Γιώργος Τσακίρης

υποδύεται τον Ντόριαν Γκρέυ κι ανιχνεύει μαζί με την ομάδα «Ποτε...?» την συνθήκη της αιώνιας νιότης  και της ανατροπής της…

Παρατηρώντας την εξέλιξη των όντων μέσα στις εποχές,  συνειδητοποιούμε πως κάθε κίνημα υπέρ της ανθρωπότητας, υπέρ της ζωής και υπέρ της ελευθερίας είναι αποτέλεσμα υπερβατικών τάσεων με συνέπεια την εξέλιξη όλων μας είτε ως ξεχωριστών μονάδων, είτε ως «ευτυχισμένων» ομάδων, στις οποίες και ελπίζω.

Εκατόν είκοσι χρόνια μετά  τη «γέννηση» του Ντόριαν Γκρέη, ο Oscar Wilde, αξιόλογος συγγραφέας και εκπρόσωπος του ρεύματος των Εστέτ, εξακολουθεί να είναι επίκαιρος καθώς οι αναζητήσεις του έρχονται σε αντιπαράθεση με την ίδια την ανθρώπινη φύση η οποία παραβλέποντας την ύβρη της υπέρβασής της και επιδιώκοντας το ανέφικτο και το ιδανικό, εξακολουθεί να προτυποποιεί την αιώνια νιότη και να αρνείται την υπαρξιακή και σωματική της παρακμή, χωρίς να υπολογίζει ούτε το ρίσκο του τιμήματος ούτε τις συνέπειές του σε κάθε επίπεδο.

Το έργο, δραματοποιημένη εκδοχή του μυθιστορήματος,  πρωτοπαρουσιάστηκε το 1977 από το «Θέατρο Έρευνας» του Δημήτρη Ποταμίτη ο οποίος υποδύθηκε τον ρόλο του Γκρέη σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνευτική του εκδοχή. Ο Γιώργος Τσακίρης, απόφοιτος της σχολής «Δήλος» με σπουδές κινηματογράφου, νοσηλευτικής, κινησιολογίας και φωνητικής, αναλαμβάνει φέτος να υποδυθεί αυτόν τον πολυσήμαντο κι αδιαπραγμάτευτο μυθιστορηματικό χαρακτήρα σε μια παράσταση που ανατρέπει τα όρια της αναζήτησης, εισχωρώντας στα άδυτα της ανομολόγητης επιθυμίας και των καλλιτεχνικών της εκτροπών. Στη συζήτηση που ακολουθεί μιλάμε για την ομάδα που πραγματοποιεί το εγχείρημα, το μυθιστόρημα, τον ήρωα, την παράσταση και τις προσδοκίες που αυτομάτως εγείρει.

Ποια είναι τα μέλη της ομάδας;

Τα μέλη της ομάδας της παράστασης είναι αυτά που σε κάθε περίπτωση μπορούν να φέρονται και να υπάρχουν σαν μία και μόνο οντότητα, μέσα στο χωροχρόνο. Είμαστε εγώ κι η Ελένη Δούναβη κι ο καθένας από μας έχει δανείσει τα στοιχεία του στην μία «οντότητα» που ονομάζεται «Ομάδα ΠΟΤΕ...?».

Γιατί διαλέξατε αυτό το έργο κι αυτόν τον ιδιάζοντα ρόλο;

Ο Οscar Wilde αποτελεί μια συγγραφική κι όχι μόνο μορφή των πρώτων χρόνων της θεατρικής μου πορείας. Ο ίδιος είναι μια πρόκληση να ανιχνεύσω τα μηνύματα και νοήματα αυτού του μπλεγμένου κόσμου του, από την οπτική και της τέχνης αλλά και της ζωής. Έτσι το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι θεωρώ πως έρχεται να ορίσει την έναρξη αυτής της αναζήτησης.

Πως προσεγγίσατε υποκριτικά και σκηνοθετικά αυτόν τον σπαρακτικό αλλά και ιδιόρρυθμο ήρωα;

Θεωρώ πως η μοναδική προσέγγιση που θα μπορούσαμε να έχουμε είναι η κατάθεση της αυτούσιας αλήθειας στα πλαίσια της θεατρικής παράστασης και όχι μόνο.

Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση;

Η σκηνοθετική προσέγγιση και οι ερμηνείες θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με το φακό ενός μικροσκοπίου που διεισδύει στο κέντρο και ανιχνεύει το νόημα, εντοπίζοντας και προωθώντας το μήνυμα, αποκομμένο από περιφερειακά στοιχεία με έναν τέτοιο τρόπο ώστε στιγμιαία να αγγίζει τις αντιθέσεις και να μεταπηδά από τον μοντερνισμό στον σουρεαλισμό, από τον σουρεαλισμό στην λιτότητα κι από την λιτότητα, στην ουσία απ’ όπου ξεκίνησε.

Πως αντιπαρατίθεται μια τέτοια παράσταση στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, τους εκπροσώπους της εξουσίας και τις απώτερες βλέψεις τους;

Στην σύγχρονη εποχή ουδέποτε το κοινωνικοπολιτικό στάτους δεν ήταν υπέρμαχο, όχι μόνο της τέχνης, όχι μόνο του θεάτρου αλλά και απέναντι σε κάθε ψεγάδι ή προοπτική αφύπνισης. Τα «πρότυπα» των ανθρώπων, για τους οποίους κάποιοι θέλουν να υπάρχουν μόνο σαν παραγωγικά όντα, δεν θα μπορούσαν να σκέφτονται και να πράττουν ως αναζητητές. Άρα αυτό το εύθραυστο και πλαστικό κοινωνικοπολιτικό στάτους δεν θα μπορούσε να αφουγκραστεί οποιαδήποτε μορφή θεάτρου η οποία θέλει να προάγει την ενεργοποίηση των ατόμων, παρά μόνο να τη φοβάται.

Πως απηχεί το έργο κι ο ήρωας στους σκοτεινούς καιρούς μας;

Ο σύγχρονος κόσμος και συγκεκριμένα η δυτική κοινωνία, στην οποία ζούμε, είναι έμπνευση και δημιούργημα ανθρώπων που τάσσονται πιστά στην ματαιότητα τους, προσπαθώντας να πείσουν ότι αυτό είναι το καλύτερο και το μόνο σύστημα που μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από κάθε άλλο. Άρα η λέξη ματαιότητα είναι ταυτισμένη και συνώνυμη της σύγχρονης εποχής η οποία γεμάτη από πλαστές αισθήσεις και τρόπους επιβίωσης, αναπαράγει όντα ποτισμένα με ψευδαισθήσεις και μακριά από την αλήθεια της ύπαρξης. Όπως ο Ντόριαν Γκρέι ακροβατεί σ’ ένα τεντωμένο σχοινί, έτσι ακροβατούν και οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Η αλληγορική αυτή ιστορία και τα μηνύματα της δεν αφορούν μία διαχείριση εφάπαξ αλλά μία καθημερινή μάχη, στα πλαίσια αναζήτησης της ουσιαστικής ύπαρξης και προσωπικής ισορροπίας. Έτσι καθημερινά ο Ντόριαν Γκρέι γεννιέται και πεθαίνει μέσα μας, περισσότερες φορές απ' όσες το συνειδητοποιούμε.

Τι γνώμη έχεις για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό;

Καλούμαι και εγώ  όπως και κάθε πολίτης, κάθε καλλιτέχνης αλλά και κάθε νέος να δημιουργήσω και να διεκδικήσω ότι πιο αυθεντικό δικαιούνται όχι μόνο τα όνειρα αλλά και η υλοποίησή τους. Έτσι το καλύτερο όχημα γι’ αυτό το σλάλομ ανάμεσα σε αδικία, προχειρότητα, κακή αισθητική και εμπορικοποίηση των πάντων είναι η αυθεντικότητα και η προώθηση της αλήθειας αλλά και η αντίδραση σε καθετί που μας καταντά μισούς ανθρώπους.

Ποια είναι η γνώμη σου για το «μέτρο».

Σοφό το «μέτρον άριστον» των αρχαίων, αλλά όταν αυτό καταχράται και ξεπερνιέται με χυδαιότητα από τους κλειδοκράτορες των σύγχρονων κοινωνιών θα πρέπει με την ίδια ένταση να ξεπερνιέται κι όσον αφορά την αντίδρασή μας. Για να απαντήσω πιο  συγκεκριμένα στην ερώτηση: «ο ναρκισσισμός δεν είναι πάντοτε συνυφασμένος με την αναζήτηση της αιώνιας ομορφιάς-νιότης, εφόσον η αιώνια ομορφιά δεν έχει να κάνει μόνο με ναρκισσιστικές εικόνες αλλά με την συνεχόμενη εξέλιξή μας όλο και πιο κοντά στην εσωτερική και εξωτερική ολοκλήρωση. Κανένα κοινωνικό σύστημα δεν είναι ελλειμματικό όσον αφορά όμορφες εικόνες αλλά είναι σίγουρα πολύ ελλειμματικό όσον αφορά όμορφους ανθρώπους».

Πιστεύεις πως η αναζήτηση μιας «τέλειας συνθήκης» αποτελεί υπέρβαση;

Το να διεκδικείς την ελευθερία, το κάλλος, την ελεύθερη βούληση και την καλύτερη ποιότητα αισθημάτων και σχέσεων που λείπουν από τον τρόπο ζωής μας, δεν θεωρώ ότι αποτελεί υπέρβαση. Άρα θα ήταν καλύτερο να μιλάμε για υπέρβαση σε άλλες χρονικές περιόδους. Σε ότι αφορά την προσωπική μας αναζήτηση, κάθε υπέρβαση σε σχέση με τα προσωπικά μας δεσμά είναι αποδεκτή αφού για κάποιους μπορεί να είναι καταστροφική, αλλά τις περισσότερες φορές μας φέρνει πλησιέστερα στην εμπειρία και στην κατάκτηση της σοφίας, ακόμη κι όταν η προσωρινή συνέπεια είναι η συνειδητοποίηση της μοναξιάς. Παρατηρώντας την εξέλιξη των όντων μέσα στις εποχές,  συνειδητοποιούμε πως κάθε κίνημα υπέρ της ανθρωπότητας, υπέρ της ζωής και υπέρ της ελευθερίας είναι αποτέλεσμα υπερβατικών τάσεων με συνέπεια την εξέλιξη όλων μας είτε ως ξεχωριστών μονάδων, είτε ως «ευτυχισμένων» ομάδων, στις οποίες και ελπίζω.

Μάθετε για την παράσταση:

Διασκευή: Ροζίτα Σώκου

Σκηνοθεσία: Ελένη Δούναβη
Σκηνικά:Κωνσταντίνος Τσαλής
Κοστούμια: Ομάδα Ποτε...?
Επιλογή μουσικής επένδυσης: Ελένη Δούναβη
Επιμέλεια μουσικής: Μανώλης Κουτσάκης

Φωτογραφία: Νίκη Δαλιανά
Γραφιστική επιμέλεια: Δημήτρης Δημόπουλος
Make up-Hair styling: Αναστάσης Γαραγάνης

Παίζουν:

Γιώργος Τσακίρης: Ντόριαν Γκρέη
Ελένη Δούναβη: Σύμπιλ Βαίην
Γρηγόρης Σέρμπης: Χένρυ Γουόττον
Μπάμπης Λουκόπουλος: Μπάζιλ Χώλγουωρντ
Λευτέρης Βλάχος: Άλλαν Κάμπελ

Από τις 10/10/2011 στο Θέατρο Βαφείο