Μια απάντηση στην κυρία Δανδουλάκη και σε όσους συστρατεύονται μαζί της

Αχ κυρία Δανδουλάκη μου!!!!!!!!!!

...αν αυτά τα θέματα όπως λέτε, δεν λύνονται στο πόδι, λογικό δεν είναι να αντιδράσουμε όταν η κυβέρνηση στο πόδι επιχειρεί να τα λύσει και μάλιστα με σαφώς ύποπτο κίνητρο; Η κατάσταση κυρία Δανδουλάκη μου, για να ενημερώνεστε και λίγο, δεν είναι 20 χρόνων, δεν μας προέκυψε με τη αλλαγή του αιώνα, υπάρχει τουλάχιστον από το 1961 που τέθηκαν αυτά τα ζητήματα από το ΣΕΗ επισήμως αλλά 60 χρόνια τώρα, παρ’ όλο που δεν έχει γίνει σπουδαία πρόοδος, δεν βρέθηκε ΚΑΜΙΑ κυβέρνηση να τολμήσει έστω και να συλλάβει ένα τέτοιο απεχθές και παράλογο νομοσχέδιο. Το αντιλαμβάνεστε αυτό ή σας δυσκολεύει κάποια αγκύλωση; Παίζουμε άρρωστοι και πενθούντες κυρία Δανδουλάκη μου από σεβασμό στους συναδέλφους μας, διότι πρόκειται για ομαδική δουλειά (κι αν δεν παίξουμε εμείς δεν θα παίξουν ούτε αυτοί) κι όχι βέβαια από κάποιο είδος μαζοχισμού. Όταν οι συνάδελφοι απεργούν, απεργούμε και μεις, κατανοητό ή κι αυτό σας είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντιληφθείτε; Ναός είναι το θέατρο; Τότε το νομοσχέδιο για το οποίο απεργούμε, βεβήλωσε αυτό το ναό οπότε ο ναός κλείνει τις πόρτες του ώσπου να σταματήσει η βεβήλωση. Αλλά όπως θα ξέρετε ως επιχειρηματίας εκτός από ναός είναι και χώρος εργασίας. Αλλιώς δεν θα βάζατε εισιτήριο, θα είχατε παγκάρι κι όποιος ήθελε θα έριχνε κάνα ευρώ. Είμαστε εργαζόμενοι κυρία Δανδουλάκη κι όταν οι εργαζόμενοι αδικούνται, αιώνες τώρα, κατεβαίνουν σε απεργία. Αυτό τώρα το αντιλαμβάνεστε ελπίζω ή μήπως οι πολιτικές σας πεποιθήσεις δεν σας το επιτρέπουν; Όσον αφορά τώρα τη σκηνή, κυρία Δανδουλάκη μας, αυτή είναι ο δίαυλος επικοινωνίας μας με τον κόσμο (αυτό ως εμπορική ηθοποιός και μάλιστα μιας άλλης γενιάς είναι πολύ πιθανό να αδυνατείτε να το αντιληφθείτε και το καταλαβαίνω…). Από σκηνής λοιπόν θα μιλήσουμε στο ΚΟΙΝΟ μας για το πρόβλημα μας ώστε να γίνει κατανοητό, αφού είναι και δικό του πρόβλημα εφ’ όσον βρίσκεται σε ένα θέατρο που σημαίνει πως το αγαπάει και θέλει να συνεχίσει να υπάρχει. Πολύ περισσότερο που τα ξεπουλημένα κανάλια στη χώρα μας δεν θα μας καλούσαν ποτέ να κοινοποιήσουμε το “πρόβλημα” μας για ευνόητους λόγους. Αν όπως λέτε το θέατρο δεν το αγγίζουμε, πως τόλμησε να το αγγίξει και μάλιστα να του ρίξει και φονική βολή η υπουργός πολιτισμού της χώρας; Και πότε ακριβώς θα θέλατε να διαμαρτυρηθούμε για να μην ταράξουμε τον πρωθυπουργό μας δυο μήνες πριν τις εκλογές; Αφού δυο μήνες πριν τις εκλογές πήγε και ψήφισε το νομοσχέδιο. Κομματική είναι η δική σας στάση κυρία Δανδουλάκη μου, όχι η δική μας. Υπερασπίζεστε ολοφάνερα με την τελευταία σας φράση την κυβέρνηση κι αυτό είναι κομματικό. Δεν πολεμάμε ενάντια σε καμία κυβέρνηση αλλά ενάντια σε ένα ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ που θίγει μεταξύ άλλων και την ίδια μας την υπόσταση κι αυτό είναι πολιτικό. Ελπίζω (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) να είστε σε θέση να το αντιληφθείτε. Εμείς είμαστε με το μέρος της υποκριτικής τέχνης κυρία Δανδουλάκη μας κι όχι της υποκρισίας. Κι εσείς, αφού στραφήκατε εναντίον μας, καταλαβαίνετε φαντάζομαι με ποιανού το μέρος είστε... Ή μήπως ακόμα κι αυτό, σας είναι δύσκολο να το αντιληφθείτε; Τι να γίνει τότε; Αν εσείς από μικρή δεν αντιλαμβανόσασταν πως το θέατρο είναι πονεμένο ακριβώς επειδή κάποιοι σαν κι εσάς αδιαφορούν για την ουσία του κι ενδιαφέρονται περισσότερο για την καριέρα και το ταμείο τους, καιρός να μάθετε πως:

Θέατρο (και καμία άλλη τέχνη) δεν μπορεί ούτε να υπάρξει ούτε να ευδοκιμήσει αν οι ηθοποιοί δεν διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους ώστε να στέκονται στη σκηνή με αξιοπρέπεια. Είτε εσείς και το σινάφι σας το αντιλαμβάνεστε αυτό είτε όχι.

Παραθέτω εδώ και τις απόψεις της κυρίας Δανδουλάκη για ευνόητους λόγους:

«Αυτά τα θέματα, που είναι πολύ μεγάλα, δεν λύνονται στο πόδι. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι χρειάζεται μια πάρα πολύ γερή ενημέρωση και να καταλάβουμε ότι δεν διαφωνεί κανένας με τον στόχο. Είναι μια κατάσταση που υπάρχει 20 και χρόνια και βρέθηκε να γίνει μια απεργία, επειδή συμφωνούμε όλοι; Συμφωνώ, είμαι ιδιώτης παραγωγός, αλλά είμαι κι ηθοποιός. Βρέθηκε αυτή η στιγμή, όταν το θέατρο πεθαίνει στην κυριολεξία. Όταν παίζουμε κι έχουμε κηδέψει τη μητέρα μας, τον πατέρα μας, τους αδερφούς μας κι έχουμε παίξει με 40 πυρετό. Ποιος λόγος θα με κάνει να κλείσω ένα θέατρο, που είναι ναός. Καταρχήν δεν έχω κάτι να διαμαρτυρηθώ, γιατί όλοι συμφωνούμε. Μου φαίνεται τρελό και υποτιμά την νοημοσύνη μου. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να ενημερωθούν περί τίνος πρόκειται. Δεν έχει στόχο. Μου φταίει κάποιος και πάω και σκοτώνω κάποιον άλλον; Κλείνω ποιο θέατρο; Το πονεμένο; Από μικρή δεν τα καταλάβαινα αυτά. Μη μου πούνε ότι δεν είμαι μαζί με τους συναδέλφους. Δεν έχει λογική. Πρέπει να γίνει απεργία τώρα και μάλιστα διήμερη; Ας κάτσουμε να σκεφτούμε… Άντε μία ημέρα κάνουμε απεργία. Δύο; Άντε και τρίτη; Όχι, ευχαριστώ. Το θέατρο δεν είναι για να βγαίνουμε στη σκηνή, ούτε να κάνουμε κήρυγμα ούτε να τους λέμε τα προβλήματά μας. Αυτά λέγονται στα υπουργεία, στους δρόμους. Το θέατρο δεν το αγγίζουμε. Η στάση μας είναι πολιτική, όχι κομματική κι όχι ξαφνικά δύο μήνες πριν τις εκλογές».