

Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός, Μελίνα Δοσίου

Ερμηνεύει: η Κάτια Σπερελάκη

Θέατρο «Κέλυφος»

Αμφικτύωνος 17

Θησείο

Τηλέφωνο: 210 3410820

Παραστάσεις:

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Τιμές εισιτηρίων: 7 ευρώ, φοιτητικά 5 ευρώ, άνεργοι δωρεάν

Διάρκεια: 60΄