Έλλη Παπακωνσταντίνου

Αrt-ivisme στο  «Βυρσοδεψείο»  για όσους αρνούνται να υποταχτούν στον Λεβιάθαν…

Όλοι οι χώροι είναι γεμάτοι ζωή. Εδώ κάποιοι στήνουν το στέκι των βιβλιόφιλων και την βιβλιοθήκη. Σε έναν άλλο χώρο νέοι συνεργάτες ξεναγούνται. Δίπλα γίνονται πρόβες για την επόμενη παράσταση. Στο φουαγιέ μια ομάδα συγγραφέων δουλεύει με τους δασκάλους της και ηθοποιούς οι οποίοι ζωντανεύουν τα έργα για να φανούν τα θετικά και τα αρνητικά τους σε επίπεδο αναπαράστασης. Πάνω στην ταράτσα δημιουργούνται μικρά θαύματα με ευτελή υλικά.  Εκεί συναντήθηκα με την Έλλη και μιλήσαμε για τον αγαπημένο της χώρο, τις τρέχουσες δράσεις αλλά και ένα πλήθος από μελλοντικά σχέδια που διευρύνουν διαρκώς τον κύκλο των συνεργατών, δημιουργώντας και φιλοξενώντας κάθε λογής εκδηλώσεις και σεμινάρια, αναδεικνύοντας την ομορφιά, την συντονισμένη προσπάθεια, την αλληλεπίδραση, την συλλογική δράση, την έμπνευση, την φαντασία, τη συνειδητότητα, την προσέγγιση στις νέες τάσεις, την δυναμική, πνευματική αντίδραση στο χάος γύρω μας και τον ακτιβισμό.

Μίλησε μου για όλον αυτό τον οργασμό. Τι συμβαίνει φέτος την Άνοιξη στο «Βυρσοδεψείο» και τι πρόκειται να συμβεί ακόμα;

Μόλις ολοκληρώθηκε το «Arc for dance»  ένα τριήμερο χορού με πολλούς προσκεκλημένους κι από το εξωτερικό. Ξεκινάει το Δέρμα την Τρίτη. Άλλες τρεις παραστάσεις θα κάνουν πρεμιέρα. Έχουμε το 52 Hz του Βαγγέλη Λεμπέση ενώ η ομάδα 7 κι η Βίκυ Μαστρογιαννάκη από 1 ως 10 Ιουνίου θα βρίσκονται στο το Βυρσοδεψείο  και στο Yapi vol. 1, έναν τόπο συνάντησης για το «A very nice place». Το σημαντικότερο το οποίο δίνει και το στίγμα του χώρου είναι η διοργάνωση σεμιναρίων δραματουργίας  και performance  γιατί ένας από τους βασικούς στόχους του Βυρσοδεψείου είναι και η εξέλιξη μηχανισμών που ευνοούν την ανάπτυξη της σκέψης. Έχει ήδη ξεκινήσει ένα σεμινάριο συγγραφής, δραματουργίας το οποίο θα συνεχιστεί και με έναν δεύτερο κύκλο. Το θέμα είναι πως οι συγγραφείς χρησιμοποιώντας επαγγελματίες ηθοποιούς στην διάρκεια της επεξεργασίας των έργων τους μπορούν να εξελίξουν την δουλειά τους κι η όλη διαδικασία βασίζεται σε συστήματα του εξωτερικού  όπου οι ηθοποιοί εντάσσονται στην συγγραφική ομάδα προκειμένου να βοηθήσουν στην διαδικασία της συγγραφής. Βλέποντας ότι αυτά τα σεμινάρια έχουν αποδεχτεί εξαιρετικά γόνιμα αποφασίσαμε να τα συνεχίσουμε σε ένα δεύτερο που θα ανοίξει τον Ιούνιο και θα διευρυνθεί και με άλλους συγγραφείς οι οποίοι θέλουν να καταθέσουν αποσπάσματα πλέον έργων που θα ολοκληρωθούν μαζί με τους ηθοποιούς αλλά και σε ένα τρίτο κύκλο όπου θα ακολουθήσει το ανέβασμα ενός από τα έργα.  Παράλληλα τρέχουν τα σεμινάρια performance τα οποία θα συνεχιστούν και του χρόνου γιατί βλέπουμε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρξει μια συνεύρεση ανθρώπων που έχουν διαφορετική καλλιτεχνική κατάρτιση ώστε να μπολιάσουν ο ένας τον άλλο και παράλληλα, ερευνητικά δημιουργείται ένας πυρήνας καλλιτεχνών του είδους οι οποίοι εξελίσσουν τα μέσα τους. Και είναι όλοι πολύ φανατικοί… Προστίθεται  επίσης ο κύκλος μαθημάτων που θα δώσει η Άντζελα Μπρούσκου μαζί με την Παρθενόπη Μπουζούρη κάτω από τον τίτλο «Αγγελιαφόροι» και τα οποία θα ολοκληρωθούν με παράσταση. Υπάρχει η πλατφόρμα χορού, η πλατφόρμα πολιτικού καμπαρέ, με συμμετοχές  όπως της Μάνιας Παπαδημητρίου και του Θάνου  Αναστόπουλου.  Διοργανώνεται τώρα το πρώτο «science pacific»  που θα πραγματοποιηθεί και αυτό τον Ιούνιο και θα συμμετάσχουν καλλιτέχνες όπως οι Abovo που τους έχουμε κάνει ανάθεση και πιστεύω πως θα είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι η πρώτη φορά που γίνεται τέτοιο φεστιβάλ  και θα συμμετέχουν επίσης καλλιτέχνες από τον χώρο του χορού και εικαστικοί.  Έχουμε κάνει ένα open coal και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να στείλουν προτάσεις συμμετοχής  μέχρι και την Κυριακή 26 Μαΐου.

Ως τις 30 Ιουνίου θα συνεχιστούν τα σεμινάρια κι εργαστήρια κατασκευής θεατρικών σκηνικών από τον Σπύρο Δουκέρη. Επίσης να πούμε ότι από φέτος ετοιμάζουμε στο Βυρσοδεψείο έναν νέο θεσμό που θα αφορά μία ομάδα καλλιτεχνών οι οποίοι θα έχουν το χώρο ως σπίτι τους και θα δώσουν το βασικό στίγμα. Να προσθέσουμε εδώ ότι ήδη ενεργοποιείται στο χώρο ένα δίκτυο εθελοντών κι η πρώτη δράση είναι μία βιβλιοθήκη η οποία τώρα φτιάχνεται . Οπότε το αναφέρω και σαν κάλεσμα για όποιον από τους αναγνώστες έχει βιβλία που θέλει να δώσει γιατί δεν τα χρειάζεται πια ο ίδιος ή γιατί θέλει να τα διαβάσουν κι άλλοι,  να μας  τα φέρει ώστε να επανδρώσουμε αυτόν τον νέο χώρο, το στέκι  της βιβλιοθήκης. Θα υπάρχει τμήμα ανταλλακτικό όπου ο καθένας παίρνει ένα βιβλίο και φέρνει ένα άλλο στη θέση του αλλά και αρχειακό κομμάτι όπου βιβλία εξειδικευμένα τέχνης θα φωτοτυπούνται για να βρίσκονται στη διάθεση των θαμώνων μας ανάλογα με τις αναζητήσεις ή τις ανάγκες τους  κάθε φορά. Η διάθεση της πληροφορίας η οποία και λόγω της κρίσης δεν μπορεί να κυκλοφορήσει πολύ εύκολα τώρα, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της δράσης μας. Το δίκτυο όμως έχει έναν κοινωνικό χαρακτήρα και θα ακολουθήσει μια σειρά δράσεων με στόχο αυτό που λέμε art-ivisme, ένας συγκερασμός τέχνης κι ακτιβισμού. Περιλαμβάνει  ως έννοια κι αυτή την σύμπτυξη των καλλιτεχνών ώστε να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο και να δημιουργήσουν τέχνη σε μια εποχή που δεν υπάρχει παραγωγή.

Κι εσύ; Ποια είναι τα δικά σου σχέδια;

Εγώ μπαίνω σε πρόβες για την επόμενη δουλειά μου που θα είναι η Βιρτζίνια Γουλφ και μ’ αυτήν την αφορμή θα διευρύνω ένα κύκλο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ,  που άνοιξε με την Σύλβια Πλαθ και που αφορά την γυναικεία γραφή.  Θα είναι ένα τρίπτυχο και ολοκληρωθεί με την Έμιλυ Ντίκινσον. Κάποια στιγμή θα ήθελα να παρασταθούν και τα τρία μαζί. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ η γυναικεία γραφή και  τώρα πια σε τέτοιους καιρούς με ενδιαφέρει κι η ποιητική γραφή. Θέλω να κάνω ένα διάλλειμα από το καθαρά πολιτικό κείμενο. Με αυτήν την αφορμή θέλω να ανοίξω μια πλατφόρμα που να διευρύνει το θέμα της θέσης της γυναίκας στο χώρο της τέχνης κατ’ αρχάς. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα θέμα όσον αφορά τις σχέσεις εξουσίας, υπάρχει για παράδειγμα μία προκατάληψη απέναντι στις γυναίκες σκηνοθέτιδες , δεν έχουν την προβολή που θα τους άξιζε αναφορικά με τους αντίστοιχους άντρες συναδέλφους. Αλλά θέλω να ανοίξω το θέμα γενικότερα  όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία. Θα γίνουν κάποιες συζητήσεις, κάποιες παρουσιάσεις εκτός του συγκεκριμένου έργου.  Από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουμε με φεμινιστικό  πνεύμα…

Αν οι γυναίκες καλλιτέχνιδες στη χώρα μας είναι πιθανώς και περισσότερες από τους άντρες όπως μου έχεις πει, γιατί το αντρικό στοιχείο κυριαρχεί σε όλες τις διοργανώσεις αλλά και στις παραστάσεις, όσον αφορά τη σκηνοθεσία κυρίως;

Είναι ένα ζήτημα πολύ σημαντικό. Παραδοσιακά ο σκηνοθέτης είναι αντρικό επάγγελμα γιατί σχετίζεται και με εξουσιαστικούς κώδικες  και γενικότερα σ’ αυτά τα επαγγέλματα προωθείται το ανδρικό φύλο.  Είναι σημαντικό να τεθεί ως θέμα αυτό.

Επίσης το γεγονός πως ενώ καταξιώθηκε ως ένα βαθμό το πρότυπο της εργαζόμενης γυναίκας, εκείνη δεν απεγκλωβίστηκε καθόλου κι από τις παραδοσιακές της ασχολίες όπως το σπίτι κι η ανατροφή των παιδιών, τις οποίες επωμίζεται κυρίως αυτή ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων. Να προσθέσω πως μεγάλο ποσοστό γυναικών αμφισβητείται από τους θεσμούς λόγω φύλου…

Συμφωνώ απόλυτα. Και είναι προβληματικό όλο αυτό. Είναι  περίεργο  βέβαια αυτό αφού η χώρα μας είναι  μητριαρχική  όπως κι όλη η Μεσόγειος γιατί στηρίζεται στην οικογένεια κι όχι στο κράτος  άρα στον γιο κι όχι στον πολίτη.  Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν ρόλοι που δεν δίνονται στις γυναίκες  μέσα από την ίδια την οικογένεια.  Δεν τους δίνεται η δυνατότητα της παρέμβασης όσον αφορά τη λήψη των αποφάσεων.  Έχει να κάνει όλο αυτό με τον δημόσιο βίο.

Επίσης νομίζω έχει να κάνει και με ένα είδος ενοχής που φέρει και η γυναίκα απέναντι στην οικογένειά της αλλά και ο άντρας  με έναν τρόπο, της την φορτώνει. Αμφισβητεί ας πούμε τις ικανότητές της ως μητέρας και συζύγου βασισμένος σε πρότυπα που αφορούσαν άλλες, προγενέστερες συνθήκες και μορφές οικογενειακής διαχείρισης. Αυτή η παράδοξη σύγχρονη ενοχικότητα των γυναικών έχει νομίζω να κάνει  με τα καθιερωμένα καθήκοντά τους ως γυναικών, μανάδων, ερωμένων κ.λ.π.

Συμφωνώ απόλυτα. Ας πούμε στην Βόρεια Ευρώπη υπάρχει και η αντρική ενοχή, από τις πολύ δυναμικές γυναίκες που διαχειρίζονται πολύ πιο επιτυχώς τους εαυτούς τους και τις καταστάσεις.  Βλέπεις επίσης άντρες που φροντίζουν τα παιδιά, που αναλαμβάνουν το νοικοκυριό αν η γυναίκα μπορεί να βγάλει από τη δουλειά της περισσότερα χρήματα,  που παίρνουν αυτοί το επίδομα του ανύπαντρου πατέρα ή το επίδομα  για την περίοδο μετά την γέννηση του παιδιού.  Νομίζω ότι στην Ελλάδα λόγω του ότι υπάρχει ένας βαθύτατος συντηρητισμός ενώ ταυτόχρονα το θεσμικό πλαίσιο δεν εξελίσσεται,  η θέση της γυναίκας παραμένει  προβληματική. Αλλά τώρα με την κρίση, επειδή πιέζονται περισσότερο τα ζευγάρια λόγω της αλματώδους αύξησης της ανεργίας, πιθανώς να εκδηλώνονται αυτά τα προβλήματα πιο έντονα, πιο καθαρά και  πιθανώς να υπάρξει η αφορμή της εξέλιξής μας και σε αυτόν τον τομέα. Γιατί είναι συμπλεγματική η κοινωνία μας σε σχέση με το θέμα του φύλου και της ισχύος. Μέσα στην οικογένεια βέβαια είναι η γυναίκα που παίρνει τις αποφάσεις κυρίως. Αλλά δημόσια, οι κοινωνίες μας είναι καθαρά ανδροκρατούμενες.

Νομίζω επίσης πως μέσα στα πλαίσια μιας σύγχρονης κοινωνίας κι ο άντρας έχει τις απώλειές του. Κι ο άντρας χάνει τον «οίκο» και τα κεκτημένα του.

Και  πάλι λόγω της κρίσης  ερχόμαστε να αμφισβητήσουμε την οικογένεια  ή και να την ισχυροποιήσουμε, διαπιστώνοντας ότι είμαστε ως χώρα κι ως πολίτες ενός κράτους ανεπαρκούς, εκτεθειμένοι. Ξεκινάμε να δούμε ποια είναι η σχέση του οίκου με τον δημόσιο βίο κι εκεί μοιραία αναφερόμαστε στη σχέση μάνας-γιου ή μάνας-κόρης. Το πρόβλημα δεν λύνεται θεσμικά, λύνεται μέσα από μια διαφορετική εκπαίδευση και κυρίως μέσα από τη στάση της κάθε γυναίκας σήμερα που αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά της. Έχουμε φτάσει ως άνθρωποι σε ένα σημείο κι αυτό περνάει και στο συλλογικό ασυνείδητο, που σκεφτόμαστε πως  θα κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, πως θα φτιάξουμε έναν πιο όμορφο κόσμο γύρω μας κι αυτό ανακλά και στις σχέσεις μας με τα παιδιά μας αφού την κοινωνία που θα δημιουργήσουμε εμείς, αυτήν και θα παραλάβουν εκείνα. Αφού δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχει κράτος, γίνεται  πιο δυνατό το κύτταρο της οικογένειας.

Ε! βέβαια εφ’ όσον κι όλη αυτή η ασάφεια, η ρευστότητα γύρω μας, δημιουργεί και μια τρομακτική ανασφάλεια… Μίλησε μου λίγο και για το «Δέρμα» που επαναλαμβάνεται σε λίγες μέρες.

Επαναλαμβάνεται με αλλαγές, έχω τρεις αντικαταστάσεις και  επειδή οι ηθοποιοί μου, μου υπαγορεύουν πλούσιο υλικό κι έναν ολόκληρο κόσμο,  δεν είναι τεχνικές αντικαταστάσεις, είναι  αλλαγές σημαντικές μέσα από το βλέμμα αυτών των ανθρώπων που έχουν φέρει το δικό τους στίγμα.  Πρόκειται για μια ποιητική, πολιτική περφόρμανς, ένα τρίπτυχο που κινείται μέσα σε όλο το χώρο και ξεκινάει με τον Αχέροντα ποταμό,  το πέρασμα του κοινού με βάρκα μέσα από το υγρό στοιχείο σε έναν δεύτερο χώρο που είναι το βυρσοδεψείο επεξεργασίας ανθρωπίνων δερμάτων.  Κι ο τρίτος χώρος φιλοξενεί το τελετουργικό του θριάμβου του Λεβιάθαν. Είναι ένα μεγάλο κλαμπ κι εκεί οι θεατές συμμετέχουν σ’ ένα τελετουργικό παράξενο που έχει σαν στόχο μέσα από μια ποιητική γραφή να μας κάνει να σκεφτούμε  τι συμβαίνει γύρω μας σε σχέση με το «υπερκράτος» και κατά πόσον είμαστε όλοι εμείς κομμάτια του μηχανισμού του, πως εμείς τροφοδοτούμε τον Λεβιάθαν και πως του υπαγορεύουμε το πόσο του επιτρέπεται να γιγαντωθεί.

Κι επίσης το κομμάτι των νεκρών, άθαφτων  προγόνων…

Αυτό ναι έχει να κάνει με μια κοινωνία που έχει αφήσει πολλές εκκρεμότητες. Αυτό συνδέεται με τον Λεβιάθαν και με την εκχώρηση των ατομικών ελευθεριών μας, της ελεύθερης βούλησης του καθενός μας. Όταν αυτό το «υπερκράτος» γιγαντώνεται  κι εμείς ως πολίτες νοιώθουμε ανασφαλείς, ανίκανοι να δράσουμε επειδή μας κατοικεί ο φόβος.  Οπότε τίθεται το δίλημμα να παραχωρήσουμε τα κεκτημένα μας σε ένα «υπερκράτος-Λεβιάθαν»  προκειμένου να μας κάνει να αισθανθούμε πιο ασφαλείς; Κι η μεγαλύτερη εκκρεμότητα από όλες είναι ότι αφήνουμε να χαθεί η ικανότητά μας να φανταστούμε τη ζωή μας πιο όμορφη, να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις δομές που μπορούμε να δημιουργήσουμε και να παραχωρήσουμε αυτήν την ικανότητά μας μαζί με όλες μας τις ελευθερίες σε κάποιον άλλο. Έξω από μας. Ώστε να μην φέρουμε ευθύνη για οτιδήποτε θα συμβεί, κάτι που σε επίπεδο συλλογικό είναι πηγή πένθους όπως και κάθε εκκρεμότητα…

Η προσέγγιση η δική σου, που κυρίως επικεντρώνεται;

Στο να αγγίξει βαθύτερες πτυχές του ψυχισμού του θεατή . Νομίζω πως ένα από τα σημαντικά κλειδιά για να προχωρήσει ο καθένας , να ξεφύγει από το πένθος, την αδράνεια, την αδυναμία,  είναι το να αντιληφθεί  το συμβάν. Νομίζω ότι πρέπει να ξαναβρούμε την πίστη μας στο «δυνάμει». Στο ότι έχουμε την ικανότητα να ονειρευτούμε…  Πόσο μάλιστα τώρα που διανύουμε και μια εποχή στην οποία είμαστε ιδιαίτερα προσηλωμένοι στην επιβίωση κι είναι έτσι ακόμα πιο δύσκολο να δεις την άλλη όψη των πραγμάτων.

Κι επίσης νομίζω πως αυτή η απόσταση που έχουμε δημιουργήσει από τα πρακτικά πράγματα της ζωής, τον σπόρο, το χώμα, το παιχνίδι, δημιουργεί μια μεγάλη απόσταση κι από τον εαυτό μας, από τις πραγματικές μας επιθυμίες… Πώς να αναλάβεις πολιτικές ευθύνες αν δεν έχεις αναλάβει ήδη την ευθύνη ενός δέντρου που μεγαλώνει, ενός παιδιού που ενηλικιώνεται, ενός ζώου που ζει πλάι σου; Αποποιούμαστε από τα απλά και έτσι τα χάνουμε όλα…

Αυτό έχει να κάνει με τον χρόνο, με την αλυσίδα παραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος…  Τρέχουμε, έχοντας χάσει το κέντρο μας. Η δημιουργία είναι συνυφασμένη με έναν άλλο χρόνο, εκεί που τα πράγματα σταματάνε για λίγο να τρέχουν… Το θέατρο ως μηχανισμός δίνει αυτή την δυνατότητα  του χρόνου που σταματάει κάτι που μ’ ενδιέφερε πολύ να υπάρχει και στην performance.  Γι’ αυτό κι υπάρχει ο Αχέροντας στην αρχή που σε περνάει σε έναν άλλο χρόνο…

Ναι , σε ένα κόσμο «μη θνητό»  που κατά συνέπεια δεν τον κυνηγάει ο χρόνος…

Είναι ένα κουκούλι αυτόνομο  με την δική του λειτουργία, τους δικούς του χρόνους. Σου αφήνει πιθανώς κάποια σημάδια, βγαίνοντας, την επόμενη μέρα…

Ναι σου δημιουργεί ένα σοκ, ένα σοκ διαφορετικό από αυτό που σου δημιουργεί η παράσταση. Ο καθημερινός κόσμος γύρω σου ενώ φαινόταν οικείος τώρα μοιάζει λίγο ξένος, ανοίκειος. Κι αυτό είναι νομίζω που δημιουργεί και το πρώτο επαναστατικό ερέθισμα…  Όταν η καθημερινότητά σου μοιάζει σαν ξένη, πρέπει κάτι να κάνεις για να την αλλάξεις.

Χαίρομαι πραγματικά που το λες. Για μένα η τέχνη πρέπει να αντιπαρατίθεται  στην καθημερινότητα, ειδικά τώρα που έχει σκληρύνει τόσο πολύ…

Ναι. Και μοιάζει λίγο όλο αυτό και σαν μια τελετή μύησης στην οποία εισέρχεσαι ήσυχος και ταραγμένος μαζί…

Κι επειδή τίθεται και το ερώτημα τώρα εν μέσω κρίσης πόσο απαραίτητη είναι η τέχνη…

Επικίνδυνη είναι όχι απλά απαραίτητη…

Νοιώθουμε ότι μας έχουν κλέψει το όνειρο  κι απ’ αυτό πηγάζει το ψευδοπένθος, η ψυχολογικοποίηση  της πολιτικής… όλα αυτά που μας κάνουν να μιζεριάζουμε…

Και κυρίως να μένουμε άπραγοι.

Πρέπει να δράσουμε…, να μετακινηθούμε, να δούμε τα πράγματα αλλιώς… να συσπειρωθούμε, να δημιουργήσουμε ανάμεσά μας δίκτυα…

Και να συμφιλιωθούμε με τις διαφορετικότητές μας. Γιατί όσο διαχωρίζουμε τις θέσεις μας, τόσο εύκολο είναι να γεννηθεί μέσα μας ένας μικρός Χίτλερ.  Το σωστό δεν είναι το δικό μας, ούτε του άλλου. Το σωστό είναι να ακούμε και να κατανοούμε ο ένας τα του άλλου… Να μην είμαστε έτοιμοι μόνο για να ασκήσουμε εξουσία, να επιβάλλουμε την δική μας άποψη ως την μόνη σωστή…

Αυτές οι μικρές σχέσεις εξουσίας στο δρόμο, στο εργασιακό περιβάλλον, στον οίκο, στο σχολείο με ενδιαφέρουν πάρα πολύ.  Νοιώθω ότι πρέπει να ξεφύγουμε και να μπορέσουμε να το κάνουμε όμορφα, να βρούμε τον δικό μας τρόπο ανάδρασης   απέναντι σε μία στατική κατάσταση.

Να βάλουμε στην άκρη τα κλισέ και να κάνουμε αυτό που θέλουμε κι αυτό που μπορούμε, όχι αυτό που μας ζητάνε για να μας θεωρήσουν δημοφιλείς.

Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην ομορφιά…

Ας δούμε ότι δεν ζούμε μέσα σ’ ένα κόσμο καταστροφής αλλά μέσα σ’ ένα υπέροχο παλάτι που μας ευλογεί… Κι ας πετάξουμε τα σκουπίδια.

Νομίζω ότι μπορούμε να πετάξουμε πολλά σκουπίδια. Ας κάνουμε επιτέλους κάτι εμείς για να ομορφύνουμε τον κόσμο γύρω μας. Εμείς. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε τους άλλους κι ας σταματήσουμε να τρέφουμε τον κάθε Λεβιάθαν.

Το «ΔΕΡΜΑ» δεν είναι μια κλασική παράσταση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ενηλίκων, μια γιορτή, έναν «φόρο τιμής» στη μηχανιστική εργασία, τη μονοτονία και την απάθεια. Είναι μια ποιητική αλληγορία για την παρούσα κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας σε κρίση και της ανάπτυξης ενός  πανίσχυρου εξουσιαστικού κράτους - Λεβιάθαν, ενός συντηρητικού δόγματος τραπεζών κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελεύθερης σκέψης.

Η παράσταση περιλαμβάνει:

Α) Δωρεάν βαρκάδα μέσα σε έναν παλιό βιομηχανικό κτίριο.

Απολαύστε τη μύηση στον Αχέροντα αλλά προσοχή: Μην πληρώσετε τον βαρκάρη μέχρι να σας περάσει απέναντι!

Β) Για τους μυημένους, δωρεάν μαθήματα εκδοράς και επί πλέον επεξεργασίας ανθρώπινου δέρματος με δυνατότητα έμπρακτης συμμετοχής.

Γ) Σχόλιο για το ρόλο της τέχνης σε περίοδο κρίσης και το ρόλο της κρίσης σε περίοδο τέχνης.

Δ) Προσωπική επαφή με τον Λεβιάθαν.

«Θα σε εκλιπαρεί για έλεος; Θα σου μιλήσει με λόγια ευγενικά;»
«Ποιος τολμά να ανοίξει τις πύλες του στόματός του που το περιφράσσουν τρομερά δόντια;»

«Δεν υπάρχει όμοιο του πάνω στη γη – ένα πλάσμα δίχως φόβο»

«Περιφρονεί τους αλαζόνες, βασιλεύει στους περήφανους»

Ε) Γνωριμία με έναν Γερμανό μετανάστη.

ΣΤ) Έναν επικήδειο λόγο μέσα σε ένα dance club, όπου ως συγγενείς των νεκρών δεχόσαστε θερμά συγχαρητήρια και ευχές για την περαιτέρω εξέλιξή σας, συμμετέχοντας  στον Ιστορικό Εορτασμό.

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Σεμέλη Χαβιάρα, Θωμάς Διάφας

Δραματουργία: Στάθης Γραφανάκης

Κίνηση: Βάλια Παπαχρήστου / Χριστίνα Σουγιουλτζή

Μουσική Σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας

Σκηνογραφία / Κουστούμια: Τέλις Καρανάνος / Αλεξάνδρα Σιάφκου

Ηθοποιοί: Adrian Frieling, Λευτέρης Ζημιανίτης, Άλκης Ζούπας, Άγγελος Καλίνογλου, Ευτυχία Κιουρτίδου, Νεφέλη Παπαδερού, Βάλια Παπαχρήστου, Νικόλας Στραυοπόδης, Εύα Αλεξανδρή - Φάκλαρη, Κοσμάς Χατζής, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

Σημαντική σημείωση: To  ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΙΟ, για τη διευκόλυνσή σας,  εξασφάλισε λεωφορείο χωρητικότητας 17 θέσεων το οποίο θα πραγματοποιεί δρομολόγιο, τις ημέρες των παραστάσεων, από τη στάση του μετρό «Ελαιώνας» προς το ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΙΟ στις 20:45 και μετά το τέλος της παράστασης επιστροφή πάλι στην ίδια στάση μετρό. Αναζητήστε το λεωφορείο «ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΙΟ».

www.vyrsodepseio.com

https://www.facebook.com/Vyrsodepseio

Διεύθυνση: Ορφέως 174, Βοτανικός

Τηλέφωνο για κρατήσεις: 210.3453203

Παραστάσεις: Τρίτη (21/05, 28/05, 04/06), Παρασκευή (24/05, 31/05, 07/06), Σάββατο (25/05, 01/06, 08/06), Κυριακή (26/05, 02/06, 09/06)

Ώρα: 21:00

Είσοδος: Γενική είσοδος 10 € , Μειωμένο 5€