Πέτρος Αλατζάς

Πιστεύω πως είμαστε οι επιλογές μας

Ο Πέτρος, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου «ΕΜΠΡΟΣ», τα τελευταία 15 χρόνια έχει παίξει σε πολλές παραστάσεις θεάτρου και χοροθεάτρου στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετείχε ως Βοηθός Χορογράφου στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004. Έχει επίσης παίξει σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και πρωταγωνιστεί στη σειρά του Mega «Το Νησί». Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Οι νύχτες μακριά σου» το 2009 και «Ονειρικά τοπία» το 2010. Φέτος έδωσε μια θαυμάσια ερμηνεία στην παράσταση «Απαλλαγή» στο ρόλο του Κένυ, ενός άντρα ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να εξαφανίσει από τη ζωή του κι από το περιβάλλον του τα κάθε λογής σκουπίδια που σωρεύει ο χρόνος κι η ζωή. Μιλήσαμε για το έργο, τον ρόλο του και τα όνειρά του...

Τι είναι αυτό που σπρώχνει τον Κένυ να κυνηγάει εμμονικά την καθαριότητα; Τι είδους «καθαρότητα» επιδιώκει στην πραγματικότητα και ποια υποσυνείδητη ίσως φοβία του έχει δημιουργήσει αυτή την ψύχωση κατά την γνώμη σας;

Ο Κένυ, όπως όλοι μας, διοχετεύει κι εκτονώνει στις εμμονές του όλα αυτά που τον βασανίζουν. Η υπερβολική του φροντίδα για καθαριότητα και τάξη στο σπίτι του μαρτυρά τη βαθύτερη ανάγκη του να "καθαρίσει" επιτέλους από τις φοβίες, τις ενοχές και τα μυστικά του. Να μπορεί πια να ανασάνει ελεύθερα, να «τακτοποιήσει» τις εκκρεμότητές του με το παρελθόν και να μπορέσει ελεύθερος πια, με καθαρή ματιά να διεκδικήσει τη ζωή που ονειρεύεται. Αλλά δεν τολμά. Είναι φοβισμένος και προτιμά να κρύβεται τόσο από τους άλλους όσο κι από τον ίδιο του τον εαυτό.

Τι είναι αυτό που κλειδώνει έξω και από «πού» έξω το κλειδώνει;

Δεν είναι τυχαίο πως όλο το έργο διαδραματίζεται στο σπίτι του. Έχει μετατρέψει την κατοικία του σε φρούριο. Για τον Κένυ δύο είναι οι βασικές αρχές της ζωής: Ασφάλεια και Προστασία. Οι πολλαπλές κλειδαριές στην πόρτα του τον προστατεύουν αλλά, επίσης, τονώνουν τη ψευδαίσθηση του πως μπορεί να ελέγχει ποιός και πότε μπαίνει «σπίτι» του. Για τον ίδιο λόγο δεν απαντά στα τηλεφωνήματά του παρά μόνο αφού ακούσει στον τηλεφωνητή ποιός τον καλεί. Τι γίνεται όμως με αυτά που κουβαλάει μέσα του; Πώς μπορεί να προστατευτεί από τον ίδιο του τον εαυτό; Μπορεί άραγε κανείς να ελέγχει, να «κλείσει απ' έξω» τους φόβους του; Ο μόνος, κατά τη γνώμη μου, τρόπος είναι να τους αντικρύσει, να τους ονομάσει και να τους αντιμετωπίσει. Όσο και να αναβάλει ή να κουκουλώνει κανείς αυτά που τον απασχολούν θα 'ρθει αναπόφευκτα η ώρα που θα πρέπει να αναμετρηθεί μαζί τους. Να ενηλικιωθεί.

Ο ήρωας που υποδύεσαι είναι ο πιο αινιγματικός κι από τους τρεις, ίσως ο μόνος για τον οποίο τελικά δεν μαθαίνουμε τίποτα που να αποκαλύπτει την βαθύτερη ψυχοσύνθεσή του ή το τραυματικό παρελθόν του. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις γι’ αυτόν, έτσι όπως εσύ τον αντιλήφθηκες;

Ο Κένυ μεγάλωσε σε μια φυσιολογική Σκωτσέζικη οικογένεια της εργατικής τάξης. Οι καλύτεροι του φίλοι από παιδί ήταν η Κλερ και ο Φρανκ που κατά σύμπτωση ζούσε με την οικογένεια του στο ακριβώς από πάνω διαμέρισμα από το δικό του. Κάθε μέρα όσο ήταν παιδί άκουγε τον πατέρα του Φρανκ να γυρνάει μεθυσμένος και να τσακίζει στο ξύλο το φίλο του. Όταν ο Φρανκ κατάφερνε να γλιτώσει από τον πατέρα του, ο Κένυ τον έκρυβε κάτω από το κρεβάτι του. Ο Κενυ άθελά του προκαλεί το θάνατο του πατέρα του Φρανκ όταν ήταν μόλις 8 χρονών. Δεν τόλμησε ποτέ να το πει στο φίλο του. Γιατί μπορεί με αυτόν τον ατυχή τρόπο να απάλλαξε τον Φρανκ από ένα καθημερινό μαρτύριο, του στέρησε όμως την όποια επιλογή και δυνατότητα να διαχειριστεί ο ίδιος τη σχέση του με τον πατέρα του και δηλητηρίασε τη σχέση τους με ένα ένοχο μυστικό. Τα επόμενα χρόνια ο Κένυ, γεμάτος ενοχές, ήταν πάντα εκεί για να προστατεύει και να φροντίζει τον καλύτερό του φίλο. Αργότερα, στην εφηβεία τους, ο Κένυ αναλαμβάνει να συμπαρασταθεί και στην Κλερ και να μη μαρτυρήσει το μυστικό της στον Φρανκ. Όλα αυτά τα μυστικά στοιχειώνουν τις σχέσεις του, τις επιλογές, την καθημερινότητα του. Τον πνίγουν και προτιμά τη φυγή. Εντωμεταξύ πεθαίνει ο πατέρας του. Με τη μητέρα του διατηρεί τυπικές σχέσεις. Αν τον είχε βοηθήσει, πιστεύει πως δε θα είχε συμβεί ποτέ το ατύχημα με τον πατέρα του Φρανκ. Κι αυτό δε της έχει συγχωρήσει ποτέ. Πάει στο Λονδίνο. Κρύβεται στη μεγαλούπολη, στην ανωνυμία και το πλήθος. Ξεκινά μια νέα ζωή οχυρωμένη απέναντι στο παρελθόν. Μια ζωή απόλυτα συμβατική, χωρίς κανένα ρίσκο, οργανωμένη, ήρεμη, ήσυχη, προβλέψιμη, αποστειρωμένη και ουσιαστικά μοναχική. O Κένυ παλεύει μέσα του, ανάμεσα σ’ αυτό που θέλει και σ’ αυτό που μπορεί. Συναισθηματικός, τρυφερός κι ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα φοβισμένος, άτολμος και γαντζωμένος στη συνήθεια. Είναι για μένα ένας σύγχρονος άνθρωπος αναγνωρίσιμος με ανοιχτές πληγές που προσπαθεί να επιβιώσει. Ένα μεγάλο παιδί σε ένα κόσμο σκληρό κι ανταγωνιστικό που στη διάρκεια του έργου, ενηλικιώνεται.

Ποια είναι η σχέση του με τους παιδικούς του φίλους; Επιθυμεί να τους απορρίψει ή απλά φοβάται να τους αποδεχτεί; Και σε ποιο βαθμό νοιώθει υπεύθυνος γι’ αυτούς αν συνυπολογίσουμε ότι εν τέλει φορτώνεται τα δικά τους προβλήματα χωρίς να αντιπαραθέτει τα δικά του;

Η ζωή του Κένυ σημαδεύτηκε από τη σχέση του με το Φρανκ και την Κλερ. Οι καλύτερες και οι χειρότερες αναμνήσεις του από την παιδική κι εφηβική του ηλικία είναι συνδεδεμένες μαζί τους. Ο «θάνατος» του πατέρα του Φρανκ τραυμάτισε την παιδική του ψυχή. Επίσης, η αλήθεια για το συμβάν αυτό δεν ειπώθηκε ποτέ. Η απόκρυψη αυτή με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε μέσα του τεράστιο βάρος το οποίο ήταν ανήμπορος να διαχειριστεί. Για πολλά χρόνια κουβαλάει μέσα του και όσα κρύβει η Κλερ από τον Φρανκ για τα οποία ο ίδιος δε φέρει καμιά ευθύνη. Όλα αυτά τον εγκλωβίζουν. Ξέρει πως κάποια στιγμή όλα θα αποκαλυφθούν. Και θέλει να φύγει αυτό το βάρος από πάνω του. Θα αλλάξει όλη του η ζωή. Αλλά δε βρίσκει το κουράγιο να το κάνει και προσπαθεί απλά να επιβιώσει κουβαλώντας όλα τα «σκουπίδια» του. Τόσο τα δικά του όσο κι αυτά που του έχουν φορτώσει. Κι εξακολουθεί να παίζει κρυφτό με τους φίλους του και τη ζωή. Θέλει όμως να ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ. Να χτίσει τη ζωή και τις σχέσεις του με καθαρότητα. Αλλά πόσο εύκολο είναι άραγε αυτό; Κι όχι μόνο για τον Κένυ αλλά για όλους μας...

Η φράση «Είσαι ότι απορρίπτεις» είναι μια φράση-κλειδί. Είμαστε τα «σκουπίδια» μας ή εν τέλει είμαστε αυτά που φοβόμαστε και γι’ αυτό τα απορρίπτουμε αν και κατά βάθος μας είναι πολύτιμα;

Πιστεύω πως είμαστε οι επιλογές μας. Οι επιλογές που κάνουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας και ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε είναι πιστεύω αυτό που μας καθορίζει ως προσωπικότητες κι εντέλει αθροιστικά διαμορφώνει τη στάση και άρα τον τρόπο ζωής μας. Τα μικρά και μεγάλα ΝΑΙ και ΟΧΙ που απαντάμε καθημερινά είναι που μας δίνουν την ταυτότητά μας. Τα «σκουπίδια» που συνειδητά ή ασυνείδητα κουβαλάμε μας κλέβουν το οξυγόνο και μας κρύβουν το φως. Αρκεί να αποφασίσουμε να τα δούμε και να ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ από αυτά, χωρίς βέβαια να τα φορτώνουμε σε άλλους.

Τι είναι αυτό που σε συγκινεί περισσότερο στο έργο;

Η προσπάθεια των χαρακτήρων να ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ από τα «σκουπίδια» τους. Να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, να κοιτάξουν τον εαυτό τους και τον άλλο στα μάτια και να ζήσουν τη ζωή που ονειρεύονται.

Ποιος είναι ο ρόλος που έχεις αγαπήσει περισσότερο στην ως μέχρι τώρα πορεία σου;

Δεν είναι μόνο ένας. Έχω αγαπήσει διάφορους ρόλους για διάφορους λόγους. Κάποιους γιατί με βοήθησαν να μάθω ή να βελτιώσω πολλά πράγματα σε προσωπικό ή καλλιτεχνικό επίπεδο. Κάποιους άλλους γιατί έγιναν αφορμή να συναντήσω σημαντικούς ανθρώπους που με επηρέασαν βαθιά στη δουλειά μου. Υπάρχουν επίσης κάποιοι ρόλοι που με συγκινούν κι εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ ξανά μαζί τους γιατί αισθάνομαι πως έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς!

Τι ρόλους ονειρεύεσαι να παίξεις;

Υπάρχουν πάρα πολλοί ρόλοι του παγκόσμιου ρεπερτορίου που μου αρέσουν και θα θελα να παίξω κάποια στιγμή. Δύο είναι για μένα τα πιο σημαντικά κριτήρια για την επιλογή ενός ρόλου: Πρώτα από όλα, αν με συγκινεί, αν νιώθω πως μου μιλάει και πως έχω κάτι να πω μέσα από αυτόν, στο κοινό. Και δεύτερον κι εξίσου σημαντικό, ποιά είναι η ομάδα των συνεργατών με τους οποίους θα ανεβάσουμε το συγκεκριμένο έργο. Η ερμηνεία ενός ρόλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ερμηνεία του έργου και για αυτό απαιτεί γόνιμη και υγιή συνεργασία για να μπορέσει να ανθίσει.

Πως διαρρηγνύεις το συγκινησιακό σου υπόβαθρο ώστε να αναδεικνύεται και το κωμικό και το δραματικό στοιχείο του ρόλου;

Όπως κάθε άνθρωπος έτσι και κάθε καλογραμμένος ρόλος δεν είναι ποτέ μονοδιάστατος. Εμπεριέχει τόσο το κωμικό όσο και το δραματικό στοιχείο. Πιστεύω πως είναι αρχικά ζήτημα μελέτης και κατανόησης του κειμένου και κατόπιν ερμηνείας, τεχνικής κι έκφρασης για να καταφέρει κανείς να φωτίσει και να ζωντανέψει επί σκηνής όσο πιο σφαιρικά κι αρμονικά μπορεί ένα χαρακτήρα. Όσο πιο σύνθετος είναι ένας ρόλος τόσο περισσότερο ψάξιμο απαιτεί από τον ηθοποιό ώστε να ανακαλύψει και να ανασύρει από μέσα του τα αντίστοιχα δικά του προσωπικά στοιχεία και τόσο περισσότερο τον οδηγεί σε βαθύτερη και ουσιαστικότερη κατανόηση και συμπάθεια του εαυτού του και των ανθρώπων.

Ποια είναι η γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»;

Είναι μεγάλη μου χαρά που με φιλοξενείτε στο «Επί σκηνής». Σε ένα χώρο αφιερωμένο στο θέατρο φιλόξενο κι ενημερωμένο που αγκαλιάζει τους καλλιτέχνες του χώρου και στηρίζει τις προσπάθειες τους. Το θέατρο έχει ανάγκη τέτοιους χώρους ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Τα θερμά μου συγχαρητήρια.