Δάφνη Λαρούνη

Η νέα γενιά στο «Επί Κολωνώ»

Η Δάφνη Λαρούνη μας μιλάει για το πιο νεανικό και ζωντανό φεστιβάλ της πόλης, που φέτος διοργανώνεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το off-off Athens 3.

Ποιοι είναι οι στόχοι και ποια η κατεύθυνση του φεστιβάλ;

Το φεστιβάλ, που επαναλαμβάνεται για τρίτη χρονιά, έχει χαρακτήρα showcase, παρέχοντας την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες που δεν έχουν ξαναδείξει δουλειά τους, να παρουσιάσουν το έργο τους και να ανταλλάξουν εμπειρίες, χωρίς να πρέπει να ανταποκριθούν οικονομικά στις απαιτήσεις μιας ενοικίασης ή ακόμα και της προβολής της ομάδας τους. Με μεγάλη μας χαρά έχουμε δει πολλές ομάδες να συνεχίζουν της παραστάσεις τους σε πολλά θέατρα ή ακόμα και στο Επί Κολωνώ. Το να έχεις συμβάλλει στην εξέλιξη νέων ομάδων είναι πολύ ικανοποιητικό.

Ποια τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα της φιλοξενίας των ομάδων χωρίς διάκριση;

Το Επί Κολωνώ και η ομάδα ΝΑΜΑ δεν θέλησαν να πάρουν, τον, πολλές φορές υποκειμενικό, ρόλο του κριτή  σε αυτό το φεστιβάλ, δίνοντας έτσι ευκαιρία σε πολλές διαφορετικές αντιμετωπίσεις της θεατρικές τέχνης να έρθουν σε σύμπνοια ή ακόμα και αντιπαράθεση. Η ομάδες είναι νέες και πολλές φορές δείχνουν την δουλειά τους για πρώτη φορά, άλλες με επιτυχίες άλλες με πολλά προβλήματα. Η εμπειρία του κοινού είναι σημαντική για την εξέλιξή τους και θεωρήσαμε ποιο σημαντικό μια αποτυχημένη εντός εισαγωγικών παράσταση παρά την άρνηση αυτής της εμπειρίας.

Που στοχεύει το «Επι Κολωνώ» και κατά πόσο έχει επιτύχει τους στόχους του;

Το Επί Κολωνώ έχει επωφεληθεί πολύ ευχάριστα από το φεστιβάλ. Ο χώρος κρατιέται ζωντανός τους δύσκολους μήνες Ιουνίου και Ιουλίου  με μια μαζική προσέλευση νέων ατόμων που αγκαλιάζουν το θέατρο και την αυλή του. Καλλιτεχνικά πολλές ομάδες έχουν επιλεχθεί από την ομάδα Νάμα για να συνεχίσουν επαγγελματικά πια την συνεργασία τους με το Επι Κολωνώ, παρουσιάζοντας την δουλειά τους στην διάρκεια της χειμερινής σαιζόν.

 Ποιες είναι οι προηγούμενες εμπειρίες σας από το  off-off festival;

 Πριν από 4 χρόνια ο Δημήτρης Λάλος συνέλαβε την  ιδέα παραστάσεων από νέες ομάδες στο φουαγιέ με τίτλο « Ο Χώρος σαν Όχημα της Θεατρικής Τέχνης» όπου δινόταν ο χώρος στη διάρκεια της θεατρικής σαιζόν σε ομάδες που δεν έπρεπε να αποδείξουν « την αξία τους». Την επόμενη χρονιά αποφασίστηκε από την ομάδα να διεξαχθεί ένα φεστιβάλ  ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερες ομάδες να συμμετέχουν . Η εξέλιξη του φεστιβάλ είναι ραγδαία. Κάθε χρόνο όλο και περισσότερες ομάδες συμμετέχουν σε σημείο και φέτος, για πρώτη φορά, δεν μπορέσαμε να συμπεριλάβουμε όλες τις ομάδες που επέβαλλαν αιτήσεις. Από το προηγούμενο φεστιβάλ  γεμίσαμε από δροσερές  εικόνες και ακόμα και από νέους συνεργάτες.

Πως κατά τη γνώμη σας συντελεί στη θεατρική ανάπτυξη της χώρας και ειδικά των νέων δημιουργών;

Όπως έχω προαναφέρει πολλές ομάδες εξελιχθήκαν και παρουσίασαν την δουλειά τους σε αλλά θέατρα και άλλες κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την εμπειρία τους αυτή για να επανεξετάσουν την παράστασή τους μετά από την ανταπόκριση του κοινού. Ελπίζουμε ότι συμβάλλουμε ενεργά στην θεατρική ανάπτυξη της χώρας βοηθώντας μη κατεστημένες ομάδες να πειραματιστούν χωρίς το άγχος των οικονομικών απαιτήσεων που πολλές φορές εγκλωβίζει την τέχνη.

Τι πιστεύετε για το θεατρικό κατεστημένο στη χώρα μας και τι θα θέλατε να αλλάξει;

Ο μεγάλος αριθμός των παραστάσεων, τα πολλά θέατρα και ειδικά αυτά που είναι φτιαγμένα από την ψυχή και την αγάπη ορισμένων ανθρώπων δεν μπορούν παρά να προσφέρουν. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ανησυχίες που καταφέρνει ακόμα να εκφραστεί μέσα από την τέχνη με αγωνία και κουράγιο. Το να βοηθηθούν αυτές οι ομάδες που δεν ανήκουν στο θεατρικό κατεστημένο, θα ήταν κάτι το επιθυμητό αν και προς το παρόν, οικονομικά ανέφικτο. Πιστεύω ότι σε περίοδο κρίσης η τέχνη είναι αυτή που μπορεί να αντισταθεί  και πραγματικά ελπίζω να μην είναι τα θέατρα που θα πληρώσουν το τίμημα της κρίσης.

Πως νοιώθετε μετά την πολύχρονη  συνεργασία σας με την κυρία Σκότη και πως επικοινωνείτε;

Στην Ελένη Σκότη  οφείλω ότι γνωρίζω για το θέατρο. Χάρη σ’ αυτήν ανακάλυψα μια τέχνη που με γεμίζει και με ολοκληρώνει. Γνωριστήκαμε το 1993 όταν παρακολούθησα μαθήματα υποκριτικής στο εργαστήριό της και από τότε μας έχουν δέσει πολλές έντονες και δημιουργικές καταστάσεις με αποκορύφωμα την δημιουργία του Επί Κολωνώ. Έχω τα τελευταία 3 χρόνια την τιμή να είμαι βοηθός της σε όλες τις παραστάσεις της και συνεχίζω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι.

Νιώθω πολύ τυχερή που ο  τρόπος δουλειάς της, δίνει την δυνατότητα σε όσους συμμετέχουν στην παράσταση να εκφράσουν την γνώμη τους και να συμμετέχουν ενεργά στην διαμόρφωση της παράστασης .