Σχετικά άρθρα
I AM MY OWN WIFE |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
Παρασκευή, 06 Απρίλιος 2012 16:55 |
I am my own wife του Doug Wright Το δραματουργικό υλικό προέκυψε από τις απομαγνητοφωνήσεις των συζητήσεων της Charlotte Von Mahlsdorf με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Doug Wright στη δεκαετία του ’90.
Ποια είναι η Charlotte Von Mahlsdorf; Ως Lothar Berfelde –άντρας- γεννήθηκε το 1928 στο Βερολίνο. Ως Charlotte Von Mahlsdorf -γυναίκα- πέθανε το 2002, στα εβδομήντα-τέσσερά της και πάλι στο Βερολίνο. Οι πειστικές, γλαφυρές κι ωστόσο κάπως υπερβολικές εξομολογήσεις της, την θέλουν να ανακαλύπτει μέσα της ένα κορίτσι, σε εφηβική ακόμα ηλικία, και να ακολουθεί αυτήν την έξη για το υπόλοιπο της ζωής της με την συμπαράσταση της θείας της η οποία αντιστοίχως κρύβει μέσα της έναν άντρα. Αργότερα οι αναμνήσεις της, την οδηγούν από την Χιτλερική Γερμανία του 3ου Ράιχ, στο κομμουνιστικό Ανατολικό Βερολίνο. Δουλειά της και χόμπι μαζί η συλλογή αντικών και οικιακών αντικειμένων αλλά και δίσκων, γραμμοφώνων και φωνογράφων τα οποία συγκεντρώνει στο μουσείο της εγκαταλελειμμένης έπαυλης των Mahlsdorf. Εκεί από το 1970 και μετά προσκαλεί τους ομοφυλόφιλους της πόλης και τους προσφέρει μεταξύ άλλων δωμάτια για τις σεξουαλικές τους συνευρέσεις. Μετά την πτώση του Τείχους της απονεμήθηκε το μετάλλιο τιμής για την προσφορά της στο gay κίνημα της Ανατολικής Γερμανίας αλλά λίγο αργότερα κατηγορείται ότι «εξαγόραζε» την ανοχή των αρχών με αντάλλαγμα πληροφορίες για τους θαμώνες του άτυπου gay bar της και πως ήταν πράκτορας της Στάζι. Η ίδια έχει δηλώσει πως στα 15 της σκότωσε μ’ ένα τσεκούρι τον πατέρα της, έναν κτηνάνθρωπο, ρατσιστή κι ομοφοβικό και φυλακίστηκε για την πράξη της αυτή στο αναμορφωτήριο απ’ όπου το έσκασε στη διάρκεια ενός βομβαρδισμού. Ξέρουμε επίσης ότι έγινε μέλος της Νεολαίας του Χίτλερ το 1944. Ποια όμως ήταν στην πραγματικότητα αυτή η ύπαρξη ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα; Ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικα; Ανάμεσα στον συλλέκτη και τον καλλιτέχνη; Υπήρξε όντως προδότης; Σκότωσε στ’ αλήθεια τον πατέρα της; Έγινε όντως προστάτης του gay κινήματος στην καταδυναστευμένη από ρατσιστικές και πολιτικές διώξεις, Ανατολική Γερμανία; Δεν έχει και τόση σημασία. Τα ερωτήματα που γεννιόνται θα παραμείνουν ίσως χωρίς απάντηση κι οι αχνές παρουσίες των ανθρώπων των οποίων διαφύλαξε τις μνήμες μέσα από την συλλογή της, θα αντισταθούν χάρις σ’ αυτήν, στον καταλύτη χρόνο. Η υπέροχη Σαρλότε όμως είναι κάτι παραπάνω από συλλέκτρια αυτών των υλικών αποσταγμάτων της μνήμης, είναι όπως αναφέρεται και κάπου στο έργο ένα ιστορικό αρχείο η ίδια. Κι όπως κάθε πραγματικός καλλιτέχνης έχει διηγηθεί την ιστορία της, που είναι κι η ιστορία της πιο ταραγμένης περιόδου του 20ου αιώνα, με τον δικό της μαγικό τρόπο αφήνοντας την αλήθεια να κυλήσει μέσα από τις ρωγμές της μαγείας και του ονείρου, ορίζοντας τον χαμένο χρόνο με φράσεις-κλειδιά κι εγκαταλείποντας στη λήθη όλα όσα δεν διέγειραν την εκλεπτυσμένη φαντασία της. Σε μας απομένει το άρωμα ενός χαμένου κόσμου κι η γλυκόπικρη γεύση των νοσταλγικών της καταδύσεων. Ο Χάρης Αττώνης ανέλαβε το δύσκολο εγχείρημα να ερμηνεύσει ένα έργο στο οποίο όχι μόνο η κεντρική ηρωίδα διαθέτει μια προσωπικότητα με πολλαπλές εκφάνσεις αλλά συναλλάσσεται και με άλλα τριάντα-εννιά πρόσωπα τα οποία επίσης καλείται να υποδυθεί ο ίδιος ηθοποιός σ’ έναν γοητευτικό μονόλογο-διάλογο με τον εαυτό του, τους γύρω του, τον εικοστό αιώνα και την ιστορία. Ο νεαρός ηθοποιός με την στιβαρή σκηνοθετική αρωγή του Ιωσήφ Βαρδάκη, ο οποίος υπογράφει και την ρέουσα, ζωντανή μετάφραση του έργου, απέδωσε όλους τους ρόλους του ευρηματικά και ζωντάνεψε παράλληλα μια σπαρακτική Σαρλότε με αφοπλιστική λιτότητα, υποφώσκον χιούμορ, συγκινησιακό πλούτο και δυναμικές μεταπτώσεις. Υπήρξαν στιγμές που το υλικό του ήταν σοφά αφομοιωμένο αλλά και κάποιες μικρές ερμηνευτικές παρεκτροπές που αφορούσαν κυρίως τις λεπτές αποχρώσεις των εσωτερικών διακυμάνσεων της ηρωίδας του. Το σκηνικό της Ρεβέκκας Μουστάκη – Ζέη παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τις εικαστικές λεπτομέρειες που υπονοούν τα φορτισμένα με μνήμες αντικείμενα κι οι φωτισμοί εναρμονίστηκαν με άνεση, ιχνογραφώντας τους διαφορετικούς χωροχρονικούς τομείς όπου κινείται η δράση. Εύστοχα τα χαρακτηριστικά μουσικά ακούσματα της Μαριέττας Φαφούτη, διέγειραν το αναμνησιακό υλικό και χρησίμευσαν σαν πειστικά οχήματα σ’ αυτό το αισθαντικό ταξίδι της ιδιόμορφης, αντιφατικής και λίγο απόκοσμης Σαρλότε. Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Ιωσήφ Βαρδάκης Make-Up: Γραμματική Συρίγου
Το έργο τιμήθηκε με τα βραβεία:Tony Award «Best Play» 2004, Pulitzer Prize for Drama 2004, Drama Desk Awards «Outstanding Play» 2004 και Outer Critics Circle Awards «Outstanding Broadway Play» 2004 Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν στο Bios, τις 3 Απριλίου |