Βίλη Σωτηροπούλου

Εν αρχή ην το σανίδι

Η Βίλη γράφει ένα έργο για τις καθημερινές περιπέτειες πέντε διαφορετικών γυναικών και τα πολλά πρόσωπα της επικοινωνίας ψυχών και σωμάτων που άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε εναρμονίζονται για να δημιουργηθούν ευτράπελα ή δραματικά περιστατικά που αποτελούν τους μικρούς σταθμούς της κάθε ζωής. Πέντε φίλες συναντώνται κάθε Δευτέρα για να αντιμετωπίσουν από κοινού τις περιπέτειες του βίου τους και τις ερωτικές τους παρεκτροπές. Στην παράσταση αυτή κρατάει επίσης και ένα ρόλο, την Δήμητρα που πορεύεται αντάμα με το τυχαίο, καπνίζει τα «τσιγαράκια» της και αρνείται να μπει στη λογική της ευθύνης της ενηλικίωσης.

Μιλάμε μαζί της για την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Μιχαηλίδης, το έργο και την μεγάλη της αγάπη, το θέατρο που το έχει υπηρετήσει σαν ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης.

Με ποιο τρόπο οι ηρωίδες του έργου σου στήνουν τις γέφυρες ανάμεσά τους; Ποιοι είναι οι κοινοί τους κώδικες και πώς τους διαχειρίζονται;

Οι τέσσερις από τις πέντε ηρωίδες είναι φίλες από παλιά, από τότε που οι προσωπικότητες τους δεν είχαν διαμορφωθεί και οι επιθυμίες, οι τάσεις και οι εμμονές της κάθε μιας δεν είχαν ακόμα γίνει εμφανείς. Αυτή η παλιά φιλία είναι που δημιουργεί την αίσθηση του οικείου και προστατευτικού, μιας μητρικής αγκαλιάς που γαληνεύει αλλά και της παιδικής συνενοχής που κάνει την αταξία, γλέντι κι είναι εκείνη που γεφυρώνει τις αντιθέσεις τους. Όσο για την 65χρονη κυρία Σόνια, εισβάλλει στη ζωή τους σαν σοφή και γλυκιά μαμά κι η ίδια συμπληρώνει –ασυνείδητα- τα δικά της κενά.

Πως νοιώθεις παίζοντας μια ηρωίδα που εσύ δημιούργησες;

Μου αρέσει πολύ, αρκεί να είναι αρκετά διαφορετική από εμένα. Τότε μόνο με προκαλεί και μ’ ενδιαφέρει υποκριτικά. Νομίζω ότι μ’ αρέσει να παίζω ρόλους που γράφω, γιατί από τη στιγμή που το έργο έχει τελειώσει κι αρχίζουν οι πρόβες, κατά έναν περίεργο τρόπο ξεχνάω ότι εγώ το έγραψα. Η συγγραφέας γίνεται μια άγνωστη μου κυρία για την οποία μιλάω πότε με συμπάθεια και πότε με αντιπάθεια, ανάλογα με την δυσκολία η ευκολία που μου δημιουργεί ως ηθοποιού.

Ποιοι πιστεύεις πως είναι οι κώδικες μιας επιτυχημένης κωμωδίας;

Δε νομίζω ότι η κωμωδία σήμερα μπορεί εύκολα να οριοθετηθεί και να έχει μονοδιάστατους κώδικες. Άλλα ψάχνουν οι συγγραφείς που επικεντρώνονται στους χαρακτήρες και τις σχέσεις, άλλα εκείνοι που αναζητούν τις ανατροπές, ή εκείνοι που αναζητούν τον σαρκασμό της σάτιρας. Άλλη κωμωδία επίσης δημιουργούν οι ομάδες που έχουν σαν κύριο εργαλείο τους το σωματικό θέατρο. Όμως το «πνεύμα» της κωμωδίας, η κωμική ματιά στα πράγματα που μας βασανίζουν ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, σ’ ένα έργο.

Τι περιμένεις από το θέατρο και τι μπορείς να του προσφέρεις εσύ;

Σε μια τόσο σοβαρή ερώτηση δεν έχω μια ανάλογη απάντηση. Να απαντήσω όμως αυθορμήτως και για τα δύο: « Ελπίζω πολλά...»

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στο θεατρικό κατεστημένο της χώρας μας, τι θα άλλαζες;

Το ίδιο το κατεστημένο. Ότι γίνεται κατεστημένο είναι βαρετό, ανιαρό, γεροντικό και απωθητικό. Άρα το να μην υπάρχει, είναι η ευχή μου. Θα εξαφάνιζα αν μπορούσα τη νοοτροπία αυτή και θα την αντικαθιστούσα με ορμή, ζωντάνια, ρίσκο, λιγότερα απωθημένα και μεγαλύτερη γενναιοδωρία. Μόνο αν αλλάξουμε νοοτροπία μπορεί να ζήσουμε σε μια πολιτεία χωρίς «θεατρικό κατεστημένο». Ρομαντικό ακούγεται, το ξέρω, αλλά αν δεν ήμουν ρομαντική δεν θα ήμουν ακόμα εδώ.

Πως ήταν η συνεργασία σας με τον κύριο Μιχαηλίδη;

Πολύ καλή. Ένας σκηνοθέτης με τεράστια εμπειρία, που έχει ανεβάσει σπουδαία έργα και τα έχει κάνει επιτυχίες, ήρθε στην δική μας προσπάθεια, με απλότητα, κέφι και με πολύ χιούμορ. Από την πρώτη στιγμή εντυπωσιάστηκα που είχε δει ξεκάθαρα όλες τις ηρωίδες μου. Αλλά αυτό δεν είναι η γνώση και το ταλέντο; Εκτός από το ότι ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, εργάστηκε μαζί μας όλο το διάστημα των προβών, σαν πολύ νέος και φρέσκος στη δουλειά κι αυτό ήταν υπέροχο. Τον ευχαριστώ πολύ.

Από την εμπειρία σου στις μέχρι τώρα παραστάσεις πως αντιδρά το κοινό στο έργο;

Σε γενικές γραμμές πολύ θετικά αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις ποτέ τι ακριβώς έχει ο κάθε θεατής στο μυαλό του. Υπάρχουν και κάποιες γκρίνιες, κυρίως από ανθρώπους του χώρου κι αυτές κάνουν καλό όταν είναι καλοπροαίρετες. Υπάρχουν όμως και οι πολύ ενθουσιώδεις θεατές που πραγματικά περνάνε καλά κι αγαπούν το έργο και την παράσταση.

Τι πιστεύεις για την πολιτιστική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση στη χώρα μας σήμερα. Ποια τα αδύνατα σημεία και ποιες οι κινήσεις που σου φαίνονται ενδιαφέρουσες.

Η πολιτιστική πολιτική δυστυχώς στις μέρες μας και στη χώρα μας, τα τελευταία 30 χρόνια, ήταν και είναι τσιγκούνικη και μίζερη. Από την εποχή της Μελίνας που παρακαλούσε για ένα μεγαλύτερο κομμάτι στην πίτα μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ο πολιτισμός βρίσκεται στην πίσω σειρά για να μην πω στα αζήτητα. Μονάδες ξεπροβάλλουν που και που, μονάδες που νοιάζονται ή και αγωνίζονται για να αλλάξουν τα πράγματα. Και επειδή δε μ’ αρέσει να γκρινιάζω εκ του ασφαλούς, πρέπει να πω ότι μου είναι σαφές πως όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση. Η ανοχή, η παθητικότητα και ένας ανόητος-συχνά και ευνόητος- ανταγωνισμός, βοηθούν τα πράγματα στο να είναι εκεί που είναι.

Ποια ιδιότητα σε συναρπάζει περισσότερο: Ηθοποιός, συγγραφέας ή σκηνοθέτης;

Εν αρχή ήν το σανίδι.. Ακολουθεί ο λόγος και πιο πίσω, η καρέκλα του σκηνοθέτη.

Τι εύχεσαι και τι απεύχεσαι για το θεατρικό σου μέλλον;

Στο θεατρικό μου μέλλον, εύχομαι χρόνια πολλά και καλά. Γεμάτα υγεία, χαρά, προκλήσεις και καλή πρόοδο που λέγαμε μικροί..