Νίκος Ζιάζιαρης

Ο Έλληνας performer έχει πτυχίο πιάνου και αρμονίας, δίπλωμα μονωδίας, έχει παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής και χορού, γνωρίζει να παίζει σοπράνο φλογέρα και ακορντεόν ενώ είναι και κάτοχος πτυχίου Νομικής. Έχει καλλιτεχνική παρουσία ως σολίστας σε κονσέρτα, όπερες, οπερέτες, μιούζικαλ και θέατρο εντός κι εκτός Ελλάδας (Κίνα, Τουρκία, Γερμανία, Κύπρο, Ιταλία, Βατικανό). Έχει συνεργαστεί με συνθέτες όπως ο Φ.Τσαλαχούρης, ο Δ.Μαραμής και ο Θ. Οικονόμου, με σκηνοθέτες όπως ο Μ.Μαρμαρινός, ο Γ.Κακλέας και ο Θ.Παπακωνσταντίνου και με χορογράφους όπως η Σ.Σπυράτου, ο Χ. Παπαδόπουλος και η Π. Ανδριοπούλου. Μεταξύ άλλων, έχει ερμηνεύσει τους ρόλους: κομπέρ-αφηγητής (Οι Στοιχειωμένοι, Δ.Μαραμής), Αινείας (Διδώ κι Αινείας, H.Purcell), Πατέρας (Hansel und Gretel, E.Humperdinck), Φίγκαρο (Le nozze di Figaro, W.Α.Mozart), Ορέστης (La belle Helene, J.Offenbach), Λόρδος Φάρκουαντ (Shrek, the Musical, David Lindsay-Abaire), Τενόρος (Masterclass, T.McNally), Κωνσταντής (Αμίλητη, Δ.Τρυπάνη). Έχει εργαστεί ως μαέστρος και δάσκαλος χορωδίας στο El Sistema Greece κι ως δάσκαλος μουσικής σε εκπαιδευτικά προγράμματα του British Council και της UNICEF.Φέτος θα τον απολαύσουμε στον ρόλο του «Σύμβουλου του Πρωθυπουργού» στο έργο «Ο Ορφέας Πρωθυπουργός» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Μιλάει στο Επί Σκηνής για τους σταθμούς στην καριέρα του στο μουσικό θέατρο αλλά και για το μουσικό θέατρο στη χώρα μας και για το Ελληνικό θεατρικό κοινό.

Νίκο , η Εύθυμη Χήρα ,στην οποία πρωταγωνιστείς , θεωρείται η βασίλισσα των οπερετών παγκοσμίως . Μίλησε μου για την παράσταση που παρουσιάζετε αυτές τις μέρες στο θέατρο Ολύμπια.

Η εύθυμη χήρα, του Αυστροούγγρου συνθέτη Φ.Λέχαρ, από την στιγμή που πρωτοπαίχτηκε το 1905, ήταν επιτυχία και έκτοτε παίζεται συνεχώς. Η μουσική της είναι εξαιρετική και οι μελωδίες της μοναδικές. Ο Σιδέρης έχει φτιάξει μια ευχάριστη και ανάλαφρη παράσταση, μια υπερπαραγωγή, θα έλεγα, με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια του Παντελιδάκη, ευρηματικές χορογραφίες τουΤσαφταρίδη και μια πολύ εμπνευσμένη και φρέσκια μουσική ανάγνωση υπό την μπαγκέτα των Ζενιώδη και Κοτσαμανίδου. Είναι ένα ανέβασμα της παράστασης όπως ακριβώς αρμόζει στην βασίλισσα των οπερετών!

Πώς και γιατί ξεκίνησες αυτό σου το ταξίδι στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου ;

Ήταν σαν φυσική ροή των πραγμάτων. Μου δόθηκε το ερέθισμα όταν ήμουν έξι ετών από τους γονείς μου που με έγραψαν στο ωδείο ως μαθητή του πιάνου. Την ίδια ακριβώς περίοδο γράφτηκα και σε ένα παιδικό θεατρικό εργαστήρι. Έκτοτε το θέατρο και η μουσική αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Έχεις εμφανιστεί πολλές φορές επί σκηνής στο εξωτερικό. Έχεις εντοπίσει σημαντικές διαφορές όσον αφορά το κοινό έξω; Ακούγεται αρκετά ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι και πάρα πολύ εκπαιδευμένο όσον αφορά το μουσικό θέατρο...

Ανάλογα με τη χώρα, υπάρχουν αρκετές διαφορές. Το κοινό της Αυστρίας ή της Γερμανίας είναι πολύ πιο αυστηρό από το ελληνικό ή το τούρκικο κοινό. Την μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το κινέζικο κοινό το οποίο ήταν το πιο θερμό από όλα! Τώρα όσον αφορά την εκπαίδευση, αυτή πράγματι δεν είναι μεγάλη σε θεάματα όπως η όπερα ή η οπερέτα. Εξάλλου η κουλτούρα και η παράδοσή μας είναι κάπως πιο μακριά από αυτά τα είδη. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά βήματα στο να γίνουν κι αυτά πιο δημοφιλή. Στο θέατρο τα πράγματα είναι αλλιώς. Το ελληνικό κοινό είναι αρκετά εκπαιδευμένο και παρακολουθεί σπουδαία θεατρικά έργα με μεγαλύτερη ευκολία. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε, ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε το θέατρο με το αρχαίο δράμα.

Υπάρχει προς τα έξω μια εικόνα έντονου ανταγωνισμού όσον αφορά το θέατρο, και ιδιαίτερα το μουσικό. Κατά πόσο θεωρείς ότι ισχύει αυτό; Έχεις αντιμετωπίσει αντιεπαγγελματικές καταστάσεις στον χώρο ;

Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος σε κάθε επάγγελμα αλλά στο θεάτρου είναι ακόμη εντονότερος, μιας και υπάρχει η έκθεση και η δημοσιότητα- σε κάποιες περιπτώσεις. Ειδικά μετά την κρίση τα πράγματα πολλές φορές έγιναν πιο άγρια. Στο μουσικό θέατρο, που οι ευκαιρίες για δουλειά είναι λιγότερες, είναι λογικό ο ανταγωνισμός να είναι μεγαλύτερος, ιδίως όταν υπάρχουν τόσοι και τόσο ταλαντούχοι ηθοποιοί. Ωστόσο, δεν έχει τύχει να αντιμετωπίσω ποτέ αντιεπαγγελματικές καταστάσεις σε μια δουλειά ή τουλάχιστον δεν τις αντιλήφθηκα!

Πώς βλέπεις την γενικότερη εικόνα του μουσικού θεάτρου της Ελλάδας; Θεωρείς ικανοποιητικό το επίπεδο και τον αριθμό των παραγωγών που έχουμε;

Ο αριθμός των παραγωγών που έχουμε είναι αρκετά μεγάλος. Το μουσικό θέατρο έχει γνωρίσει μεγάλη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω όλο αυτό να μην είναι μια μόδα που θα περάσει. Το επίπεδο των παραγωγών που έχουμε είναι ικανοποιητικό σε αρκετό βαθμό, όμως υπάρχουν πολλές δυσκολίες και πρακτικά προβλήματα για να φτάσουμε στο επίπεδο των παραγωγών του εξωτερικού. Η κατάρτιση των ηθοποιών-τραγουδιστών-χορευτών δεν είναι η ύψιστη, μιας και δεν υπάρχουν στην Ελλάδα πολλές σχολές που να διδάσκουν αυτές τις δεξιότητες. Και σε επίπεδο παραγωγής, χρειάζονται μεγάλα θέατρα, πολύ σύγχρονα και ακριβά τεχνικά μέσα αλλά και άνθρωποι που να γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τα μέσα αυτά.

Μία ιδιαίτερη παράσταση στην οποία συμμετείχες ήταν «Το τραγούδι της αιώνιας θλίψης”, ένα έργο της ιαπωνικής παράδοσης του θεάτρου ΝΟ με Έλληνες ηθοποιούς που παρουσίασε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και με πρωταγωνίστρια τη Ρένη Πιττακή. Πώς ήταν η συνεργασία σου αυτή ;

Για εμένα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της πορείας μου. Η συνεργασία μου με όλη την ομάδα, αλλά και με τον κύριο Τσαλαχούρη στη μουσική σύνθεση και τον κύριο Μαρμαρινό στη σκηνοθεσία υπήρξε για μένα από τις καλύτερες σπουδές πάνω στον λόγο και την έκφραση. Η παράσταση ήταν κάτι το μαγικό. Ήταν σα να σταματούσε ο χρόνος.

Συνεργάστηκες και με την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλα στην ροκ όπερα «Δαίμονες», που αποτέλεσε μία από τις πιο θεαματικές και επιτυχημένες εμπορικά παραστάσεις της δεκαετίας που αποχαιρετάμε...

Ήταν μια παράσταση-ορόσημο. Ήταν νομίζω και η αρχή αυτού για το οποίο μιλούσαμε προηγουμένως. Ήταν το πρώτο μιούζικαλ που είχε τόση απήχηση και μετά ξεκίνησαν όλα τα άλλα. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ο κύριος Κακλέας και ο κύριος Καρβέλας στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και της μουσικής αντίστοιχα, όλοι, μα όλοι συνεργάτες και η Κυρία Άννα Βίσση, ένα πραγματικό μάθημα! Δεν έχω ξαναδεί τόσο φτασμένο άνθρωπο να κάθεται σαν μαθήτρια και να ακούει, να είναι μαζί με όλους εμάς, μια ομάδα και μια γροθιά! Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!

Πώς κρίνεις τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές στο ελληνικό θέατρο; Υπάρχουν κάποιες διορθωτικές κινήσεις που πιθανώς θα μπορούσαν να γίνουν;

Είμαι από τους ανθρώπους που είχαν την τύχη να δουλεύουν πριν την κρίση, κατά τη διάρκεια της κρίσης και μετά. Τα ποσά πριν την κρίση ήταν πολύ καλά, τουλάχιστον στους φορείς που δούλευα εγώ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι μισθοί μειώθηκαν σε δραματικό σημείο. Αναγκάζονταν οι ηθοποιοί να ψάχνουν περισσότερες δουλειές για να κερδίσουν έναν αξιοπρεπή μισθό. Δυστυχώς κάπου εκεί ξεκίνησε και μια πρακτική που παγιώθηκε με αρκετά χαμηλωμένους μισθούς που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Ακόμη τα πράγματα δεν έχουν φτάσει εκεί που θα έπρεπε να είναι. Θεωρώ, ας πούμε, τρομερό, ότι οι πρόβες δεν πληρώνονται (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Οι διορθωτικές κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν δεν ξέρω ποιες τυχόν θα ήταν. Φοβάμαι πως η οικονομική κατάσταση ακόμη δεν έχει αλλάξει και πως ακόμη και αν έχει αλλάξει, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να παραμένουν οι μισθοί σε χαμηλά επίπεδα.

Είσαι και κάτοχος πτυχίου Νομικής. Αυτό πως προέκυψε ; Σου δίνει μια επιπλέον αίσθηση οικονομικής ασφάλειας για το μέλλον;

Από όταν ήμουν παιδί έλεγα ότι θα ασχοληθώ με την τέχνη, αλλιώς θα γίνω δικαστής! Ε, λοιπόν, στο λύκειο, αποφάσισα πως δεν ήθελα να περάσω στην θεατρολογία ή τη μουσικολογία, αλλά στην νομική, μιας και για τις καλλιτεχνικές σπουδές μπορούσα να επιλέξω κάποια δραματική σχολή και να τελειώσω το ωδείο μου. Έτσι και έγινε.

Έχεις εργαστεί και ως μαέστρος και δάσκαλος χορωδίας και μουσικής. Πως είναι οι εμπειρίες αυτές; Σε βοηθούν να γίνεις και καλύτερος ερμηνευτής ;

Ως μαέστρος δραστηριοποιήθηκα με το φωνητικό σύνολο 8tetto, του οποίου ήμουν συνιδρυτής. Η γνώσεις και η εμπειρία που απέκτησα από εκεί είναι πολύ μεγάλες. Καλείσαι να διδάξεις ένα τραγούδι, που σημαίνει ότι πρέπει να το γνωρίζεις σε βάθος και να είσαι σε θέση να ακούσεις το όποιο λάθος συμβεί. Ως δάσκαλος δραστηριοποιήθηκα με το El Sistema Greece, αλλά και με το British Council και τη Unicef. Οι εμπειρία μου εκεί ήταν πολύτιμη διότι ήρθα σε επαφή με πολιτισμούς και μουσική από πολύ διαφορετικές χώρες. Δούλεψα με πρόσφυγες, οπότε καταλαβαίνεις ότι ήρθα σε επαφή με κουλτούρες πολύ διαφορετικές από οτιδήποτε ευρωπαϊκό. Και σε επίπεδο μουσικό εξελίχθηκα πάρα πολύ αλλά και σε επίπεδο ψυχικό και ανθρώπινο.

Μέσα στο 2020 θα εμφανιστείς και στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο έργο «Ο Ορφέας Πρωθυπουργός». Μίλησε μας λίγο για την παραγωγή αυτή και τον ρόλο σου.

Είναι μια σύγχρονη όπερα που βασίζεται στον Ορφέα του Μοντεβέρντι, που θεωρείται η πρώτη όπερα. Την σύγχρονη σύνθεση υπογράφει ο Α.Δρόσος. Είναι μια παραγωγή που αναμένω εναγωνίως. Θα συμπράξουμε με όργανα εποχής μπαρόκ, αλλά και με ηλεκτρονικά όργανα. Η πλήρης αντίθεση δηλαδή. Πιστεύω ότι θα προκαλέσει πολύ εντύπωση για το θέμα του και το πολιτικό του περιεχόμενο. Ο ρόλος μου, αν μιλάμε για το έργο του Μοντεβέρντι είναι αυτός του πρώτου βοσκού. Στο έργο αυτό είναι ο ρόλος του σύμβουλου του Πρωθυπουργού.

Σου έχουν συμβεί αστεία ή απρόοπτα επεισόδια επί σκηνής;

Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν συμβεί ουκ ολίγα… Νευρικό γέλιο στη «Νεράϊδα» στην Λίμνη Βουλιαγμένης, αυτοσχεδιασμοί πάνω στην σκηνή στην τελευταία παράσταση των «Δαιμόνων» στο Παλλάς, σκάσιμο ενός προβολέα στην «Γιο Κι Χι» στην Λυρική, σκίσιμο παντελονιού στον «Καθρέφτη» του Παλλάς, σαρδάμ… Τόσα και τόσα!

Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις αν υπήρξε μια παράσταση των τελευταίων ετών που να σε άγγιξε πραγματικά σαν θεατή...

Προσπαθώ να πηγαίνω όσο πιο πολύ θέατρο μπορώ όταν υπάρχει κενό στις παραστάσεις που παίζω. Δύο από τις παραστάσεις που ξεχώρισα πέρσι ήταν ο «Βόυτσεκ» του Μπύχνερ σε σκηνοθεσία Κ.Ευαγγελάτου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο «Μισάνθρωπος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά στο Εθνικό.