Μαρία Ζαχαρή

Ο μεγάλος πόνος είναι σαν σιωπηλή κραυγή

Η κυρία Ζαχαρή ερμήνευσε εξαίσια τον ρόλο της μητέρας στο «Αμάρτημα της μητρός μου» και μας γοήτευσε με το μέτρο της και την υποκριτική της ποιότητα. Με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε μαζί της και μάθαμε πως πλησίασε τον ιδιαίτερο αυτό χαρακτήρα ώστε να τον ενσαρκώσει τόσο αισθαντικά και πως επικοινώνησε στη σκηνή με τον συμπρωταγωνιστή της Ηλία Λογοθέτη, τον ηθοποιό αλλά και τον άνθρωπο.

Πως προσεγγίσατε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ηρωίδας του Βιζυηνού;

Μέσα από την διαδικασία του πόνου. Και στην σκέψη μόνο ενός τόσο τραγικού γεγονότος, του να «σκοτώσει» κατά λάθος μια μάνα το παιδί της, ματώνει η ψυχή μου.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα της σας γοήτευσαν περισσότερο και ποια σας απώθησαν;

Με γοήτευσε η δύναμη  και η αυταπάρνηση της Μάνας - της Μάνας του Βιζυηνού -  και κανένα στοιχείο του χαρακτήρα της δεν μου είναι απωθητικό. Ακόμα και το γεγονός ότι παραμέλησε τα άλλα παιδιά της για να αφοσιωθεί στην άρρωστη Αννιώ και στη συνέχεια στα παιδιά που υιοθετούσε, μου είναι απόλυτα κατανοητό εμπρός στο βάρος του «μυστικού» που τόσα χρόνια κουβαλούσε μέσα της.

Πως διατηρήσατε τις ισορροπίες ανάμεσα στο πένθος και την εγκράτεια;

Ο μεγάλος πόνος είναι σαν σιωπηλή κραυγή που ξεσχίζει τα σπλάχνα. Κάπως έτσι…

Πως νοιώσατε μέσα από την συνύπαρξή σας στη σκηνή με τον κύριο Λογοθέτη;

Μαγευτικά… σαν σε άλλη διάσταση... σχεδόν μεταφυσικά.. Νοιώθω πως έχω απέναντί μου, δίπλα μου, στην ψυχή μου, τον ίδιο τον Βιζυηνό… τόσο πολύ με ακουμπάει  ο λόγος του.

Ποια άλλη ηρωίδα θα θέλατε να ενσαρκώσετε στο μέλλον;

Δεν έχω συγκεκριμένες προτιμήσεις. Όλες οι ηρωίδες των σπουδαίων έργων έχουν λόγο ύπαρξης και ενδιαφέροντος.

Πως διαχειριστήκατε την ιδιαίτερη γλώσσα του κειμένου;

Με άνεση. Από μικρή διάβαζα Βιζυηνό και  Παπαδιαμάντη. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο Βιζυηνός στοχεύει κατ ευθείαν στην ανθρώπινη ψυχή. Είναι  δύσκολο λοιπόν για κάποιον να μην το εισπράξει αυτό, εξ αιτίας της γλώσσας. Εξ άλλου αυτό το διαπιστώνουμε και από τους θεατές, ακόμα και τους πιο μικρούς στην ηλικία. Μας λένε ότι το κείμενο μέσα από την παράσταση  γίνεται απόλυτα κατανοητό.

Πως αντιλαμβάνεστε την πίστη στο Θεό έτσι όπως επηρεάζει το συναισθηματικό πεδίο της Δέσποινας και τι σχέση έχει με την δική σας πίστη στο «θεϊκό»;

Η πίστη της Δέσποινας, παρ’ όλο που  είναι δεδομένη, αφού δεν της αρκεί η θρησκευτική παραμυθία, παραμένει εκτεθειμένη σε μεγάλες απορίες. Άλλωστε στην τελική φράση  της εκφράζει την αδυναμία του εκπροσώπου του Θεού, του Πατριάρχη,  να καταλάβει τον αβάσταχτο πόνο της Μάνας. Λέει: Ο Πατριάρχης είναι καλόγερος, δεν έκαμε παιδιά για να μπορέσει να καταλάβει  τι πράγμα είναι το να σκοτώσει κανείς το ίδιο το παιδί του. Κι  εγώ παραμένω με απορίες… αν και η προσωπική πίστη δεν εξηγείται…