Θέλω μια χώρα

του Ανδρέα Φλουράκη

«Η χώρα πέθανε. Να πάει στον αγύριστο. Μας έβγαλε τα συκώτια. Θεός σχωρέστη. Πάει, πέθανε. Ζήτω η νέα χώρα! Ζήτω.»

Με αφετηρία ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη που κινείται πέρα από τις συνηθισμένες δραματουργικές φόρμες, η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη σκηνοθετεί μια παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015, στην οποία μοναδικός πρωταγωνιστής αναδεικνύεται το πλήθος. Το πλήθος της νέας γενιάς Ελλήνων. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζει άλλοτε το φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Κοινός άξονας το επιτακτικό αίτημα: «Θέλω μια χώρα». Μέσα σε αυτή την πολύβουη σκηνική σύνθεση, ξεχωριστή θέση έχει ο ρόλος- αντιφώνηση της Ρένης Πιττακή.

Ένας λαός, αναζητάει μια νέα χώρα. Πρέπει να βρει απαντήσεις στο καίριο ερώτημα: Τι κάνουμε τώρα; Αλλά επίσης και σε άλλα ερωτήματα όπως: Ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, που ανήκουμε, τι χώρα έχουμε, τι χώρα χρειαζόμαστε, ποια είναι η νέα τάξη πραγμάτων, τι σημαίνει για μας, πως προσαρμοζόμαστε, πως κατακτάμε τον κόσμο μας, τι εμπόδια θα βρούμε, ποιες είναι οι δυνατότητες φυγής, τι μας περιμένει αν μείνουμε, πόσο κοστίζουν οι επιλογές κι οι λύσεις που προτείνουμε, ποιο θα είναι εν τέλει το τίμημα μιας καινούργιας χώρας; Νέοι άνθρωποι, αραχτοί σε μια παραλία χωρίς ουρανό και θάλασσα, πνιγμένοι από το αποπνικτικό παρελθόν αλλά και ανοιχτοί σ’ ένα ελπιδοφόρο μέλλον,  οι πολίτες μιας χώρας που βρίσκεται ετοιμοθάνατη στην εντατική, επιχειρούν να υλοποιήσουν το όραμα, να σκιαγραφήσουν την εικόνα, μιας αντικαταστάτριας της. Την ονειρεύονται, ο καθένας με άξονα τις δικές του ανάγκες. Την αποζητούν και την δημιουργούν φαντασιακά σαν έναν τόπο ουτοπίας, ίσως ένα νησί, ένα καράβι, κάτι χωρίς ρίζες που θα μπορεί να ταξιδεύει στις θάλασσες των αιώνων. Της προσδίδουν ιδιότητες που κατοικούν στην μνήμη τους αλλά οραματίζονται και νέες δυναμικές που θα την καταστήσουν πιο χρηστική και πιο ευοίωνη. Με χιούμορ, σαρκασμό και συγκίνηση εκφράζουν, μέσα από τις φράσεις-κραυγές τους, τις περιχαρακωμένες θέσεις τους, τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους, τις ομαδικές εξάρσεις τους. Την κοινή, συλλογική τους μνήμη αλλά και την ατομική τους υπόσταση.

Την φαντάζονται τεράστια σαν άστρο αλλά και μικρή, ελάχιστη σαν ένα ανομολόγητο μυστικό, μια παιδική ανάμνηση, ένα ξεχασμένο τραύμα. Την θέλουν τέλεια, χωρίς ρήγματα, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς ευθύνες. Συγκρούονται μεταξύ τους όταν οι ιδεολογίες κι οι επιθυμίες τους διαφοροποιούνται. Διαμαρτύρονται και διαφωνούν όταν οι προσδοκίες τους πληγώνονται στις κόψεις των «εγώ» τους. Πανηγυρίζουν όταν οι λύσεις τους μοιάζουν βιώσιμες ή και έτσι χωρίς λόγο, από ανάγκη για ξεφάντωμα. Παγώνουν όταν η απειλή που υπερίπταται θορυβώδης, τους θυμίζει τις ήττες που κληρονόμησαν. Χορεύουν, φοβούνται, θρηνούν, καβλαντίζουν. Έρχονται σε αντιφάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν. Γίνονται, ο ένας, καθρέφτης του άλλου. Λειτουργούν σαν όχλος αλλά και σαν μονάδες ή επί μέρους ομάδες μέσα στο σύνολο. Προτείνουν, αντιτείνουν, απορρίπτουν, συμπληρώνουν, ανακαλύπτουν, σιωπούν… Φράσεις γνωστές, καθημερινές και χιλιοειπωμένες αποκτούν μια νέα διάσταση όταν έρχονται αντιμέτωπες η μία με την άλλη, όταν επαναλαμβάνονται, όταν γίνονται τραγούδια ή πέφτουν σαν κέρματα στο κενό…

Αντίλογος κι ιστορικός άξονας, ο αντιστικτικός λόγος της μοναχικής, ώριμης γυναίκας που αντλώντας από τις καταχωρημένες μνήμες του λαού της ετοιμοθάνατης χώρας, «ανιχνεύει» το σπόρο του κακού και του καλού, βγαίνει από το λαβύρινθο του χάους, χρησιμοποιώντας σαν μίτο τους στίχους των κληρονομημένων, από το παρελθόν, ποιητών, ανακαλύπτοντας τα παλιά πολυχρησιμοποιημένα βιβλία κι απαγγέλλοντας τα ποιήματα: «Ο νεκρός», «Επίγνωση», «Στ’ αστεία παίζαμε», «Όταν αποχαιρέτησα» του Μανόλη Αναγνωστάκη κι «Ο Μικρός Ναυτίλος» του Οδυσσέα Ελύτη.  Η παλιά χώρα πεθαίνει. Όλοι είναι πια έτοιμοι να υποδεχτούν την καινούργια, την πιο όμορφη, την πολλά υποσχόμενη. Αυτήν που μόνοι τους δημιούργησαν. Κι η οποία παραδόξως έχει ακριβώς τις ίδιες ρωγμές με την προηγούμενη. Γιατί η χώρα, η κάθε χώρα είναι δημιούργημα των ανθρώπων της. Κουβαλά τα λάθη, τις ουτοπίες, τη δειλία, την αγωνία, το αλληλοφάγωμα, τους φόβους τους και ταυτόχρονα τις ελπίδες, τους πόθους, τα ταλέντα, την γενναιότητα και τις εμπνεύσεις τους. Όταν αλλάξει ο άνθρωπος θα αλλάξει η χώρα. Κι όποιος θέλει μια χώρα, θα πρέπει να την δημιουργήσει ο ίδιος, με υλικά τη σοφία του παρελθόντος και την αθωότητα του μέλλοντος. Συνταιριάζοντάς τα στην εντέλεια…

Η παράσταση σκηνοθετήθηκε και χορογραφήθηκε με έμπνευση, δυναμισμό, καθαρούς ρυθμούς και θαυμάσιο συντονισμό του πλήθους των ηθοποιών ενώ η αντιστικτική παρουσία της εξαίρετης υποκριτικά κυρίας Πιττακή διεύρυνε την εσωτερικότητα των δυναμικών της περφόρμανς, αναδεικνύοντας με στιβαρότητα τον λόγο των ποιητών που λειτούργησε σαν «αντιστέγασμα» στην  αναμφισβήτητη δυναμική του πλήθους. Η ξέγνοιαστη εισβολή των παιδιών στο φινάλε σκιαγράφησε μια εκδοχή λύτρωσης, εξόδου από έναν κόσμο περίκλειστο και χωρίς πολλά περιθώρια απόδρασης. Καλόγουστα κοστούμια, λειτουργική σκηνική εγκατάσταση και σκηνογραφία, εξαιρετικοί φωτισμοί, καίριοι μουσικοί σχολιασμοί και θαυμάσιες μινιμάλ ερμηνείες-σχόλια από τους νεαρούς ηθοποιούς.

Σκηνοθεσία : Μαριάννα Κάλμπαρη

Δραματολόγος παράστασης : Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-κοστούμια : Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική : Χαράλαμπος Γωγιός

Χορογραφία : Μαρίζα Τσίγκα

Φωτισμοί : Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη : Κατερίνα Γεωργουδάκη

Βοηθοί σκηνογράφου-ενδυματολόγου : Ιφιγένεια Νταουντάκη-Αναστασία Αγάθου

Οργάνωση παραγωγής : Γεράσιμος Σκαφίδας

Φωτογραφίες : Μυρτώ Αποστολίδου  

Παίζουν:

Ρένη Πιττακή

Απόφοιτοι και μαθητές της Δραματικής Σχολής του Θέατρου Τέχνης Καρόλου Κουν:  

Απόφοιτοι

Νίκος Βαρέλλας, Σελήνα Διαμαντοπούλου, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Βασίλης Ζήσης, Τάσος Κορκός, Γιώργος Κοσκορέλλος, Ειρήνη Κότσιφα, Ανέστης Κόττας, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νίκος Λεκάκης, Ιωάννα Μπιτούνη, Νόρα Πάντου, Γιώργος Σαββίδης, Δημήτρης Τσιγκριμάνης  

Γ’ Έτος

Αδριανός Γκάτσος, Κωνσταντίνος Δημητρακάκης, Πάνος Κούγιας, Ιωάννα Κόχειλα, Γιώργος Κρομμύδας, Δανάη Λουκάκη, Μαριλένα Μόσχου, Γιάννης Μπλέτας, Ιάσονας Νικητέας, Φρύνη Ονισηφόρου, Νότης Συκινιώτης, Δώρα Χουρσανίδου  

Β’ Έτος

Ερατώ Αγγουράκη, Γιάννης Βερβενιώτης, Σόνια Καλαïτζίδου, Αλεξάνδρα Καραναστάση, Βασιλική Κατερίνη, Μάριος Κρητικόπουλος, Χριστίνα Κωστέα, Φάνης Μιλλεούνης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Κωνσταντίνα Σμυρνιώτη, Αναστασία Φλεμοτόμου, Ευθύμης Χαλκίδης,Χρυσαλένα Χριστοπούλου  

Συμμετέχουν οι μικροί 

Νιόβη και Ντίνος  

Επίσης συμμετέχουν άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής, της Ασίας που βρέθηκαν ή επέλεξαν να ζουν και να εργάζονται στην Ελλάδα. Άνθρωποι που καλούνται να καταθέσουν την προσωπική εμπειρία τους σε σχέση με τη χώρα. Ανάμεσά τους ο Διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας Olivier Descotes.

Πειραιώς 260, Κτίριο Δ 30-31

Ιουλίου 2015 Στις 21:00

Διάρκεια: 80'-90'

Τιμές εισιτηρίων 20€ 15€  (μειωμένο) 10€ (φοιτητικό, άνω 65) 5€ (άνεργοι, ΑΜΕΑ)

Οι παραστάσεις έχουν ολοκληρωθεί