Δε μετρώ
του Γιάννη Περδίκη

Στο «ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ» της Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Γιώργου Νεράντζη, το θεατρικό έργο του Γιάννη Περδίκη «Δε μετρώ» με ερμηνευτές τους Λένα Πετροπούλου και Γιώργο Δερνίκα.

To κείμενο
Μια γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας, με μόνα υπάρχοντα δυο-τρεις κουβέρτες και δυο σακίδια ώμου, επαναφέρει μνήμες του παρελθόντος στο παγκάκι του σιδηροδρομικού σταθμού που έχει γίνει πια η πατρίδα της. Με τη συντροφιά της τσουκνίδας που φύτρωσε δίπλα σε αυτό, ανασύρει εικόνες και μνήμες. «…Mισώ τους γάμους και τις ονομαστικές εορτές, τις Θείες Λειτουργίες και τις στρατιωτικές παρελάσεις. Ονειρεύομαι μια παρέα με την αθωότητα της νεανικής εκδρομής σε ερημική παραλία, να μοιραζόμαστε καρπούζι, φεγγάρι και φωτιά όπου θα καίμε τα τραγούδια μας...»
Στην αντι πέρα όχθη, ένας νεαρός, παθιασμένος καπνιστής. «Μια ολόκληρη καπνοβιομηχανία» από την ανάγκη του να «υπάρχει» και να συνυπάρχει με τους άλλους.«…- Μη με χτυπάς πατέρα! Δε καταλαβαίνω. Σε τι πρέπει να συμμορφωθώ; - Μη με χτυπάς δάσκαλε! Δεν καταλαβαίνω. Τι πρέπει να μάθω; - Μη με χτυπάτε παιδιά σας παρακαλώ! Δε θέλω να σας προκαλώ το θυμό, θέλω μόνο να αναπνέω και να μετρώ τα δευτερόλεπτα …»
Μέσα σε ένα αφιλόξενο και κυνικό περίγυρο, με τον πρώτο του μισθό, αγοράζει μια τηλεόραση. Μαγεύεται και περνά ατελείωτες ώρες με τη συντροφιά της. Αρχίζει να νοιώθει πως συμμετέχει, πως όχι μόνο μπορεί να υπάρχει αλλά πολύ πιο παραπέρα, να συνυπάρχει με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μιμείται τις φωνές και τις εκφράσεις των τηλεπαρουσιαστών και για πρώτη φορά νοιώθει πως είναι «κάποιος». Αισθάνεται μέσω αυτών πως έχει κερδίσει στον αγώνα για την «επιβίωση». Όταν από τυχαίο γεγονός απογυμνώνεται η ψευτιά και τα «ψεύτικα φτερά» της τηλεόρασης, βρίσκεται ενώπιον δικαστηρίου κατηγορούμενος ως τρομοκράτης για τα 1.215 κομμένα καλώδια τηλεοράσεων.

Από τη μια, η ατμόσφαιρα του περιθωρίου και της ειλικρίνειας της, και από την άλλη η βασιλεία του κυνισμού, της υπολογιστικής συμπεριφοράς και προσποιητής καλοσύνης. Μια μεσήλιξ που δεν ανήκει σε κανέναν και δεν ασπάζεται τίποτα και ένας νεαρός που «δε συσκευάζει και δε συσκευάζεται», σε ένα καθαρά υπαρξιακό κείμενο αρκετά «επώδυνο» και αιχμηρό. Η χώρα της ψευδαίσθησης από τη μια, και από την άλλη, αυτή της αναπόλησης. Ένα σφιχτοδομημένο κείμενο όπου οι ήρωες που σέρνουν τη ζωή, τους πόθους, τα χαμένα όνειρα και επιλογές τους. Διαφορετικές ηλικίες, εμπειρίες, βιώματα, ιδέες και όνειρα. Από τη μια, οι μνήμες, η νοσταλγία και η αναζήτηση της αγάπης, και από την άλλη, η αναζήτηση του «εγώ», οι εξαρτήσεις, η εικονική πραγματικότητα. Χάσμα «γενεών» (ίσως και φύλων!) χάσμα ιδεών, εμπειριών και επιλογών, που όμως καταλήγουν στο ένα: την αναζήτηση κάποιου νοήματος στη ζωή. Κοινό τους και ένα άλλο εμφανές στοιχείο. Η αρχική τους «πειθαρχία» και προσαρμογή στους κοινωνικούς κανόνες, έως την μεταστροφή τους και την υπακοή μόνο στα δικά τους «θέλω». Μια νέα στάση ζωής που είναι αμφίβολο το εάν κι αυτή θα τους λυτρώσει. Αυτoί πάντως έχουν κατακτήσει τη συμφιλίωση με τον εαυτό τους.

Η παράσταση

Ο Γιώργος Νεράντζης, με την χαρακτηριστική κινηματογραφική τεχνική του να καθορίζει την σκηνοθετική του οπτική και χρησιμοποιώντας μια πλειάδα συμβολισμών, σκηνοθέτησε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική παράσταση που μας διεγείρει ψυχο-πνευματικά. Και οι δυο ηθοποιοί διακατέχονται από αστείες κρίσεις ταυτότητας και «πίστης» μεταδίδοντας άλλοτε μια συναισθηματική ευαισθησία και αφέλεια, και άλλοτε μια σπαρακτική χροιά στα γεγονότα που τους συμβαίνουν. Η Λένα Πετροπούλου στο ρόλο της μεσήλικης που βρίσκει γαλήνη μετά από ένα κουραστικό ταξίδι ψυχής, απέδειξε για μια ακόμα φορά την ερμηνευτική της ωριμότητα και ειλικρίνεια, την ευφάνταστη κινησιολογία της, και την σκηνική της αφοσίωση. Βγαίνοντας από το ρόλο της στην αρχή και τέλος του έργου, γίνεται θεατής, ένα πρόσωπο που δοκιμάζει την τύχη του, ενώ οι θεατές συμμετέχουν στο όλο «παιχνίδι» και δοκιμάζουν και αυτοί την ετοιμότητα τους. Ο Γιώργος Δερνίκας ως νεαρός, σε έναν ρόλο πολύ ταιριαστό με την υποκριτική του δροσερή αθωότητα, μας οδηγεί πετυχημένα από τον συναισθηματικά αφελή και άγουρο νεαρό, στον συνειδητοποιημένο «επαναστάτη» διατηρώντας πάντα, την δική του υποκριτική «χροιά». Προβάλλει τον παραλογισμό της εποχής μας, και με έμφαση τον γελοιοποιεί, ώσπου να φτάσει στο τέλος να μας συνεφέρει. Οι ατμοσφαιρικοί, «χαμηλόφωνοι» φωτισμοί εντείνουν την όλη ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα επιμελημένα τα κουστούμια, όσον αφορά τη διατήρηση της ενδυμασίας της εποχής και της ηλικίας για τη γυναίκα και την κραυγαλέα μοντέρνα και ενδιαφέρουσα, περιθωριακή ενδυμασία του νέου. Μια εξαιρετική, λυρική, χαμηλών τόνων, αλλά και πολύ μοντέρνα παράσταση που μας γεννά έντονα αισθήματα και εντείνει το ερώτημα του αν τελικά η «σωτηρία» τους/μας, είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας. Η απάντηση παραμένει σαφώς, μετέωρη.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Νεράντζης
Σκηνικά – κοστούμια: Χρύσα Μάντακα
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης
Πρωτότυπη μουσική: «Τυχερό αστέρι»
Βοηθός σκηνογράφου: Στέργιος Πρώϊος
Παίζουν: Λένα Πετροπούλου, Γεώργιος Δερνίκας

Θέατρο «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ»
Πανεπιστημίου 2
Ευαγγελίστρια
Τηλέφωνο: 2310210308
Το «Δε μετρώ» παρουσιάστηκε σε διεθνή φεστιβάλ Βαλκανικών χωρών και έλαβε τιμητικές διακρίσεις, στην Αλβανία το 2012, στα Σκόπια το 2013 και στο Κόσσοβο το  2014.