YARD GAL

της Rebecca Prichard

Η υπόθεση

(Από το δελτίο τύπου)

Δυο ανήλικα κορίτσια με προβληματικό οικογενειακό ιστορικό (η μία ζει σε ορφανοτροφείο από όπου και το σκάει συνέχεια και η άλλη μένει με τον πατέρα της ο οποίος την κακοποιεί) πίνουν, παίρνουν ναρκωτικά, μπλέκονται σε καυγάδες και εκδίδονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι που παίζουν, μία φίλη τους βρίσκει τραγικό θάνατο και από τότε όλα αλλάζουν. Αυτά τα δύο αλητάκια αναγκάζονται να πάρουν θέση και έρχονται να κλονίσουν το σύστημα αξιών μας. Μας δείχνουν ότι το αν θα φτάσει κανείς τελικά σε μια πράξη ηθικής ή αυταπάρνησης ή ίσως και ηρωισμού δεν καθορίζεται από την καταγωγή του, την οικονομική του κατάσταση, την κοινωνική του θέση, ή ακόμα από την ηθική που έχει επιλέξει να προβάλλει, αλλά από το αν η ψυχή του είναι ακόμα ζωντανή…

Ο τίτλος του έργου θα μπορούσε ίσως να μεταφραστεί περιφραστικά ως το κορίτσι στη μάντρα με τα παλιοσίδερα ή η τύπισσα της πίσω αυλής με το σκουπιδαριό. Χώρος δράσης είναι ο τόπος ο αθέατος από τους πολλούς, όπου πετάει η κοινωνία ότι θεωρεί άχρηστο, σάπιο ή βρώμικο. Είναι ένας κλειστός κόσμος με τους δικούς του κανόνες όπου κυριαρχούν όλα αυτά τα οποία αποστρέφεται μια υγιής κοινωνία: Ναρκωτικά, βία, πορνεία, κλοπή, φόνος, αυτοκτονία, βιασμός και ξέφρενη λαγνεία. Είναι η σκοτεινή τρύπα μέσα στην οποία αργοσαλεύουν απειλητικά όλα τα ταμπού του συλλογικού μας ασυνείδητου. Είναι το σκοτεινό δάσος των παραμυθιών μέσα στο οποίο οι εγκαταλελειμμένες κοκκινοσκουφίτσες, πιο όμορφες κι από τον θάνατο, έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να τις κατασπαράξει ο λύκος τους ή στο να τον κατασπαράξουν αυτές. Οι δύο ηρωίδες του έργου αποζητούν απεγνωσμένα την φωτεινή πλευρά ενός σκοτεινού φεγγαριού, δημιουργώντας μικρές τεχνητές «οικογένειες» με εύφλεκτους συνδετικούς ιστούς για να δραπετεύσουν από τους περίκλειστους κόσμους στους οποίους πετάχτηκαν σαν άχρηστα σκουπίδια. Σ’ ένα κόσμο γεμάτο αξιοσέβαστους ανθρώπους με μια θέση στην κοινωνία που θυσιάζουν κάθε ηθική αξία ή συναισθηματική θέρμη στο βωμό των υψηλών συμφερόντων με μοναδική ευκολία, σ’ ένα κόσμο παράνοιας και ύβρης όπου κανείς δεν μπορεί πια να έχει το «αίσιον τέλος» του, το μόνο που απομένει ως αντίπαλο δέος είναι η συναίσθηση, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση. Την οποία όμως άδικα θα αναζητούσε κανείς σ’ αυτό τον λαμπρό κόσμο των νομιμοφρόνων αστών οι οποίοι ήδη έχουν εκφυλιστεί σε κάθε επίπεδο. Όμως αυτά τα δύο σκουπίδια της πίσω αυλής, οι δύο σκοτεινές αντανακλάσεις στο κάτοπτρο του υπερεκτιμημένου κόσμου μας, θα βρουν τη δύναμη να πληρώσουν το τίμημα και θα οδηγηθούν η καθεμία με τον τρόπο της, στην υπέρτατη, την απόλυτα εξαγνιστική στάση ζωής την οποία όχι μόνο απεύχονται αλλά και υπονομεύουν οι αξιοσέβαστοι πολίτες του υπερώου και της πρόσοψης.

Ο Σταύρου στην πρώτη του αυτή σκηνοθετική απόπειρα, αποδεικνύει πως διαθέτει άριστη γνώση των μέσων και της δυναμικής του θεάτρου. Δημιουργεί ένα εκρηκτικό θέαμα, με σφιχτούς ρυθμούς που διαρκώς εναλλάσσονται, κεντώντας σκηνές χαμηλόφωνες, ατμοσφαιρικές κι άλλες βίαιες κι απρόβλεπτες, αντλώντας από το υλικό της δραματουργίας για να μετατρέψει το λόγο σε εικόνα και την περιγραφή σε ζωντανή, σπαρταριστή εμπειρία. Παίζει με τους ήχους, τις μουσικές, τις ερμηνευτικές δυναμικές, τους φωτισμούς και τις προβολές στο βάθος της σκηνής, μετατρέπει τα σκηνικά αντικείμενα σε πολυεργαλεία που υποβάλλουν τους διαφορετικούς χώρους, δημιουργεί αυθεντικά σπαράγματα ζωής μέσα από τις σκηνικές δράσεις, υποβάλλει τον θεατή σε μια εμπειρία που συναρπάζει μετατρέποντάς τον από παρατηρητή σε συνένοχο χωρίς να καταφύγει σε εύκολα τεχνάσματα αλληλεπίδρασης με το κοινό. Χειρίζεται κινηματογραφικά τη ροή της δράσης υποβάλλοντας πλάνα, γενικά, κοντινά και διπλά ενώ ταυτόχρονα διαφυλάσσει την θεατρικότητα της παράστασης, ορίζοντας τις δυναμικές της με ακρίβεια και σμιλεύοντας με ευκρίνεια τους χαρακτήρες.

Οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες ερμηνεύουν τους δύσκολους ρόλους τους με έντονη συγκινησιακή φόρτιση κι αυθεντικότητα. Διαθέτουν εντυπωσιακά κινησιολογικά και υποκριτικά προσόντα και εμφανώς δούλεψαν σκληρά στις πρόβες. Κατάφεραν να ισορροπήσουν τους δύσκολους ρόλους τους ανάμεσα στην σκληρότητα της πρώιμης ενηλικίωσης, την οργή της δύσκολης εφηβείας και την τρυφερότητα της χαμένης παιδικότητας. Απέδωσαν ταυτόχρονα ρεαλισμό και μαγεία με εξαιρετική άνεση και ξεπέρασαν το φράγμα της δύσκολης εκφοράς του λόγου μετατρέποντας τις λέξεις σε κραυγές και ψιθύρους που ανέδειξαν μέσα από τον λόγο την ουσία του και μέσα από τον διάλογο την εσωτερική αγωνία των ηρωίδων. Εξαιρετική και απόλυτα λειτουργική η σκηνογραφία ανέδειξε τον λιτό χώρο της σκηνής του Vault σε συνδυασμό με τους σοφούς φωτισμούς, τα καλογυρισμένα video και τις εκρηκτικές μουσικές συνθέσεις οι οποίες συναρμοσμένες με τον λόγο και τις δράσεις απογείωσαν τις ατμόσφαιρες. Μια παράσταση που αξίζει να δείτε όχι μόνο για την ποιότητα της σκηνικής της εκφοράς αλλά και για την δυναμική απόδοση ενός συγκλονιστικού νεανικού έργου που χτυπάει κατευθείαν στην πάλλουσα φλέβα μιας τρομακτικής και παρηγορητικής αντίφασης. Εκείνης που θέλει την ελπίδα των απελπισμένων να υπονομεύει τον βαρύ χειμώνα της ανούσιας αστικής σύμβασης και τους έκπτωτους του κόσμου μας να αποκαλύπτουν με αφοπλιστική αθωότητα την εξοργιστική παρακμή του.

Για το έργο (από το δελτίο τύπου)

Το βραβευμένο με Critics' Circle ως το πιο υποσχόμενο θεατρικό έργο της26άχρονης τότε Rebecca Prichard YARD GAL παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ανήκει στο In your face theatre, το οποίο ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και ονομάστηκε new brutalism, (νέα βαρβαρότητα) επίσης. Είναι είδος θεάτρου που έχει ως σκοπό να προκαλέσει και να επιτεθεί στο κοινό για να χτυπήσει συναγερμό στις συνειδήσεις του. Χρησιμοποιεί σοκαριστικό και ωμό τρόπο για να μιλήσει, καταστρέφοντας ταμπού και προκαταλήψεις δημιουργώντας στο κοινό μια αίσθηση ότι χάνει το σταθερό έδαφος κάτω απ' τα πόδια του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να λέει την αλήθεια, πέρα από οτιδήποτε στημένο και ψεύτικο, ωθώντας σε στα άκρα, με σκοπό την αναθεώρηση των αξιών της κοινωνίας μας. Άλλα βασικά του στοιχεία είναι το άκομψο λεξιλόγιο, οι κυνικοί χαρακτήρες, η βία επί σκηνής και οι συνήθως «ύποπτοι» νεολαίοι. Σε αυτό το είδος θεάτρου δεν έχεις το χρόνο να αναλύσεις αυτό που βλέπεις, δεν είσαι δηλαδή αποστασιοποιημένος από αυτό, όπως με τα έργα του Μπρεχτ π.χ., τα οποία απευθύνονται στο λογικό κομμάτι του εαυτού μας, εδώ έχουμε να κάνουμε με το συναισθηματικό κομμάτι μας και σε προτεραιότητα μπαίνει αυτό που νιώθουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του In your face theatre είναι η Σάρα Κέιν που εμφανίστηκε γύρω στη δεκαετία του 90. Πρωτοπαίχτηκε το 1998 στο Royal Court Theatre με την παραγωγή του θιάσου Clean Break που δουλεύει με ανθρώπους που έχουν εκτίσει την ποινή τους στη φυλακή.

Μετάφραση: Στίλβη Ψιλοπούλου

Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Σταύρου

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Σκηνικά: Δαυίδ Nέγκριν
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Στέφανος Αδάμης

Κινησιολογία: Μαρία Στεφανίδoυ

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Σταύρου- Απόστολος Μανουράς

Αφίσα: Νίκος Σιαμπανόπουλος

Κινηματογράφιση Video: Απόστολος Μανουράς
Studio Ηχογράφησης: SN’S

Παίζουν: Μαίρη Καρφάκη, Στίλβη Ψιλοπούλου

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

Μελενίκου 26

Γκάζι

Βοτανικός

(Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889

(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 - 14:00 και 17:00 - 21:00)

Email:

http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Παρασκευή 23:30

Σάββατο 23:30

Δευτέρα 20:00

Ως 30 Ιανουαρίου 2017

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Γενική είσοδος: 10,00 ευρώ

Μειωμένο: 8,00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμΕΑ

Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) / Ατέλειες: 5,00 ευρώ

Προπώληση VIVA: 8,00 ευρώ http://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/