Κατερίνα

Από το μυθιστόρημα «Το βιβλίο της Κατερίνας», του Αύγουστου Κορτώ σε θεατρική διασκευή του Γιώργου Νανούρη 

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγκλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.

Η Κατερίνα είναι μια γυναίκα συναρπαστική, παράδοξη, ακραία. Δεν θα σχολιάσω την σχιζοφρένεια της παρ’ όλο που καθόρισε τη ζωή της γιατί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της, της ύπαρξης. Την συντρόφευσε πολύ πριν αρχίσει να κατοικεί εντός της, μαζί με τα τραυματικά παιδικά της βιώματα μέσα σε μια οικογένεια σημαδεμένη από την νόσο. Και εν καιρώ την επισκέφτηκε, την κατέλαβε, δημιούργησε αυτή την ρήξη ανάμεσα στον υγιή και τον άρρωστο εαυτό της, μια εσωτερική λυσσαλέα μάχη που όρισε τραγικά την ζωή της μετατρέποντάς την ταυτόχρονα σε πολεμιστή και μάρτυρα. Η Κατερίνα μέσα από το βλέμμα του γιου της, καθώς νεκρή πια διηγείται την ιστορία της με τον τρόπο του χαρισματικού πλάσματος, πλαισιωμένη από φως που δεν εισχώρησε ποτέ μέσα της για να διαλύσει ένα πηχτό βαθύτερο σκότος, είναι μια μορφή κι όχι ένα πρόσωπο, αγγίζει τον μύθο εξ αιτίας της ψυχικής «αναπηρίας» της που μετουσίωσε την καθημερινότητά της σε μια συναρπαστική, τρομακτική, χωρίς έλεος, εσωτερική περιπέτεια. Μέσα από την σπαρακτική εξομολόγησή της, μετατρέπεται σε σύμβολο του ανθρωπίνου όντος του καταδικασμένου στο όνομα της ελευθερίας του κι εξορισμένο από τον παράδεισο της ασφαλούς υποταγής, να παλεύει αδιάκοπα άλλοτε το φως κι άλλοτε το σκοτάδι, άλλοτε τον δαίμονα κι άλλοτε τον άγγελο, άλλοτε τη ζωή και άλλοτε τον θάνατο. Με την αυτοκτονία της που δεν είναι το τέλος, η Κατερίνα αναδύεται από τον τρόμο για να αντικρύσει το πλάσμα που γέννησε, τον καρπό της και να αναμετρηθεί μαζί του, αφοπλιστικά ειλικρινής κι αμετανόητα αυθεντική. Το μέτρο της είναι η αγάπη κι αυτή η αγάπη, η πέρα από κάθε σκοπιμότητα, η καθαρή κι αυτονόητη είναι που την λυτρώνει, λυτρώνοντας μαζί της και το πλάσμα με το οποίο την μοιράστηκε, στο οποίο την κληροδότησε, τον λατρεμένο γιο της.

Η δραματουργία αποδίδει αυτήν την συγκρουσιακή, ανελέητη δυναμική που εμβόλισε τη ζωή της ηρωίδας, με πολύτιμη αρωγό την εξαιρετική ηθοποιό ευρείας γκάμας, η οποία ανέλαβε να την ενσαρκώσει.

Η σκηνοθεσία προβλέπει δύο ακόμα παρουσίες σκηνικές. Τον γιο στο πρόσωπο του σκηνοθέτη που ωθεί την μητέρα σε εξομολογήσεις φωτίζοντας τα ερέβη της και τον μουσικό, τον κορυφαίο ενός αόρατου «χορού» τραγωδίας, ένα σχεδόν βουβό πρόσωπο που εκφράζεται παίζοντας μουσική και τραγουδώντας, ένα πρόσωπο σε αντιπαράθεση με την τρέλα της, που «φέρει» σαν υλική, σκηνική υπόσταση, τον εραστή, τον άντρα που γονιμοποιώντας την, την έθεσε εντός ζωής και την ανάγκασε να έρθει κρίσιμα αντιμέτωπη με το τέρας μέσα της, να το πολεμήσει κι εν τέλει να νικηθεί απ’ αυτό.

Εργαλείο σκηνικό και λειτουργικό, ένας φακός που η δέσμη του κινούμενη διαρκώς δημιουργεί μια εικόνα της σύγχυσης του νου ή προβάλλει στο φόντο σκιές των πολλών προσώπων της ηρωίδας.

Υπάρχουν σημεία στα οποία η ταλαντούχα ηθοποιός σαν βακχίς που καταλήφθηκε από ιερή μανία, αποδίδει την συναισθηματική θύελλα της ηρωίδας με ανατριχιαστική ευκρίνεια κι άλλα που υποπίπτει σε συγκινησιακές υπερβολές οι οποίες υπονομεύουν την ποιότητα της ερμηνείας της. Η κινησιολογία, όπως ενός άγριου ζώου παγιδευμένου στο σκοτεινό κελί του που παλεύει μάταια και λυσσαλέα να απελευθερωθεί ή να νικήσει τον αόρατο δυνάστη του, ενισχύει τις ρωγμές του λόγου κι οξύνει τις αιχμές της υπομανίας. Το στοιχείο του σαρκασμού, του χιούμορ, της ειρωνείας, διεισδύει εμμονικά κάθε τόσο, διασαλεύοντας την σοβαροφάνεια και καθιστώντας δραματικότερη την διασάλευση του νου και τον κατακερματισμό των αισθήσεων.

Η μουσική, ζωντανά επί σκηνής, λειτουργεί όχι σαν υπόκρουση αλλά σαν μέρος ενός διαλόγου, σαν χορικό που αρπάζει τον λόγο και τον μετατρέπει σε μια επαναλαμβανόμενη στανικά μελωδία, ένα επίμονο λάιτ μοτίβ, το οποίο άλλοτε ξεγυμνώνει θριαμβικά την παράνοια, κατοχυρώνοντας μια αποδοχή της τρέλας κι άλλοτε συνομιλεί μαζί της προσπαθώντας να την εξημερώσει, μέσα από μια πρόσκαιρη ενσυναίσθηση.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης

Ερμηνεία: Λένα Παπαληγούρα, 

Μουσική ζωντανά επί σκηνής:  Λόλεκ 

Μαζί τους, ο Γιώργος Νανούρης

Φωτογράφος: Ιωάννα Χατζηανδρέου

Παραστάσεις

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 21.30 & Κυριακή στις 19.00

Είσοδος: Κανονικό 14€, 12€ Φοιτητικό & άνω των 65 ετών, 10€ ανέργων

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

«Θησείον»

ένα θέατρο για τις τέχνες

Τουρναβίτου 7

Θησείο

Τηλέφωνο: 210 3255444

videotrailer:

https://www.youtube.com/watch?v=G-8uF5kcOdU

φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση:

https://www.dropbox.com/sh/j9aziydnzppl1j8/AAC-Mst1WYxKSEqvdJvlLmCya?dl=0

Προπώληση

www.ticketservices.gr | Πανεπιστημίου 39, 210 7234567

Και στα καταστήματα Forthnet