Ντίνα Μιχαηλίδη

Όταν αγαπάς δεν φοβάσαι!

 
Από την παράσταση «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού»

Η πολυβραβευμένη, εκφραστική και τρυφερή ηθοποιός που διεισδύει στους ρόλους της αναζητώντας την αθώρητη ουσία τους, γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Εθνικού Θεάτρου καθώς και μόνιμο μέλος του «Ανοιχτού Θεάτρου» του Γιώργου Μιχαηλίδη.

Έχει λάβει μέρος στις παραστάσεις: «Πολύ κακό για το τίποτα», «Τρικυμία», «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Ουιλλ. Σαίξπηρ, «Ο κουρέας της Σεβίλλης» και «Οι γάμοι του Φίγκαρο» του Μπωμαρσαί,  «Κρίμα που είναι πόρνη»  του Τζ. Φορντ, «Οι τρεις αδερφές», «Πλατόνωφ», «Η κυρία με το σκυλάκι», «Η ζωή είναι ωραία», του Α. Τσέχωφ,  «Λούλου» του Φ. Βέντεκιντ, «Η  Αθήνα μετά την βροχή» του Γιώργου Μιχαηλίδη,  «Ο κύκλος με την κιμωλία» και «η Μάνα Κουράγιο» του Μ. Μπρεχτ, « Βάτραχοι», «Ειρήνη», του Αριστοφάνη, «Ο μοναχικός δρόμος»  του Αρτ.  Σνίτσλερ,  «Ορέστεια» του Αισχύλου,  «Προς Ελευσίνα»  του Π. Μάτεσι,  «Μετά την πρόβα» του Ι. Μπέργκμαν, «Βίβα Ασπασία» και  «Τελευταία πράξη»  του Ιακ. Καμπανέλλη, κ.α.Στην  τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές: «Παραμύθι χωρίς όνομα» , «Τα καλύτερά τους χρόνια» του Μ. Μανουσάκη,  «Ανατομία ενός εγκλήματος»  και «Νυχτερινό δελτίο» του  Π. Κοκκινόπουλου , «Αγνοημένοι» του Γ. Μιχαηλίδη , «Αν θυμηθείς το όνειρό μου, «Στο φως του φεγγαριού», «Η λίμνη των στεναγμών»,  «Καθρέφτη καθρεφτάκι μου», στην τηλεταινία  «Ο ξένος» της  Κ. Ιγερινού,  στο «Μόνη εξ' αμελείας» της Ελ. Χρονοπούλου και στο «Νησί» της Victoria Hislop (σκην.  Θ. Παπαδουλάκη). Στον  κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: «H ζωή μου ενάμισυ χιλιάρικο» της Φ. Σισκοπούλου, « Πες πως αγαπάς» της Κ. Τομαδάκη, « Έλα να σου πω» της Κ. Φιλιώτου, « Έρωτας στα δεκάξι»  και  «Κόκκινη κλωστή δεμένη» του Κ. Χαραλάμπους, «Πολίτικη κουζίνα» του Τ. Μπουλμέτη, «Uranya»  του Κ. Καπακά και «Eden in west»  του Κ. Γαβρά. Έχει τιμηθεί με: Γ' βραβείο κοινού στον διαγωνισμό Αθηνοράματος για τον ρόλο της Κατρίν στο έργο «Μάνα Κουράγιο» του M. Μπρεχτ. Α' βραβείο γυναικείου ρόλου στο διεθνές τμήμα του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, για την ταινία «Έλα να σου πω» της Κατερίνας Φιλιώτου. Α' βραβείο γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στο Monte Cantini (Ιταλία). Α' βραβείο γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Sienna (Ιταλία).

Από την ταινία «Αγάπη στα 16»

Μίλησέ μου για την παράσταση στην οποία θα συμμετέχεις φέτος

Θα παίζω στα "Τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ιάκωβου Καμπανέλλη και θα ερμηνεύω τον ρόλο της θείας. Είναι ένα από πιο ενδιαφέροντα έργα του Καμπανέλλη, εξαιρετικά επίκαιρο, μια βαθιά σάτιρα πάνω στην ανθρώπινη φύση, στις οικογενειακές δομές,στο κοινωνικό σύνολο, στην λεγόμενη άρχουσα τάξη και κατά την προσωπική μου εκτίμηση στην ελληνική κοινωνία.

Ποια είναι η πολιτική διάσταση του έργου και τι συμβολίζει η εξουσία του «Πατέρα»;

Είναι μια καταγγελία για τους ανθρώπους της εξουσίας μ' όποια ιδιότητα και αν έχουν. Ο "Πατέρας" θα μπορούσε να ήταν από τον πρωθυπουργό, μέχρι οποιοδήποτε άτομο διαθέτει μια θέση εξουσίας, όπου το συμφέρον πρέπει να παραμένει στα ίδια χέρια πάντα. Η δύναμη δεν πρέπει να μετατίθεται, η αξιοκρατία δεν υφίσταται και το παιχνίδι συνεχίζεται αέναα. Για μένα έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι γενικότερα, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και σ' όλον τον πλανήτη.

Από την παράσταση «Μετά από όνειρο»

Πως η απληστία για εξουσία αλλά και η ανταγωνιστικότητα που οξύνεται, προκαλούν τις εμφύλιες συρράξεις μέσα στην οικογένεια και σε τι χρησιμεύουν αυτές στον πατέρα;

Η ανταγωνιστικότητα και η διαμάχη μεταξύ των παιδιών για την κατάκτηση της πρωτοκαθεδρίας είναι κάτι που το έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο πατέρας.  Από τη φύση του ήταν εξαιρετικά ικανός στις ίντριγκες, αφάνταστα ανταγωνιστικός, απολυταρχικός με αποτέλεσμα να μην έχει επιτρέψει στα παιδιά του να αναπτύξουν το καθένα την ιδιαίτερη προσωπικότητα του, κάτι που το αποδέχονται και τα ίδια, σε ιδιαίτερες στιγμές. Έτσι λοιπόν, μ΄αυτόν τον τρόπο, κατόρθωνε να κυριαρχεί πάντα στην εταιρία. Τώρα οι διάδοχοι του έχουν περιέλθει σε μία κατάσταση «αφασίας» αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί εξακολουθεί να υφίσταται ο πατέρας σαν παρουσία.  Μην μπορώντας  λοιπόν να πάρει κανένας από αυτούς μια θέση αρχής, αφού ο πατέρας εξακολουθεί να ζει, αναλώνονται σε υπόγειες κινήσεις και παιχνίδια, όπου υποσκάπτουν ο ένας την θέση του άλλου. Καθώς δεν εμπιστεύονται κανείς, κανέναν, έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον στο οποίο, οι πολύ κακές σχέσεις μεταξύ τους, διαιωνίζουν το ήδη υπάρχον σκηνικό και στην ουσία επιτρέπουν για άλλη μια φορά στον πατέρα να αναδεικνύεται σε άρχουσα μορφή.

Σύστησέ με με την ηρωίδα που υποδύεσαι.

Είναι η θεία Βάσω, αδερφή του πατέρα. Εντελώς αντίθετη όσον αφορά το χαρακτήρα της, με τον πατέρα είναι μια γυναίκα αρχοντογεννημένη, καλομαθημένη, αδιάφορη σχεδόν για όλα. Έτσι τα ανίψια της φρόντισαν  να την κρατούν αποκομμένη από την πραγματικότητα, κάτι που βολεύει τόσο εκείνους, όσο και την ίδια.

Πως δουλέψατε με τον σκηνοθέτη σου;

Με τον Γιώργο Δάμπαση έχουμε μια σχέση κοινής εμπιστοσύνης, μου επιτρέπει κάθε μου πρωτοβουλία ή πειραματισμό. Αφού πρώτα βέβαια ορίσαμε το πλαίσιο του ρόλου.

Πες μου για τους  ρόλους που έχεις παίξει. Ποιοι ήταν οι πιο σημαντικοί για σένα;

Οι πιο σημαντικοί για μένα ήταν η Ειρήνα από τις "Τρεις αδερφές" του Τσέχωφ, η Γκρούσα από τον " Κύκλο με την κιμωλία" του Μπρεχτ και η Σόνια από τον "Θείο Βάνια",  επίσης του Τσέχωφ.

Από την ταινία «Κόκκινη κλωστή δεμένη»

Τι σήμαινε για σένα το «Ανοιχτό θέατρο» και τι αναμνήσεις έχεις διατηρήσει από αυτό;

Το "Ανοιχτό θέατρο" ήταν είναι και θα είναι το σπίτι μου.Ευτυχώς το θέατρο γενικότερα είναι το σπίτι μου και η απώλεια του "Ανοιχτού θεάτρου" μ' αυτόν τον τρόπο μαλακώνει. Οι αναμνήσεις μου, είναι οι αναμνήσεις μιας ηθοποιού που βίωσε την αρχή, το ζενίθ και το ναδίρ μιας πολύ σημαντικής πορείας του ελληνικού θεάτρου εν γένει.

Πως βλέπεις την πορεία του θεάτρου τώρα, στους σκοτεινούς καιρούς της κρίσης; Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά;

Το θέατρο έχει περάσει από την γέννηση του κι εδώ, από πολύ μαύρους καιρούς μέχρι και περιόδους αιώνων σιωπής και επέζησε. Για μένα κάθε τέτοια δοκιμασία απλά κυοφορεί μια πολύ μεγάλη αλλαγή, που είναι δύσκολο να την δούμε τώρα αλλά θα την συναντήσουμε στα χρόνια που θα έρθουν, αν όχι εμείς οι απόγονοι μας. Το άσχημο είναι ότι οι καλλιτέχνες και το θέατρο αυτή τη στιγμή περνούν μια βαθιά περίοδο κατάθλιψης, αγωνίας, οικονομικής καταστροφής. Το καλό είναι πως το θέατρο αναδεικνύεται σ' ένα σημαντικό κομμάτι επιλογής διασκέδασης των Ελλήνων με 600 και παραστάσεις τον χρόνο, που οι περισσότερες από αυτές ανήκουν σε νέους θιάσους και όπως είναι γνωστό η νέα ματιά έρχεται πάντα από το πάντρεμα της παλαιότητας με την νιότη. Έχουμε να δούμε ωραία πράγματα!

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Ονειρεύομαι να είμαι ελεύθερη, ότι και αν σημαίνει αυτό....

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο και στον εαυτό σου τι θα ήταν αυτό;

Αυτό που θα ήθελα να αλλάξω είναι την οπτική του φόβου. Ως άνθρωπος έχω φοβηθεί πολύ στην ζωή μου. Βλέπω οργανωμένες κινήσεις από αόρατες θέσεις εξουσίας να εξαπολύουν τον τρόμο στον κόσμο και αυτό μόνο δεινά προκαλεί. Θα ήθελα  να πράττω με γνώμονα την αγάπη.Παρόλο που ακούγεται ρομαντικό, δεν είναι, είναι εξαιρετικά δύσκολο και πολύ πρακτικό και θα ήθελα να υπάρχουν σχολές που να μπορούν να το διδάσκουν και στους ανθρώπους γύρω μου. Γιατί όταν αγαπάς δεν φοβάσαι!