Η Γάζα είναι…

(Μαθήματα επιβίωσης)

Βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009.

«Μόνο η θάλασσα με βοηθάει να ονειρεύομαι. Όταν στέκομαι στην ακτή φαντάζομαι την Κύπρο, ένα ταξίδι στο Παρίσι, μία πτήση στη Ρώμη…»

Μαχμούτ, έτος γέννησης: 1995

Σε πρώτο επαγγελματικό ανέβασμα από την Ομάδα Familia και την Μάνια Παπαδημητρίου σε συνεργασία με το θέατρο «Επί Κολωνώ» και σε παραγωγή της Ομάδας Νάμα είδαμε δραματοποιημένα τα κείμενα αυτά, που απασχόλησαν καθηγητές και μαθητές σε πάνω από 40 χώρες και που στις 29 Νοεμβρίου 2010 παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από μαθητές όλων αυτών των χωρών. Η ομάδα ενέταξε τα σπαράγματα των σκέψεων και των τρόμων των παιδιών και των εφήβων που ζουν αποκλεισμένα σε μια λωρίδα γης ενώ δέχονται καθημερινά επιθέσεις με ανυπολόγιστες απώλειες. Παιδιά που ονειρεύονται, έχοντας το πιο αβέβαιο μέλλον, που αγαπούν με αντίτιμο τον αβάσταχτο πόνο αφού οι φίλοι κι οι συγγενείς τους σήμερα είναι ζωντανοί κι αύριο νεκροί μάρτυρες, που βλέπουν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται και την χώρα τους να αφανίζεται από έναν εχθρό αόρατο, έναν εχθρό τον οποίο κανείς τους δεν μπορεί να πολεμήσει. Ο κόσμος όλος γνωρίζει τι γίνεται εκεί αλλά κανείς δεν το εμποδίζει. Μόνο επίλεκτες ομάδες ακτιβιστών επιχειρούν να βοηθήσουν, συχνά με κίνδυνο της ζωής τους. Ο τόπος διαρκώς στενεύει και τα ερείπια πληθαίνουν. Στις μνήμες των ανθρώπων καταχωρούνται πιο πολλοί νεκροί παρά ζωντανοί. Ο πολιτισμένος κόσμος μας, του 21^ου αιώνα, έχει πολλά για τα οποία οφείλει να ντρέπεται. Και πολύ λίγα για τα οποία ντρέπεται πραγματικά. Οι συνθήκες και τα δικαιώματα των ανθρώπων παραβιάζονται κατάφορα κι η σιωπή όλων μας σκοτώνει τους αθώους. Σήμερα η πολιορκημένη χώρα είναι η Γάζα, ίσως αύριο να είναι η δική μας. Και τότε σίγουρα θα καταλάβουμε μια χαρά πως είναι να πεθαίνεις άοπλος κι ανυπεράσπιστος μπροστά στα μάτια ενός ολόκληρου κόσμου που στο όνομα του κέρδους και της δύναμης αποφασίζει να μην βλέπει, να μην ακούει και να μην λέει τίποτα αλλά οδυνηρά κι ανελέητα να σιωπά. Ίσως μέσα από την αμηχανία μας για την αδυναμία να βοηθήσουμε ουσιαστικά, να σταματήσουμε αυτήν την επαναλαμβανόμενη φρίκη που ορίζει την ανθρωπιά μας με τον πιο υποτιμητικό τρόπο, η τέχνη να είναι το μόνο τέχνασμα μαζί και καταφύγιο.  

Η παράσταση αυτή δεν έχει σαν στόχο της να καταθέσει τα ιστορικά γεγονότα αλλά να εμβαθύνει στον ψυχισμό των ανήλικων κι αθώων μελλοθάνατων πολιτών της Γάζας και να μεταφέρει στον ταραγμένο αλλά ασφαλή ακόμα κόσμο μας σπαράγματα της καθημερινής φρίκης ενός πληθυσμού που διαχειρίζεται τον πιο αβάσταχτο πόνο και διευθετεί το αδιανόητο.

Στόχος της δεν είναι μόνο να συγκινηθεί ο θεατής αλλά να εγερθεί βίαια, να έρθει αντιμέτωπος τόσο με την αμίλητη φρίκη των γεγονότων όσο και με την δική του αδιαφορία γι’ αυτά, μια αδιαφορία που πάντα στο τέλος στρέφεται εναντίον του.

Οι νεαροί περφόρμερ κινήθηκαν με άνεση στη σκηνή, διατήρησαν τους ρυθμούς και τις εναλλαγές των εντάσεων, απέδωσαν με φυσικότητα και αυθεντική συγκίνηση τους μικρούς μονολόγους που συνθέτουν την δραματουργία, δημιούργησαν άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα τις ατμόσφαιρες έντασης, πνιγμού, αποκλεισμού κι ελεγχόμενης απελπισίας που διακατέχουν τα πρόσωπα αυτής της μαρτυρίας κι ως ένα βαθμό πέτυχαν τον στόχο τους με την βοήθεια και της καλοκουρδισμένης, διαυγούς και εμπνευσμένης σκηνοθεσίας. Υπήρξαν στιγμές που θα μπορούσαν να είναι ακόμα πιο δυνατές, στιγμές που οι ερμηνείες έχαναν το βάρος τους αλλά σαν μια συνολική δουλειά, η παράσταση διέθετε αυθεντικότητα, μέτρο και συγκίνηση.

Η παράσταση περιέχει σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της πολύπαθης Γάζας.

Μετάφραση: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Αριστέα Βαβουγιού,

Αντωνία Βασιλειάδου, Σίσυ Γρηγοριάδου,

Τζένη Καραβίτη, Μαρία Καραμούτσιου,

Μάρθα Κατσαρίδου, Ευάγγελος Μανιτάκης

Ευαγγελίου Μήτρου, Δάφνη Μουστακλίδου,

Ιωάννα Τότσιου, Μαρία Τσιώνα

Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου

Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη

Κοστούμια: Ευθυμία Μουτσιανά-Μαρρέ

Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Λανάρα

Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου

Video/Μουσική επιμέλεια: Μάτα Καστρησίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τζάνη

Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος

Παίζουν: Μάρω Αγρίτη

Μάνος Καπερώνης

Αυγουστίνος Κούμουλος

Δανάη Παπουτσή

Δήμητρα Σύρου

Μουσικός: Άννα Τσιγκούλη

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer-Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Πανελλήνιου Δικτύου για το

Θέατρο στην Εκπαίδευση (http://www.theatroedu.gr/) και του Ashtar Theater

(http://www.ashtar-theatre.org/).

Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων:15.00 € κανονικό, 10.00 € φοιτητικό

Επί Κολωνώ

Black Box

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94

Κολωνός - Αθήνα

Στάση Μεταξουργείο

Tηλέφωνο: 210 5138067

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

www.epikolono.gr