Ορέστης Τρίκας

«Το πιο αληθινό πράγμα στη ζωή είναι το όνειρο»

Την προηγούμενη εβδομάδα, πήγα να δω στο θέατρο Altera Pars, την παράσταση «Βirdy», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Ουόρτον, σκηνοθετημένη έξυπνα και τρυφερά από τον Πέτρο Νάκο. Μετά το τέλος της παράστασης την οποία και απόλαυσα, γνώρισα τον Ορέστη. Κανονίσαμε λοιπόν μια συνέντευξη και συναντηθήκαμε ξανά στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, όπου αργότερα θα έκανε και μια ανάγνωση πάνω στο καινούργιο θεατρικό βιβλίο, του ηθοποιού Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου  με τίτλο «Εις το όνομα της μητρός». Με ευγενικό χαμόγελο και ανεπιτήδευτη σεμνότητα μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις του για τον ρόλο του, κάποιες πτυχές του χαρακτήρα του αλλά και την γνώμη του για τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν.

Σε ποιά ηλικία ανακάλυψες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το επάγγελμα του ηθοποιού;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που πάντα ήθελα να κάνω, ήταν θέατρο. Δηλαδή από πιτσιρικάς, επειδή είχα την τύχη να μεγαλώσω στο Καματερό που είχε αλάνες, μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς, στήναμε αυτοσχέδια θέατρα με σεντόνια, ξύλα κι ανεβάζαμε παραστάσεις. Βάζαμε και εισιτήριο τότε. Άρχισα να γράφω θεατρικά έργα από πέντε, έξι ετών. Έτσι περίπου στα δεκαπέντε μου, γυμνάσιο πήγαινα τότε, λέω στην μητέρα μου ότι θέλω να πάω σε μια δραματική σχολή. Εκείνη βέβαια δεν συμφωνούσε καθόλου. Μετά από πιέσεις μου όμως, πήραμε καταπόδας όλες τις δραματικές σχολές. Δεν με δέχτηκε καμία και τελικά καταλήξαμε στον Ίασμο. Εκεί μετά από κόπο  κι από κάποιες ειδικές εξετάσεις που πέρασα με δεχτήκανε σαν «εξαιρετικό ταλέντο». Ουσιαστικά είναι σαν να θυμάμαι από πάντα τον εαυτό μου ως ηθοποιό. Μπορεί και στην προηγούμενή μου ζωή να ήμουνα, ποιος ξέρει; Ίσως γι’ αυτό είχα κι αυτή την όρεξη και την ανάγκη.

Πως θα περιέγραφες την υπόθεση του έργου που παίζεις φέτος με λίγα λόγια σε κάποιον που θα ήθελε να πάει να δει την παράσταση;

Είναι δύο φίλοι, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους  χαρακτήρες. Ο Birdy είναι ένας αεράτος τύπος, μια μηχανική διάνοια και σαν ένας άλλος da Vinci, παρατηρεί. Ο Αλ πάλι είναι ένας γήινος χαρακτήρας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και την γυμναστική. Έχουν όμως ένα κοινό σημείο πέρα από την όρεξη για ζωή, έχουν την διάθεση να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο και πιο δίκαιο. Έρχεται ο πόλεμος όμως και τους ζητάει να ανδρωθούν στη μάχη. Xωρίζονται σαν φίλοι, απομακρύνονται και θα συνυπάρξουν ξανά μετά από πολλά χρόνια σε ένα νοσοκομείο. Ο   Birdy μετά από ένα ισχυρό σοκ, βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική σε κατατονική κατάσταση και η μόνη του σωτηρία είναι ο Αλ, σύμφωνα με τον γιατρό Βάις ο οποίος πιστεύει πως μπορεί να θεραπευτεί με την βοήθεια των αναμνήσεων που ζήσανε μαζί. Θα καταφέρει λοιπόν ο Άλ μέσα από τις μνήμες να επαναφέρει τον Βirdy, ώστε να πετάξει; Aυτές είναι οι βασικές πτυχές του έργου.

Σκιαγράφησέ μου τον χαρακτήρα που υποδύεσαι στο έργο και πες μου κοινά στοιχεία σας.

Ο Άλ όπως είπαμε είναι ένας γήινος χαρακτήρας, δεν είναι σαν τον Birdy  που πετάει στα ουράνια, είναι ένας απλός άνθρωπος. Είναι γυναικάς, του αρέσει η μπάλα, τα πάρτι, του αρέσει η γυμναστική κι αυτό γιατί πιστεύει ότι γυμνάζοντας τον εαυτό του απ’ έξω προς τα μέσα, θα θωρακιστεί. Κάτι που φυσικά καταλαβαίνει όταν μεγαλώσει πια, ότι δεν ισχύει. Δυστυχώς για να είμαστε δυνατοί και να καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε οτιδήποτε άσχημο συμβαίνει στην ζωή μας, πρέπει πρώτα να γυμνάσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και μετά το σώμα μας, το εξωτερικό μας περίβλημα. Αυτός είναι ο Άλ, ένας άνθρωπος που υποτίθεται ότι δεν φοβάται τίποτα αλλά κατά βάθος είναι πάρα πολύ φοβισμένος και όλο αυτό απορρέει από την σχέση του με τον πατέρα του γιατί έχει βιώσει την ενδοοικογενειακή βία σε μεγάλο βαθμό. Είναι ένας ζωντανός, απλός άνθρωπος, ο χαρακτήρας του δεν έχει πολλές αποχρώσεις. Εκτός κι αν εξαιρέσεις τον εσωτερικό του κόσμο, όπου εκεί κρύβεται ένα φοβισμένο παιδί που έχει ανάγκη από προσοχή κι αγάπη. Αυτός είναι και ο λόγος που  ταιριάζει και με τον Birdy, αυτό εξηγεί το γιατί ενώ είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, ταιριάξανε. Ισχύει βέβαια κι αυτό που λένε ότι τα αντίθετα έλκονται. Τώρα, όσον αφορά εμένα και τον Άλ, εγώ δεν μοιάζω τόσο στον Άλ, είμαι πιο πολύ σαν τον Birdy, είμαι διαφορετικός τύπος. Είμαι πιο συναισθηματικός, δεν είμαι τόσο σκληρός. Δεν είχα αυτό το στυλ ούτε σαν παιδί ούτε και τώρα. Του Αλ μόνο με τον φίλο του, του έβγαινε μια ευαισθησία, μια τρυφερότητα. Μόνο ο Birdy του τα έβγαζε όλα αυτά τα συναισθήματα γι’ αυτό μπορούσε να του εξομολογηθεί και τα πάντα. Για μένα ο Άλ ήταν τελείως κόντρα ρόλος, εμένα οι «ήχοι» μου είναι πιο κοντά στου Birdy κι αυτό ήταν και κάτι που είχε πολύ ενδιαφέρον. Συνήθως μου δίνουν πιο ευαίσθητα άτομα, πιο ήπιων τόνων. O Πέτρος Νάκος που μου εμπιστεύτηκε αυτό το ρόλο, μου τον πρότεινε σαν πρόκληση. Αν εξαιρέσεις το ότι γυμνάζομαι κι εγώ, δεν βρίσκω άλλα κοινά σημεία. Έτσι είναι ο αδερφός μου περισσότερο…

Γιατί θα έλεγες ότι το έργο « Birdy» είναι επίκαιρο;

Αυτό το έργο δέχεται πάρα πολλές ερμηνείες απ’ όποια πλευρά κι αν το πάρεις. Ο Birdy στην εφηβική του ηλικία είναι αυτό που ήταν οι Έλληνες πριν την κρίση, η ζωή που θέλαμε να ζήσουμε όντας ελεύθεροι. Ενώ αυτό που γίνεται μετά, όταν δηλαδή βρίσκεται σε κατάσταση κατατονίας, συγγενεύει μ’ αυτό που είμαστε τώρα. Δεν έχουμε θέληση, ζούμε σε μια αβεβαιότητα, μας έχουνε γειώσει, μας κρατάνε κάτω και δεν μας αφήνουν να πετάξουμε, δεν μας αφήνουν να αποδράσουμε, να ανασάνουμε. Είμαστε δέσμιοι της παγκοσμιοποίησης αν  το δεις στην πρώτη στιβάδα του το έργο. Αλλά αν εμβαθύνεις υπάρχουν κι άλλες πολλές ερμηνείες. Ο Birdy και ο Άλ είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι όπως και οι Έλληνες είναι διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους. Ο Birdy από την μια πλευρά είναι αυτός που λέει «πάμε να φύγουμε, να πετάξουμε» ενώ απ’ την άλλη στέκει ο Άλ που φαίνεται να είναι ένας γειωμένος άνθρωπος. Γι’ αυτό και ο Birdy στο τέλος ανοίγει τα φτερά του και μας λέει «ελάτε να πετάξουμε όλοι μαζί, να φύγουμε από αυτή την βλακεία της εποχής μας και να πετάξουμε προς το όνειρο». Γιατί το πιο αληθινό πράγμα τελικά στην ζωή, είναι το όνειρο.

Έχεις κάποιον φίλο από τα παιδικά σου χρόνια που να έχετε ή να είχατε αυτή την τόσο στενή, σχεδόν αδερφική σχέση, όπως οι ήρωες του έργου;

Ναι, είχα έναν φίλο που ήμασταν πάρα πολλά χρόνια κολλητοί. Ήμασταν αυτό που λέμε αδερφές ψυχές. Ήξερε τα πάντα για μένα, αλληλοστηριζόμασταν, ήμασταν φίλοι από την εφηβεία και μετά, περίπου για δέκα με δώδεκα χρόνια. Οπότε το έχω ζήσει. Γενικά νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε υπέρ της φιλίας. Ο Έλληνας πιστεύει σε αυτό το θεσμό, όσο κι αν φθίνει γιατί πλέον έχουμε αποστασιοποιηθεί με τα facebook, twitter και έχουμε χάσει λίγο την προσωπική επαφή. Για τον Έλληνα ωστόσο η φιλία εξακολουθεί να είναι κάτι ιερό. Δεν είμαστε όπως οι Σκανδιναβοί ας πούμε, που ως φιλία θεωρούν το να πιούν μόνο ένα ποτό μαζί. Εμείς είμαστε ζωντανός λαός με τα καλά μας και με τα κακά μας. Ακόμα και στις φιλίες μας έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας. Έχω υπάρξει τόσο κολλητός φίλος, δηλαδή που να είμαι εκεί πάντα. Να ξέρεις ότι εκτός από την μάνα σου, που λέμε ότι μας αγαπάει πιο πολύ από όλους, έχεις κι έναν φίλο να στηριχθείς. Άσχετα αν αυτό μετά μπορεί να χαθεί λόγω καταστάσεων και να προδοθεί η φιλία. Πάντως για δέκα με δώδεκα χρόνια ήταν αληθινή φιλία. Άλλωστε αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα. Σήμερα είσαι αυτό, αύριο είσαι και κάτι ακόμα ή αφαιρείς κάτι κι οι νέες ανάγκες σου σε απομακρύνουν από τις παλιές σχέσεις.

Ποιο είναι για σένα το αντίτιμο της ελευθερίας;

Γιατί να έχει αντίτιμο η ελευθερία; Όλα στο μυαλό μας είναι, δεν χρειάζεται να έχει αντίτιμο η ελευθερία. Νομίζω ότι όταν αγαπάς κάτι πολύ, ξέρεις τι θα αφήσεις πίσω ώστε να μπορείς να το κρατήσεις. Κι εγώ αν το πιάσουμε ας πούμε από το θέμα της σχέσης, είχα μια σχέση και αφιερώθηκα πολύ στη δουλειά και κάποια στιγμή σκέφτηκα «τώρα τι κάνεις»; Συνήλθα λοιπόν και τα έφερα όλα σε μια ισορροπία. Εγώ είμαι ρομαντικός τύπος και δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει αντίτιμο. Η ελευθερία μας δίνεται απλόχερα, εμείς την κάνουμε δύσκολη ή μάλλον έρχονται κάποιοι μαλάκες σου δίνουν μια μαχαιριά και στην κόβουνε. Η ελευθερία είναι δίπλα μας, στο χέρι όλων μας. Χρειάζεται πια τόσος καιρός να ξεσηκωθούμε; Εγώ τρελάθηκα με το ότι έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε. Εμείς πρέπει να σηκώσουμε την πέτρα για να βρούμε την ελευθερία. Το μόνο αντίτιμο είναι ίσως ότι πρέπει να κουραστούμε επειδή κάποιοι μας έχουν κάνει να μην την βλέπουμε.

Πως ορίζεις την έννοια της θυσίας;

Είναι μια έννοια που στις μέρες μας αρχίζει και φθίνει γενικά. Ας ξεκινήσουμε από τις σχέσεις. Θυσία σε μια σχέση, νομίζω ότι έχω γίνει κάποιες φορές και για να έχεις μια υγιή σχέση πιστεύω πως πρέπει να θυσιάζεις κάποια πράγματα. Όταν αγαπάς τον άλλο κάνεις κάποιες υποχωρήσεις εφόσον έχεις πει ότι θα είστε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής σας και θα πορεύεστε μαζί. Πρέπει να θυσιάσεις κάποια πράγματα προκειμένου να είσαι καλά με τον άνθρωπό σου, να τον ευχαριστήσεις. Είναι ωραίο να θυσιαζόμαστε αρκεί να πιάσει τόπο αυτή η θυσία σου, να μην είναι μονόπλευρη γιατί τότε γίνονται λίγο περίεργα τα πράγματα. Οι ρυθμοί που ζούμε πλέον είναι πολύ γρήγοροι κι είμαστε καταναλωτικά όντα. Έχουμε δώσει την σημασία και την προσοχή μας σε άλλα πράγματα, έχουμε ξεχάσει τον εσωτερικό μας εαυτό και τον διπλανό μας… Γι’ αυτό σου είπα πριν ότι η θυσία είναι  μια έννοια που φθίνει πλέον. Όλοι μας έχουμε ξεχάσει και θάψει το εσωτερικό μας παιδί το οποίο φωνάζει για άλλα πράγματα και εμείς δεν το ακούμε, δεν ακούμε τον άνθρωπό μας δεν γινόμαστε ένα με αυτόν.

Νοιώθεις ικανοποιημένος με τις δουλειές που έχεις επιλέξει ως τώρα;

Ναι. Ακόμα και με κάποιες δουλειές, που στην πορεία κατάλαβα ότι δεν ήταν καλές για μένα ή μάλλον δεν πέρασα καλά  κάνοντάς τες. Αυτό δεν με πτόησε γιατί μαθαίνεις απ’ αυτά, είναι σχολείο. Όπως επίσης κι απ’ το γεγονός ότι μπορεί να συνεργαστείς σ’ αυτό το χώρο με πολλούς ανθρώπους που ο καθένας, σου ζητάει το μακρύ του και το κοντό του. Νομίζω σε βοηθάνε όλα αυτά για να πας παρακάτω, αποκτάς περισσότερες άμυνες. Οπότε γενικά νιώθω μια χαρά, δεν έχω παράπονο.

Συνήθως όταν επιλέγεις να κάνεις μια δουλειά τι βαραίνει περισσότερο στην απόφασή σου: το αν σου αρέσει το έργο, η αμοιβή ή οι συντελεστές;

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχω κοιτάξει τις αμοιβές, δεν έχω κοιτάξει να πάω κάπου που θα βγάλω καλά λεφτά. Έχω κοιτάξει άλλα πράγματα όπως το να μου αρέσει το έργο, ο ρόλος, ο ήρωας. Να μπορώ να κάνω πράγματα, να δείξω πράγματα όπως για παράδειγμα όλη αυτή την γκάμα που εγώ πιστεύω ότι έχω. Έχει τύχει και να σκεφτώ ότι θα παίξω με φιλαράκια μου αλλά συνήθως έχει να κάνει με τον ρόλο, τον ήρωα και το έργο. Αν ας πούμε πρόκειται να δουλέψω με έναν υπέροχο σκηνοθέτη, θα ήθελα πολύ να το κάνω κι ας έχω έναν ρόλο ίσα με δέκα ατάκες. Επειδή θα το σκηνοθετήσει αυτός ο άνθρωπος θα είναι σημαντικό και θα μου βγάλει πράγματα. Θα με κάνει να πάω ένα βήμα παρακάτω. Άλλωστε αυτή την περίοδο όλοι έχουμε ρίξει τα στάνταρ μας κι εγώ είμαι ένας νέος ηθοποιός ούτως η άλλως και δεν έχω υψηλά στάνταρ. Ο ηθοποιός είναι τυχερός γιατί κάνει αυτό που θέλει, αυτό που του αρέσει είναι και το επάγγελμα του. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν δουλεύω για την ψυχή του πατέρα μου. Δεν θα επιτρέψω να βγάλει κάποιος κέρδος από μένα, θέλω να είναι αμοιβαίο όλο αυτό, να το κάνω γιατί το αγαπάω αλλά να υπάρχει και δίκαιη αντιμετώπιση.

Τι σε εκφράζει περισσότερο η τηλεόραση ή το θέατρο;

Για το θέατρο δίνω τα πάντα. Το θέατρο το ξέρω, δουλεύω επαγγελματικά από τα δεκάξι μου σ’ αυτό. Ενώ στην τηλεόραση δουλεύω τα τελευταία τρία μόλις χρόνια. Δεν είχα καν βλέψεις στην τηλεόραση δεν είχα πάει να ψαχτώ. Στο θέατρο ξέρω τους κώδικες, είναι πιο εύκολο για μένα. Η τηλεόραση είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Το θέατρο είναι η απελευθέρωση του ηθοποιού. Δεν υπάρχει άλλη σαν την μαγεία του θεάτρου και την επαφή του ηθοποιού με το κοινό. Ωστόσο δεν έχω παρωπίδες και γι’ άλλα πράγματα. Και στην τηλεόραση έχω περάσει καλά. Ενώ η τηλεόραση είναι κάτι πολύ εύκολο εγώ δεν έχω μπει ακόμα σε αυτό το ρυθμό. Έχω συνηθίσει ότι πρέπει να κάνω τις πρόβες μου, να στήσω και να βρω τον χαρακτήρα, τον ήρωα. Ενώ στην τηλεόραση απλά σου δίνουν το κείμενο και σου λένε «έλα, πάμε τώρα, διάβασέ το και πες το. Θέλει άλλη εμπειρία η τηλεόραση για να πεις ότι είσαι έτοιμος. Για μένα που έχω ζήσει τόσα χρόνια στο θέατρο είναι σαν να μ’ έριξες κάπου και να μην ξέρω πως να κινηθώ, σαν να μην έχω κάνει ποτέ υποκριτική στη ζωή μου. Ο ηθοποιός όταν είναι πάνω στη σκηνή γεμίζει και όταν ξέρεις ότι κάτι το έχεις επικοινωνήσει με τον σκηνοθέτη σου κι ύστερα εσύ με τη σειρά σου με το κοινό, είναι άλλη η μαγεία.

Ποια είναι η γνώμη σου για τα όσα φαιδρά συμβαίνουν στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό;

Αισθάνομαι εντελώς χαμένος όπως και όλοι οι Έλληνες άλλωστε. Αισθάνομαι αβέβαιος, δεν ξέρω τι μου γίνεται, τι είναι καλό και τι δεν είναι. Μας έχουν κάνει να ζούμε σε αυτή την αβεβαιότητα. Δεν ξέρουμε πλέον τι πρέπει να κάνουμε, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λογικό. Αν ήμουν ένας ήρωας ενός θεατρικού έργου, θα έπαιρνα ένα μπαζούκας, θα έμπαινα μέσα στη Βουλή και θα βάραγα. Αισθάνομαι μια αηδία για όλο αυτό, το ότι μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας και μας έχουν πια γειώσει τόσο πολύ που δεν το βλέπουμε ή μάλλον το βλέπουμε αλλά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, πώς να αντιδράσουμε. Γι’αυτό «let’s birdy»… Αυτό είναι και το σύνθημα της παράστασης, να πετάξουμε να δούμε τι θα κάνουμε. Ήμασταν ένας λαός ελεύθερος, ζωντανός κι έχουμε γίνει κι εμείς με την παγκοσμιοποίηση τελικά ρομποτάκια. Αλλά είναι καλό που βλέπω ότι τελικά ξυπνάμε, βγαίνουμε στους δρόμους, ζητάμε αυτά που μας ανήκουν, που μας αξίζουν.

Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Ναι! Το θέατρο έχει να προτείνει πράγματα. Είναι ο καθρέφτης της ζωής, από πάντα ήτανε, το έχουνε αποδείξει μεγάλοι συγγραφείς. Το θέατρο μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Τα γρανάζια του θεάτρου, οι σκηνοθέτες, οι συγγραφείς είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Πολλοί άνθρωποι που παρακολούθησαν την παράσταση μας είπαν μετά ότι ήθελαν να πετάξουν, ξεσηκώθηκαν, ήθελαν να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν. Όταν φεύγεις από μια παράσταση και νιώθεις γεμάτος, ότι άλλαξε κάτι μέσα σου κι ας μην την έχεις καταλάβει εντελώς, αυτό είναι σημαντικό. Όταν έχει γίνει μια νύξη, αυτό θα δουλευτεί μέσα σου αργότερα και στη συνέχεια θ’ απαντηθούν πολλά ερωτήματα. Το θέατρο είναι δύναμη, απλά έχουμε ξεχάσει να την χρησιμοποιούμε με τον σωστό τρόπο ή φοβόμαστε .

Ποια είναι η γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»;

Κάνετε πάρα πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά. Παρατήρησα ότι ασχολείστε με μεγάλη γκάμα ηθοποιών και παραστάσεων  και παρέχετε πλούσια ενημέρωση στον κόσμο. Επίσης το γεγονός ότι δίνετε και κάποιες προσκλήσεις σε ανθρώπους που ίσως δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια παράσταση, είναι πολύ καλό. Καλή συνέχεια σας εύχομαι.