Σχετικά άρθρα
| ΟΡΦΑΝΑ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Παύλος Λεμοντζής |
| Κυριακή, 06 Μάιος 2018 08:37 |
|
Ορφανά του Dennis Kelly
Στην καρδιά του αστικού ιστού, απέναντι από τον Λευκό Πύργο, εκεί όπου σεργιανούν μετανάστες ή πρόσφυγες ανακατεμένοι με ντόπιους περιπατητές, εκεί όπου κατά καιρούς ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες διοργανώνουν βαλκανικά και ευρωπαϊκά ανταμώματα, επέλεξε ο καλλιτεχνικός Διευθυντής Γιάννης Αναστασάκης ν’ ανεβάσει ο φορέας που διευθύνει, το γνωστό αντιρατσιστικό έργο του Βρετανού Ντένις Κέλλυ «Τα ορφανά». Κλήθηκε ο ικανός Τάκης Τζαμαργιάς, σκηνοθέτησε μια παράσταση ξεχωριστή κι ανέθεσε στους συνεργάτες του να παραδώσουν μαθήματα συμπεριφοράς απέναντι στον γιγαντισμό του ρατσισμού, μ’ έναν απρόβλεπτο και σοκαριστικό τρόπο. Από το 2010 που πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα το έργο έως σήμερα, πέρασαν οκτώ χρόνια που έφεραν συγκλονιστικές αλλαγές στο κοινωνικό μας τοπίο. Η πλημμυρίδα προσφύγων (για πολλούς λαθρομεταναστών), οι ζοφερές καταστάσεις στα κέντρα φιλοξενίας τους, η άνοδος ακροδεξιού κόμματος και οι ανάλογες συμπεριφορές έφεραν ταλαντώσεις στους γηγενείς πληθυσμούς. Πλέον, κυριαρχεί ο φόβος , η ελλιπής ενημέρωση, οι ακρότητες. Η δε πολιτική ανευθυνότητα να ξαμολιούνται ομάδες αστέγων μεταναστών στα αστικά κέντρα, με συνέπειες τραγικές για όλες τις πλευρές, κατέστησαν πολύ περισσότερο επίκαιρο το έργο που έγραψε υπό τις ίδιες περίπου συνθήκες αλλά σε άλλη χώρα κι άλλη περίοδο της ιστορίας, ο συγγραφέας ο οποίος του έδωσε και στοιχεία από φιλμ νουάρ. Η διαφορά μας με τη χώρα του έγκειται στο γεγονός, ότι η ξενοφοβία εκεί είναι ένα υπαρκτό μεν αλλά παράδοξο γεγονός, επειδή στην Αγγλία γεννήθηκαν πολλοί μη αυτόχθονες, ενώ στη χώρια μας έγινε μια έκρηξη στην κυριολεξία αθρόων εισροών ανθρώπων που τους εξανάγκασαν βίαια να περάσουν τα σύνορα υπό άθλιες συνθήκες και συνεχίζουν, εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες κάθε είδους να τους ωθούν κατά κύματα σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση και δεν έχει τις υποδομές να τους δεχτεί. Κάτι που φυσικά δεν δικαιολογεί καμία μορφή ξενοφοβίας σε μια χώρα με μεγάλο ποσοστό κατοίκων που οι γονείς κι οι παππούδες τους είναι πρόσφυγες αλλά εξασφαλίζει τις συνθήκες για την ανάφλεξη της. Ωστόσο, το έργο παίζεται σε πολλές χώρες δημιουργώντας έναν συνδετικό κρίκο μεταξύ τους, ενώ θέτει ένα καίριο ερώτημα: «ποια μπορεί να είναι η στάση μας απέναντι στη βία του ξένου και στη βία του ρατσιστή; Ο Ντένις Κέλλυ δίνει την απάντηση : «η βία εκατέρωθεν επηρεάζει, μολύνει, θολώνει την κρίση μας. Νομίζουμε ότι οι κοινότητες των μεταναστών ρέπουν στην παραβατικότητα, το έγκλημα, την οργάνωση συμμοριών. Αυτό είναι λάθος, μάλλον σε μειονεκτική θέση βρίσκονται. Η βία που μπορεί ν’ ασκήσει ο μετανάστης είναι εξ ορισμού καταδικασμένη, αφού η άλλη ομάδα, η πολυπληθέστερη, θα ανασυνταχθεί και θα απαντήσει πιο δυνατά. Όταν, περιστασιακά, γίνεσαι θύμα, είναι εύκολο να νιώσεις ρατσισμό. Για να τον αποβάλεις χρειάζεται εσωτερική δουλειά και γενναιότητα».
Υπόθεση Η Έλεν και ο Ντάννυ είναι ζευγάρι υγιές . Έχουν ένα παιδί, περιμένουν ένα δεύτερο. Ζουν σ’ έναν δικό τους όμορφο κόσμο. Όμως , ο έξω κόσμος εισβάλει βίαια στη ζωή τους, όταν εμφανίζεται στη διάρκεια ενός δείπνου τους, ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ, βουτηγμένος στα αίματα. Προσπερνούν το σοκ κι ο Λίαμ δικαιολογείται άτσαλα, λέγοντας πως προσπάθησε να βοηθήσει έναν άγνωστο τραυματισμένο. Καθώς προχωρά η αφήγησή του, γίνεται φανερό πως είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος στο θλιβερό γεγονός. Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι; Στην προσπάθεια να προστατέψουν τον «δικό τους άνθρωπο», την οικογένειά τους, η μια λάθος επιλογή ακολουθεί την άλλη σαρώνοντας το γάμο τους και όλες τις βεβαιότητες της ζωής τους. Κι έτσι όπως το έργο εξελίσσεται, όμοιο με θρίλερ σύγχρονης πόλης, ξεπηδούν μια σειρά από δύσκολα ερωτήματα : Τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό; Πόσες κρυφές πτυχές μας ανασύρει στην επιφάνεια ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας; Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από τους θύτες, τους ξεπερνάμε σε αγριότητα; Πού χάνονται οι ηθικές αξίες όταν είμαστε υπό πίεση; Ποιοι είναι τα ορφανά του έργου; Τα δυο αδέρφια που κάηκαν οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά, το ζευγάρι που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του ή λίγο πολύ όλοι μας, εγκαταλειμμένοι από εκείνους που έπρεπε να μας φροντίσουν; Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009 (βραβεία Fringe First και Herald Angel) και από τότε ανεβαίνει σε δεκάδες ευρωπαϊκές σκηνές κι έφτασε ως την Αυστραλία και το Χονγκ Κονγκ.
Η παράσταση Στο σύνολό της θα τη χαρακτήριζα «εμβόλιο» που βάζει μέσα στον οργανισμό του θεατή τον ιό, για να μπορέσει αυτός στη συνέχεια να εξοστρακίσει την ασθένεια. Το μεγάλο συν της συγκεκριμένης δίωρης παράστασης , λέγεται Χρίστος Στυλιανού. Αυτός ο ηθοποιός που μπορεί και ταυτίζεται με τον ρόλο του, που κάθε κύτταρο του σώματός του συμμετέχει, που απενεργοποιεί αυτόματα την όποια ραθυμία θεατών, που δονείται ο εσωτερικός του κόσμος και η έκφρασή του παρασύρει και τον πιο απόμακρο συγκάτοικο στην αίθουσα, που η φύση τον προίκισε με σπάνιο τάλαντο κι αυτός το καλλιέργησε με πολλή δουλειά, που τον χαρακτηρίζεις ανενδοίαστα υπερδύναμο πομπό και που εδώ, καταφέρνει να υπερκεράσει τους άλλους συντελεστές και να μας προσφέρει γενναιόδωρα το «δια ταύτα» του έργου. Τα σκηνικά, οι φωτισμοί, η μουσική, σημαντικοί παράγοντες μεν , αλλά συνεπικουρούν στο αποτέλεσμα. Επιμένω στον ηθοποιό, επειδή η Παιδεία εξυψώνει τον καλλιτέχνη. Η έκφραση τρέφεται με τη γνώση. Ο ηθοποιός αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή , ιδιαίτερη πνευματική και κοινωνική αξία. Ο ηθοποιός ενσαρκώνει, δίνει πνοή και υλική υπόσταση στα πλάσματα της φαντασίας του συγγραφέα. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να συντελεστεί η θεατρική πράξη. Είναι ο βασικός συντελεστής για την ολοκλήρωση του θεατρικού λειτουργήματος. Σο πρόσωπο, στην έκφραση, στο σώμα, στην εκφορά του λόγου του Στυλιανού, περάσαμε απ’ τη θεωρία στην πράξη. Δείτε τον και θα με δικαιώσετε. Οι άλλοι δυο ρόλοι ερμηνεύονται ικανοποιητικά από τον νεαρό Χρήστο Διαμαντούδη και την Ελένη Θυμιοπούλου.
Η παράσταση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Προλάβετε την.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου Παίζουν: Χρήστος Διαμαντούδης (Λίαμ), Ελένη Θυμιοπούλου (Έλεν), Χρίστος Στυλιανού (Ντάννυ) Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (φουαγιέ) Εθνικής Αμύνης 2 Θεσσαλονίκη
Έναρξη: Σάββατο 14 Απριλίου 2018 Δευτέρα: 8.30- 15.30
|
