Δεν μιλάμε γι’ αυτά

Κώστα Γάκη και της ομάδας

Το έργο

Το σεξ ή καλύτερα ο έρωτας, ο πιο άμεσος τρόπος για να κινητοποιηθούν συναισθήματα, η πράξη που γεννάει την πρόκληση και ταυτόχρονα σε αφήνει απροστάτευτο στον οργασμό, η πιο ηδονική απόλαυση κι η πιο απαγορευμένη, μια ιστορία ελευθερίας που μεταποιείται σε διαστροφή μέσα από τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς κώδικες, είναι και το θέμα αυτής της «γυμνής» περφόρμανς.

Να κάνω εδώ μία αναφορά στο περίφημο Βρετανικό «Ω Καλκούτα» το οποίο αποτελεί μια περφόρμανς με θέμα το σεξ και τις πολλαπλές του εκφάνσεις. Φαίνεται πως οι συντηρητικοί Βρετανοί «μίλαγαν γι’ αυτά» από την δεκαετία του -60 και μάλιστα είχαν και εντυπωσιακή απήχηση. Η προκλητική σε βάθος παράσταση, στην οποία επίσης το τιμ των ηθοποιών πέταγε τα ρούχα του, έκανε το ντεμπούτο της στο οφ Μπροντγουέι, το 1969 και στο Λονδρέζικο Μπρονγουέι ανέβηκε μια χρονιά μετά, το 1970. Ανάμεσα στους συγγραφείς των σκετς υπήρχαν δυνατά ονόματα όπως του Μπέκετ, του Λέννον, του Μέλφι, της Έντα ο Μπράιαν του Φάιφερ και του Σέπαρντ. Η περφόρμανς μέτρησε 3.900 παραστάσεις στο Λονδίνο και 1.314 στη Νέα Υόρκη ενώ τα επανανεβάσματα της έφτασαν στις 5.959 παραστάσεις κάνοντάς την, το μακροβιότερο θέαμα του Μπροντγουέι για τη εποχή του και το πέμπτο στη σειρά μέχρι σήμερα. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον τίτλο του πίνακα του Clovis Trouille «O quell cul t’ as» που σημαίνει «Ω! τι κώλο έχεις».

Στο «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» οι διάφοροι τύποι ερωτικής επιθυμίας αλλά και διαστροφής τίθενται υπό σχολιασμό και άλλοτε με κωμικό, άλλοτε με συγκινητικό τρόπο εκτίθενται υπό το βλέμμα των θεατών. Η πρόκληση γίνεται αθώα αποκάλυψη κι η συγκάλυψη επιδεινώνει την πρόκληση. Η μελαγχολία της διακόρευσης του έρωτα μέσα από την πορνεία, η εξομολόγηση σαν πράξη θάρρους αλλά και απελευθέρωσης, το γυμνό κορμί στην πιο γοητευτική κι ανεπιτήδευτή του δράση, ο διάχυτος και χυμώδης ερωτισμός, ο τρόμος μπροστά στην αποκάλυψη του παράδοξου, η γενναιοδωρία του πάθους, θίγονται μέσα από τις σπονδυλωτές δράσεις που ενισχύονται με κίνηση και τραγούδια τα οποία θυμίζουν χωρικά αρχαίου δράματος όσον αφορά το χειρισμό του λόγου αλλά και την δυναμική της μελωδίας. Στοιχεία ιντεράξιον με τους θεατές αναζωπυρώνουν το ήδη αφυπνισμένο ενδιαφέρον του κοινού ενώ η εναλλαγή των ακραίων κωμικών ευρηματικών δράσεων με θλιμμένες, μελαγχολικές εξομολογήσεις ή αντιπαραθέσεις προσφέρουν την δυνατότητα ανάπτυξης πολλών πτυχών της ανθρώπινης, ερωτικής περιπέτειας, αφήνοντας κάπως μετέωρη την εξέλιξή τους και την ανατροπή τους. Νεανικό και φρέσκο αλλά χωρίς στερεή δομή, το κείμενο, προσφέρει αφειδώς ερεθίσματα χωρίς να εμβαθύνει ιδιαίτερα στις σκοτεινές πτυχές του ερωτισμού και κυρίως χωρίς να θέτει επικίνδυνα διλλήματα. Τα όριά του προκαθορίζονται στα εδάφη της αποδοχής και της απελευθέρωσης από μια σειρά κοινωνικών κωδίκων, χωρίς ωστόσο να τολμούν να διευρυνθούν στους σχεδόν ανεξερεύνητους τομείς των τρομακτικών εκφάνσεων του ανθρώπινου ψυχισμού. Οι συνεκτικοί κρίκοι είναι χαλαροί κι η εκδραματίσεις επιφανειακές ενώ οι συνεχείς εκρήξεις εντάσεων υπονομεύουν την κλιμάκωση των εσωτερικών και εξωτερικών δυναμικών.

Συγκλονιστικός ο μονόλογος του δίδυμου αδελφού, εμπνευσμένη η σεκάνς με τις επιθέσεις του έρωτα που με το βέλος του αφυπνίζει τις κρυμμένες, απαγορευμένες σεξουαλικές επιθυμίες, σαν μελαγχολικό μπλουζ αναπτύσσεται το δρώμενο της πόρνης στο μπαλκόνι, επιτυχημένο κι από δραματουργικής κι από ερμηνευτικής άποψης το σκετς του γυναικείου οργασμού και ευρηματικότατος, ο υπονομευτικός μονόλογος «το μουνί της θάλασσας».

Η παράσταση

Οι τέσσερις νεαροί ηθοποιοί αποτελούν ένα θαυμάσιο υλικό το οποίο ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύτηκε με έμπνευση, ευρηματικότητα και φαντασία για να στήσει μια περφόρμανς συμπαγή, προκλητική, έξυπνη και ηδονική. Δεν επιχειρείται να σοκαριστούν οι θεατές αλλά να αφυπνιστούν ερωτικά κάτι το οποίο επιτυγχάνεται απρόσκοπτα. Η παράσταση είναι κινησιολογικά έξοχη και ερμηνευτικά αποκαλυπτική, κρατάει αφυπνισμένο το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή και διατηρεί τους χυμούς της χωρίς να ξεπέφτει σε φάρσα. Μια κοιλιά λίγο πριν το φινάλε θα μπορούσε να αποφευχθεί με μικρές επεμβάσεις στο κείμενο και αναζωπύρωση της δράσης. Θαυμάσια η απόδοση των τραγουδιών αλλά και των μονολόγων, εντυπωσιακή η επί σκηνής χημεία των σωμάτων και έξοχη η ερμηνευτική απόδοση από τους τέσσερις ηθοποιούς των ηδονικών επιπτώσεων της ανεξέλεγκτης έκχυσης σεροτονίνης και των συνεχών οργασμιακών εκρήξεων.

Σκηνοθεσία-Μουσική: Κώστας Γάκης

Συνεργασία στη σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν

Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου

Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Παπαϊωάννου

Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς

Παίζουν:

Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης

Λευτέρης Καταχανάς

Νάνσυ Μπούκλη

Στέλλα Νούλη

Παραστάσεις:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15, Κυριακή 19:00.

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό 20€, Φοιτητικό-Νεανικό 15€. Κάθε Πέμπτη, γενική είσοδος 12€.

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου

ΦΙΞ

Τηλέφωνο: 210-9212900, φαξ 210-9212901

Ώρες λειτουργίας ταμείου: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή 11:00-14:00 & 17:00-22:00. Δευτέρα 17:00-22:00.

Τρίτη κλειστά.